Βιβλία που μισήσαμε για διάφορους λόγους

[retrofan]

Παολο Κοεγιο, Κοελιο, Κοελο και οπως θελει να αποκαλει τον εαυτο του. Το ιδιο κανει. Ο πολεμιστης του ηλιου, του απομεσημερου κλπ. Αυτος που λεει κατι επιμυθια, που παντα εχει μια μικρη ιστορια που ο καλος κερδιζει με την καλοσυνη του, τηνευγενεια, την ηρεμια, τον εξαιρετο χαρακτηρα του. ΕΙναι τοσο βαθια η ασυμβατοτητα μου με αυτον που τωρα που γραφω αναπτυσσω φλυκταινες. Γυναικειος συγγραφεας. Οι χωρισμενες τον γουσταρουν πολυ. Απο τους χειροτερους εφιαλτες μου ειναι να πεσεις σε γυναικοπαρεα απο αυτες του ντεκαφεινε και των τσαγιων με γευση (σε αγγλικη πορσελανη) ολες χωρισμενες, με 3-4 ονοματα τυπου Γιαννα Μαριαλουιζα Περδικακη-Μπαλαουρα και να εχουν ολες μια ιστορια του Κοεγιο να πουν και να πρεπει για καποιο λογο να επιβιωσεις για ωρα εκει.

Μόνο τον "Αλχημιστή" κατάφερα να κατεβάσω σαν να έπινα μουρουνέλαιο και νομίζω ότι μου φτάνει για μια ζωή. Αυτό το τσιτάτο "όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνομωτεί για να το αποκτήσεις" νομίζω ότι άνετα χαστουκίζω όποιον κάνει το λάθος να το επαναλάβει παρουσία μου.

Βιβλία που σιχάθηκα μπόλικα. Από τα παιδικά χρόνια και για μένα η πιο εφιαλτική ανάμνηση είναι το "χαρούμενες διακοπές" ή κάπως έτσι που ανέφεραν και προηγούμενα ποστς και που βασιζόταν στην παράλογη άποψη ότι τα παιδιά γουστάρουν να λύνουν ασκήσεις μαθηματικών στην παραλία.

Η πιο αστεία πάντως ιστορία βιβλίου που σιχάθηκα ήταν το "10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο" του Τζων Ριντ. Παρακαλώ την προσοχή σας στο δράμα μου:

Είμαι 11 χρονών και ρομαντικό κοριτσάκι μ' αριστερό μπαμπά. Είμαστε στη δεκαετία του 80΄. Έχω δει πρόσφατα στην τηλεόραση την ταινία "Αναστασία" με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν και έχω συμπονέσει απίστευτα την χαμένη μικρή κόρη του τσάρου που ίσως γλίτωσε από τον αφανισμό της οικογενείας. Είναι Σάββατο πρωί και ο μπαμπάς με πηγαίνει βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Επισκεφτόμαστε φίλο του σε βιβλιοπωλείο - εκδοτικό οίκο κάπου που η σημερινή ενήλικη φύση μου αναγνωρίζει ως ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων. Ο κουλτουριάρης φίλος του μπαμπά χαϊδεύει το κεφαλάκι μου και με ρωτάει αν μου αρέσει το διάβασμα. Παίρνω γλυκό χαμόγελο και απαντώ πως ναι. Ο περήφανος μπαμπάς επιβεβαιώνει με καμάρι. Ο φίλος μπαμπά με ρωτά αν υπάρχει κάτι που θα μ' άρεσε να διαβάσω. Η παιδική μου καρδιά διψά για γνώσεις σχετικά με την καημένη, χαμένη μεγάλη δούκισσα, υποψιάζομαι όμως ότι ίσως δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για να εκφράσω την αγωνία μου για την μοίρα της Αναστασίας. Πάω να το παίξω γυναικεία πονηριά και ψελλίζω "κάτι σχετικά με την ρωσική επανάσταση, ξέρετε ... που διώξανε τον τσάρο ... και μετά τον σκοτώσανε ... με την οικογένειά του....". Ο φίλος χαμογελάει ενθουσιασμένος και ....

ΜΟΥ ΧΑΡΙΖΕΙ ΤΟ "10 ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ"

Ακόμα το κοιτάζω με μίσος αυτό το βιβλίο που εννοείται ότι παρέμεινε άθικτο στη βιβλιοθήκη του πατρικού

 

[sunset89]

Αχ ένα θέμα κομμένο και γραμμένο για μένα (και γενικώς για βιβλιόφιλους).

0

Με προκαλείτε τώρα να κατεβάσω καντήλια αλλα θα περιοριστώ σε λίγα λόγια!

Λοιπόν αντιπαθώ τα μάλα, κάθε ψευτοκουλτουριάρα 60χρονη συνταξιούχα υπάλληλο του δημοσίου, που ξαφνικά ανακαλύπτει το "θεόσταλτο" ταλέντο της στη συγγραφή και αμολάει ό,τι ερωτική ιστορία της κατέβει στο κεφάλι. πχ Η Δωροθέα, ένα άτομο που στη ζωη γεύτηκε μόνο την πίκρα, γνωρίζει τον Στέφανο (στάνταρ όνομα για τζέντλεμαν) και αλλάζει η ζωή της. όμως από ένα παιχνίδι της μοίρας χωρίζουν και συναντιούνται χρόνια αργότερα. Το πάθος έχει σβήσει ή υπάρχει ακόμα φωλιασμένο μέσα τους;

Κάτι τέτοιες ..."κυράτσες", κυκλοφορούν τα αποφθέγματά τους πρωτίστως στον οίκο που συνεργάζεται με μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι και σε κάθε διάλειμμα πέφτει και από μια διαφήμιση και κατά δεύτερον, με άλλον ένα πασίγνωστο σοβαροφανή οίκο που πλασάροντας μυθιστορήματα τέτοιου τύπου, νομίζει πως κάνει τέχνη.

