Megadrive ή SNES; Part II

Ειναι δυσκολο να αναπαραγουμε τα δεδομενα της εποχης ωστε να κρινουμε και το αντιστοιχο καλυτερο αποτελεσμα για τα παιχνιδια τοτε. Θυμησου παντως, οτι με χαρακτηρες οροσημα οπως ο Mario και ο Sonic, και πολυ πετυχημενες τηλεοπτικες σειρες και ταινιες οπου μεταφερθηκαν σε παιχνιδια, δυσκολα επαιρνε κανεις το ρισκο για κατι διαφορετικο. Αυτο και οτι πχ τα παιχνιδια ξυλου ειχαν ηδη αρχισει να ξεφευγουν σε υπολογιστικη ισχυ (βλεπε neo geo) και οι μεταφορες απο τα ηλεκτρονικα ηταν αισθητα κατωτερες (πχ killer instinct, primal rage και πολλα αλλα) στα δυο συστηματα. Για FPS αποδειχτηκε γρηγορα πως ακομα και με την χρηση επιπλεον υλικου, οπως εγινε και με το SNES, δεν επαρκουσε, και ειχαν και πολυ υψηλη τιμη. Γιαυτο και τα platform και κυριαρχησαν. Και καθολου αδικα στη τελικη με ολα αυτα που ειδαμε.

Μακαρι παντως να υπηρχαν περισσοτεροι πειραματισμοι, αλλα λογω των ολων αυτων διαφορετικων συνθηκων, δεν ειμαι καθολου σιγουρος οτι θα υπηρχε και η αντιστοιχη επιτυχια και δημοτικοτητα σε διαφορετικα ειδη παιχνιδιων.
 
Οι παιχνιδομηχανές της εποχής εκείνης mega drive & snes ήταν τεχνικά σχεδιασμένες ώστε να ευννοούν τα 2D platform παιχνίδια. Οι "gpu" τους βασίζονταν στα tiles και τα platforms (και τα rpgs) έκαναν την καλύτερη χρήση αυτής της τεχνικής (πηγή).

Γι' αυτό εξάλλου τα διαμάντια και τα τεχνικά άρτια παιχνίδια και για τις 2 κονσόλες ανήκουν στα platforms.
 
elefas είπε:
Οι παιχνιδομηχανές της εποχής εκείνης mega drive & snes ήταν τεχνικά σχεδιασμένες ώστε να ευννοούν τα 2D platform παιχνίδια. Οι "gpu" τους βασίζονταν στα tiles και τα platforms (και τα rpgs) έκαναν την καλύτερη χρήση αυτής της τεχνικής (πηγή).
Γι' αυτό εξάλλου τα διαμάντια και τα τεχνικά άρτια παιχνίδια και για τις 2 κονσόλες ανήκουν στα platforms.
Ισχύει αυτό. Δυστυχώς όταν σε σπρώχνει η ίδια η αρχιτεκτονική ενός συστήματος δύσκολο να ξεφύγεις από τη νόρμα. Το ίδιο είχε γίνει και στο NES που ήταν γεμάτο side scrollers. Συν ότι το κόστος των cartridges δεν άφηνε περιθώρια για πειραματισμούς.
 
Δεν μπορουσες να ακουσεις τετοια πραγματα στο SNES

 
true dat!


Αξιωθηκα μετα απο χρονια να βαλω ακουστικα σε emu του Megadrive και εμεινα παγωτο ,τοσο καιρο ακουγα απο τα ηχειακια της τιβι που συνδεεα το λαπτοπ..



Τι μπασα τι μελωδια λες και ακουγα καινουργια κονσολα!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
To τσιπάκι ήχου του SNES ήταν σαφώς ανώτερο και προσέφερε πολύ καλύτερο ήχο. Συγκρίνετε τα soundtrack παιχνιδιών που υπάρχουν και στα δύο συστήματα. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι κάποιοι μουσικοί έκαναν φοβερή δουλειά με το Yamaha του Mega Drive. Αυτή η "βρωμιά" που βγάζει δίνει εκπληκτικά αποτελέσματα αν χρησιμοποιηθεί σωστά. ΠΧ...Streets of Rage.
 
Τεχνικα ναι. Αλλωστε τους χωριζαν πολλα χρονια αναπτυξης. Ομως παντα προτιμουσα τον βρωμικο ηχο του σινθι απο το κλινικο ηχο του Sony τσιπακιου στο SNES. Κλινικο, αδυναμο και ελαφρως πνιγμενο ηχο...ισως απο την υπερβολικη νοσοκομιλα.

