Metal Hammer (& Heavy Metal)

[Wally]

Οτανις το κειμενο σου ειναι ολιγον βαρυ αλλα στα αυτια μου (στα ματια μου καλυτερα) κινειται σε ορθες βασεις και ειναι εμφανες οτι το κατεχεις το "αντικειμενο".

Δεν πρεπει σε καμια περιπτωση να ηρωποιειται το εν λογω εντυπο διοτι δεν το δικαιουται.

Μαλιστα σχεδον κανενα περιοδικο μουσικο εντυπο δεν το δικαιουται.

Η μουσικη μπιζνα ηταν-ειναι και (θα δουμε αν) θα ειναι μια ισχυρη βιομηχανια που χρειαζεται "χερια" να προωθησει την πραματεια της.

Δε θα φτασω να κατηγορησω το ΗΜ/ΜΗ.Ηταν αλλο ενα μαγαζακι. Εμεις ως πιτσιρικαδες πεσαμε στη λουμπα οπως και καθε γενια πεφτει στις δικες της.

Απλα ειναι απο τα λιγα εντυπα που δεν στεναχωρηθηκα (οσαν μεγαλυτερος) που ξεφορτωθηκα.

 

[joe]

Φίλε Τζο, κανένας ρομαντισμός δεν υπήρχε στις αρχές. Όχι από τους φορείς της έκδοσης (εκδότες, κειμενογράφους-μουσικοκριτικούς κλπ).
Ρομαντισμός -με ισχυρότατη δόση αφέλειας και έλλειψη συνείδησης του τόπου και του χρόνου- υπήρχε μόνο από τους ακροατές-αναγνώστες,

που στο σύνολό μας ήμαστε τινς το '80 και ζώντας -ως τινς- στην κοσμάρα μας αντιμετωπίζαμε με μεταφυσική ιερότητα τους "ήρωές" μας (μουσικούς) και καλή πίστη και άγνοια το περιοδικό.

Ο όλος ερασιτεχνισμός, που χαρακτηρίζεις ως ρομαντισμό, οφειλόταν στο επίπεδο της εξέλιξης της μουσικής βιομηχανίας στην Ελλάδα του '84, το οποίο ήταν υποτυπώδες:

Μια-δυο εκπομπές στο ραδιόφωνο (πχ Πετρίδης), το ΠΟΠ+ΡΟΚ (ο ίδιος), το Μουσικόραμα και δυο-τρία έντυπα ανάλογης προς το HeavyMetal προαγωγής της ποπ υποκουλτούρας στον εφηβικό κόσμο (Ποπκορν, Δισκομόδα κλπ ρετρό).

Επίσης, χέρι είχε μπει και σε κάποια άλλα νενικά έντυπα διαφορετικού (όχι μουσικού) περιεχομένου, που είχαν μεγάλη απήχηση και φιλοξενούσαν και κάποιες αναφορές στα μουσικά δρώμενα (Μανίνα, Κατερίνα, Αγόρι).

Ο ρόλος αυτών των εντύπων ήταν προβολή των μουσικών και η ειδησεογραφία και ο σχολιασμός της μουσικής σκηνής εκείνης της εποχής.

Δηλαδή, η διαχείριση του προϊόντος της μουσικής βιομηχανίας.

Οπότε, ο φορέας αυτής της διαχείρισης ήταν φυσικά οι εταιρίες δίσκων.

Στο ΠΟΠ+ΡΟΚ υπήρχε μια αντιπροσωπευτικότερη εκπροσώπηση των εταιριών (δηλ. μια αναλογικότερη πρακτόρευση των συμφερόντων τους), διότι το υλικό ήταν ογκωδέστερο και η αγορά μεγαλύτερη.

Αρκετές εταιρίες δλδ εμπλέκονταν στη διαχείριση του ποπ/ροκ προϊόντος και είχαν ήδη από χρόνια οργανώσει τμήματα μάρκετινγκ.

Στο "Heavy Metal", στις "αρχές" που αναφέρεις, ένα μόνο χέρι κατηύθυνε τα πράγματα: η ΕΜΙ (Κουτουβός), γιατί ήταν η πρώτη που οργάνωσε το μάνατζμέντ της στο χώρο του μέταλ στην Ελλάδα. Καμία άλλη εταιρία δεν είχε ενδιαφερθεί.

Επιπλέον, εκείνη την εποχή η ΕΜΙ είχε υπογράψει (ή διένεμε) στην Ελλάδα σχεδόν όλο το βαρύ πυροβολικό του μέταλ, με το οποίο βομβαρδιζόταν ο έλλην μεταλάς από το περιοδικό (Iron Maiden, Scorpions, Saxon, WASP κλπ).

Αυτή η πλάκα κράτησε περίπου 2 χρόνια (85-86).

Από 'κει και μετά με τη παγκόσμια εμπορική έκρηξη του Μέταλ, όλες οι εταιρίες άρχισαν σιγά σιγά να οργανώνονται και το μάνατζμεντ στο μέταλ γενικά να αναβαθμίζεται, οπότε απέκτησαν λόγο στο περιοδικό και η Polygram, Epic κλπ, πέρα από τις καθαρά μεταλλικές Noise, Roadrunner κλπ.

Ειδικά, αντιπροσωπεύτηκε μανιωδώς η ντόπια FM Records, που είχε και τη διανομή στην Ελλάδα πολλών από τις παραπάνω μεταλο-εταιρίες, σε βαθμό σκανδαλώδη με τα γνωστά ευτράπελα και γελοία (περίπτωση Flames, προώθηση όλου του σκουπιδαριού της εποχής ως νέων Maiden κλπ. Θυμίζω ότι ήδη από το 86 είχε γίνει άρθρο - παρουσίαση της Roadrunner(!) μετά από ταξίδι του Lord στις Βρυξέλλες, έδρα ( της εταιρίας, την οποία στην Ελλάδα διένεμε, όλως τυχαίως, η FM Records, υπάλληλος και γενικός δερβέναγας στην οποία ήταν ο Lord).

Μ' αυτά και μ' αυτά κατάφεραν να χειραγωγήσουν το γούστο και τις προτιμήσεις των παιδιών τότε σύμφωνα με τις επιταγές του μάρκετινγκ διεθνώς, αλλά και τις εγχώριες ανάγκες (βλ. FM) και έστησαν μια χαρά το σκηνικό της αγοράς.

