Βλέπω με έκπληξη ότι η Χημεία που πολλοί την είχαν περιλάβει στα μισητά μαθήματα είναι τελικά δημοφιλής. Ήταν κι εμένα το αγαπημένο μου μάθημα, τόσο που έγινα Χημικός Μηχανικός (αν και απ' ό,τι διαπίστωσα το χημικομηχανιλίκι λίγη σχέση έχει με χημεία, τελικά). Βασικά με γοήτευε η ιδέα ότι παίρνεις ένα μπλε ζουμί κι ένα κόκκινο ζουμί και τ' ανακατεύεις και ή κάνει μπουμ ή κάνει ένα κίτρινο ζουμί. Είχα μάθει σθένη, σειρά δραστικότητας, ρίζες, και ένα μεγάλο μέρος του περιοδικού συστήματος απ' έξω. Τώρα στη δουλειά χρησιμοποιώ πολύ ηλεκτρονικό μικροσκόπιο το οποίο, όταν κάνεις ποιοτική ανάλυση με EDS, έχει την τάση τις δευτερεύουσες κορυφές συνηθισμένων στοιχείων να τις ταυτοποιεί (εσφαλμένα) ως τις κύριες κορυφές εξωτικών στοιχείων, με ιδιαίτερη συμπάθεια στις σπάνιες γαίες, και πάντα χάσκουν οι συνάδελφοι χρήστες του οργάνου όταν από το χημικό σύμβολο ενός στοιχείου που δείχνει η οθόνη εγώ μπορώ αμέσως και χωρίς να συμβουλευτώ το τεράστιο περιοδικό σύστημα που έχουμε στον τοίχο να αναγνωρίσω και να διαβάσω γαδολίνιο, δυσπρόσιο, υττέρβιο, πρασεοδύμιο και άλλα τέτοια καθημερινά και συνηθισμένα (εκείνοι μπερδεύουνε μαγνήσιο (Mg) και μαγγάνιο (Mn)... πού να ξέρανε ότι όλα αυτά είναι κατάλοιπα της Τετάρτης γυμνασίου!)
Πολύ μου άρεσαν τα αρχαία ελληνικά, επίσης, αλλά με περίεργο τρόπο. Όχι τόσο τα νοήματα όσο η φόρμα. Από γραμματική το αγαπημένο μου κομμάτι ήταν η ετυμολογία και τα διάφορα πάθη συμφώνων και φωνηέντων. Με γοήτευε πώς συνδυάζοντας ρίζες, καταλήξεις, πνεύματα και εφαρμόζοντας κανόνες ανέλυες υπάρχουσες λέξεις ή έφτιαχνες καινούργιες σύνθετες (οπότε τελικά δεν διαφέρει τόσο από το ανακάτεμα των χρωματιστών ζουμιών στη χημεία). Το ίδιο και οι κανόνες συντακτικού που σου επιτρέπουν να πάρεις μια πρόταση-μακαρόνι (τις γράφανε κάποιες τέτοιες οι αρχαίοι) και να την αναλύσεις ώστε να βγάλεις νόημα. Τα αιώνια νοήματα που εκφράζανε οι τραγωδίες και οι πλατωνικοί διάλογοι με αφήνανε αδιάφορο. Αλλά λάτρευα τις πραγματικές παρατηρήσεις και τα σχόλια που εξηγούσαν λεπτομέρειες (άλλωστε το trivial pursuit ήταν πολύ αγαπημένο παιχνίδι).
Από μαθηματικά μου άρεσε πολύ η γεωμετρία (επιπεδο- και στερεο- ) και καθόλου η αναλυτική γεωμετρία. Δεν με ενδιέφεραν οι κύκλοι που περιγράφονταν από εξισώσεις. Μόνο αυτοί που φτιάχνονταν με διαβήτη. Μου άρεσε πολύ η εφαρμογή της λογικής ώστε από αξιώματα να αποδείχνουμε θεωρήματα και από αυτά άλλες προτάσεις, λήμματα κλπ και να φτιάχνω τα σχετικά σχήματα. Και στην άλγεβρα το ίδιο: Το λύσιμο εξισώσεων δεν είχε καμιά γοητεία, αλλά η απόδειξη προτάσεων με αυστηρή λογική με ξετρέλλαινε. (Πάλι μου έμοιαζε με ανακάτεμα ζουμιών ώστε να φτάσουμε σε κάτι που δεν υπήρχε πριν).
Η ιστορία ανήκε στα αγαπημένα μου μαθήματα παρά τον τρόπο που διδασκόταν, διότι - όπως την κάναμε εμείς τότε - ήταν απλώς εθνικιστική προπαγάνδα που αποκλειστικό σκοπό είχε να μας μάθει πόσο καλοί είμαστε εμείς και πόσο κατώτεροι και κακοί οι άλλοι, και ήταν μια διαδοχή περιγραφής πολέμων (που "μας" δόξαζαν είτε νικούσαμε είτε μας παίρνανε φαλάγγι οι οχτροί) και βασιλέων / αυτοκρατόρων. Αλλά από μικρός διάβαζα εξωσχολικά ιστορικά βιβλία που όσο προκατειλημμένα και ελληνοκεντρικά κι αν ήταν, ήταν κάπως αντικειμενικότερα από τα εργα ανεπιστημονικής φαντασίας που ήταν τα σχολικά ιστορικά βιβλία. Την ιστορία του σχολείου τη μάθαινα για να παίρνω 20 και ηθελημένα την ξεχνούσα μετά.
Imgema είπε:
Αν υπήρχε η Αστρονομία σαν μάθημα θα ήταν αυτό το αγαπημένο μου σίγουρα.
Μπα? Καταργήθηκε? (μόλις είδα ότι και η kambia είχε την ίδια απορία). Ε, φαντάζομαι αντικαταστάθηκε από άλλα. Στην 5η Γυμνασίου, νομίζω, κάναμε μάθημα Κοσμογραφίας. Δυνητικά εξαιρετικά ενδιαφέρον, αλλά από τη μια επειδή μας το έκανε Μαθηματικός, από την άλλη λόγω του ακατάλληλου βιβλίου, δεν ήταν από τα καλύτερα μαθήματα. Αλλά την επίσκεψη στο Ευγενίδειο Πλανητάριο την είχα καταχαρεί. Δυστυχώς τα μόνα ουράνια σώματα που αναγνωρίζω είναι ο Ήλιος και το φεγγάρι. Κι από αστερισμούς καμιά φορά μια από τις αρκούδες αλλά όχι πάντα.