Περα ομως απο την τεχνολογια η Sega τα ειχε παει καλυτερα στην υλοποιηση της απλης λυσης της σε σχεση με τη Nintendo.

Δεν θυμαμαι που το διαβαζα οτι το τσιπακι ηχουν του SNES δεν διαβαζε κατευθειαν το cartridge αλλα πηγαινε μεσω του επεξεργαστη που και αυτος με τη σειρα του δεν μπορουσε να δει το τσιπακι κατευθειαν αλλα μεσα απο ενα στενο bus.

Επαιζε επισης και η φαση με τα φασον sound samples μεταξυ παιχνιδιων που ηταν λιγο αστειο.
 

1@Leon[/USER]

Όχι, δεν ήταν ανώτερο. Ήταν διαφορετικό απ' όλες τις απόψεις

Mega Drive: Synthesizer

SNES: Sampler

Η ομοιότητες σταματάνε στο οτι και τα δύο κάνουνε σαματά!

Στο μόνο τομέα που μπορούν να συγκριθούν κάπως, είναι στο ένα sampling κανάλι του YM (8bit 22KHz MD vs 16bit 32KHz SNES).

1@Wally[/USER]

Έχω πει ξανά οτι (κατα τη γνώμη μου) το cartridge, δεν κάνει για sampling: Η μνήμη κόστιζε ακριβά και στο πρώτο που θα κάνουν τσιγκουνιά θα είναι η ποιότητα των samples.

1000 φορές synth chip απο χάλιας ποιότητας sampling περασμένο απο 15 low-pass φίλτρα.

Το "chip" ήχου του SNES είναι στην ουσία self-contained υπολογιστής (σήμερα θα θεωρούταν SoC).

Ο επεξεργαστής του είναι ένας 6502 και έχει πρόσβαση μονάχα σε ένα buffer των 64KB.

Οπότε έπρεπε συνεχώς η κεντρική CPU να το ταϊζει δεδομένα.

Δεν αλλάζω τον ήχο του YM με κανένα sample 2ης διαλογής!!

[video=youtube;y8embaS-RVI]

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Χωρις να καταλαβαινω πολυ αυτα τα τεχνικα που αναφερετε πιο πανω η αποψη μου ειναι οτι σε αυτους τους πιο progressive ηχους πηγαινει ο "βρωμικος" ηχος του MD, αλλα... Το Snes εχει πολυ ωραια μελωδικα soundtracks οπως πχ. τα παρακατω :

[video=youtube;W7RPY-oiDAQ]

















Πολυ καλο κομματι Bookmarked :p
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:

ASiC είπε:
1@Leon[/USER]Όχι, δεν ήταν ανώτερο. Ήταν διαφορετικό απ' όλες τις απόψεις

Mega Drive: Synthesizer

SNES: Sampler]
Κάτσε, δεν λέγαμε τον παλιό καλό καιρό ότι η Amiga είχε καλύτερο ήχο από όλους τους άλλους υπολογιστές γιατί χρησιμοποιούσε PCM sampling αντί για FM Synthesis; Από όσο θυμάμαι το θεωρούσαμε τεχνολογικά ανώτερο.

 

1@Leon[/USER]

όπως το είπες: θεωρούσαμε.

Το να ακούς σαμπλαρισμα να βγαίνει από home computer, ήταν το "all the rage" της εποχής.

Απο τεχνικής άποψης, είναι πολύ πιο απλό να κατασκευάσεις έναν dac από ένα synthesizer (βλέπε Sid).

Η όλη μαγκιά είναι βέβαια να μπορείς να το στέλνεις τα δεδομένα που χρειάζεται χωρίς να επιβαρύνεις τη cpu.

Το design της amiga το πέτυχε αυτο και σε πολύ λογική τιμή (βλέπε κόστος του fairlight).

Συν το γεγονός ότι σχεδόν όλα τα tracks που γράφτηκαν περιείχαν (unlicensed) samples από synths της korg, roland, Yamaha, μας έριχναν το σαγόνι στο πατώμα πολύ χαλαρά!

Στην τελική δεν είναι το ίδιο το chip που δημιουργεί τον ήχο, απλα τον αναπαράγει.