Στην αρχή επιταγή του μάρκετινγκ διεθνώς ήταν η προώθηση του thrash, που τότε ήταν η μόδα παγκοσμίως, οπότε σιγά σιγά άρχισαν οι ευνοϊκές κριτικές και τα άρθρα για Metallica, Megadeth (αλλά και για πολλούς άλλους της σειράς) κα. Συγχρόνως τους χτύπησαν τα τέλια για προώθηση και του "εμπορικού" μέταλ (Bon Jovi, Cinderella κλπκλπ), που τα προωθούσαν μεν, αλλά χωρίς φανατισμό, για να διατηρούν το και καλά "σκληρό" προφίλ τους (εννοείται αζημίως για τις εταιρίες, αφού αυτό το είδος διαφημιζόταν και από το σύνολο του μάρκετινγκ διεθνώς).

Αργότερα το ίδιο έγινε με το grunge κλπκλπ.

Φυσικά στο εμπόριο -πόσο μάλλον στο άγριο εμπόριο της μουσικής βιομηχανίας- δεν υπάρχει ηθική.

Ωστόσο, δύο πράγματα δε θα συγχρήσω ποτέ σ' αυτούς τους απίθανους, που είχαν αναλάβει εργολαβικά να μας στραβώσουν.

Πρώτο, την άμεση εκμετάλλευση της ανάγκης κάποιων παιδιών,

που προκειμένου να τη βγάλουν σε δύσκολες ώρες, ξεπουλούσαν όσο όσο και αντί πινακίου φακής ολόκληρες δισκοθήκες στα δισκάδικα της εποχής (συμφερόντων των μη εξαιρετέων συντακτών του "ΗΜ" -θυμίζω ότι το Rock City -από το σταφ του οποίου στο περιοδικό έγραφαν ο Lord, η γυναίκα του και κανας δυο υπάλληλοι !- ξαφνικά, από το πουθενά ως τα τέλη του 80 είχε 2 μαγαζιά στην Αθήνα και ένα στη Σαλονίκη).

Και δεύτερο -και πολύ χειρότερο- τη σκόπιμη αναπαραγωγή και μεταφορά και διαφήμιση νεοφασιστικών και ρατσιστικών ιδεών κάθε είδους (από την προπαγάνδιση του σεξισμού και της "φυσικής κατωτερότητας" της γυναίκας μέχρι εθνικιστικών, ακροδεξιών απόψεων) τις οποίες το ευρύ, εφηβικό και ανυποψίαστο κοινό του περιοδικού δεν ήταν σε θέση να επεξεργαστεί λογικά, με χρήση της στήλης της "αλληλογραφίας" (στην οποία επέλεγαν να δημοσιεύουν σταθερά απαράδεκτα πράματα), αλλά και μόνιμων στηλών του περιοδικού - ιδίως στα χρόνια του Metal Hammer.

Πάντως, τις στήλες των αγγελιών τις διαβάζεις και σήμερα με μεγάάάάάάάλη χαρά -)))))

Φιλε Οτανις δεν θα διαφωνησω μαζι σου. Παρασκηνιο υπηρχε και μαλιστα μπολικο. Αλλωστε στους χωρους του ειδικου τυπου γενικοτερα παντα υπαρχουν περιεργα φαινομενα. Ετυχε να εργαστω για αρκετο διαστημα ωστε να το διαπιστωσω. Κατι το ειδικο του αντικειμενου, κατι το γεγονος οτι οι συντακτες στην ουσια ειναι κομματι του κοινου απλα με την ευκαιρια δημοσιοποιησης των αποψεων τους, συντελει σε φαινομενα οπου σιγουρα μπορει κανεις να προσαψει διαφορα.

Εγω απλα θα προσθεσω πως δεν ειχε σημασια το τι ηταν το εντυπο, αλλα πως το διαβαζες. Αν το μετετρεπες σε ευαγγελιο οπως καποιοι φιλοι μου τοτε, σιγουρα θα αποκομιζες ολα αυτα τα αρνητικα στοιχεια. Αν το διαβαζες με κριτικο ματι ομως κρατωντας αυτα που πιστευες οτι σου κανουν, εστω και απο αυτον τον παραμορφωτικο καθρεπτη επαιρνες κατι.

Ακομη και τοτε σαν εφηβος (και χαιρομαι να σου πω την αληθεια τωρα οταν με θυμαμαι) ενοχλουμουν αφανταστα απο τις ηλιθιοτητες της στηλης των γραμματων και την αρθρογραφια καποιων συντακτων. Ο Lord συγκεκριμενα μου την εδινε γιατι η εκφραστικη του ικανοτητα μου θυμιζε ποδοσφαιριστη του 80 με μαθησιακες δυσκολιες. Προσπαθουσα να προσπερναω ακομα και τις μαλακιες του Πρασουλα και να κραταω καποια καλα κομματια. Για παραδειγμα μεσω της στηλης του ανακαλυψα τον Ελρικ του Μελνιιμπονε και εξαιτιας της διαβασα τον Αρχοντα των Δακτυλιδιων. Οποτε καμια φορα και μεσα στην λασπη μπορει να βρεις ενα διαμαντακι και αυτο ειναι κατι.

Σαφως και ηξερα πως το περιοδικο ειναι μια επιχειρηση. Αλλα τοτε ηταν το μονο μεσο που ειχα για να ''ενημερωθω'' σε σχεση με την μουσικη που γουσταρα. Απο την συνεντευξη και αφιερωμα για τα γκρουπ που ετσι κι αλλιως γουσταρα, μεχρι τις ανακοινωσεις των συναυλιων. Αυτοι λοιπον εκαναν την δουλεια τους και εγω την δικη μου.

Dragon αυτη την στιγμη η εργασια μου υπαρχει μονο σε εντυπη μορφη καθως οταν την εκανα τα pdf δεν ηταν της μοδος. Κατα συνεπεια πρεπει να ανοιξω τα Quark αρχεια να τα γυρισω σε Indesign (το σελιδοποιητικο στανταρ της αγορας σημερα) και να κλεισω pdf. Δεν ξερω ποτε θα βρω χρονο για την διαδικασια, αλλα οταν το κανω θα σε ειδοποιησω για να σου στειλω ενα αντιγραφο ηλεκτρονικο.

