Από τότε που γεννήθηκα μέχρι το 1986 που πήραμε αυτοκίνητο, όπως και στη δεκαετία του '90 που σπούδαζα, έχω ζήσει όλων των ειδών τα κτελ ακόμη και τα λεωφορεία του ΟΣΕ. Όποιος έχει εμπειρία από ταξίδια μεταξύ Αθήνας/Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδας ξέρει ότι όσο καλό και να ήταν το λεωφορείο και ο οδηγός του, υπήρχε πάντα ένα κομμάτι του ταξιδιού που μπορούσε να σου χαλάσει όλη τη μέρα. Το Ρίο-Αντίριο! Δεν πα να έβρεχε, να είχε πολικό ψύχος, να ήταν χαράματα ή μεσάνυχτα, να ήσουν άρρωστος, να είχες δυο τρία μωρά μαζί, να ήσουν 90 χρονών, έπρεπε υποχρεωτικά να κατέβεις από το λεωφορείο και να μπεις στο ferry boat. Πολύ περισσότερο αν τη διαδρομή την έκανες συχνά λόγω δουλειάς, συγγενών κάτω από τ' αυλάκι ή στην Αθήνα ή λόγω μαθημάτων (πχ. είχα συμμαθητές που πήγαιναν ωδείο στην Πάτρα!) Το πέρασμα κρατούσε 20 λεπτά, αν είχε αέρα 30, αν το λεωφορείο έμπαινε πριν από άλλα οχήματα μπορεί και ένα 45λεπτο. Μεγάλη φασαρία. Δε θέλω βέβαια να σκεφτώ τι τραβούσαν οι άνθρωποι που πήγαιναν Κέρκυρα - Αθήνα όπου ζούσαν το μαρτύριο εις διπλούν! Η γέφυρα που υπάρχει πια έσωσε πολλούς ταξιδιώτες κι ακόμη δε θα ξεχάσω όταν την πέρασα με το δρομολόγιο Καλαμάτα-Γιάννενα μία μέρα αφότου εγκαινιάστηκε, όπου όλοι οι επιβάτες του λεωφορείου είχαν σηκωθεί όρθιοι, χειροκροτούσαν και χοροπηδούσαν μες στην τρελή χαρά.