 

1@ASiC[/USER]

Ok κατάλαβα τι εννοείς. Και από τεχνικής άποψης και από θέμα ρετρό ενδιαφέροντος πλέον ένας FM synthesizer των 80s έχει μεγαλύτερη "αξία". Αλλά κρίνοντας μονάχα από το τελικό αποτέλεσμα σε γενικές γραμμές (με εξαιρέσεις φυσικά) ο ήχος του SNES και οι μελωδίες που έβγαζε ήταν ανώτερες του Mega Drive.

 
Εγώ πάντως μετά από χρόνια κατέληξα σε πιο προτιμώ. Και αυτό είναι το SNES.

Εχει κάποια μειονεκτήματα σε σχέση με του Mega Drive. To ότι δεν είναι το ίδιο "raw" και μερικές φορές ακούγεται πολύ φιλτραρισμένο, στις χειρότερες περιπτώσεις είναι λες και έχεις χώσει τα ηχεία στο νερό. Το Soundtrack του Super Metroid έχει αυτό το πρόβλημα πχ. Και κάποια tracks του Donkey Kong. Γι αυτό και προσπάθησα μια εποχή να κάνω ένα δικό μου Remaster για τα Donkey Kong τουλάχιστον....

Αλλά όμως όταν οι composers αποφεύγουν το τόσο βαρύ φιλτράρισμα, το αποτέλεσμα είναι πολύ ανώτερο του Mega Drive. Δεν έχω ακούσει κάτι στο Mega Drive που να φτάνει σε ποιότητα το Starfox ή το Super Turrican για παράδειγμα.

Στην περίπτωση του Turrican, μπορείτε να κάνετε και σύγκριση μιας και υπάρχει και στις δύο κονσόλες (Mega Turrican στο Mega Drive) ενώ αξιοποιεί τον ήχο και των δύο κονσολών πολύ καλά, μιας και η Factor 5 δεν είναι ότι κι ότι στον τομέα αυτό. Ακόμα κι έτσι προτιμώ τον ήχο του Turrican 3 της Amiga, είναι λίγο ανώτερος από την έκδοση του MD αλλά όχι τόσο καλής ποιότητας όσο στο SNES, απλά μου αρέσει πιο πολύ το στιλ μιας και ακούγεται πιο "80s".

Πάντως υπάρχουν πολλά videos στο Youtube όπου ο κόσμος προσπαθεί να μεταφέρει soundracks απο την μία κονσόλα στην άλλη, με πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Θυμάμαι που κάποιος μετέφερε το το Soundtrack του F-Zero (αγαπημένο) στο Mega Drive και ήταν πολύ καλό.
 

1@ASiC[/USER] Τα samples απο synths δεν χρειαζονται License εφοσον τα σαμπλαρεις μονος σου, θα μου πεις ποσοι το κανανε, ηταν πολλοι ειδικα απο demoscene μιας και ολοι οι τρακεραδες ειχαν και 2-3 synth της εποχης.

Τωρα γενικα για fm synthesis vs sampling, ειναι θεμα γουστου. Ενας synth nerd θα σου πει οτι το live του fm, ειναι πιο μαγικο γιατι κελαηδαει realtime αλγοριθμους. Και εγω μαζι του. Το sampling ειναι και θεμα dac, οχι μονο specs, αλλα και χροιας. Ο ηχος του snes δεν μου αρεσε ποτε. Μονο στα σημεια που υπαρχει reverb, οπως στις σπηλιες του super mario, ειχε ενα ομορφο feeling. Γενικα ομως πολυ muffled και ελαχιστο punch. Το fm του md ηταν πολυ punchy, αγριο και σχεδον οργανικο στα sfx. Πολυ κοντυτερα στην arcade εμπειρια και σαφως πιο ζωηρο και αρα ενδιαφερον.

Ειναι ομως θεμα γουστου ξαναλεω, οτι καθεται καλυτερα στο αυτι του καθενος. Αν συνεκρινα md vs amiga στον ηχο θα πηγαινα amiga λογω του απιστευτου dac και της δυναμικης του ιδιαιτερα στα μπασα.

​​​​​

 
Xμ, ενδιαφερον, το θέμα. Ετυχε να γαψω ένα μικρο σχολιο σε ένα σαπιο μπλογκ που διατηρω, και θα το αντιγράψω για να δωσω κι εγω την οτπικη μου πάνω σε αυτην την τίμια αλλα άνιση μάχη.

Ένα ελαχιστο σχόλιο πανω στο μεγαλειο του super nintendo, και κάποιες αναγκαίες επίκαιρες κοινωνιολογικές παρατηρήσεις.