 

[AEON]

Eνδιαφέρον το κείμενο σου Otanis. Επειδή για αρκετά χρόνια έγραφα σε fanzine, δύναμαι με πω με σχετική βεβαιότητα ότι η μουσική βιομηχανία ανέκαθεν έλεγχε (ή στην καλύτερη περίπτωση επηρέαζε) και τον ευρύτερο μουσικό τύπο, πολλές φορές μάλιστα με τον πιο ανήθικο και προκλητικό τρόπο.

Όπως όμως σε όλα τα αμφιλεγόμενα πράγματα, έτσι και σε αυτήν την περίπτωση υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες θέασης. Ακόμα και με την δεδομένη έλλειψη αντικειμενικότητας και το όλο εμπορικό-μάρκετινγκ παιχνίδι που είχε στηθεί, το Ηeavy Metal (και μετέπειτα το Μetal Hammer) δεν έπαυαν να αποτελούν την αποκλειστική σχεδόν πηγή ενημέρωσης πάνω στην αγαπημένη μας μουσική. Κι αυτό σε καιρούς χαλεπούς όπου δεν υπήρχε ούτε Internet, ούτε πολλά κανάλια στην τηλεόραση, ούτε τίποτα. Η πληροφορία διέθετε άλλη αξία, αφού η μεγαλύτερη πιθανότητα να μάθεις οτιδήποτε καινούργιο ήταν είτε περιμένοντας να κυκλοφορήσει το τεύχος του επόμενου μήνα είτε δίνοντας βάση σε οτιδήποτε περιπλανιόταν ως είδηση από στόμα σε στόμα (με την ραδιοαρβύλα να πέφτει σύννεφο).

Σίγουρα όσοι ανέφερες εκμεταλλεύτηκαν τουλάχιστον "βολικά" αυτήν την αποκλειστικότητα (σε συνδυασμό με την δίψα μας και την παιδική μας αφέλεια) για να τα κονομήσουν άγρια. Ξέρεις όμως κάτι; Σε τελική ανάλυση προτιμώ που υπήρχε το περιοδικό με όλα του τα γνωστά και άγνωστα (στους πολλούς τότε) κουσούρια, παρά να μην υπήρχε καθόλου και να μέναμε τελείως στο σκοτάδι από πλευράς πληροφόρησης. Όποιος είχε λίγο μυαλό, κρίση κι εμπιστευόταν τα αυτιά του περισσότερο από το review οποιουδήποτε συντάκτη, μπορούσε με ευκολία να διαπιστώσει όταν έβαζε να ακούσει κάτι καινούργιο αν όσα γράφονταν ήταν υπερβολικά ή ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα.

Συμφωνώ για την εκμετάλλευση που έπεφτε στις πωλήσεις ολόκληρων δισκοθηκών από φουκαράδες (οι οποίες μοσχοπουλιόντουσαν στην συνέχεια με ανεξέλεγκτα υπερκέρδη). Εντελώς κατακριτέο και συνδέεται τόσο με την έλλειψη παιδείας όσο και το γεγονός ότι σε πολλά επίπεδα εκείνη την επόχη είχαμε ξεμείνει στην Ελλάδα στον μαύρο μεσαίωνα. Κοινώς βρίσκαν και τα έκαναν.

Για τον Πρασούλα (που κι εσύ τον έχεις άχτι απ' ότι βλέπω) έχω να σχολιάσω ότι δεν πρέπει να τα βλέπουμε τα πράγματα τόσο ισοπεδωτικά / αφοριστικά. Νομίζω ότι από πλευράς ιδεολογίας ήταν δεδηλωμένος & σαφέστατα τοποθετημένος κι επομένως υπόκεινταν την σκληρή κρίση και επίκριση (πολλές φορές άδικη) του κοινού γι' αυτό. Δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την συνεισφορά του σε όσα αναφέρει κι ο joe παραπάνω, όπως επίσης και την ενδιαφέρουσα σύνδεση που έκανε μεταξύ τέχνης / λογοτεχνίας και metal αισθητικής. Επίσης για πολλούς από εμάς παρουσίαζε και προωθούσε πάντα τα σημαντικότερα από πλευράς ποιότητας και καλλιτεχνικής αξίας άλμπουμς, μακριά από οικονομικά συμφέροντα...ήταν ρομαντικός & 'καμμένος' ιδεολόγος, γι' αυτό άλλωστε και η θητεία του ως αρχισυντάκτη ήταν βραχύβια.

 

[Οτάνις]

ειναι απο τα λιγα εντυπα που δεν στεναχωρηθηκα (οσαν μεγαλυτερος) που ξεφορτωθηκα

@Wally, μη στενοχωριέσαι.

Έχω κρατήσει εγώ άπειρα. Και όλως προσεχώς θα «οργανωθούμε_ρε_παιδιά» (Copyright: «Γρανίτα από Μελάνι») και θα κανονίσουμε βραδιά ανάγνωσης αγγελιών,

όπου θα ακούγεται, ας πούμε,

«ζητείται μπασίστρια, κιθαρίστρια και τραγουδίστρια για δημιουργία μέταλ σχήματος με προοπτικές»

(του κερατά, και η μπασίστρια μόνο να ψιλομετράει, είμαι κυριλέ, σου λέει)

υπό τους ήχους Bonfire.

Σε σχέση με το πριβέ σου: έχω ήδη αποδεχτεί τους όρους χρήσης. Ας πρόσεχα .

Καταλαβαίνω πολύ καλά τι λες (τα «οικονομικά μας», όμοια).

Βέβαια, αν επέλεγες να μου το έλεγες πριν παρέμβεις, θα μπορούσα να κάνω έντιτ.

Αυτοι λοιπον εκαναν την δουλεια τους και εγω την δικη μου.

@Joe, το θέμα είναι ακριβώς ότι «αυτοί έκαναν τη δουλειά τους».

Αλλά, η δουλειά είχε θύματα.

Νομίζω, λόγω και της ηλικίας του αναγνωστικού κοινού, ότι, όσο κι αν προσπαθούσε κανείς να ντριπλάρει τα όσα (ενίοτε επικίνδυνα) γράφονταν,

όλο και κάτι έμενε, τόσο σε επίπεδο αισθητικής, όσο και νοοτροπίας.

