Η πρώτη σελίδα του thread έχει πολύ πλάκα!
pooky είπε:
Τουλάχιστον τα δικά μου παιδιά, ΑΝ ΠΟΤΕ αποκτήσω που κατά πάσα πιθανότητα δεν το βλέπω, αν τα δω με βιβλίο στο χέρι θα τους τα κόψω τα χεράκια. Θα τους δώσω κονσόλες, πισιά, φορητές παιχνιδομηχανές και θα τους πω "παίχτε όσο θέλετε" μη τα δω να διαβάζουν θα τα πνίξω.
Άκουσέ με: να κάνεις!
Το δεύτερο κομμάτι αυτού που είπες, ελπίζω να μην το κάνεις. Άλλωστε θα σου τη φέρουν, διαβάζοντας ebooks.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Για την υπόλοιπη συζήτηση, έχω να πω τα εξής:
Δουλεύω στη μηχανογράφηση μικρομεσαίας τράπεζας εδώ και 11 χρόνια. Όταν ήρθα, ήμουν ο πιο μικρός σε ηλικία - και ακόμα είμαι, οριακά.
Έχω δουλέψει σε 3 ορόφους, σε διαφορετικές θέσεις. Για λίγα χρόνια δούλεψα ως χειριστής, γιατί το επέλεξα, μου άρεσε η δουλειά και το κλίμα, ήθελα να βοηθήσω εκεί και δεν είχα πρόβλημα να κάνω βάρδιες.
Έχω δουλέψει πολλές φορές μέχρι τα χαράματα, μέχρι να έρθει η πρωϊνή βάρδια δηλαδή, αλλά από τις 2 το μεσημέρι. Έχω βγάλει άπειρες φορές δουλειά 3-4 ημερών στη βάρδια μου. Έχω φτιάξει προγράμματα στο σπίτι μου για την τράπεζα, ύστερα από πολλά ξενύχτια, από μόνος μου.
Εκτός από τα παραπάνω δεδομένα, υπάρχουν και τα εξής:
Για να καταφέρω να απαγκιστρωθώ από τη φρικτή (όπως κατάντησε κάποια στιγμή) δουλειά του χειριστή, χρειάστηκα κάνα-δυο χρόνια να το ζητάω (όταν μου είχαν υποσχεθεί ότι θα πάω σε όποιο τμήμα θέλω, όποτε θέλω και φυσικά έχοντας σύμβαση για κανονικό ωράριο) και έγινε μόνο όταν ζήτησα επίσημα να φύγω τελείως από τη μηχανογράφηση και να ξεκινήσω από το μηδέν σε κάταστημα! Σημείωση: Αν έφευγα τότε, θα έχανα το μηχανογραφικό επίδομα, και θα μειωνόταν ο μισθός μου κατά 200+ ευρώ. Το επίδομα αυτό κατοχυρώνεται για πάντα όταν έχεις δουλέψει πάνω από 8 χρόνια νομίζω. Θα το έχανα για 4-5 μήνες.
Όταν η τράπεζα έκανε μαζικές προσλήψεις στη μηχανογράφηση, πήραν όλοι σχεδόν προωθήσεις και υπογραφές, εκτός από μια νέα κοπέλα που είχε λίγους μήνες και εμένα, επειδή μόλις είχα επιστρέψει μετά τον στρατό. Ο διευθυντής μου υποσχέθηκε ότι ήμουν ο επόμενος, απλά δε μπορούσε εκείνη τη στιγμή (έχουν περάσει 7 χρόνια από τότε). Εγώ δε ζήτησα τίποτα τότε, ούτε ποτέ - άλλωστε ήταν λάθος και άδικο που πήραν όλοι οι παλιοί προαγωγές επειδή όταν θα ερχόντουσαν οι καινούργιοι και πιο ικανοί, δε θα αξίζανε να πάρουνε τίποτα ποτέ.
Δεν είναι κάτι που αποφάσισα, υποσυνείδητα όμως, από πέρυσι (όταν έκλεισα 10 χρόνια) μου έφυγε όλη η όρεξη για δουλειά. Στέρεψα...
Βέβαια δε μετανιώνω που σκίστηκα και έλιωσα στη δουλειά, που με εκμεταλλεύτηκαν οι συνάδελφοι της βάρδιας μου, που θα μπορούσα να πλούτιζα ενδεχομένως αν έκανα τόση δουλειά αλλού, που αν είχα ζητήσει εξαρχής να είμαι σε κατάστημα, θα ήμουν τουλάχιστον υποδιευθυντής.
Τα έκανα όλα αυτά και τα υπέμενα, γιατί μου άρεσε η δουλειά μου και γιατί ήθελα να δουλεύω για το καλό της εταιρίας. Και τώρα πια που δε μπορώ να αποδώσω, λυπάμαι για την τράπεζα (γιατί αυτό έχει συμβεί σε αρκετούς άλλους, κατά καιρούς).
Πρόσφατα βέβαια είδα ότι δεν έχω όρεξη για δουλειά στο γραφείο μου μόνο, και όχι στο
Compuwise και τη
Retromarket.