Έλενα Ναθαναήλ, φυσικά. Η μόνη που είχε κάτι το "αλλούτερο", έναν τύπο που δε θύμιζε Ελληνίδα. "Μυρίζει ξενίλα από μακρια παιδί μου", που έλεγε κι η Κ ατερίνα Γιουλάκη...
Νομίζω ότι δεν υπήρξε αισθησιακότερο πλάσμα στην ιστορία του ελληνικού σινεμά...Η Έλενα είχε μια "μυστηριώδη" ομορφιά, που δεν αναδεικνυόταν από το πανηγυρίστικο φολκλόρ και το μιούζικαλ, όπως η Βουγιουκλάκη, η Καραγιάννη, η Λάσκαρη ίσως. Ό,τι έπαιρνε την οθόνη το έπαιρνε μόνη της, από τον "αέρα" της, πατώντας πάνω σε "δεύτερα", ομολογουμένως, σενάρια και ταινίες. Όταν φτιάξαν ταινίες ειδικά γι αυτήν, όπως π.χ. το "Εκείνο το καλοκαίρι", φάνηκε ξεκάθαρα πόσο πιο πέρα ηταν...