Παρεμπιπτόντως, πρόσφατα γυρίστηκε και μια ταινία (ντοκιμαντέρ) για το ελληνικό μέταλ με ήρωες και «μάρτυρες» πολλές από τις ημεδαπές φίρμες –λέμε, τώρα (οι ίδιοι, πάντως, φαίνεται να το πιστεύουν)- που λόγω “HM/MH” τρώγαμε τότε στη μάπα συστηματικά.

Δεν ξέρω αν εσύ ή η εργασία σου έχετε κάποια σχέση με το ντοκιμαντέρ αυτό. Αν όχι (στο πρώτο. Και ναι, στο δεύτερο), αφού δηλώσω προκαταβολικά ότι δεν πολυσυμφωνώ ούτε με την οπτική του δημιουργού ούτε με τα όσα παρουσιάζονται, σου (/σας/μας) παραθέτω το λινκ

[ame=http://video.google.com/videoplay?docid=-2942712091615079909&hl=el]http://video.google.com/videoplay?docid=-2...615079909&hl=el

@ΑΕΟΝ

Σωστά. Το HM/MH ήταν –σχεδόν- η μόνη πηγή πληροφόρησης τότε.

Σου θυμίζω, όμως, κάτι: όντως στη σημερινή net-εποχή μʼ ένα κλικ στο γκουγκλ αποκτάς πρόσβαση σε έναν απέραντο ωκεανό πληροφοριών.

Και μʼ ένα, αντίστοιχα, στο utube, σʼ ένα θησαυρό αρχειακού μουσικού υλικού.

Αλλά, τότε, η εποχή είχε αναπτύξει μηχανισμούς ελέγχου της ποιότητας της πληροφορίας (πληροφόρηση από φίλους, διαδικασία δανεισμού και ακρόασης, διαδικασία αναζήτησης υλικού είτε στο Μοναστηράκι είτε στη δισκοθήκη του μεγαλύτερου ξαδέρφου, συζήτηση με ειδήμονες μουσικούς κλπκλπ).

Όσο πιο «χειροτεχνικά» και μερακλίδικα είναι τα πράγματα, τόσο πιο πολύ διασφαλίζεται η ουσία και η ποιότητα αυτού που αναζητάς.

Οπότε, η εποχή εκείνη μπορεί να μην είχε ποσότητα πληροφοριών, αλλά είχε μηχανισμούς αξιόπιστης πληροφόρησης.

Στο βαθμό που η πληροφόρηση αυτή δεν ήταν γινόμενο της εξίσωσης των ανθρώπινων σχέσεων (φίλοι, συμμαθητές, ομοιοπαθείς μεταλλάδες κοκ),

αλλά, αντίθετα, ήταν «δοτή» άνωθεν, παρεχόμενη από τρίτους (τεχνοκράτες του είδους συντάκτες του HM/MH) και ετοιματζίδικη,

ήταν και αναξιόπιστη και κατευθυνόμενη.

Αυτό είναι ένα πολύ καλό μάθημα για το πώς σήμερα κατευθύνονται τα πράγματα (όχι μόνο στη μουσική πληροφόρηση, γενικότερα μιλάω), παρά τη φαινομενική «ελευθερία» και την αφθονία των παρεχόμενων πληροφοριών.

Κάτι τελευταίο περί του ανδρός που αναφέρεις:

Πρώτον, το ότι ήταν «σαφέστατα τοποθετημένος» δεν τον καθιστά ακαταλόγιστο, βέβαια. Δεν μπορεί κανείς, μόνο και μόνο επειδή έχει «τοποθετηθεί», να αποκτά βήμα για τις φασιστικές ιδέες του.

Και, εννοείται, η όποια «αντίδραση» των αναγνωστών δεν αντιμετώπιζε αποτελεσματικά σε επίπεδο αντιπαράθεσης τη δική του.

Άλλο βάρος και επισημότητα έχει η άποψη ενός συντάκτη, άλλη αυτή ενός τυχαίου επιστολογράφου ενός εντύπου.

Εξάλλου, τις «αντιδράσεις» τις δημοσίευαν ΟΤΑΝ ήθελαν

(μάλιστα, πριν τη συγχώνευση με το Metal Hammer ΔΕ δημοσιεύονταν τα γράμματα, αλλά μόνον οι απαντήσεις των συντακτών)

και πάντα κοίταζαν να δημοσιεύουν ταυτόχρονα και φασίζουσες επιστολές με προφανείς παρενέργειες στα εφηβικά μυαλά, που διάβαζαν το περιοδικό.

Δεύτερον, τις απόψεις του, που ήταν, βέβαια, του είδους που ανέφερα,

δεν είχε κανένα δικαίωμα να τις χρεώνει σε ένα ολόκληρο αισθητικό/μουσικό ιδίωμα και στους ανθρώπους που το υπηρετούσαν ή το άκουγαν.

Το μέταλ μπορεί ως γνήσιο παιδί της μουσικής βιομηχανίας να ήταν ώρες ώρες κάπως συντηρητικό, απολιτίκ, κιτς ή παιδιάστικο, αλλά δεν ήταν ούτε μισογύνικο ούτε ρατσιστικό, όπως οι απόψεις του κυρίου

(η «βαρυμαγκιά» του οποίου όπως και κάποιων άλλων συντακτών με ανάλογα μυαλά φαινόταν με το παραπάνω από τον απύθμενα κακομοίρικο και μπακουρέικο τρόπο, με τον οποίο σαλιάριζαν με τις έφηβες αναγνώστριες από τη στήλη της απάντησης στην αλληλογραφία στο “Heavy Metal” του ʼ80).

