Φωτογραφίες από το αρχείο της ΕΡΤ

Το έγχρωμο πτώμα στην μπανιέρα στο ποστ 278 παριστάνει τον Jean Paul Marat. Αυτή και οι δύο επόμενες φωτογραφίες θα πρέπει να είναι από κάποιο ανέβασμα του έργου του Peter Weiss με τον μακροσκελέστατο τίτλο "Die Verfolgung und Ermordung Jean Paul Marats dargestellt durch die Schauspielgruppe des Hospizes zu Charenton unter Anleitung des Herrn de Sade" (από τη Wikipedia το αντέγραψα, μη νομίζετε ότι θα θυμόμουνα τέτοιο γερμανικό μακαρόνι), γνωστότερο απλώς ως "Μαρά/Σαντ" για προφανείς λόγους. Έχει ανέβει αρκετές φορές στην Ελλάδα, πρώτη φορά πρέπει να ήταν αυτή του Θεάτρου Τέχνης το 1966, εγώ θυμάμαι μια άλλη φορά κάπου στις αρχές του 70 την οποία δεν είδα αλλά μου έκανε εντύπωση ο τίτλος. Στο Αρχείο του Εθνικού θεάτρου βλέπω ότι ανέβηκε το 1989 με τον Τάσο Χαλκιά στο ρόλο του Μαρά, αλλά η φωτογραφία δεν είναι από αυτή την παράσταση. Όχι ότι το πτώμα δεν θα μπορούσε να είναι ο Χαλκιάς, σιγά μη γνωρίζεται η φάτσα του, αλλά δεν ταιριάζουν οι επίδεσμοι. (Έχει ανέβει επίσης το 2010 με το Μηνά Χατζησάββα στο ρόλο του Σαντ, αλλά εκτός ρετροορίων)

Ο ηθοποιός στη φωτογραφία αναπαριστά τον πίνακα "Ο θάνατος του Μαρά" του Jacques-Louis David τον οποίο (πίνακα, όχι David) βλέπουμε στην οθόνη στην τρίτη φωτό. Αυτό μου δείχνει ότι ο σκηνοθέτης της παράστασης είχε πάρει ελευθερίες με το έργο. Απ' όσο ξέρω (δεν ζούσα τότε :p ), flat screen γιγαντοοθόνες δεν υπήρχαν το 1814 που πέθανε ο ντε Σαντ.

Υπάρχει μία εξαιρετική κινηματογραφική ταινία του 1967 σκηνοθετημένη από τον Peter Brook (ο οποίος είχε ανεβάσει το έργο το 1964 στο Royal Shakespeare Company με πολλούς από τους ηθοποιούς που χρησιμοποίησε μετά στην ταινία). Όλοι ένας κι ένας, με πιο αξιομνημόνευτη λόγω κατοπινής πορείας τη νεαρή Glenda Jackson. Την έχω δει και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους ενδιαφέρονται για ταινίες ας πούμε απαιτήσεων (μην περιμένετε λογική πλοκή και δράση - στο κάτω κάτω είναι παράσταση που ανέβηκε υποτίθεται από τροφίμους τρελοκομείου). Βλέπω ότι υπάρχει ολόκληρη στο YouTube. Καιρός να την ξαναδώ. Δεν βάζω το λινκ για λόγους ρετρομανιακοπολιτικής, αλλά βρίσκεται εύκολα.
 
547.jpg


546.jpg


545.jpg


544.jpg


543.jpg
 
Υπέροχες φωτογραφίες μιας Αθήνας που οργανώνεται και παλεύει να σταθεί.

Η δεύτερη φωτογραφία με το περιποιημένο όχημα, τους οδοκαθαριστές με τις στολές τους, τις νεραντζιές και τα αστικά ακίνητα του 19ου αι. αποπνέουν την αύρα μιας Αθήνας που ξεχάσαμε να αγαπούμε.
 
Και (στην ίδια φωτό) ανάμεσα στα παλιά κτήρια βλέπουμε και μία πρώιμη πολυκατοικία. Το μέλλον που ερχόταν.
 
1: Παρέλαση στη λεωφόρο Αμαλίας. Αριστερά το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, στο βάθος το Μέγαρο Κούπα (Πανεπιστημίου 6) και δεξιά το κατεδαφισμένο Μέγαρο Παπούδωφ (Πανεπιστημίου & Βασ. Σοφίας).

4, 5: Υπάλληλοι και οχήματα καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων, στην οδό Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.

Στην 4η φωτό, διακρίνεται η υπέροχη βίλα Τράιμπερ (Παλαιολόγου 10).

vT.jpg

Στην 5η φωτό, Παλαιολόγου 2 & Λιοσίων, βλέπουμε το ωραιότατο κάποτε και αφημένο στην τύχη του σήμερα, Ξενοδοχείο SANS RIVAL.

SR.jpg
 
Γιαπί ήταν τότε το Grande Bretagne? Τι περίεργα κτίσματα βλέπω στην ταράτσα?
 
Οι φωτογραφίες του ποστ 296 ειναι απο το θεατρο της Δευτέρας με την Κατερίνα Γιουλάκη στο ρόλο της Χαρτοπαίχτρας.
 
Πίσω
Μπλουζα