Φίλε Τζο, κανένας ρομαντισμός δεν υπήρχε στις αρχές. Όχι από τους φορείς της έκδοσης (εκδότες, κειμενογράφους-μουσικοκριτικούς κλπ).
Ρομαντισμός -με ισχυρότατη δόση αφέλειας και έλλειψη συνείδησης του τόπου και του χρόνου- υπήρχε μόνο από τους ακροατές-αναγνώστες,
που στο σύνολό μας ήμαστε τινς το '80 και ζώντας -ως τινς- στην κοσμάρα μας αντιμετωπίζαμε με μεταφυσική ιερότητα τους "ήρωές" μας (μουσικούς) και καλή πίστη και άγνοια το περιοδικό.
Ο όλος ερασιτεχνισμός, που χαρακτηρίζεις ως ρομαντισμό, οφειλόταν στο επίπεδο της εξέλιξης της μουσικής βιομηχανίας στην Ελλάδα του '84, το οποίο ήταν υποτυπώδες:
Μια-δυο εκπομπές στο ραδιόφωνο (πχ Πετρίδης), το ΠΟΠ+ΡΟΚ (ο ίδιος), το Μουσικόραμα και δυο-τρία έντυπα ανάλογης προς το HeavyMetal προαγωγής της ποπ υποκουλτούρας στον εφηβικό κόσμο (Ποπκορν, Δισκομόδα κλπ ρετρό).
Επίσης, χέρι είχε μπει και σε κάποια άλλα νενικά έντυπα διαφορετικού (όχι μουσικού) περιεχομένου, που είχαν μεγάλη απήχηση και φιλοξενούσαν και κάποιες αναφορές στα μουσικά δρώμενα (Μανίνα, Κατερίνα, Αγόρι).
Ο ρόλος αυτών των εντύπων ήταν προβολή των μουσικών και η ειδησεογραφία και ο σχολιασμός της μουσικής σκηνής εκείνης της εποχής.
Δηλαδή, η διαχείριση του προϊόντος της μουσικής βιομηχανίας.
Οπότε, ο φορέας αυτής της διαχείρισης ήταν φυσικά οι εταιρίες δίσκων.
Στο ΠΟΠ+ΡΟΚ υπήρχε μια αντιπροσωπευτικότερη εκπροσώπηση των εταιριών (δηλ. μια αναλογικότερη πρακτόρευση των συμφερόντων τους), διότι το υλικό ήταν ογκωδέστερο και η αγορά μεγαλύτερη.
Αρκετές εταιρίες δλδ εμπλέκονταν στη διαχείριση του ποπ/ροκ προϊόντος και είχαν ήδη από χρόνια οργανώσει τμήματα μάρκετινγκ.
Στο "Heavy Metal", στις "αρχές" που αναφέρεις, ένα μόνο χέρι κατηύθυνε τα πράγματα: η ΕΜΙ (Κουτουβός), γιατί ήταν η πρώτη που οργάνωσε το μάνατζμέντ της στο χώρο του μέταλ στην Ελλάδα. Καμία άλλη εταιρία δεν είχε ενδιαφερθεί.
Επιπλέον, εκείνη την εποχή η ΕΜΙ είχε υπογράψει (ή διένεμε) στην Ελλάδα σχεδόν όλο το βαρύ πυροβολικό του μέταλ, με το οποίο βομβαρδιζόταν ο έλλην μεταλάς από το περιοδικό (Iron Maiden, Scorpions, Saxon, WASP κλπ).
Αυτή η πλάκα κράτησε περίπου 2 χρόνια (85-86).
Από 'κει και μετά με τη παγκόσμια εμπορική έκρηξη του Μέταλ, όλες οι εταιρίες άρχισαν σιγά σιγά να οργανώνονται και το μάνατζμεντ στο μέταλ γενικά να αναβαθμίζεται, οπότε απέκτησαν λόγο στο περιοδικό και η Polygram, Epic κλπ, πέρα από τις καθαρά μεταλλικές Noise, Roadrunner κλπ.