Αλλά, όταν κάποιος προπαγανδίζει ναζιστικής εμπνεύσεως και υφής επιχειρήματα περί «αισθητικής καθαρότητος» του μέταλ, το οποίο «μολύνεται» από τις προσμίξεις με «κατώτερα» μουσικά είδη και άλλα παπατζιλίκια

αντί να πει στο αθώο και ανυποψίαστο κοινό του ως μουσικοκριτικός

ότι η ανάγκη των ανθρώπων να εκφράζονται μέσω της τέχνης είναι ενιαία

και ότι όσα είναι τα ανθρώπινα μυαλά και οι κουλτούρες τόσες είναι και οι μουσικές γλώσσες που μιλάνε οι άνθρωποι

και ότι τίποτα στην τέχνη ή τον πολιτισμό δεν ξεκινά από παρθενογέννεση,

αλλά όλα είναι αποτελέσματα έμπνευσης, επιρροών, προσμίξεων και εξέλιξης

και, απλώς, ο καθένας επιλέγει τι θα ακούσει ανάλογα με το γούστο, τα βιώματα και την καλλιέργειά του,

τότε δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ότι άρχιζαν σιγά σιγά να φτάνουν στο περιοδικό επιστολές εφήβων αναγνωστών περί «βρωμοαράπηδων», που παίζουν «ψευτο-μέταλ»

και γυναικών, που ο «φυσικός» ρόλος τους είναι του «σκεπτόμενου μπιμπελό».

Μάλιστα, περί το 91-92, δε θυμάμαι καλά, ανεβαίνοντας ένα πρωί στο Happening (αυτό το ρετρό πάλι;; είχα δει –και μου πέσαν τα δόντια- ένα αφισσάκι περί «μεταλ-άρειας μουσικής έκφρασης» και άλλους εμετούς.

Οπότε, βάζοντας στη ζυγαριά απʼ τη μια τον Τόλκιεν, στον οποίο και καλά αναφερόταν και από την άλλη όλο το έμεσμα που προπαγάνδιζε, είναι, νομίζω, φανερό πού γέρνει η ζυγαριά.

Ελάχιστες μόνο φωνές ειλικρίνειας θυμάμαι εκεί μέσα.

Μου έρχεται τώρα στο νου ένα άρθρο-απάντηση του Σιατόπουλου για τον ιδεολογικό/αισθητικό συντηρητισμό στο μέταλ κι άλλο ένα του Στάθη του Παναγιωτόπουλου

(που έγραφε ήδη στο Ποπ+Ροκ, του μετέπειτα παρουσιαστή του «Μεταλλουργείου», του «Κομφούζιο» και του «Τζάμιν» στην ΕΤ3 και νυν συμπαρουσιαστή στη συλλογική εκπομπή με τον Κανάκη στον Αντ1) για την ελληνική μέταλ σκηνή,

στο οποίο ο άνθρωπος είχε το σθένος να γράψει ξεκάθαρα ότι η ελληνική σκηνή παίρνει αυτό που της αξίζει, γιατί τεχνικά, αισθητικά και οργανωτικά υστερεί της ξένης μέταλ σκηνής.

Πάντως, μʼ άρεσε έτσι που τα είπαμε μετά από καιρό

(και αντιπαρατεθήκαμε με το γνωστό πάθος της "στήλης της αλληλογραφίας", βεβαίως βεβαίως :flower: ).

 

[joe]

Οτανις η εργασια μου δεν ειχε καμια σχεση με το βιντεο. Συγκεκριμενα ηταν η θεωρητικη εργασια για το Μπατσελορ μου και ειχε να κανει με την εξελιξη του μουσικου τυπου εν γενη αλλα περιδδοτερο απο την αποψη του γραφικου σχεδιασμου κοινως layout. Απλα πιστευα πως μαζι με τα αποτελεσματα επρεπε να αναφερω το γενικοτερο κοινωνικο πλαισιο καθε δεκαετιας και τα ειδικοτερα αιτια που οδηγουσαν σε αυτες τις εξελιξεις. Ετσι η εργασια απο κατι πολυ ειδικο, αρχισε να αγγιζει και τα ορια μιας ανασκοπισης απο το 60 εως το 2000.

Οσον αφορα τις γενικοτερες αποψεις σου με βρισκεις συμφωνο. Τοσο εγω αλλα και η παρεα μου δεν ειμασταν ακριβως ο τυπικος μεταλας των 90'ς οπως τον εννοουσαν τα στερεοτυπα. Υπηρχαν παρα πολλα θεματα που τα βλεπαμε με κριτικο το λιγοτερο ματι, οπως και την ''ελληνικη σκηνη'' η οποια ηταν και μια πορδη ουσιαστικα με τρομερες ελλειψεις κυριως σε αρτιοτητα και δευτερευοντως σε τεχνολογικες δυνατοτητες. Ο Παναγιωτοπουλος ειχε πει μεγαλη κουβεντα.

Θα διαφωνησω ομως στην αποψη σου οτι κατι παραμενει αγνο οταν ειναι κλειστο. Εγω δεν πιστευω πως το χθες ηταν καλυτερο απο το σημερα σε επιπεδο πληροφορησης και διαδοσης υλικου. Ισα ισα τωρα πια κανεις μπορει να σχηματισει ελευθερα αποψη. Αντι να περιμενει την δισκοκριτικη του χ ψ τσογλανακου που τυχαινει να γραφει σε ενα εντυπο, μπορει να κρινει μονος και με βαση το προσωπικο του γουστο. Αρα περισσοτερη ελευθερια στην διακινηση της τεχνης απο την εποχη της ανταλλαγης κασσετων underground υλικου που οδηγουσε σε ελιτιστικα φαινομενα με τους και καλα γκουρου της φασης που περνουσαν την γνωση στους υπολοιπους.

Απλα τωρα πια υπαρχουν χιλια μεσα, διανυουμε μια καλλιτεχνικη εκπτωση κατα ειρωνικο τροπο.

 

[AEON]

Eίμαι στη μέση του ομολογουμένως διασκεδαστικού αφιερώματος του Γρηγόρη, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσα με τους πολλούς συνήθεις υπόπτους και τις γνωστές 'παλιόφατσες'. Ευλογεί λίγο παραπάνω τα γένια του, αλλά τουλάχιστον αυτός το αξίζει, μιας κι έχει κάνει απτή & συστηματική δουλειά στον χώρο (από την εποχή του Singing Swords και εντεύθεν) φέρνοντας μεταξύ άλλων συγκροτήματα-θρύλους που ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα οι περισσότεροι δεν περιμέναμε να δούμε. Όταν το ολοκληρώσω θα επιστρέψω με full σχολιασμό του... rockumentary και την σχετική απάντηση.

