Ράμπο το πρώτο αίμα, Ράμπο το δεύτερο αίμα, Ράμπο η μετάγγιση, δεν ξέρω αν ξέχασα κάποια ταινία από την θρυλική σειρά των πολυβραβευμένων φιλμ του Σταλόνε που άπαντα είχαν προταθεί για όσκαρ, αλλά η εντελώς άσχετη και προκατειλλημένη κάστα των αμερικανών κουλτουριάρηδων απέρριψε την βράβευση τους που δικαιωματικά άξιζαν.
Πέρα από την πλάκα η πρώτη ταινία της τριλογίας ασφαλώς ξεχώριζε από τις επόμενες δύο γιατί πέρα από τσαμπουκαλέματα, τα πιστολίδια και τις δολοφονίες . υπήρχε και η ανθρώπινη διάσταση που παρουσίαζε πολύ παραστατικά και ρεαλιστικά τις συνέπειες του πολέμου του Βιετνάμ στους αμερικανούς στρατιώτες που επέστρεφαν στις ΗΠΑ. Άτομα με ψυχολογικά προβλήματα και τραύματα που κουβαλούσαν από τις εχθροπραξίες, τις κτηνωδίες και τα βασανιστήρια του πολέμου που όχι μόνο δεν έτυχαν συμπαράστασης και αποδοχής από τους αμερικανούς πολίτες, αλλά αντιμετωπίστηκαν περίπου σαν παρείσακτοι, ψυχάκηδες και επικίνδυνοι για την εσωτερική τους γαλήνη και κοινωνική ηρεμία. Δεν το είχε και για πολύ να σεληνιαστεί με την αντιμετώπιση που του έτυχε και ο φίλος μας ο Ράμπο και να αρχίσει τους τσαμπουκάδες και τις εχθροπραξίες.
Ας μου επιτραπεί και ένας ίσως αδόκιμος αλλά κατ' εμέ ρεαλιστικός παραλληλισμός με τους έλληνες που επέζησαν από τον πόλεμο της Κύπρου το 1974. Πολλοί από αυτούς αντιμετώπισαν τρομαρά ψυχολογικά προβλήματα, δεν αναγνωρίστηκε από το επίσημο ελληνικό κράτος ο αγώνας τους σε καν;eνα επίπεdο και τέθηκαν στον κοινωνικό περιθώριο. Ας αναλογιστεί κανείς γιατί πολεμούμε πλέον, για ποιο λόγο και για πια ιδανικά. Είναι μεγάλη η κουβέντα και φυσικά off topic.