Πάντα ήμουν σνεσάκιας. Απο όσο θυμάμαι τον εαυτό μου θα έλεγα. Μπορώ να πω ακόμα και πριν βγει η κονσόλα. Ακόμα και τις θλιβερές και άνυδρες μέρες που παρακαλούσα τον γειτονα-κολλητό μου μάταια να μου δώσει το gameboy για μια ωρα τουλάχιστον για να μην αναγκάζομαι να κρεμιέμαι εξω στο μπαλκόνι κατω από το φως του ήλιου τα μεσημερια για να τον χαζεύω να παίζει αχνοφαίνοντας tiny toons, όταν ανακαλυψα το snes κατανόησα πως και τοτε στους αδιέξοδους προεφηβικούς λαβυρίνθους που ήμουν χαμενος, υπήρχε ενα κοκκινο νημα με πηγή εκεινο το λαμπάκι που αναβε σαν άκουγες εκεινο το εξαγνιστικό κλικ και με εδενε μαζί του, όπως και γενικότερα με την ιδιοσυγκρασια μου ως χαρακτήρα. Σαν να γνωριζομασταν απο παλιά, απο καποιο ονειρο τοτε που έβλεπα οταν είχα ως διακαή ποθο να έχω κι εγω μια κανονική κονσόλα, και ξυπνούσα μαγεμένος απο την ανταύγεια της φαντασίωσης, αλλά εντός κάποιων δευτερολεπτων ήμουν ξενερωμένος γιατί το μόνο που ειχα ήταν κάτι αθλια lcd τύπου tennis.

Για να πω την αλήθεια δε θυμάμαι ακριβως και τις νοητικές διεργασιες που με οδηγησαν στην αγορά του εκεινη την ιστορικη πρωτοχρονιά πριν μπουμε στο 97, της οποιας ουδεμία δε θα εχει την ανάλογη μαγεια ποτέ και κακώς εορτάζουμε και τις πρωτοχρονιες απο τότε, αλλα ποτε δε θυμάμαι να διανοήθηκα να πάρω άλλη κονσόλα. Αν και η πρώτη μου επαφη με κονσολα βαρβάτη τηλεορασατη ηταν στο σπιτι των ξαδερφων μου που επαιζα με τις ώρες και με την θεια μου να με ζαλισει να βγω εξω για να γνωρισω καμια κοπελα και κατι τετοια παρανοικά, κατι με εκανε να μην αγαπησω αυτην την κονσολα. Παιχνιδαρες έπαιζα οπως το shinobi 3 φανατισμενος αλλα η τραχιά του αγρια ομορφια δεν ταίριαζε στην τρυφερη φλωρικη ψυχη μου, Ειχε κατι το βρώμικο, το χυδαιο απο τα μπλιμπικαδικα που με γοητευε αλλα με τρομαζε μαζι. Ήταν και αυτη η επανάληψη που με κουραζε. Ναι ενθουσιαζοσουν αλλα πάλι τα ίδια και τα ίδια, οι ίδιες εικονες να ανακυκλωνονται συνεχως και πολυ γρηγορα σαν τις μερες που φευγουν αλλά ειναι πάντα εκει οι ίδιες στη ρουτινα τους, ενω εσυ ήθελες ενα ταξιδι τα κρατήσει μερες, μηνες γεματο εμπειρίες.

Με το snes όμως! Ερωτας απο την πρωτη ματια!Σαν χτες το θυμαμαι οταν το πρωτοειδα στο σπιτι ενος φιλου που θα γινόταν ο κολλητος μου για πολλα χρόνια με την αγαπη για τα βιντεο γκειμς να μας δενει και οταν χαθηκε αυτη, χαθηκαμε κι εμεις. Καθε σαββατο το πρωι ειχα αγγλικα για μια ωρα αλλά το θεωρουσα αθλιο να πηγαινω για μαθημα τετοια μερα. Κατι σαν προσβολη σται ιερα και τα οσια των μαθητικων κεκτημένων! Έτσι περπατούσα απο κολωνό μεταξουργείο 20 λεπτα, καθομουν στο σπιτι του 20 λεπτα, οπου που ειχε παντα κάποιο videogame, κι αλλα 20 λεπτα για να γυρισω σπιτι . Τωρα γιατι δεν ελεγα στους γονεις μου πως θα παω στον φιλο μου μετά το μαθημα δεν έχω ιδεα περα απο την σιγουρια πως ημουν ..... Μαλλον θα επρεπε να διαβάσω αρα να χαζεύω τα μυρμηγκια που περπατουσαν στο πατωμα και τις σκιες που αφηναν απο το φως του απογευματος που μισοέμπαινε απο την κουρτίνα η κατι αλλο πιο διασκεδαστικο..

