spyros_s
Human RetroDatabase
- Joined
- 27 Ιαν 2008
- Μηνύματα
- 3.013
- Αντιδράσεις
- 571
Ας περιγράψουμε λίγο την κατάσταση μας...Είμαστε πλέον οι περισσότεροι 40+ και κάποιοι από εμάς ήδη είναι 50+. Οι περισσότεροι έχουμε οικογένεια και ανήλικα παιδιά (κάποιοι μάλιστα έχουν ενήλικα και προετοιμάζονται για εγγόνια), που εκ των πραγματων συνεπάγονται υποχρεώσεις και διαθέσιμο χρόνο από αυτόν που δεν έχουμε. Σε αυτό προσθέτουμε και το γεγονός ότι όλοι εργάζονται, μάλιστα κάποιοι και πλέον του 8ωρου. Υπό αυτές τις συνθήκες πόσος χρόνος μας μένει; Αν μας μένει πόση διάθεση έχουμε για να την διαθέσουμε στα χόμπυ μας και στην περίπτωση μας στο gaming; Πόσες φορές σας για παραδειγμα ήρθε η όρεξη να ασχοληθείτε λίγο με τα παιχνίδια και τα ρετρο μηχανήματα σας και σας αποθάρρυνε αμέσως η ιδέα του να τα βγαλετε απο κουτια και να τα στησετε και μετα να τα ξαναμαζέψετε για να μην σας πρήξει η γυναίκα σας για τον χωρο που καταλάβατε στην διαδικασία;
Ας υποθέσουμε ότι κάποιοι είναι τυχεροι και εχουν τον χωρο στημενο και διαθεσιμο πως θα βρειτε το χρονο να ασχοληθείτε με κάτι και να το ευχαριστηθείτε; Αν ναι πόσος τελικά είναι αυτός ο χρόνος καθημερινα; Επίσης πόσες φορές αυτή η διάθεση για παιχνίδι αντικατασταθηκε άμεσα με ξεκούραση και ύπνο; Ρεαλιστικά μιλάω...
Στην πράξη οι περισσότεροι μπορούμε στην καλύτερη να παρουμε ολιγόλεπτες ...δόσεις παιχνιδιού και αυτός είναι ο λόγος -πέραν της νοσταλγίας- που προτιμούμε τα action παιχνίδια του πενταλέπτου στο mame ή στους υπολογιστές μας ή στις κονσόλες σας εσείς που έχετε τέτοιες. Προφανώς και δεν εχω πια χρόνο να παιξω για παραδειγμα το pirates ή το monkey island ή το dune 2 και δεν ξερω αν θα το εκανα τελικά στην περίπτωση που τον έβρισκα με εναν μαγικό τρόπο.
Μόνη διέξοδο gaming που προσωπικα διακρίνω είναι να παίξω με τον γιο μου στο άμεσο μέλλον κάποια παιχνιδακια διπλό...αλλά και πάλι είμαι σίγουρος ότι δεν θα είναι τα δικά μου αγαπημένα. Τι μένει λοιπόν; Να χαζεύουμε που και που στο youtube τα ρετρο καναλια, τα ρετρο fora, να παίζουμε κανα χαζοπαίχνιδο σαν το candy crash στο κινητό άντε και στα μεγάλα κέφια κανα mame στις μικρες δοσεις που προαναφέρθηκαν. Τώρα όσον αφορά εκείνους που πιστεύουν ότι στα γεράματα θα είναι gamers τους υπενθυμίζω ότι τα αντανκλαστικα και η διαθεση φθίνει και το βλέπουμε ήδη στην μέση ζωή μας. Εγώ πιστεύω ότι θα είμαστε περισσότερο parking εγγονιών παρά δεινοί gamers.... Οπότε τότε το υποτιθέμενο gaming θα γίνεται με τα εγγόνια μας...με τους δικούς τους όρους. Αυτό που να θυμάστε είναι ότι θα φαινόμαστε πιο δεινόσαυροι σε εκείνα συγκριτικά με τους γονείς μας στα δικά μας παιδικά ματια τότε που μας έλεγαν ότι κυλούσαν μια ζάντα ως παιχνίδι ή που έπαιζαν ξυπόλυτοι με μπάλα φτιαγμένη απο ρεταλια...
Μελαγχολικό σχόλιο αλλά λυπάμαι...αληθές!
Ας υποθέσουμε ότι κάποιοι είναι τυχεροι και εχουν τον χωρο στημενο και διαθεσιμο πως θα βρειτε το χρονο να ασχοληθείτε με κάτι και να το ευχαριστηθείτε; Αν ναι πόσος τελικά είναι αυτός ο χρόνος καθημερινα; Επίσης πόσες φορές αυτή η διάθεση για παιχνίδι αντικατασταθηκε άμεσα με ξεκούραση και ύπνο; Ρεαλιστικά μιλάω...
Στην πράξη οι περισσότεροι μπορούμε στην καλύτερη να παρουμε ολιγόλεπτες ...δόσεις παιχνιδιού και αυτός είναι ο λόγος -πέραν της νοσταλγίας- που προτιμούμε τα action παιχνίδια του πενταλέπτου στο mame ή στους υπολογιστές μας ή στις κονσόλες σας εσείς που έχετε τέτοιες. Προφανώς και δεν εχω πια χρόνο να παιξω για παραδειγμα το pirates ή το monkey island ή το dune 2 και δεν ξερω αν θα το εκανα τελικά στην περίπτωση που τον έβρισκα με εναν μαγικό τρόπο.
Μόνη διέξοδο gaming που προσωπικα διακρίνω είναι να παίξω με τον γιο μου στο άμεσο μέλλον κάποια παιχνιδακια διπλό...αλλά και πάλι είμαι σίγουρος ότι δεν θα είναι τα δικά μου αγαπημένα. Τι μένει λοιπόν; Να χαζεύουμε που και που στο youtube τα ρετρο καναλια, τα ρετρο fora, να παίζουμε κανα χαζοπαίχνιδο σαν το candy crash στο κινητό άντε και στα μεγάλα κέφια κανα mame στις μικρες δοσεις που προαναφέρθηκαν. Τώρα όσον αφορά εκείνους που πιστεύουν ότι στα γεράματα θα είναι gamers τους υπενθυμίζω ότι τα αντανκλαστικα και η διαθεση φθίνει και το βλέπουμε ήδη στην μέση ζωή μας. Εγώ πιστεύω ότι θα είμαστε περισσότερο parking εγγονιών παρά δεινοί gamers.... Οπότε τότε το υποτιθέμενο gaming θα γίνεται με τα εγγόνια μας...με τους δικούς τους όρους. Αυτό που να θυμάστε είναι ότι θα φαινόμαστε πιο δεινόσαυροι σε εκείνα συγκριτικά με τους γονείς μας στα δικά μας παιδικά ματια τότε που μας έλεγαν ότι κυλούσαν μια ζάντα ως παιχνίδι ή που έπαιζαν ξυπόλυτοι με μπάλα φτιαγμένη απο ρεταλια...
Μελαγχολικό σχόλιο αλλά λυπάμαι...αληθές!