Εμένα με φόβιζαν τα πιό φυσιολογικά πράγματα:
Η Φρουτοπία
Η Λάμψη (Είχαν μία σχιζοφρένεια στα μάτια οι ηθοποιοί.)
Οι τίτλοι έναρξης απ' το Εμείς κι Εμείς
Η ωραία κοιμωμένη (η ίδια, ο τρόπος που φερόταν ειδικά όταν ανέβαινε προς τον πυργίσκο ήταν πολύ creepy. Τη μάγισσα την λάτρεψα!)
O Λάβας από το μικρό μου πόνυ.
Οι τίτλοι έναρξης του δελτίου ειδήσεων της ΝΕΤ νομίζω, που περνούσαν από μπροστά τ' αγάλματα.
Η Ασπασία απ' το Η αγάπη άργησε μια μέρα.
Ο Τζώνη απ' τα Εγκλήματα
Ένα παιδικό με δύο μαριονέτες που δεν έχω συγκρατήσει ούτε το όνομα.
Το επεισόδιο που ζωντανεύουν τα παιχνίδια από τα παραμύθια του Αντερσεν (μου άφησε φοβία! Νόμιζα ότι με παρακολουθούν τα παιχνίδια για να με σκοτώσουν στον ύπνο μου!)
Η σκηνή που όλη η παιδική χαρά καίγεται στον Terminator.
Όταν θύμωνε η Σοράγια στην Μαρία της Γειτονιάς.
Τα παλιά ασπρόμαυρα κινούμενα σχέδια του Ντίσνεϊ. Ούτε τώρα δεν τολμώ να τα δώ!
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών σε κινούμενα σχέδια που είχαν την φαεινή ιδέα να μας δείξουν στην κατασκήνωση. Πάνω στο τέταρτο βρήκαν ένα αμφιθέατρο παιδιάκια να κλαίνε, να τσιρίζουν και να τρέχουν να σωθουν. Αυτό το φρικιαστικό θέαμα δεν θα φύγει ποτέ απ' το μυαλό μου!
Και αυτή η σκηνή από την Παναγία των Παρισίων που αργότερα μετατράπηκε σε ύμνο:
[video=youtube;It5_KIjUY-I]