Τελοσπαντων, ξεφυγα. Οπως προείπα μπηκα σπιτι του και πριν λιγες μερες ειχε αγορασει το a link to the past όπου ειχε κοσμο στο σαλονι και όλοι κοιτουσαν εκθαμποι. Ακόμα δεν μπορω να ξεχασω εκεινη την εικόνα. Ηταν εκει διπλα στα τειχη του καστρου και οι εχθροι του πετουσαν βομβες απο ψηλα. Κατι υπηρχε σε αυτην την εικονα και τα υπολοιπα εικοσι λεπτα που προλαβα να δω, κατι το περιπετειωδες, το μαγικό, με αυτο το μικρο κομματι του χαρτη να είναι ενα κομμάτι ενος μεγαλυτερου που επρεπε να βρω τα υπόλοιπα κομμάτια για να τον εξερευνήσω, μα ομως παλι να μην ειναι απλά ενα χαρτί αλλα μια ολοκληρη εμπειρία. Σαν να μεταφέρθηκα διπλα σε εκεινα τα τειχη, με τη μυρωδια του μπαρουτιου να αναμειγνυεται με το αερα που κυλουσε πανω απο τα χορτα, κι εγω με το σπαθι μου και την ασπιδα εκει διπλα να δινω μαχες με μια ανατριχίλα για όσα κρυβονται και περιμενουν εμενα να τα ανακαλυψω.

Κι εκείνο το φως. ΤΟ ΦΩΣ. Απο τότε κρύφτηκε μέσα στα σκοτεινά βάθη του μυαλου μου και δε λεει να βγει. Δε λεει να ξεθωριάσει, οσο φως κι αν εφτασε μεσα απο εμπειρίες είτε της οθόνης είτε πραγματικές . Αυτο ηταν η διεξοδος απο τα πνιγηρά σκοταδια της μαραμενης εφηβείας ένιωσα ασυναίσθητα. Όσο σκοτεινιασμενος κι.αν ηταν ο καιρος εξω πάντα απο σπασαρχιδες καθηγητές, απο τραμπούκους συμμαθητες, απο γονεις αδιαφορους η αποπνιχτικους, απο ψύχρα διαπεραστικα βλεμματα κοριτσιων, υπηρχε αυτο το γκρίζο κουτι που οταν απο το παραθυρο σου ολα ειχαν παρει τον τονο του γκριζου, ηταν εκει να σου χαριζει χιλιάδες υπέροχα χρωματα.

Aυτο το φως λοιπον με οδήγησε στη ζωη οπως τους ετοιμοθανατους στο μινιον .Μπορει το legend που πηρα ως πρωτο game να ειχε ολες τις sega και gameboy αδυναμιες αλλα οταν επαιξα το secret of mana, τελος. Έχω γραψει εδω διεξοδικά για τη σχεση μου για το συγκεκρiμενο παιχνίδι εδω ( http://lubenretrolletarios.blogspot....ek-review.html ) κι ετσι ολο το ταξιδι με εκανε φανατικό του snes. Και φυσικα δεν τελειωσαν ολα εκει. Συνεχισα με illusion of time, με mystic quest, με super metroid, αλλα εκει φαινοταν καπου να στερεύει η πηγη. Εψαχνα να βρω games αλλα ολο αναγκαζομουν να την βγαζω με κατι μετριότητες που το μονο που εμεινε ειναι εκεινος ο ενθουσιασμός που κρατουσε απο το πολυτεχνείο που τα αγοραζα μεχρι τον κολωνο με τα ποδια, για να μην πληρωσουμε και εισητηριο λεωφορείου προφανως.

Τοτε ανακάλυψα ενα μαγικο μερος. Ενα βασιλειο που σου χαριζε την ομορφια και στην επαιρνε πισω μετα απο μια εβδομαδα, αλλα ηταν η ανάμνηση εκει, κανεις δεν μπορουσε να στην κλεψει, όσο ζουσες, κατι σαν μάθημα για το ποσο εφήμερα ειναι ολα και πρεπει να δίνεις σημασία στην στιγμή, και τα χρηματα δεν ειχαν καμια αξια παρα εκεινη η εμπειρια με την μοναδικότητα της. Ταυρος το μερος και αν δεν προλαβα τον μαγικο αριθμο 53 της καλλιθεας που ελυνε ολα τα μυστηρια του συμπαντος και ακομα εκεί μεσα στο σκοταδι του παιζει αεναα το εργο των παιδικων μας ονειρων σε πρωτη προβολή, πρόλαβα το αλλο εκει στην γεφυρα κοντα, που νοικιαζες γκριζα κουτακια ανεκτιμητης ευτυχιας. ffvi, breath of fire2, chrono trigger όλα τα αριστουργηματα ενω κάτι πουθεναδες την εβγαζαν με sonic και κατι golden axe παλαιολιθικό αγριο απολιτιστο κοσμο που ζούσαν.