 

[Wally]

Παιδια θα κατσω να το δω το βραδυ οπωσδηποτε!

 

[don dokken]

Λοιπον,καλως ηρθα κ καλως με βρηκατε.Επαθα πλακα,καραφλιασα(για να μη ξεχναμε και πως μιλουσαμε τοτε..)οταν ανακαλυψα το φορουμ.Και πεφτω πανω στο ..φαγακι μου(το εν λογω θεμα)Να πω οτι εζησα το ΜΗ απο το πρωτο τευχος,δεκεμβριος 84 αν δεν απατωμαι,κ μαλιστα ο αρχικος τιτιλος ηταν"new wave,hard rock,HEAVY METAL,και απο κατω"παγκοσμια μουσικη επιθεωρηση"..αν λεω π***ριες διορθωστε με,τα γραφω οπως τα θυμαμαι.Δεν διαφωνω με τιποτα απο οσα διαβασα παραπανω σε γενικες γραμμες.Τοτε,οταν πρωτοειδαμε το περιοδικο στα περιπτερα ,ναι,το εκλαβαμε σαν ευαγγελιο.Ο πετριδης,στο ποπ κ ροκ,στηριζε το μεταλ οχι επειδη το γουσταρε τοσο,αλλα οντας διορατικος.Αλλα δεν ηταν αρκετο να καλυψει τα κενα.Να πω,οτι σχεδον ταυτοχρονα βγηκε και αλλο εντυπο,το οποιο ηταν βραχυβιο(μου διαφευγει το ονομα,αλλα εχω στο αρχειο μου τα τευχη κ θα επανελθω,οχι το invader βεβαια,ε)Σημερα,κοιτωντας πισω,μονο το γελιο ειναι επιβεβλημενο,κανεις προβληματισμος.Πηραμε οτι μας αξιζε!Πηραμε Κουτουβο!(τα μνημειωδη τα εγραφε στο "Αγορι"οχι στο ΗΜ.)Πηραμε Πρασουλα!(που πηγε στη συναυλια μεγαλης μπαντας με αρχαιοελληνικη περικεφαλαια απο το μοναστηρακι..)Να μεινω λιγο σ αυτον το μικρο θεο..Το σκανδαλο δεν ηταν που εγινε αρχισυντακτης στο ΗΜ ,αλλα συντακτης στο ΠΟΚ Κ ΡΟΚ!Αξεχαστο θα μου μεινει εντιτοριαλ στο ΗΜ ,καλοκαιρι,πριν τις διακοπες,που κατευοδονε τις ορδες των αρσενικων μεταλαδων στα μερη που προτιμουν οι υπερβορειες καλονες με την προτροπη"F**K EM ALL"!!Και διπλα ειχε βαλει μια φωτο,εναν κ**ο απο τα τσοντοπεριοδικα του Γκριτζαλη που ηταν κ ο εκδοτης..Πηραμε ΦΩΚ!Τον απολυτο μεταλοπατερα "LORD"(απ το VAGELORD ισως..?)Και την Αννα(ευτυχως που στο σοι του δεν ειχε αλλους μεταλαδες)To χειρωτερο ηταν οτι ολοι αυτοι ηταν μυρωδιαδες..Οποιος ειχε την θεληση,αλλα κ οικονομικη ανεση(χαλεποι καιροι γαρ..)να προμηθευεται ξενα εντυπα,εβλεπε την χαωδη διαφορα,ποιοτικη αισθητικη,αλλα κ την κατευθυνομενη παραπληροφορηση.Να διορθωσω,οτι ΟΥΔΕΠΟΤΕ οι μεγαλες εταιριες δεν προωθησαν το thrash.Την εργολαβια αυτη ανελαβαν οι εδω πρακτορισκοι(χα χα &χα)Την κοσμογονια του AOR

ΜΟΥ ΡΘΕ! " Μεταλλικο Ροκ" λεγοταν το αλλο περιοδικο που καλως η κακως δεν μακροημερευσε..Πιο μετα εγινε και μια προσπαθεια για ελληνικη εκδοση του KERRANG..Γυρω στο 90,κανω λαθος?

 

[Dragon_K.]

ΥΓ2.Ο Τσιμπινουδακης ζει?(πραγματικη απορια,οχι σαν της γοργονας με το Μεγαλεξανδρο)

Μετά από τέτοιο θάψιμο, δύσκολο

Το necrology πάντως από τα καλά κομμάτια του Greece Attacks!!

 

[Οτάνις]

[under Moderation - Be back soon]

 

[don dokken]

ΕΙΣΑΙ ΑΛΗΤΗΣ!!

Μ εκανες να δακρυσω κ οχι μονο απ τα γελια!!τα ιδια λεμε αλλα εσυ φαινεσαι πιο ξεκουραστος στο γραψιμο !καλα,με το"ρυθμο της νεολαιας"μ εστειλες για χορτα!!Ποια φωνη??Τα λιγα μαλλια μου εχασα!!(ως γνωστον,φωρω περουκα...)τελικα πρεπει να μας εχει αφησει ανηκεστο βλαβη αυτη η φαση για να θυμομαστε μετα απο τοσα χρονια αυτες τις..ομορφιες!για βιωματα δε το συζηταμε..!ΞΥΔΟΥΣ!θεος!κι αυτος απ το ποπ κ ροκ δε ξεκινησε?και σημερα ειναι εντεχνος καλιτεχνης..ε ρε -ισμος που τους χρειαζεται..Εχεις δει αφισα απο "αγορι"κουτουβος με ΣΑΞΟΝ στον Παρθενωνα κ ο γιαννακης να βασταει μια...καραμουζα?Να βαλω κουιζ?Οταν ο γιαννακης τραπεζωσε τους MAIDEN στο πατρικο του,με τι εδεσμα ξετερελαθηκε ο ΜΠΡΟΥΣΑΡΟΣ?Α)ντολμαδακια?Β)μουσακα?Γ)γεμιστα?

 

[Οτάνις]

Όχι, μωρέ, τι αλήτης,

[under Moderation - Be back soon]

 

[don dokken]

ε,τι?ετσι κλεινει τετοια θεματαρα??

[under Moderation - Be back soon]

 

[Οτάνις]

τελειώνουν αυτά;

[under Moderation - Be back soon]

 

[Οτάνις]

τελειώνουν αυτά;

Ντον Ντόκκεν, γιου ροκ, ντιουντ.

