Σινεμά "Ο Παράδεισος" (
Nuovo Cinema "Paradiso", 1989) του Giuseppe Tornatore. Μια ταινία που λατρεύω και που πάντοτε με συγκινεί΄πάρα πολύ, σαν να τη βλέπω για πρώτη φορά, όπως τότε, όταν ήμουν γυμνασιόπαιδο, τον χειμώνα του '88-'89 στο "Ράδιο Σίτυ". Επίσης ένα από τα ωραιότερα σάουντρακ που έχω ακούσει ποτέ... Το μουσικό θέμα του έρωτα σίγουρα είναι αξέχαστο και θα αγίξει βαθιά οποιονδήποτε έχει νιώσει έντονα αυτό το συναίσθημα.
Αγαπημένες σκηνές (προσοχή, περιέχει στοιχεία της πλοκής):
• όταν στο σινεμά προβάλλεται μία ταινία με τον
Τοτό, και ο Αλφρέντο (ο χειριστής του μηχανήματος προβολής) κάνει ένα δώρο σε όσους δεν χωρούσαν να μπουν στο σινεμά: τους δίνει την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την ταινία, προβάλλοντάς την ταυτόχρονα (με τη βοήθεια ενός καθρέφτη) και σ' ένα από τα γύρω κτήρια. Το ταξίδι της κινούμενης εικόνας από τους τοίχους της αίθουσας προβολής μέχρι το απέναντι κτήριο είναι μαγικό!
• όταν ο έφηβος Σαλβατόρε περνά ατελείωτα βράδια κάτω από το παράθυρο της κοπέλας που έχει ερωτευτεί, περιμένοντας με μαρτυρική υπομονή να του ανοίξει και να του πει το πολυπόθητο "ναι".
• η τελική σκηνή, όπου ο μεσήλικας Σαλβατόρε ξαναβλέπει το κινηματογραφικό υλικό που είχε λογοκριθεί από τον συντηρητικό ιερέα της μικρής πόλης.
Αν θυμάμαι καλά, και στις τρεις αυτές σκηνές ακούγεται το μουσικό θέμα του έρωτα. Και μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο, εφόσον είναι από τις μελωδίες που με έχουν στοιχειώσει...