Το ξερω πως καποιοι τωρα προσβληθηκανε αλλα οσο έπαιζα snes τοσο μεγαλωνε η καταφρονια μου για όσους ελεγαν πως επαιζαν mega drive. Τον θεωρούσα υποδεεστερο αξεστο. Η μορφη του σαν ελεγε αυτα τα αδιανόητα λογια πως δεν εχει ή δε μεγαλωσε με snes έπαιρνε ενα σκοτεινα μιζερο κι επιθετικο χαρακτηρα. Δε λεω, κι εγω γοητευομουν απο τα arcade και την αγριο τους συλλογικό οργιαστικό χαρακτηρα κι ας γινομουν θυμα της καποιες φορες ως ο φλωρος της υποθέσεως (αν και δεν πατησα το ποδι μου στα αντιστοιχα του κολωνου γιατι στην καλυτερη περίπτωση εφευγες με ενα μαχαιρι στην πλάτη) αλλα δεν υπηρχε λογος να τα φέρεις ολα αυτα τα ρεαλιστικά περιπετειωδη μεσα στο σπιτι σου. O προσωπικος σου χωρος είναι για να χαλαρωσεις να ηρεμησεις, να ξεφυγεις απο την αθλια μιζέρια της καθημερινότητας σε ενα κοσμο φανταστικης περιπέτειας όπου θα κρατούσε το ταξιδι, μερες μήνες, γεματο εμπειριες, χρωματα, μουσικές, κι ΕΣΥ θα ήσουν ο ηρωας κι οχι καποιος κομπαρσος της σφαλιάρας.

Μαλιστα αρχισα να κανω με τον καιρό και καποιες κοινωνιολογικες παρατηρησεις. Ετσι δεν ήταν και τα ξαδερφια μου αλλωστε σκεφτομουν. Τι σχεση ειχαν αυτοι με εμενα; Εκεινοι ολη μερα εξω με αλητείες και γκόμενες. Εγω σπιτι και μπλιμπικαδικα. Αυτοι με τα σκυλαδικα. Εγω με τα μεταλ και τα ψαγμενα ροκ. Αυτοι με τα βρισιδια και τα καφριλικια που ακομα και στην γιαγια του ειχναν .... Εγω ντροπαλος, ηρεμος και ευγενικός. Κι ολοι εκεινοι σαν αυτους τι σχεση ειχαν με εμενα; Εκεινοι που ακουνε απο όλα, που παιζουνε κανα μορταλ κομπατ για τους αποκεφαλισμους, ανθρωποι χωρίς παθη, χωρις ενδιαφέροντα, χωρις να ριζώσουν καπου, σερνοντουσαν απο τον αερα της καθε μοδας. Οτι ναναι όπως ναναι, τσαπατσουλικα χαβαλεδιαρικα κι αδιαφορα.Tι σχέση έχουν αυτοι οι πληβείοι με εμας του διανοουμενους! Αυτοι οι καζουαλ χυδαιοι γκειμερς. Σαν τους γονείς μας αδυνατούσαν να συλλάβουν την πολυπλευρη δημιουργική μαγεια του γκειμινγκ και το θεωρουσαν απλα διασκεδαση. Ενα χασιμο χρονου. Μια ευχάριστη αποβλακωση.

Το ξερω τωρα θα πειτε τραβηγμενες φανατισμενες αποψεις ενος γελοιου και δε θα έχετε αδικο, αλλα και σαν μεγαλωσα και μιλουσα στα φορουμ, αυτη η εντυπωση δε μου εφευγε απο το μυαλο. Εμεις του snes η ανωτερη ψαγμενη νερντοφυλη και οι αλλοι οι πουθεναδες χαβαλέδες του μεγκα ντραιβ. Ειχα συνδεσει τα rpg που παιζαμε φανατικα εμεις του snes και οι αλλοι μου φαινοντουσαν απλα τυποι που γουσταρουν ξυλικια και το πλατφορμ ήταν ότι πιο εξεζητημενο θα μπορουσαν να φτάσουν.

