Retro παιχνίδια που δεν τερματίσαμε ποτέ.

Δεν έχω τερματίσει ποτέ το Ristar. Δεν μπόρεσα ποτέ να περάσω τον κόσμο μετά τους πάγους (planet Freon) Δεν θέλω να παίξω σε emu...
 
Shadow of the Beast στον Speccy. Δυο - τρεις φορές έφτασα στον τελικό κακό αλλά δεν τα κατάφερα. Μου έμεινε απωθημένο από τότε, μιας και δεν υπήρχε παιχνίδι που να μου άρεσε τόσο πολύ και να μη το είχα τελειώσει...
 
Ηuman Killing Machine στον ZX.... Παναθεμα τον ατιμο Γερμαναρα που σου πεταγε μπουκαλια και σε τελειωνε μεσα σε 30".....

Και τελος αν και οχι τοσο ρετρο, το θρυλικο πρωτο DIABLO. Εφτασα με κοπους και ιδρωτες στον κερατα, αλλα.... ΤΖΙΦΟΣ!!!!!
 
Βασικά πολύ σπάνια τερματίζω παιχνίδια ,σπάνια με κρατάνε ως το τέλος...

Αυτο που με στεναχωρεί όμως είναι το killing time στο 3do που όσες φορές το προχώρησα δεν τα κατάφερα να το τελειώσω.... :(
 
R-TYPE σε coin-op όταν επιτρέπονταν ακόμα κάπου στα τέλη των 80ς και όταν έπερναν μόνο ένα 10δραχμο οι παιχνιδομηχανές...

Έφτανα σε ένα συγκεκριμένο σημείο λίγο πριν τον τερματισμό και πάντα έχανα εκεί όλα τα κανονάκαι που είχα μαζέψει...

Ποτέ δεν κατάφερα να βρώ τρόπο να περάσω την πίστα εκείνη. :( :( :(
 
το r-type δεν το είχε τελειώσει φυσιολογικός άνθρωπος δίχως cheats πόσο μάλλον το ηλεκτρονικό! Μετά από κάποια φάση γινόταν απάνθρωπα δύσκολο
 
Και ομως... Το R-Type το ειχα τελειωσει.... Με την διαφορα οτι ενας πυροβολαγε non stop και ενας κατευθυνε το διαστημοπλοιο..... :)
 
Το Super Mario δεν είχα καταφέρει να το τερματίσω εγώ,αλλά ένας φίλος μου!Στο τέλος ο Mario νικάει το δράκο και παίρνει την πριγκίπισσα!
 
Holy Magic Century..... Έπειτα από τον καταιγισμό RPG για το σύστημα του Snes, ήρθε η ώρα να αγοράσω Nintendo 64 ως μεγάλος φαν της συγκεκριμένης κατηγορίας και ευελπιστώντας ότι θα παίξω αρκετά στην εν λόγω κονσόλα. Έπειτα λοιπόν από 1,5 χρόνο αναμονής, έρχεται ένα τεύχος του Nintendo 64 magazine όπου στη στήλη RPG παρουσίαζαν επιτέλους το πρώτο RPG για το Nintendo 64. Υπόψη ότι μέχρι τότε παρουσίαζαν παιχνίδια του Snes (Lufia, Breath of Fire, Harvest Moon, τα τελευταία RPG του Snes δηλαδή. Το παιχνίδι ήταντο Holy Magic Century και έσπευσα να το αγοράσω ξοδεύοντας 28,900 δρχ. Από την πρώτη στιγμή που έβαλα αυτή την πατάτα στην κονσόλα σιχάθηκα τα RPG. Απαίσιος και πολύ βαρετός τίτλος. Όποιος είχε την "τύχη" να το προμηθευτεί όπως εγώ θα γνωρίζει περί τίνος πρόκειται....

