Καλησπέρα κι από μένα,
Έχοντας μεγαλώσει κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι στη δεκαετία των 80s, έχω διαβάσει άπειρα κόμιξ της Ντίσνεϋ, πράγμα που συνεχίζω να κάνω μέχρι και σήμερα ως ένα βαθμό. Δυστυχώς όμως, παρατηρώ μια γενική πτώση του επιπέδου των τευχών των τελευταίων ετών σε σχέση με τα παλαιότερα. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να κάνω μια μικρή κριτική στις εκδόσεις που κυκλοφορούν σήμερα:
Μίκυ Μάους
Το πιο παλιό και κλασσικό περιοδικό Ντίσνεϋ που κυκλοφορεί στην Ελλάδα. Θυμάμαι που όταν ήμουν στο δημοτικό, τέλη 80s και αρχές 90s περίμενα πώς και πώς να κυκλοφορήσει το επόμενο τεύχος. Οι ιστορίες εκείνης της εποχής, αλλά και των παλαιοτέρων ετών ήταν αριστουργήματα, ειδικά όσες άνοιγαν το τεύχος. Σήμερα, θεωρώ ότι το συγκεκριμένο περιοδικό είναι επιεικώς απαράδεκτο. Οι ιστορίες είναι εντελώς ανέμπνευστες, βαρετές και χωρίς ίχνος εξυπνάδας και χιούμορ. Και είναι πραγματικά κρίμα που δε δημοσιεύονται ξανά οι παλιές ιστορίες, ενώ υπάρχει μια πληθώρα αδημοσίευτων ιστοριών που δεν έχουν μεταφραστεί ποτέ στην Ελλάδα. Η πτώση θεωρώ πως έγινε στα μέσα της δεκαετίας του 90, όταν άλλαξαν και τα γράμματα του εξωφύλλου το 1995. Είναι πραγματικά κρίμα...
Μεγάλο Μίκυ
Εδώ ισχύουν τα αντίθετα με προηγουμένως. Το δεύτερο παλαιότερο περιοδικό Ντίσνεϋ στην Ελλάδα θεωρώ πως είναι αρκετά προσεγμένο και θυμίζει αρκετά τις παλαιότερες δεκαετίες. Οι ιστορίες έχουν το κλασικό κλίμα που όλοι αγαπάμε, ενώ είναι το μόνο περιοδικό που μπορεί να βρει κανείς ιστορίες με τα τρία γουρουνάκια, το Σκάμπυ και τους Τσιπ και Ντέηλ. Αυτές οι ιστορίες θα μου πείτε μπορεί να φαίνονται πολύ παιδικές, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες είναι από τους πιο κλασικούς της Ντίσνεϋ και δε γίνονται να λείπουν από ένα τέτοιο περιοδικό. Πραγματικά πολύ καλή δουλειά σε όλα τα επίπεδα!
Κλασικά
Αυτό είναι ένα περιοδικό που δείχνει πώς θα έπρεπε να είναι οι ιστορίες του Μίκυ Μάους. Συγκεντρώνει συνήθως τις κλασικές ιστορίες του Μίκυ Μάους που όλοι αγαπήσαμε και θέλουμε να διαβάζουμε ξανά και ξανά. Δυστυχώς βγαίνει μόνο κάθε 2 μήνες. Οι ιστορίες ακολουθούν την ιταλική σχολή και είναι όντως οι καλύτερες ιστορίες του Ντίσνεϋ, όπως αναγράφει στο εξώφυλλό του.
Κόμιξ
Εδώ το πράγμα θέλει μεγάλη συζήτηση. Έχω την αίσθηση ότι το Κόμιξ αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε να είναι. Τον Ιούνιο του 1988 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος που ήταν και το πρώτο που είχε την ένδειξη "Συλλεκτικό". Και πράγματι, το περιοδικό αυτό δι'εφερε από τα υπόλοιπα στο ότι ήταν η πρώτη φορά που αναγραφόταν ο δημιουργός της κάθε ιστορίας, καθώς και πολλές πληροφορίες για την ιστορία που άνοιγε το τεύχος. Ήταν λοιπόν μία έκδοση που αρχικά σκόπευε να γίνει μια συλλογή των ιστοριών του Καρλ Μπαρκς, καθώς και του "επίσημου" διαδόχου του, Ντον Ρόσα. Και μέχρι κάποιο τεύχος το πετύχαινε απόλυτα, μια που δημοσιεύτηκαν οι περισσότερες κλασικές ιστορίες των δύο μεγάλων δημιουργών. Από ένα σημείο και μετά, όμως, οι ιστορίες του Καρλ Μπαρκς περιορίστηκαν σε μία μικρής σημασίας δεκασέλιδη σε κάθε τεύχος, ενώ αυτές του Ντον Ρόσα εξαντλήθηκαν. Παρόλα αυτά, όμως, υπάρχουν ακόμη πολλές ιστορίες του Μπαρκς που δεν έχουν δημοσιευτεί, όπως αυτή της πρώτης και μοναδικής εμφάνισης του Τζων Ρόμπαξ. Στα σημερινά τεύχη, οι ιστορίες είναι κυρίως νέων και ασήμαντων δημιουργών της τελευταίας δεκαετίας. Είναι κακό αυτό θα μου πείτε? Όχι, και πρέπει να προωθείται η δουλειά των νέων δημιουργών, όμως σε καμιά περίπτωση ένα τέτοιο τεύχος δε θεωρείται και δεν είναι συλλεκτικό. Δυστυχώς έχει περάσει σε όλους μας η νοοτροπία της συλλογής όλων των τευχών του Κόμιξ τα οποία αυτοαποκαλούνται συλλεκτικά, χωρίς όμως το περιεχόμενό τους να δικαιολογεί αυτόν τον τίτλο. Πιστεύω πως τα πραγματικά συλλεκτικά τε'υχη είναι οι αντίστοιχες βιβλιοθήκες Καρλ Μπαρκς και Ντον Ρόσα που κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία. Και πιστέψτε με, όταν ολοκληρωθεί η σειρά του Καρλ Μπαρκς, τα μεμονωμένα Κόμιξ δε θα έχουν καμία αξία πλέον...
Αλμανάκο
Το περιοδικό των υπερηρώων. Αν και αρχικά οι ιστορίες που περιείχε ήταν πολύ καλύτερες (τώρα δημοσιεύονται στο Μεγάλο Μίκυ), το περιοδικό αυτό έγινε για ένα διάστημα ένα περιοδικό ποικίλης ύλης και κατέληξε σε μια έκδοση φόρο τιμής στο Φάντομ Ντακ και στον Ινδιάνα Γκούφυ. Είναι κακό αυτό? όχι, αρκεί να γίνεται σωστά. Πάντα μου άρεσε ο Φάντομ Ντακ, αλλά όχι αυτός. Ο παλιός κλασικός Φάντομ Ντακ των δεκαετιών 70 και 80. Όσοι έχετε διαβάσει το τεύχος Σπέσιαλ Φάντομ Ντακ του 1991 θα καταλάβετε τι εννοώ. Οι ιστορίες εκείνες είχαν πλοκή, ενδιαφέρον και χιούμορ, πράγμα που σπάνια το βλέπω πλέον. Και είναι πραγματικά κρίμα διότι πολλές από εκείνες τις ιστορίες δεν έχουν δημοσιευτεί ποτέ στην Ελλάδα, η μόνο μια δυο φορές πριν 20 χρόνια... Όσο για τον Ινδιάνα Γκούφυ... ούτε κρύο ούτε ζέστη. Τον μάθαμε τη δεκαετία του 90 μόλις, ενώ εμείς μεγαλώσαμε με το Σούπερ Γκούφυ που παραμπιπτόντως δεν υπάρχει πουθενά πλέον. Το Αλμανάκο πρέπει να γυρίσει στο ύφος που ξεκίνησε. Θα προτιμούσα να γίνει ολόκληρο μόνο Φάντομ Ντακ, της παλιάς σχολής όμως...
Ντόναλντ
Σχετικά πρόσφατο περιοδικό που ξεκίνησε ως αφιέρωμα στα 60 χρόνια του Ντόναλντ το 1994 και κατέληξε σε μηνιαίο. Ο Ντόναλντ ως χαρακτήρας είναι μακράν ο αγαπημένος μου, το περιοδικό όμως δεν... Κάτι δε μου κολλάει, δεν ξέρω. Πιστεύω πως οι ιστορίες είναι πολύ "λίγες" για τον Ντόναλντ και σε καμιά περίπτωση δε συγκρίνονται με αυτές που έχουμε αγαπήσει...
Μίκυ Μυστήριο
Κανονικά δε θα έπρεπε να το γράψω μαζί με τα υπόλοιπα γιατί είναι από μόνο του μια ανεξάρτητη σειρά, όπου ο Μίκυ είναι επαγγελματίας ντετέκτιβ, η Μίνυ είναι δημοσιογράφος, ενώ το Μαύρο Φάντασμα είναι πολύ πιο σκοτεινό, δεν αποκαλύπτεται ούτε συλλαμβάνεται ποτέ. Φυσικά, από τη σειρά απουσιάζουν παντελώς ο Γκούφυ, ο Γκάντσο, ο Μαύρος Πητ και όλοι οι κλασικοί ήρωες του κόσμου του Μίκυ Σίτυ. Μόνο ο Ο'Χάρα υπάρχει... Για να πω την αλήθεια, ποτέ δεν ήμουν φαν των Μυστηρίων του Μίκυ, όμως αυτή τη σειρά τη λάτρεψα! Υπάρχουν βέβαια και ορισμένα όχι τόσο καλά επεισόδια, όμως τα περισσότερα είναι πολύ εντυπωσιακά! Τα τεύχη που έχω είναι της παλιάς έκδοσης της δεκαετίας του 90, όμως τώρα επανακυκλοφορόυν για τις νέες γενιές. Περιμένω να ξανακυκλοφορήσει και ο Β κύκλος που είναι σε εντελώς διαφορετικό πνεύμα, πολύ πιο σκοτεινό, χωρίς όμως τη μαγεία του πρώτου...
Μίννυ
Κοριτσίστικο περιοδικό. Για το λόγο αυτός δεν έχω διαβάσει ούτε ένα τεύχος οπότε δε μπορώ να κρίνω.