Ειδικά, αντιπροσωπεύτηκε μανιωδώς η ντόπια FM Records, που είχε και τη διανομή στην Ελλάδα πολλών από τις παραπάνω μεταλο-εταιρίες, σε βαθμό σκανδαλώδη με τα γνωστά ευτράπελα και γελοία (περίπτωση Flames, προώθηση όλου του σκουπιδαριού της εποχής ως νέων Maiden κλπ. Θυμίζω ότι ήδη από το 86 είχε γίνει άρθρο - παρουσίαση της Roadrunner(!) μετά από ταξίδι του Lord στις Βρυξέλλες, έδρα (
της εταιρίας, την οποία στην Ελλάδα διένεμε, όλως τυχαίως, η FM Records, υπάλληλος και γενικός δερβέναγας στην οποία ήταν ο Lord).
Μ' αυτά και μ' αυτά κατάφεραν να χειραγωγήσουν το γούστο και τις προτιμήσεις των παιδιών τότε σύμφωνα με τις επιταγές του μάρκετινγκ διεθνώς, αλλά και τις εγχώριες ανάγκες (βλ. FM) και έστησαν μια χαρά το σκηνικό της αγοράς.
Στην αρχή επιταγή του μάρκετινγκ διεθνώς ήταν η προώθηση του thrash, που τότε ήταν η μόδα παγκοσμίως, οπότε σιγά σιγά άρχισαν οι ευνοϊκές κριτικές και τα άρθρα για Metallica, Megadeth (αλλά και για πολλούς άλλους της σειράς) κα. Συγχρόνως τους χτύπησαν τα τέλια για προώθηση και του "εμπορικού" μέταλ (Bon Jovi, Cinderella κλπκλπ), που τα προωθούσαν μεν, αλλά χωρίς φανατισμό, για να διατηρούν το και καλά "σκληρό" προφίλ τους (εννοείται αζημίως για τις εταιρίες, αφού αυτό το είδος διαφημιζόταν και από το σύνολο του μάρκετινγκ διεθνώς).
Αργότερα το ίδιο έγινε με το grunge κλπκλπ.
Φυσικά στο εμπόριο -πόσο μάλλον στο άγριο εμπόριο της μουσικής βιομηχανίας- δεν υπάρχει ηθική.
Ωστόσο, δύο πράγματα δε θα συγχρήσω ποτέ σ' αυτούς τους απίθανους, που είχαν αναλάβει εργολαβικά να μας στραβώσουν.
Πρώτο, την άμεση εκμετάλλευση της ανάγκης κάποιων παιδιών,
που προκειμένου να τη βγάλουν σε δύσκολες ώρες, ξεπουλούσαν όσο όσο και αντί πινακίου φακής ολόκληρες δισκοθήκες στα δισκάδικα της εποχής (συμφερόντων των μη εξαιρετέων συντακτών του "ΗΜ" -θυμίζω ότι το Rock City -από το σταφ του οποίου στο περιοδικό έγραφαν ο Lord, η γυναίκα του και κανας δυο υπάλληλοι !- ξαφνικά, από το πουθενά ως τα τέλη του 80 είχε 2 μαγαζιά στην Αθήνα και ένα στη Σαλονίκη).
Και δεύτερο -και πολύ χειρότερο- τη σκόπιμη αναπαραγωγή και μεταφορά και διαφήμιση νεοφασιστικών και ρατσιστικών ιδεών κάθε είδους (από την προπαγάνδιση του σεξισμού και της "φυσικής κατωτερότητας" της γυναίκας μέχρι εθνικιστικών, ακροδεξιών απόψεων) τις οποίες το ευρύ, εφηβικό και ανυποψίαστο κοινό του περιοδικού δεν ήταν σε θέση να επεξεργαστεί λογικά, με χρήση της στήλης της "αλληλογραφίας" (στην οποία επέλεγαν να δημοσιεύουν σταθερά απαράδεκτα πράματα), αλλά και μόνιμων στηλών του περιοδικού - ιδίως στα χρόνια του Metal Hammer.
Πάντως, τις στήλες των αγγελιών τις διαβάζεις και σήμερα με μεγάάάάάάάλη χαρά -)))))