Με βάση, δε, τη δήλωση του Αλεππππππππού (Foxxe) στη στήλη του Ριχάρδου στο ΜΗ ότι

«αν αναλάμβανε το υπουργείο Νέας Γενιάς, θα προσελάμβανε τους 100 καλύτερους μεταλλάδες, να τον βοηθήσουν» ,

ώστε το υπουργείο να γεμίσει «καρφιά και κονκάρδες» ,

μετά την παρουσία σου στα καλλιστεία του Κέιτις, είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ανήκεις στους «100 καλύτερους», οπότε ετοιμάσου για διορισμό, τυχεράκια.

Για το μενού στου Κουτουβού δεν είμαι βέβαιος,

αλλά δοθέντος ότι οι Maiden είχαν σκάσει μύτη περίπου τέτοια εποχή (Άνοιξη '83),

μάλλον πρέπει να αποκλείσουμε τα off season γεμιστά παρά τη φοτο που ανέβασες

και επειδή και ο μουσακάς είναι πολύ τουριστικός, θα παίξω την έκπληξη "ντολμαδάκια" εντελώς τυχοδιωκτικά και από διαίσθηση.

Ελπίζω να σε κάλυψα.



Με τους «Εξόριστους» ασχολήθηκα μόνο παρεμπιπτόντως ως δείγμα χουφτώματος της μουσικής ενημέρωσης από τα εγχώρια τμήματα μάρκετινγκ των πολυεθνικών,

είναι βέβαιο ότι θα είχαμε περισσότερα να πούμε αν το θρεντ δεν αναφερόταν μόνο στο “Heavy Μetal & Metal Hammer”.



Πάντως, "μια που τ’ αναφέραμε", που έλεγε κι ένα 80’s κάργα σχολικό λογοπαίγνιο,

τσάκω ένα βίντεο από την αείμνηστη Metal Mania, που παρουσίαζε ο Δημήτρησκατής (έτσι, όλο μαζί, όσοι τον έφαγαν στη μάπα ξέρουν και να τον προφέρουν).

Εδώ ο μουσικοσυνθέτης εμφανίζεται σε στιγμές οριακής φούγκας και βαρβατίλας με ξανθούν και καλά μεταλονυμφίδιο και wannabe γλάστρα, λίγο πριν ολοκληρώσει στα μούτρα μας.

Παρ’ όλο που οι σπινθηροβόλες αντιδράσεις της δεν αφήνουν πολλά περιθώρια να παρεξηγήσουμε το IQ της,

είναι γεγονός ότι σε «γυναικεία θέματα» ακόμα και οι ξανθιές έχουν τις εκλάμψεις τους και ποτέ δεν είσαι σίγουρος.

Σοφά, επομένως, ο Δημητράκης το σώζει με το σχόλιο «...ή για να κερδίσουν εμένα»,

ώστε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τη ρόμπα «να κάνουμε διαγωνισμό, για να κερδίσουν εσένα», που έχει προηγηθεί,

ώστε να αποφύγει τυχόν τσαντιά / «άει στο διάολο, ρε κοπρίτη» / άλλη μπουρναζιώτικη αντίδραση,

γιατί η ξανθιά έχει σαφές λαϊκότατο υπόβαθρο και όταν παντρευτεί (με ένα παιδί από τζάκι, ελπίζει), θα τα βγάλει τα T Shirt των Maiden.

Εκτός από την κολλεξιόν Remember, τα υπερτραφή μπούτια και το κραυγαλέο φερμουάρ στο πέτσινο μίνι, που μοιραία τράβηξε το μάτι σου, θα ήθελα να εστιάσουμε στην τελική σεκάνς, όπου η αγυμνασιά, το χαλαρό στήθος (του Μήτσου), η πλήρης απουσία τραπεζοειδών και η κοιλίτσα, που εμπνέουν την αφοσίωση/υποταγή της ξανθιάς στον πολεμιστή, «δένουν» αρμονικά με το λιοντάρι της Νεμέας πάνω στη ζώνη, το οποίο μας προϊδεάζει σαφώς για το τρανό περιεχόμενο του παντελονιού.

Άμα το βγάλει έξω, θα γίνει πανικός.



Μου θέλανε και διεθνή καριέρα.

Τουλάχιστον ο Adams τά ‘πινε τα στεροειδή του, καημένε.

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=kMceb7RGxuo&feature=related]YouTube - Metalmania - Dimitris Katis





Θεωρώ, όμως, ότι ως γνώστες (γιατί κι εγώ πρέπει να παίζω κάπου στο TOP-200) οφείλουμε να αναρωτηθούμε και να ερευνήσουμε πού βρίσκονται σήμερον όλες αυτές οι μορφές, που συναντούσαμε τότε στο HM&MH.

Ίσως, μάλιστα, θα έπρεπε να ξεκινήσουμε με αυτόν που αυτοπροσδιοριζόταν ως «μορφή», τον Dennis (ex- Raphael) Lee Marion, που τελικά ήταν, λέει, από την Παιανία,

η (ολοσέλιδη) διαφήμιση του οποίου ανέφερε «η νέα μορφή του Heavy Metal τώρα σε δίσκο και live εμφάνιση στην Ελλάδα»

(με τη γνωστή ιστορία της ακύρωσης τελικά των συναυλιών λόγω κοσμοσυρροής).

Αν δεν απατώμαι, η διαφήμιση αυτή είχε μπει στην επόμενη σελίδα αμέσως μετά τη βιογραφία/ιστορία των Metallica (δλδ, μετά τα παλιά και καθιερωμένα, ορίστε και η νέα «μορφή»).

Θα μπορούσαμε να το ανεβάσουμε ως γκάλοπ ή, αν κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, ως σταυρόλεξο,

όπως στα παλιά τεύχη του Heavy Metal

(που το σταυρόλεξο λεγόταν «Μεταλλόγραμμα» και καμιά φορά δεν «έβγαιναν» οι ορισμοί, δηλ. δε λυνόταν, γιατί είχαν κάνει λάθος στο σχεδιασμό!!!!!)