Μάλιστα αρχισα με την κριση να βγαζω και κατι τραβηγμένες θεωριες ετσι για την πλακα. Αυτό φταιει έλεγα. Το οτι το mega drive ειχε τοση επιτυχια στην χωρα μας ηταν σημαδι της κοινωνικής μας υπαναπτυξης. Αν εμεις οι snesακηδες οι σοβαροι, οι μελετηροι, οι διανοητικοί κυριαρχουσαμε, θα ειχαμε χτισει μια κοινωνια που θα να βασιζόταν πανω στην σε βαθια δημοκρατικές πολιτικες διεργασίας όπως και παραγωγή προιόντων υψηλης τεχνολογίας, αλλα αφου ολοι σχεδον ειχαν mega drive της φτηνιας του ερασιτεχνισμου και του ωχαδερφισμου καταληξαμε σε αυτην την τραγική μοίρα.

Τωρα ομως που το ξανασκεφτομαι και τα λέμε , μηπως αυτες οι τρελες αποψεις έχουν καποιο ψηγμα αληθειας.Μήπως όντως οι πολυπληθεις φαν του mega drive φταινε για την οικονομικη καταρρευση της χωρας και για την αδυναμία μας να χτίσουμε κατι υγιές σε στέρεες βάσεις;

Ποια είναι η γνώμη σας;
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Η γνώμη μου είναι GENESIS DOES WHAT NINTENDON'T. :p . Πλάκα κάνω φυσικά. Βασικά το πήγες πολύ βαθιά και το "τερμάτισες" κυριολεκτικά. Το κείμενο θα μπορούσε άνετα να ήταν έκθεση σε Πανελλήνιες με θέμα τον τίτλο του παρόντος. :p . Και για να μιλήσουμε σοβαρά φαίνεται ότι η εμπειρία σου με το SNES πραγματικά έχει αγγίξει την ψυχή σου σε μεγάλο βαθμό. Στην χώρα μας πάντως δεν νομίζω ότι το Mega Drive υπερίσχυσε του SNES. Μάλλον μισά μισά θα έλεγα ότι ήρθαν. Αν και υπήρξαν πολλοί κοινοί τίτλοι, όπως είπες το SNES έβγαλε πολλά RPG και το Mega Drive πολλά arcade ports. Αυτή ήταν και η ομορφιά εξάλλου. Αγοράζεις με βάση την κατηγορία που προτιμάς. Εγώ πάντως που δεν είμαι υπέρ καμίας εταιρίας χαίρομαι πλέον και τις 2 κονσόλες γιατί υπάρχουν πραγματικά πολλά παιχνίδια που σε διασκεδάζουν και ψυχαγωγούν.
 
Kαλα ναι, κι εγω χαβαλε εκανα στο τέλος, αλλα 'οταν όπως λες απο την μια έχουμε αρκειντ πορτς με μια τοσο περιορισμενη γκεμινγκ εμπειρία και απο την άλλη final fantasy vi και earthbound, δεν μπορει να υπάρξει κάποια συγκριση στις δυο κονσόλες. Το snes είχε τα πάντα σε ολες τους τομεις και πολλα παιχνιδια κορυφες που το mega drive αδυνατουσε να πιάσει την ποιότητα τους. Ειδικα αν βαλουμε μεσα και το ιαπωνεζικο super nintendo, εκει έρχεται η πλήρης ισοπέδωση. Οσο για την ελλαδα, οι πιο πολλοι που ηξερα ειχαν mega drive και ηταν αυτο που λεμε casual gamers. Δεν ειναι τυχαιο αλλωστε που το mega drive ειναι πολυ πιο φτηνο μεταχειρισμενο και προσωπικο το εχω βρει αρκετες φορες σε παζαρια. αντιθετως όσους ηξερα με snes ήταν πιο χωμενοι, που το gaming ήταν σημαντικο κομματι της ζωής τους, και γι αυτο eiπα να το τραβηξω στα ακρα. Εμπειρικη ματια φυσικά, αλλα αν κοιτάξει κάποιος και τα χαρακτηριστικα της καθε κονσόλας, πανω κατω ετσι ηταν, μεχρι να ερθει το ps1 και να ισοπεδωσει τα πάντα συνδυάζοντας όλους τους τύπους γκειμερ σε μια κονσόλα.
 

