Δεν το πιστεύω ότι τόσα χρόνια τώρα δεν έχω σχολιάσει το θέμα. Νομίζω ότι κάπου αλλού έχω αναφέρει ήδη τη φοβία μου με το Παρασκήνιο και έτσι είμαι κι εγώ ανάμεσα στις αμέτρητες (?) τρομοκρατημένες αθώες παιδικές ψυχές - θύματα εκείνης της εκπομπής. Ακόμη και τώρα που το είδα σε έγχρωμη βερσιόν, να πω την αλήθεια, μια ανατριχίλα με διαπέρασε. Αντιθέτως με τους τίτλους του Θησαυρού της Βαγίας (που αναφερόταν εντόνως στα πρώτα posts) όχι μόνο δεν είχα πρόβλημα αλλά ήμουν παθιασμένη με τη σειρά από την αρχή ως το τέλος.
Από την άλλη, είχα πάντα σοβαρό πρόβλημα με ότι είχε να κάνει με καλυμμένα πρόσωπα και ιδίως μάτια γι' αυτό και ο Αόρατος άνθρωπος ήταν στις top φοβίες μου. Επίσης απέφευγα να σκέφτομαι τις λιγοστές σκηνές που είχα δει από το Ολοκαύτωμα. Κατά τα άλλα τρόμαζα κυρίως με διάφορες μουσικές αλλά η μοναδική μουσική που ποτέ δε με τρόμαξε, ενώ τη χρησιμοποιούν κατ' εξοχήν για σκηνές μυστηρίου, φόνων κλπ, ήταν η μουσική των τίτλων από το "Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ο άνθρωπος". Πρόκειται για το Toccata con Fuga του Bach με το εκκλησιαστικό όργανο σε όλο του το μεγαλείο. Tο λάτρευα ως παιδί και το λατρεύω ακόμη, τώρα πια για την μοναδικότητα της σύνθεσής του.
Α, και τώρα που το θυμήθηκα: επειδή κάθισα και διάβασα με μιας όλα τα ποστ από την αρχή, στο τέταρτο ποστ που αναφέρεται στην εκπομπή των Ρεπόρτερς με τα ανεξήγητα φαινόμενα στην Μπαμπίνη Ξηρομέρου, το θέμα ήταν όντως τρομακτικό όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για πολλούς ενήλικες. Θυμάμαι σαν σε όνειρο να κατεβαίνουμε βόλτα με τους γονείς στην πλατεία του Αγρινίου και οι περισσότεροι να συζητούν ανήσυχοι για όσα γίνονταν κυρίως επειδή το χωριό ήταν δεν ήταν 40' μακριά απ' την πόλη μας. Πόσο μάλλον να τα βλέπει κανείς και στην τηλεόραση. Άλλο βέβαια αν τελικά ήταν φάρσα.
και μόνο στην ιδέα οτι διαρκούσαν εώς και μισή ώρα στην παρακολούθηση μιας αγαπημένης ταινίας...
για να μην πω για το τραγούδι "ήταν ενα μικρό καράβι" που με είχε στοιχιώσει...
