Ψυχή και σάρκα

[paulochelao24]

Αυτή η ταινία πάντα μου θυμίζει τα πρώτα μου χρόνια,απ' όταν άρχισα να θυμάμαι και λίγο πιο μετά να διαβάζω.Τι εννοείς θα μου πείτε...Θέλω να πω πως αρχές 80 γύρω στο 1981 με 82 που άρχισε η μνήμη να εγκαθίσταται έπεφταν στα χέρια μου πολλά έντυπα της Ολυμπιακής αεροπορίας λόγω μιας γειτόνισσας που δούλευε εκεί και μας τα έδινε να τα διαβάζουμε ή και να τα κρατάμε για να μην πάνε στον καδο. Χαζεύα με αυτά τα έντυπα,ταξίδευα μπορώ να πω με τις ωραίες εικόνες απ' το αεροδρόμιο Ελληνικού αλλά και αεροδρόμια εξωτερικού,εικόνες πολύχρωμες με αεροσυνοδούς και τις ωραίες στολές τους (μάλιστα είχαν πέσει στα χέρια μου και πιο παλιά έντυπα όταν η ΟΑ ήταν στα πάνω της ) κι ας μην έχω ταξιδέψει ακόμη με αεροπλάνο. Αυτό λοιπόν το κοσμοπολίτικο που υπήρχε τότε late 70s (και σου έδινε την εντύπωση ότι η Ελλάδα στο επίκεντρο του κόσμου και υπολογίσιμη σε σχέση με άλλες χώρες ) μου φέρνει στο μυαλό αυτή η ωραία ταινία

 

[Congo]

Bajar, είναι κι αυτό μια άποψη. Δεν είχα δει ποτέ το παραπάνω ποστ. Το ακούω πρώτη φορά και όπως πάντα, εντυπωσιάστηκα! Η Τσοπέη στέφθηκε το 1964 οπότε και αναχώρησε για την Αμερική και η ταινία γυρίστηκε 10 χρόνια μετά. Πάντως, όπως και να έχει, σε αυτά τα πέντε λόγια που λέει στο ποστ, δεν είναι μόνο θέμα προφοράς. Η γυναίκα δεν έχει καθόλου καλή άρθρωση. Μιλάει μέσα από τα δόντια της, σαν να καταπίνει τις λίγες λέξεις που λέει και με δυσκολία την καταλαβαίνεις. Άρα, σε αυτά τα δύο ίσως βρίσκεται η απάντηση στην απορία μου.

Ακριβως, η προφορα της και η αρθρωση ειναι προβλημα.

ΒΤW η φωνη που ντουμπλαρει την κυρια που συνοδευει την Reed στο αεροπλανο για εμενα μοιαζει πολυ με την Βαντα στο Σπορτ Μπίλυ ή αλλη κακια σε κινουμενα σχεδια της εποχης

 

[SEBASTIAN]

Υπέροχη ταινία με κοσμοπολίτικη αύρα με μια απαστράπτουσα Κορίνα Τσοπέη που κλέβει την παράσταση με την σαγηνευτική παρουσία της. Αυτή η γυναίκα δεν γεννήθηκε. Σμιλεύτηκε!

 

[SEBASTIAN]

Η Θεά Κορίνα Τσοπέη δένει απόλυτα με τον Πρέκα που και σαν ηθοποιός και σαν άντρας τα σπάει. Φοβερό το έργο με πανέμορφα τοπία εικόνες από μια Αθήνα που δεν υπάρχει πια όπως το θρυλικό Αεροδρόμιο του Ελληνικού στο οποίο γράφτηκαν μερικές από τις σημαντικές σελίδες της νεώτερης Ιστορίας της Ελλάδας. Και φυσικά το κερασάκι στην τούρτα ας μου επιτραπεί είναι η φοβερή μουσική που διαπλέκεται περίτεχνα σε πολλές στιγμές του έργου από Χατζηνάσιο μέχρι Barry White! Γενικά μια ταινία με φως, με ήλιο, με θάλασσα, με ερωτισμό με γοητεία, με λίγα λόγια Ελλάδα. Η αποτόλμηση της σύγκρισης όχι με την τελευταία μαύρη δεκαετία της Ελλάδας αλλά των ακριβώς μετέπειτα χρόνων, τέλη '70 αρχές ΄80 όπου οι ταινίες παρουσίαζαν μια Ελλάδα μίζερη, κουρασμένη και απαισιόδοξη είναι βάναυση ιεροσυλία.

 

[ARETARA]

Ήλιος που τρέχεις τον ουρανό
Βροχή και βρέχεις χώμα στεγνό
Κύμα που φτάνει σ’ ακρογιαλιά
Χαράς λιμάνι κλειστή αγκαλιά

 

[ARETARA]

Γιώργος Χατζηνάσιος rules!!!

 

[Wally]

Προσπαθω να πεισω την κυρια Wally να παμε το Φλεβαρη στο Μεγαρο Μουσικης να δουμε την οπερα του Χατζηνασιου, ενα εργο που οπως διαβασα δουλευει απο το 1985!