ΥΓ- Επί του πιεστηρίου (του Metal Hammer): ενετοπίσθη ιστορικό τεκμήριο της σύρραξης Αγαμέμνονα – Μπλεκ (κάπου στη μεθόριο Τροίας-Χώρας του Marlboro, βλ. στο 1:39 και μετά).

Για να σου κοπεί ο γέλως, σου θυμίζω ότι το νοίκι για τις φοράδες –όπως και τα συνολάκια και το ταξί της ξανθιάς- τα πληρώσαμε εμείς

(δηλ., τότε, οι μπαμπάδες/μαμάδες μας) με τη χρέωση υπέρ της ΕΡΤ στο λογαριασμό της ΔΕΗ.

Τώρα γέλα, αν είσαι άντρας.

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=0D64dR3UFpg&feature=related]YouTube - Exoristoi- Exoristoi sta vouna

 

[dadmin]

Κυριοι, μπορει ο τιτλος του thread να αναφερεται στο περιοδικο Heavy Metal αλλα αυτο δεν σημαινει οτι θα δωσουμε βαθρο για κριτικη τετοιου ειδους σε επωνυμους.

Αυτο μπορει να γινει σε καποιο εντυπο που εντασσεται στις διαταξεις του νομου και αναλαμβανει και τις κυρωσεις. Το retromaniax.gr ειναι απλα ενα forum για να θυμηθουμε και οχι για να "διαολοστειλουμε" καταστασεις και πραγματα περασμενων δεκαετιων.

Παρακαλω λοιπον οσους πηγαν ενα βημα παραπερα να μην συνεχισουν με αυτο το στυλ γραφης και αν το θελουν και οι ιδιοι να μοιραστουν απλα κατι που θυμουνται απο τοτε χωρις εξαρσεις και προσωπικες εριδες ειναι ελευθεροι να το κανουν.

Το thread θα παραμεινει κλειστο - τα ας πουμε "επιμαχα" post διαγραφτηκαν αλλα φυσικα αν τα θελουν οι συντακτες τους για ποσταρισμα καπου αλλου ισως, μπορουν να τα ζητησουν με ενα pm.

Με την ευκαιρια ριξτε μια ματια στους Κανονισμους Λειτουργιας του retromaniax και για οποια απορια με χαρα θα απαντησω τα pms σας.

 

[kouskouya]

Metal Hammer

Γεια σας συννοσταλγοί ... Μήπως υπάρχει σκαναρισμένο κανα παλιό τεύχος METAL HAMMER ? Από 80's ας πούμε ......

 

[savalegion]

έχω σκαναρισμένα μόνο κάποια αφιερώματα κυρίως από 90'ς

 

[sephirothson]

Κάποτε το διαβαζα μετά μανίας.Ξεκίνησα το 1996 να το αγοράζω και σταμάτησα το 2010.Τότε το θεωρουσα "μεταλλική βίβλο"!!Καλύτερη στήλη για μενα ήταν του κισατζεκιάν το "moments" αν θυμάμε καλα.Εκεί μπορουσες να βρείς πολλά κρυμένα διαμάντια(μέγας γνώστη της rock κουλτουρας ο χρήστος)καθώς και το comic "Ο κήπος του προφήτη"

Κάποτε έδινε και cd δώρο οπου απο εκέι μάθαμε τους blind guardian,saxon,heir apparent και άλλα πολλά συγκροτήματα(15 χρονων τότε και χωρίς internet για εμάς αυτά τα cd ήταν μάννα εξ ουρανου).Πρόσφατα πήρα ένα τευχος γιατί είχε αφιέρωμα maiden και με χαρά διαπίστωσα πως το 70% του συντακτικου προσωπικου είναι ακόμα εκεί!!

 

[tsaftsouf]

Ωραίο θεματάκι!!!Έμαθα το χάμερ απο κατι τευχη της ξαδέρφης μου που χε αφήσει ξεχασμενα στο εξοχικο της απο το 87-91 εποχες τα βρηκα το 95.

Τα βλεπω και λεω να σκαναρω κανενα να ανεβασω , οντως η καφριλα παρανταν ορατή και προμοταρισμα σε ορισμενες περιπτώσεις τραγικο. Ο Βενέρης οντως πολύ μεγάλος συντάκτης και για τα πρώτα χρόνια διατηρούσε ενα fanszine μεχρι να μπει στο hmmh.Διαβαζα τον Ριχάρδο ,Isnogood αν και πιστευω οτι ο Τσουρινακης ηταν με διαφορα ο καλύτερος διευθυντής σύνταξης του mh(εχει κανεις νέα του ξερει με τι ασχολείται πλέον?).Απο το 91 και μετά βρήκα κατι τεύχη του 95 και άρχισα συστηματικά το 98.Έχουν περάσει ανα εποχές κάτι παλικάρια αστα να πάνε για συντάκτες αλλά και μερικοί [edit] εκφράσεις [/edit] διάβαζα την Ελληνική σκηνή επί Παλαντζά με τον λακκο με τα [edit] εκφράσεις [/edit] και ολα τα φυντάνια που έστελναν.Απο τοτε λιγοι εχουν μεινει στο περιοδικο (Ριχαρδος, Βένερης,Ευκαρπίδης μας αφησε νωρις πολύ αξιόλογος,Βιδιαδακης..) και πλεον το διαβάζω σε τπτ διακοπές και στην [edit] εκφράσεις [/edit].Οι τελευταιοι στην παρεα το σταμάτησαν πριν καμιά 5 ετία μην αντέχωντας άλλο proggresive που πιανει το περισσοτερο χωρο των συνεντευξεων.

Εν ολίγης πιστεύω οτι δεν έχασα από το χάμερ στα περισσοτερα που εκραζα βλέπω πλέον οτι ήμουν-είμαι ο καφράκος που απευθύνονταν ανά εποχή (εκτος απο εποχή φλωράκη) βρήκα δίσκους διαμάντια με την σιγουριά ομως των μεγαλυτέρων μου ώστε να μην πηγαίνω σαν προβατο όπως εκείνοι στο rock city.

Υ.Γ. Η μαγεία εκείνων των χρόνων αντικατπτρίζεται σ αυτά τα τεύχη πολύ καλύτερα από τους τότε << κάφρους >> πάρα από τους παντογνώστες του σήμερα που είναι κορεσμένοι.