1@Tupamaro[/USER]

Θα καθομουν να αναλύσω στα όσα έγραψες αλλά το γεγονός οτι θεωρείς το mega drive "casual", "περιορισμένη gaming εμπειρία' και "αδυνατούσε να πιάσει την ποιότητα τους", είναι εμφανές οτι έχω να κάνω με ακόμα ένα fanboy...

Στο μόνο που θα μπορούσε να εξελειχτεί η κουβέντα θα ήταν flamewar και δεν έχω καμία όρεξη (άσε που απαγορεύται απο το φορουμ).

Οπότε, pass...

 
Διαφωνώ ότι το Mega Drive είναι "casual" εμπειρία (εχει πολύ δύσκολα και ανώτερα shootem ups από το SNES ας πούμε) αλλά θα συμφωνήσω ότι η Sega εκεί στόχευε με το marketing της. Προσπάθησε να κάνει αυτό που έκανε η Sony αργότερα, δηλαδή να πιάσει τους λίγο πιο μεγάλους σε ηλικία που σνομπάρανε τα games ως παιχνιδάκια για παιδιά (αλλά αν τους έβαζες να παίξουν δεν μπορούσαν ούτε να καταλάβουν πως παίζονται).

Δηλαδή προσπάθησε να το κάνει "μόδα". Αλλά όταν κατι γίνεται μόδα ή mainstream τραβάει και πολλούς non-gamers. Και για να μπορούν οι non-gamers να διασκεδάσουν, τα games γίνονται πιο απλοϊκά με περισσότερο στυλ από ότι gameplay. Αυτό δηλαδή που κατάφερε η Sony με το PS1 αργότερα. Ακόμα θυμάμαι κάτι τύπους που παλιά μας λέγανε nerds γιατί ασχολούμαστε με games και μετά στα γεράματα παίζανε Pro ή button mashing Tekken στο τσιπαρισμένο PS1. Αλλά αν τους έβαζες να παίξουν κανα Super Metroid η Symphony of the Night, σε κοιτούσαν με μισάνοιχτα μάτια, ορθάνοιχτο στόμα και τα σάλια να τρέχουν.

Οσον αφορά τα JRPG εγώ πάντα τα απεχθανόμουν αυτά τα παιχνίδια (τώρα ειδικά τα σιχαίνομαι). Αλλά και πάλι προτιμώ SNES λόγω Super Metroid, Yoshi's Island, DKC2 κλπ. Αλλά με πολύ μικρή διαφορά αφού το MD έχει Sonic 3 & Knuckles, Vectorman, Comix Zone.

.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
@Tupapamaro εχεις ωραια "πενα" αλλα διαφωνω εντελως σχεδον με οσα εγραψες. Αλλωστε οι αποψεις ειναι σαν τις μυτες, ολοι εχουμε απο μια. Δεν ποσταρω για να καταριψω καποιο εκ των επιχειρηματων σου. Ειναι πεποιθησεις σου και ειναι σεβαστες.

Εχοντας την τυχη ή την ατυχια να παρακολουθησω και να ζησω το videogaming απο τα σπαργανα (τουλαχιστον για τα Ελληνικα δεδομενα), δεν μπορεσα να ακολουθησω πουθενα το σκεπτικο σου περι casual Mega Drive.

Nομιζω οτι εχεις μια στριφνη αποψη του τι ειναι καζουαλας. Το οτι καποιος δεν μαζευει φιγουρες Illusion of Gaia, δεν εχει μαξιλαρακια Lufia 2 στο κρεβατι του - δεν το κανει casual!

Τα JRPGs μπορει κουτσα στραβα να τα τελειωσουν ολοι. Kill screen στο Pac Man μονο καποιοι εκλεκτοι. Αυτοι που αναφερει και ο Segata ( :) ) στο τραγουδακι του.

Για ανθρωπους που δεν συμπαθουν τα JRPG (οπως εγω...που σιχαινομαι και τα RPG γενικοτερα), το SNES δεν ακουμπησε ποτε.

Οχι οτι δεν ειχε καλα παιχνιδια παντως. Απλα το παλμαρε του MegaDrive το εβρισκα και συνεχιζω να το βρισκω πιο κοντα στα γουστα μου.

Επισης δεν ηταν η Sega που γεμισε το hobby μας με ασχετους. To ξεκινησε η Nintendo με τις χαριτωμενιες και το αποτελειωσε η Sony.
 
Πίσω
Μπλουζα