Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός ο αδερφός μου αγόρασε την περιπέτεια με τον Zanzer τον Μάγο που ήταν D&D rules 1 και εγώ το κοιτούσα και έλεγα, μωρέ τιν τούτο;
Είχαμε κάτσει και το είχαμε βγάλει, ο μεγάλος μου αδερφός ήταν dm, εγώ πρέπει να είχα πάρει έναν fighter και ο μικρότερος αδερφός δεν θυμάμαι.
Αργότερα πρέπει να είχε πάρει D&D 2nd edition rulebook και DM book και είχαμε ψιλοπαίξει. Απλώς δεν θυμάμαι να είχα μπει σοβαρά σε ομάδα που να παίζει συχνά και να προχωρήσουμε και level. Μου είχαν μείνει όμως στο μυαλό όλα αυτά τα rules με το thac0 και τα saving throws και τα initiative roll, κλπ, κλπ. Κάποια πράγματα τα ξανασυνάντησα (τουλάχιστον αυτά που δεν κρύβονται και τόσο από το πρόγραμμα) στο Eye of The Beholder στον PC και θυμάμαι καθώς έπαιζα μελετούσα τα books για να καταλάβω τι στο καλό έκανε το τάδε μαγικό ή σε πόσα xp θα πάρω level.
Είναι λίγο αργότερα που ξαναξεκινήσαμε με παρέα φίλων πιο σοβαρά. Εγώ μετά γενικώς έπαιρνα cleric για διάφορους λόγους. Πρώτον γιατί οι περισσότεροι ή fighter ή mage θα έπαιρναν και έπρεπε να καλύψω το κενό. Δεύτερον επειδή ο cleric ήταν κάτι ενδιάμεσο, ούτε πολύ αδύνατος ήταν όπως ο mage ή ο thief, αλλά είχε και καλό defense συν ενδιαφέροντα αμυντικά μαγικά. Νομίζω τεχνικά είναι πολύ καλό class ακόμα και αν τους σνομπάρουν οι περισσότεροι.
Θυμάμαι κάτι σκηνές που ο κάφρος ο φίλος μου με τη φιλοσοφία, ωραία role playing είναι κάνω ότι γουστάρω, λέει για τη μοναδική γυναίκα της παρέα, πάω και τη βιάζω αλλά φυσικά γελάσαμε και δεν το επέτρεψε ο dm. Και μέτα η κορυφαία φάση, υπήρχε αντιμαχία μεταξύ του και ένος άλλου χαρακτήρα. Και λέει ο δεύτερος, του κάνω attack. Ο dm, είσαι σίγουρος; Έλα, έτσι λίγο για πλάκα, δεν θα τον χτυπήσω πολύ, μια γρατσουνιά θα τον κάνω. Και χτυπάει ένα 20 hit die + 12 damage, και είχαμε κανόνα με 20 το damage πάει x2 και είμασταν μικρό level, και πέφτει ο άλλος unconscious, τι healing εγώ, τι κατανάλωση healing potion, χαχαχα.
Ξαναπαίξαμε μετά από χρόνια με πιο "ισορροπημένη" παρέα. Κάτι κοπέλες που το παίρνανε ζεστά, και σε κάθε κίνηση συζητούσαν, 'μήπως να μην πάμε; μήπως είναι παγίδα; να ελέγξουμε από εδώ και από εκεί;' Και εγώ που βαριόμουνα πετούσα, 'έλα μωρέ, ξέρεις τι θα γίνει. Θα μπούμε στη σπηλιά, θα πέσει το ταβάνι από πίσω (κλασικό κλισέ σενάριο) και θα κλειστούμε μέσα οπότε θα προχωρήσει η περιπέτεια'. Θυμάμαι την κούραση που επικρατούσε, ερχόμασταν 7 το απόγευμα, μέχρι να φτιάξουμε χαρακτήρα και να επιλέξουν μαγικά όποιοι χρειαζόταν, περνούσαν 4 ώρες. Μετά τελειώναμε 6 ώρα το πρωι. Και έπρεπε να πάω από Εύοσμο - Χαριλάου. Κομμάτια είμασταν. Χαχα!
Τώρα όλο λέμε να παίξουμε και το ξεχνάμε. Πάνε οι εποχές. Δουλειές, μεγαλώσαμε, κλπ. Από την άλλη μερικές φορές βαριέμαι, είναι ωραίο το παρεϊστικο μεν, πολύ καλύτερο από single player CORPG (επίσης MMORPG δεν έχω αγγίξει ακόμα) αλλά πολλές οι ώρες καψίματος. Επίσης δεν μπορώ να παίξω role playing με την έννοια του "μπαίνω στο ρόλο μου πιστά". Οι κοπέλες ζωγραφίζαν τον χαρακτήρα με κάθε λεπτομέρια, καίγανε γύρω γύρω το character sheet και τα spell descriptions να φαίνονται σαν πάπυρος, είχαν πάρει και μινιατούρες, εγώ πάλι τίποτα. Και μου λέγανε παπάς είσαι εσύ, πες την ψαλμωδία για να κάνεις turn undead και εγώ κολλούσα. Άλλα φορά θα πάρω fighter που ο κυρίως ρόλος του είναι το hack'n'slash (ξέρω, ξέρω, δεν είναι αυτός ο σκοπός του role playing
)