 
Δεν έχω πλέον είχα παλαιότερα τα Ghouls N Ghosts και Gun Smoke,αλλά τα τερμάτισα με τη σειρά τους και νιώθω μία ολοκλήρωση χεχε :p
 
Πρέπει να έχω αφήσει αρκετά σύγχρονα γιατί τα παίζω και μετά τα ξεχνάω. Αλλά τερματίζονται. Απλώς δεν έχω την υπομονή. Έχω αφήσει adventures κοντά στο τέλος (π.χ. longest journey 2) ή έχω χάσει saves και βαριέμαι να τα ξαναπάιζω. Ή Oblivion στη μέση (τα παιχνίδια που αυτό που κάνεις είναι αντί να βγάζεις το σενάριο να τριγυρνάς και να κάνεις βλακείες).

Αλλά αυτά που μου κάνουν εντύπωση είναι διάφορα παιχνίδια στον Amstrad που δεν ήξερες καν αν τερματιζόντουσαν ή απλώς ήταν τα open-ended παιχνίδια της εποχής χωρίς σκοπό.

Π.χ. Knight Lore, Spindizzy, Jet Set Willy, διάφορα αλλά με χάρτες ολόκληρες που δεν γινόταν σε ένα longplay να επισκευτείς (και λόγω δυσκολίας και επειδή δεν είχες save, να κάνεις ένα καλό παίξιμο και να σώσεις π.χ. όταν έχεις βγάλει 20% του χάρτη και μετά προσεκτικά προσεκτικά να το ολοκληρώσεις). Ήταν όντως τα open-ended παιχνίδια της εποχής, πράγμα εντυπωσιακό, και πολλές φορές δεν ήξερες τι κάνεις με αντικείμενα που παίρνεις (π.χ. παίζαν κάποιο ρόλο τα αντικείμενα στο Knight Lore; Ή απλώς τα έβαζες για να σκαρφαλώσεις ;) . Κάποιοι άλλοι χάρτες ήταν τεράστιοι για να τους βγάλεις σε μια μέρα ή να μην χάσεις στην πορεία (Spindizzy και πάλι). Τότε τα παιχνίδια δεν σου κρατούσαν το χεράκι, και επίσης δεν υπήρχε αυτό ότι πρέπει να τερματίσεις το κάθε τι. Αν σήμερα έβγαινε παιχνίδι που δεν τερματίζεται ή εντελώς δύσκολα και χωρίς saves θα ήταν απαράδεκτο. Παιχνίδια που αγοράζει ο κόσμος θέλει να τα τερματίζει, σαν να βλέπει μια ταινία μέχρι το τέλος. Ενώ παλιά, χαχα, ήταν και πολύ αστείο που τελείωνες κάποια με απαράδεκτη δυσκολία και δεν είχαν καν φινάλε, παρά ένα ξενέρωτο game over.

Ααα θυμήθηκα και ένα πιο μεταγενέστερο indie, knights of the chalice λέγεται, ωραίο turn based D&D rules, πολύ εθιστικό αλλά απαράδεκτη δυσκολία ακόμα και στο easy (έχει και permadeth mode τρομάρα μου). Είχα κολλήσει πολύ μετά σε μια μάχη που όπως όλες τις άλλες σου πετάνε ιστούς αράχνης, paralyze, antispell και όλα τα καλά ταυτόχρονα με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνεις να αντιδράσεις. Σε αυτό το σημείο είχε κλείσει η πόρτα του μπουντρουμιού από πίσω μου και δεν μου άφηνε το περιθώριο να περιτρυγηρίσω έξω μπας και κάνω level grinding και να έρθω μετά. Η μόνη διέξοδος σε κάτι τέτοιο είναι το grinding. Ή να το παίξεις 500 φορές. Κάτι που δεν έκανα και έφαγε delete. Να ένα game που πρέπει να ξαναβρώ και να ξαναπροσπαθήσω αν και μάλλον θα πρέπει να προπoνηθώ στο διαλογισμό πρώτα :p
 
Δεν κατάφερα να τερματίσω το Battletoads in Ragnarok's World στο Game Boy καθώς και το Bad n Rad. Τα κατάφερα έπειτα από πολλά saves στο PSP πριν λίγο καιρό.
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα