Αναζήτησις (1972)

[αριαδνη]

Οι δύο αστυνομικοί που έχουν αναλάβει την υπόθεση (Βάσος Ανδρονίδης και Ντίνος Καρύδης) κατευθύνονται προς το ατελιέ της κυρίας Νατάσας (Τασσώ Καββαδία) κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Εντύπωση μου κάνει το περίεργο αυτό κτίριο και η επιγραφή του που δεν κατάφερα να διακρίνω (γράφει κάτι σαν mozuelle...). Επίσης, όσον αφορά τον χώρο ίσως βρίσκεται στη συμβολή 3ης Σεπτεμβρίου και Σατωβριάνδου καθόσον πριν τη σκηνή αυτή κάνει στιγμιότυπο στην επιγραφή του Ξενοδοχείου Άλμα (φαίνεται πάνω δεξιά στη φωτογραφία) που βρίσκεται στη συμβολή Δώρου και Σατωβριάνδου. Αν όντως η εκτίμησή μου είναι σωστή, το εν λόγω κτίριο στεγάζει σήμερα την ΕΥΔΑΠ Κέντρου.

Προβολή συνημμένου 197444​

Παιδια τα κορίτσια του ατελιέ από ότι κατάλαβα είναι και συνοδοί πολυτελείας πλουσίων.

 

[Bambinella]

Παιδια τα κορίτσια του ατελιέ από ότι κατάλαβα είναι και συνοδοί πολυτελείας πλουσίων.

Φαινεται το πραγμα απο την αρχη της ταινιας. Το τσιτισιδωμα παει συννεφο.
Αλλα κι ο Αντωνοπουλος που δεν μπορει να παει δευτερη φορα με την ιδια γυναικα, τι βιτσιο παλι κι αυτο!

 

[αριαδνη]

Φαινεται το πραγμα απο την αρχη της ταινιας. Το τσιτισιδωμα παει συννεφο.
Αλλα κι ο Αντωνοπουλος που δεν μπορει να παει δευτερη φορα με την ιδια γυναικα, τι βιτσιο παλι κι αυτο!

Ως πολύ πλούσιος βαριοτανε...πως να περάσει ο καιρός.

 

[retrofan]

Την ξαναείδα σχετικά πρόσφατα και την καταχάρηκα. Ίσως επειδή δεν την πήρα και πολύ στα σοβαρά. Ούτε αστυνομική (μα με τίποτα) ούτε αισθηματική θα την έλεγα. Αισθησιακή; Μμμμμ ... Ίσως το 1972. Γιατί σήμερα τις "τολμηρές" σκηνές της τις δείχνουμε στα παιδιά για να φάνε τα κορν φλέικς τους

Ούτε κωμική βέβαια αν κι εγώ γέλασα πολύ. Ιδίως με τον μπάτλερ όταν σερβίρει τον Αντωνόπουλο στις καρέκλες που έχουν χώσει στην άμμο στα ρηχά ("Ήρθε ο κουρέας σας κύριε". "Κουρέψω εσύ". "Μα είμαι κουρεμένος". "Δεν πειράζει. Ξανακουρέψου"), με το βαθύ "τζ" της Ναθαναήλ όταν συστήνεται "Τζτζτζένη" και βέβαια με την φοβερή ατάκα της φίλης με την ξενική προφορά "Μα για όνομα του Θεού Έλενα κι εμείς είμαστε πάρα πολύ πλούσιες"!!!

Καταλήγω ότι μάλλον ο Κονιτσιώτης κι ο Ανδρέου τρολάρανε και πρέπει να γελάγανε τρελά στα γυρίσματα με όσα βάζανε τους ηθοποιούς να λένε.

Το αποτέλεσμα όμως είναι παραδόξως ελκυστικό και η ταινία περνάει για μένα στις "ένοχες απολαύσεις" μαζί με την σοκοφρέτα που έχεις κρυμμένη στο συρτάρι του γραφείου σου και τρως το βράδυ Χριστουγέννων όταν έχεις μόλις γυρίσει από οικογενειακό τραπέζι.

 

[Bajar]

Δεν την έχω δει πρόσφατα αλλά θυμάμαι μέχρι και το τελευταίο καρέ καθώς είναι η πιο αγαπημένη μου από Κονιτσιώτη (αναφορικά και με το σχετικό θρεντ των 4 ταινιών του που είχε ανεβάσει παλιότερα η Bambi). Τι να πρωτοπώ και τι να πρωτοθαυμάσω; Τα έχω ήδη πει κι αλλού. Λατρεύω τις ταινίες εκείνης της περιόδου για τον κοσμοπολίτικο αέρα τους, για τα υπέροχα μουσικά θέματά τους, για το ότι θίγουν κοινωνικά θέματα χωρίς να τα ξεχειλώνουν, για τους πρωταγωνιστές τους, για τα ρούχα, το μακιγιαζ και το ντιζάιν (Bambi, πιάσε ένα ηρεμιστικό πριν μου πάθεις τίποτα ) , για όλα γενικώς. Η συγκεκριμένη μου άρεσε και για το σενάριο αν και συμφωνώ με ένα σχόλιο που είχε γίνει παλιότερα ότι το τέλος μπορούσε να μην ήταν τόσο χλιαρό.
Έχω πολλές αγαπημένες σκηνές, με κορυφαία εκείνη των τίτλων όπου αντιπαραθέτει την καθημερινότητα των δύο πρωταγωνιστών (αυτός ζάμπλουτος αλλά πολυάσχολος επιχειρηματίας, εκείνη εξίσου ζάμπλουτη αλλά μοναχική και βαριεστημένη, τι πρωτότυπο!), ενώ ταυτόχρονα ακούγεται το ανεπανάληπτο ορχηστρικό θέμα της ταινίας και δεύτερη τη σκηνή με την αποκαλύψη του δολοφόνου στο τμήμα όπου πρωταγωνιστεί ένα πανέμορφο μπομπινόφωνο των τελών του '50 ενδεχομένως Revox D-36 (το ξέρω ότι είναι επαγγελματική διαστροφή αλλά τι να κάνω; αυθόρμητα μου έρχεται). Παρεμπιπτόντως και ο Καρύδης εδώ με τη μουστάκα δεν είναι κακός. Τον προτιμώ έτσι παρά φλούφλικο ναυτάκι-κολλητό του Παπαμιχαήλ...
Όσο για το σχόλιο που κάνει η @retrofan για το ότι η ταινία κατατάσσεται στις ένοχες απολαύσεις, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί της,, γιατί αν αυτό είναι ένοχη απόλαυση, τότε οι μαραθώνιοι με Κομνηνό των 70s που κάνω κάποια ΣΚ, τι θεωρείται;

 

[Fulci]

Δεν την έχω δει την ταινία. Αν και ξέρω το soundtrack,το οποίο είναι υπέροχο, δεν έτυχε ποτέ να την πετύχω στη tv. Παρότι επηρεάζομαι από την μουσική μιας ταινίας,που πολλές φορές αυτή με παρακινεί να τη δω. Τώρα, πως μου ξέφυγε μέχρι τώρα αυτή,δεν ξέρω.. Πάντως,κάνοντας ένα μικρό τσεκ στο youtube, είδα πως υπάρχει αλλά χρειάζεται επιβεβαίωση ηλικίας! Μα, έχει τόσο ακατάλληλες σκηνές?

 

[αριαδνη]

Το τέλος ήθελε δουλειά, πολύ απότομο, έπρεπε να ναι πιο γκραντε

 

[Takero72]

Ευτυχώς έχω την ταινία σε DVD (κάποια εφημερίδα/περιοδικό την είχε σαν δώρο και μου την έδωσε μια συνάδελφος)!
Τη θεωρώ διαμάντι εικόνας και μουσικής!
Αυτή και μερικές άλλες του είδους (π.χ. "Ψυχή και Σάρκα") δείχνουν μια άλλη (μικρή) πλευρά της Αθήνας. Την κοσμοπολίτικη την οποία ζούσαν λίγοι και με αρκετά λεφτά (το λέει και η φίλη της Τζζζένης!). Τα μπάγκαλοους, τα αμερικάνικα αυτοκίνητα, τα γλέντια στη Μύκονο, επάγγελμα πιλότος κλπ, τα ζούσαν μόνο οι ψαγμένοι και φραγκάτοι. Η υπόλοιπη χώρα ήταν μεταξύ βλαχιάς και μάλμπορο. Δεν σχολιάζω καν την τότε πολιτική κατάσταση.
Όλη η ταινία χαρακτηρίζεται από τέλεια αισθητική των 70s εκτός από το τραγελαφικό κοστουμάκι του μπον βιβάν εφοπλιστή στη Μύκονο! ΑΙΣΧΟΣ!

 

[Bambinella]

Παιδια, αυτο με το παχυ Τζ ειχε ξεκινησει πολυ νωριτερα απο το '70.
Προσεξτε στην ταινια Το τρελοκοριτσο, γυρισμενη το 1958 πως λεει το ονομα Τζενη η Παμφιλη Σαντοριναιου και ο Λαμπρος Κωνστανταρας. Γελαει ο καθε πικραμενος.
Υπηρχε η εντυπωση τα χρονια εκεινα πως οποιο ονομα ξεκινουσε με Τζ θα επρεπε οπωσδηποτε να προφερεται παχυ - παχυ σαν πετσα απο γιαουρτι.
Το' ξερες αυτο @TZELASO, δηλαδη Tζελα?

 

[TZELASO]

Παιδια, αυτο με το παχυ Τζ ειχε ξεκινησει πολυ νωριτερα απο το '70.
Προσεξτε στην ταινια Το τρελοκοριτσο, γυρισμενη το 1958 πως λεει το ονομα Τζενη η Παμφιλη Σαντοριναιου και ο Λαμπρος Κωνστανταρας. Γελαει ο καθε πικραμενος.
Υπηρχε η εντυπωση τα χρονια εκεινα πως οποιο ονομα ξεκινουσε με Τζ θα επρεπε οπωσδηποτε να προφερεται παχυ - παχυ σαν πετσα απο γιαουρτι.
Το' ξερες αυτο @TZELASO, δηλαδη Tζελα?

Για την δεκαετία του '50 δεν το ήξερα (δεν θυμάμαι την ταινία, θα την ξαναδώ τώρα που μου το είπες), αλλά ήξερα για την δεκαετία του '60. Πώς λέει η Βαλσάμη στο "Γόη"? - Η πυτττζζζάμα σου?" και της απαντάει ο Βουτσάς. "Γιατί? Τι έχει η πυττττζζζάμα μου?" Πόσο γελοίο μου φαινόταν.

Ήταν και της μόδας να λένε "το μπλε" με κλειστά τα χείλη για να έχει την γαλλική προφορά. Η αφεντικίνα μου που είναι 78 χρονών, το λέει ακόμα έτσι!!!! "Εκεί, στο bleu κλασσέρ, κυρία Τζέλα"!

Ήταν της μόδας γενικώς τότε το κόψιμο των ονομάτων, αλλά ειδικά το Τζέλα, το Τζένη, το Τζίνα, και το Τζούλια ανήκαν στις υψηλές προτιμήσεις της εποχής. Η μαμά και η θεία μου η Τττζζζούλια (Ιουλία βαφτισμένη) έφταιγαν 100% για το καλλιτεχνικό μου. Όταν γεννήθηκα, αποφάσισαν να με φωνάζουν Τζέλα μέχρι να βαφτιστώ. Επειδή όμως, ο μπαμπάς ήτο μπαρκαρισμένος και τότε οι ναυτικοί έκαναν μεγάλα μπάρκα, έφτασα 2 χρονών για να με βαφτίσουν. Οπότε μου έμεινε το καλλιτεχνικό, γιατί όλοι το είχαν συνηθίσει και ακόμα και στο σχολείο με φώναζαν όλοι Τζέλα. Χωρίς παχύ Τζ. Ο μόνος που δεν δεχόταν να με πει Τζέλα, ήταν ο μακαρίτης ο πρόεδρος της εταιρείας μου. Με φώναζε πεισματικά "Αγγελική" και μου έλεγε: "Μα τι θα πει "Τζέλα"? Τι είσαστε? Jellyfish?" (Τσούχτρα)

Όσον αφορά την ταινία, εμένα μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι μια ταινία ανάλαφρη, γαλανή, μυρίζει θάλασσα, ήλιο (το έχω ξαναγράψει αυτό, αυτές οι ταινίες μυρίζουν Ελληνικό καλοκαίρι) με κοσμοπολίτικο αέρα, με όμορφους πρωταγωνιστές, υπέροχη μουσική & τραγούδια, ωραία τοπία. Μια ταινία να τη δεις και να περάσεις δυο ευχάριστες ώρες. Μη βλέπετε το ντύσιμο όπως το βλέπουμε τώρα, 50 χρόνια μετά και λέμε "τι φοράει, τρομάρα της!". Τότε έτσι ντυνόταν ο κόσμος και φαινόταν πολύ φυσικό. Εμένα μου αρέσει η απεικόνιση της μόδας της εποχής, γιατί εννοείται ότι οι ηθοποιοί θα φόραγαν και ό,τι πιο εξεζητημένο όπως γίνεται αναλόγως και σήμερα. Θυμάστε τη Λάσκαρη με το πράσινο-μωβ φόρεμα με την κουκούλα στο "Μαριχουάνα στοπ"? Δεν περιγράφω άλλο.

 

[TZELASO]

Το τέλος ήθελε δουλειά, πολύ απότομο, έπρεπε να ναι πιο γκραντε

Νομίζω ότι θα συμφωνήσω μαζί σου. Δεν ξέρω τι εννοείς με το "πιο γκράντε" αλλά νομίζω ότι είναι πολύ απότομο.

 

[TZELASO]

Δεν την έχω δει την ταινία. Αν και ξέρω το soundtrack,το οποίο είναι υπέροχο, δεν έτυχε ποτέ να την πετύχω στη tv. Παρότι επηρεάζομαι από την μουσική μιας ταινίας,που πολλές φορές αυτή με παρακινεί να τη δω. Τώρα, πως μου ξέφυγε μέχρι τώρα αυτή,δεν ξέρω.. Πάντως,κάνοντας ένα μικρό τσεκ στο youtube, είδα πως υπάρχει αλλά χρειάζεται επιβεβαίωση ηλικίας! Μα, έχει τόσο ακατάλληλες σκηνές?

Κοίτα τώρα, οι σκηνές το 1972 θα ήταν ακατάλληλες. Τώρα πια έχουμε δει τόσα και τόσα σε ταινίες (δε μιλάω για ερωτικές ταινίες, μιλάω για απλές ταινίες), που οι σκηνές αυτές είναι εντελώς soft.

 

[αριαδνη]

Νομίζω ότι θα συμφωνήσω μαζί σου. Δεν ξέρω τι εννοείς με το "πιο γκράντε" αλλά νομίζω ότι είναι πολύ απότομο.

Απότομο πάρα πολύ. Μια άλλη σκηνή έτσι πιο ατμοσφαιρική χρειαζοταν

 

[Bambinella]

Και τωρα που το σκεφτομαι, δεν ηταν μονο το ΤΖ. Σε μερικες περιπτωσεις ηταν παχυ και το Σ.
Στο Χωρις ταυτοτητα, γυρισμενο το 1962, η Ζωη Λασκαρη λεει στον Αλεξανδρακη "Παω να παρω μια εΣαρπα κι ερχομαι". Ημαρτον, Θεε μου, λεω εγω.
Παντως σχετικα με αυτο που λετε για το τελος της Αναζητησης, δεν συμφωνω.
Ναι, ειναι οντως αποτομο, αλλα ειναι αποτομο απο αποψη. Μινιμαλιστικο, θα ελεγα. Ετσι το εκαναν εσκεμμενα. Δεν τους βγηκε ετσι απο αταλαντοσυνη, αγνοια η βιασυνη του στυλ "Αντε να το κανουμε να τελειωνουμε". Εχει διαφορα.
Εγω κατι τετοια φιναλε τα λατρευω. Για να δωσω ενα παραδειγμα, στην αμερικανικη ασπρομαυρη ταινια Tension (1949) στο φιναλε, ο Richard Basehart πλησιαζει την Cyd Charisse με σκοπο να τη φιλησει και αυτο το φιλι εμεις δεν το βλεπουμε ποτε γιατι μπαινει το The end. Ε, αυτη ειναι ολη η ομορφια της σκηνης. Αυτο που εννοειται πανευκολα, που υποβοσκει, που ολοι ξερουμε οτι θα γινει και καθενας απο εμας το φανταζεται με τον δικο του τροπο.
Ετσι και στην Αναζητηση. Κατακαλοκαιρο μεσα στην πνιγηρη ζεστη του μεσημεριου. Τα τζιτζικια σε τρελο τραγουδι και ξαφνικα στην καμπανα του Αντωνοπουλου χτυπαει το κουδουνι. Στην πορτα εμφανιζεται η Ναθαναηλ που για πρωτη φορα λεει στον ηρωα του εργου το αληθινο της ονομα: "Ελενα". Και μολις κανει ενα βημα η σκηνη κοβεται και πεφτουν οι τιτλοι τελους ντυμενοι με τo θεσπεσιο μουσικο μοτιβο του Σπανου.
Ολοι ξερουμε τι θα ακολουθησει. Γιατι θα πρεπει και να το δουμε;

 

[Bajar]

Ήταν της μόδας γενικώς τότε το κόψιμο των ονομάτων, αλλά ειδικά το Τζέλα, το Τζένη, το Τζίνα, και το Τζούλια ανήκαν στις υψηλές προτιμήσεις της εποχής.

Με προκαλείς τώρα....

0

https://www.youtube.com/watch?v=kWicAT3jh8M

 

[TZELASO]

Ακριβώς αυτό Ζωή. Να σου πω ένα ωραίο. Όταν δούλευα στον Πειραιά, σε μια πολύ μεγάλη εταιρεία, ήμασταν ένα μπουκέτο νέες κοπέλες. Ήμουν τότε 25 χρονών. Ανάμεσα σε αυτές, ήμασταν τρεις: η Τζέλα, η Τζάκυ και η Τζίνα. Οι άντρες της εταιρείας, έκαναν πολύ γέλιο με τα ονόματά μας. Στα 30 μου χρόνια έφυγα από εκείνη την εταιρεία, αλλά φυλάω τις καλύτερες αναμνήσεις. Είχαμε περάσει φανταστικά με εκείνα τα κορίτσια. Φανταστικά!!! Κάναμε πολύ ωραία παρέα, αλλά όπως γίνεται συνήθως, μετά που φύγαμε από το γραφείο, χαθήκαμε. Μόνο με δύο έχω βρεθεί στο Facebook, οι οποίες έψαξαν και με βρήκαν αλλά όχι με αυτές τις κοπέλες που είχαμε αυτά τα ονόματα. Ελπίζω όπου είναι, να είναι καλά.

 

[αριαδνη]

Κορίτσια σοβαρά τώρα έναν τύπο όπως παρουσιάζεται ο Αντωνόπουλος στην ταινία θα τον ερωτευοσασταν ; Εγώ οχι

 

[αριαδνη]

Ακριβώς αυτό Ζωή. Να σου πω ένα ωραίο. Όταν δούλευα στον Πειραιά, σε μια πολύ μεγάλη εταιρεία, ήμασταν ένα μπουκέτο νέες κοπέλες. Ήμουν τότε 25 χρονών. Ανάμεσα σε αυτές, ήμασταν τρεις: η Τζέλα, η Τζάκυ και η Τζίνα. Οι άντρες της εταιρείας, έκαναν πολύ γέλιο με τα ονόματά μας. Στα 30 μου χρόνια έφυγα από εκείνη την εταιρεία, αλλά φυλάω τις καλύτερες αναμνήσεις. Είχαμε περάσει φανταστικά με εκείνα τα κορίτσια. Φανταστικά!!! Κάναμε πολύ ωραία παρέα, αλλά όπως γίνεται συνήθως, μετά που φύγαμε από το γραφείο, χαθήκαμε. Μόνο με δύο έχω βρεθεί στο Facebook, οι οποίες έψαξαν και με βρήκαν αλλά όχι με αυτές τις κοπέλες που είχαμε αυτά τα ονόματα. Ελπίζω όπου είναι, να είναι καλά.

Τζίνα, Τζάκι και Τζέλα μιλάμε για ταινία του Κονιτσιώτη κοσμοπολίτικη , όχι παίζουμε.

 

[elephadas]

Με προκαλείς τώρα....

0

https://www.youtube.com/watch?v=kWicAT3jh8M

Αυτό ακριβώς σκεφτόμουνα κι εγώ. Γενικά με το παχύ Τζ, αλλά με τη διαδοχή "Τζέλα, το Τζένη, το Τζίνα, και το Τζούλια" υπέθεσα ότι γινόταν αναφορά στη σκηνή αυτή.

Υπήρχε γενικά η τάση να προφέρονται ξένες λέξεις με ξενική προφορά ακόμη κι αν αυτή χρησιμοποιούσε ήχους που δεν υπάρχουν στα "στάνταρ" ελληνικά. Δεν ήταν επειδή ήθελαν να τα πουν σωστά οι ομιλητές. Ήταν επειδή έτσι έδειχναν (συνειδητά ή ασυνείδητα) ότι ανήκαν στην ελίτ που είχε σπουδάσει ή πολλές φορές ταξιδέψει στο εξωτερικό κι έτσι "ήξερε" πώς να προφέρει αυτές τις λέξεις. Ακόμη κι αν οι λέξεις αυτές στην αρχική τους γλώσσα (που δεν είναι πάντα αγγλικά ή έστω γαλλικά) προφέρονταν διαφορετικά. Σιγά μην ήξερε η ελληνική μπασκλασαρία ότι η Χαβάη στα χαβανέζικα ηχεί περισσότερο σαν Χαβάη παρά σαν Χαουάι που την λένε οι αμερικανοί στα αμερικάνικα. Αν άκουγαν κάποιον να λέει με κοσμοπολίτικο αέρα ότι πήγε διακοπές στη Χαουάι θαύμαζαν κεχηνότες την προφορά του.

"Δυο πράσινα μάτια με bleu βλεφαρίδες" τραγουδούσε η Ελίζα Μαρέλλι, ενώ η Βέμπο ήθελε "αγκαλιά εγω κι εσύ στ' αμπαζζζζούρ το θαλασσί από κάτω"

Κι η Ροζίτα Σώκου στο "Να η ευκαιρία" κατακεραύνωνε όποιον φέρελπιν τραγουδιστή τολμούσε να πει "Μπαλλάνdα" διορθώνοντάς τον ότι η σωστή προφορά είναι "μπαλλάdα" (σε ποιά γλώσσα? δεν ξέρω), παρόλο που η νεοελληνική γλώσσα δεν είχε τον ήχο d (τώρα πια τον απόκτησε).

Προσωπικά βρίσκω ανόητη αυτή την τάση, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για λέξεις που έχουν ενσωματωθεί στη γλώσσα και κλίνονται. Αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι στα ανόητα νιάτα μου είχα κάνει κάποιες παραβάσεις αυτής μου της αρχής.

 

[Bajar]

Κι η Ροζίτα Σώκου στο "Να η ευκαιρία" κατακεραύνωνε όποιον φέρελπιν τραγουδιστή τολμούσε να πει "Μπαλλάνdα" διορθώνοντάς τον ότι η σωστή προφορά είναι "μπαλλάdα" (σε ποιά γλώσσα? δεν ξέρω), παρόλο που η νοελληνική γλώσσα δεν είχε τον ήχο d (τώρα πια τον απόκτησε).

Η παρατήρηση αυτή μου θύμισε την πρώτη φορά που είδα στη δουλειά μου τα κείμενα των παραδοσιακών τραγουδιών της Νάξου σε χειρόγραφη μορφή, γραμμένα γύρω στη δεκαετία του 60 και μου είχε κάνει εντύπωση πως το μπ και το ντ μέσα σε κοινές ελληνικές λέξεις το έγραφαν πάντα με b και d αντίστοιχα. Πίστευα ότι ήταν ζήτημα προφοράς όμως,.
Κι επειδή ξεφύγαμε εντελώς από το θέμα, να απαντήσω στην ερώτηση της Αριάδνης για το αν θα μπορούσα να ερωτευτώ τον Αντωνόπουλο όπως παρουσιάζεται στην ταινία. Προσωπικά ο Αντωνόπουλος πάντα μου άρεσε, παρ' όλο που σαν φυσιογνωμία δείχνει λίγο ψυχρός και ίσως και κάπως αυστηρός. Αλλά είναι θέμα γούστου. Ας πούμε στο Δεσποινίς Διευθυντής, αν ήμουν η Λίλα και δεν υπήρχε ο Αλέκος, ο επόμενος που θα έβαζα στο μάτι θα ήταν σίγουρα αυτός.
Αν όμως η ερώτηση δεν σχετίζεται με την εξωτερική του εμφάνιση μόνο αλλά και τον χαρακτήρα του, τη δουλειά του και τη φήμη του, πιθανόν να έλεγα πάλι ναι, γιατί εξακολουθεί να μου αρέσει, αν και με κάποια επιφύλαξη. Βλέπεις, το να είσαι επιχειρηματίας και ζάμπλουτος ενδεχομένως να σημαίνει ότι έχεις και κάποιες ιδιοτροπίες που οι κοινοί θνητοί του μεροκάματου δεν έχουν. Γι' αυτό και λέω "ναι, με επιφύλαξη". Δεν ξέρω πόσο θα το άντεχα. Αν ήμουν όμως η Έλενα, μάλλον θα έβρισκα αυτές ιδιοτροπίες δικαιολογημένες καθώς στον κύκλο μας τέτοια πράγματα συνηθίζονταν. Οπότε πάλι ναι!