ΚΑΙ ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ; ΠΟΥΛΑΝΕ! ΝΑΙ, ΠΟΥΛΑΝΕ!

Και πάει στο καλό να πουλήσει ένα -δύο, αλλα πώς είναι δυνατόν να γίνονται μπεστ σέλλερ βιβλία με ένα κοινό μοτίβο; Απλές ιστορίες, χωρίς καμία αποτυπωμένη βιοθεωρία πάνω, απλά και μόνο για να εντυπωσιάζεται το γυναικείο ως επί το πλείστον φύλο!!!!

Και αυτό που μισώ επίσης πάρα πολύ είναι όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, κάθε ανόητο αποκύημα του Κ(ρ)ο(υ)έλο, ο οποίος περνιέται για Γκαίτε του 20ου και 21ου αιώνα! Κάθε ένας που θέλει να ξεκινήσει αναγνωστικές περιπέτειες, πιάνει τα βιβλία του και νομίζει ότι αγγίζει την πεμπτουσία του σκέπτεσθαι! Χαλαρά ρε!!! Κανένα σύμπαν δε θα συνομωτήσει άμα δεν κουνήσεις το χεράκι σου!

Συγγνώμη αν τα λεγόμενά μου θίγουν ορισμένους φανατικούς αναγνώστες των παραπάνω κατηγοριών, μα είναι η άποψή μου και ελπίζω να γίνει σεβαστή.

 

[don dokken]

Διαβαζα πολυ σαν παιδι και ακομη διαβαζω αν και το εχω ριξει σχεδον αποκλειστικα στο ιστορικο μυθιστορημα, fantasy, scifi, horror. Δεν καταφερα ποτε να διαβασω το ''Ενα παιδι μετραει τ'αστρα'' περαν απο το αποσπασμα που ηταν στο ανθολογιο. Με τιποτα λεμε! Επισης αντιπαθουσα πολυ τον Μαγο του Οζ και την Αλικη στην Χωρα των θαυματων τα οποια τα εβρισκα φλωρικα μεχρι θανατου.

Αν ηταν στο χερι μου θα εξαφανιζα ολες αυτες τις μουφες του Φασιανου απο προσωπου γης. Μιλαμε για τον ορισμο της αρπαχτης. Ουστ!!!

ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ ΣΥΝΤΡΟΦΕ!ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ!

 

[serano915]

Αχ ένα θέμα κομμένο και γραμμένο για μένα (και γενικώς για βιβλιόφιλους).

0

Με προκαλείτε τώρα να κατεβάσω καντήλια αλλα θα περιοριστώ σε λίγα λόγια!

Λοιπόν αντιπαθώ τα μάλα, κάθε ψευτοκουλτουριάρα 60χρονη συνταξιούχα υπάλληλο του δημοσίου, που ξαφνικά ανακαλύπτει το "θεόσταλτο" ταλέντο της στη συγγραφή και αμολάει ό,τι ερωτική ιστορία της κατέβει στο κεφάλι. πχ Η Δωροθέα, ένα άτομο που στη ζωη γεύτηκε μόνο την πίκρα, γνωρίζει τον Στέφανο (στάνταρ όνομα για τζέντλεμαν) και αλλάζει η ζωή της. όμως από ένα παιχνίδι της μοίρας χωρίζουν και συναντιούνται χρόνια αργότερα. Το πάθος έχει σβήσει ή υπάρχει ακόμα φωλιασμένο μέσα τους;

Κάτι τέτοιες ..."κυράτσες", κυκλοφορούν τα αποφθέγματά τους πρωτίστως στον οίκο που συνεργάζεται με μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι και σε κάθε διάλειμμα πέφτει και από μια διαφήμιση και κατά δεύτερον, με άλλον ένα πασίγνωστο σοβαροφανή οίκο που πλασάροντας μυθιστορήματα τέτοιου τύπου, νομίζει πως κάνει τέχνη.

ΚΑΙ ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ; ΠΟΥΛΑΝΕ! ΝΑΙ, ΠΟΥΛΑΝΕ!

Και πάει στο καλό να πουλήσει ένα -δύο, αλλα πώς είναι δυνατόν να γίνονται μπεστ σέλλερ βιβλία με ένα κοινό μοτίβο; Απλές ιστορίες, χωρίς καμία αποτυπωμένη βιοθεωρία πάνω, απλά και μόνο για να εντυπωσιάζεται το γυναικείο ως επί το πλείστον φύλο!!!!

Και αυτό που μισώ επίσης πάρα πολύ είναι όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, κάθε ανόητο αποκύημα του Κ(ρ)ο(υ)έλο, ο οποίος περνιέται για Γκαίτε του 20ου και 21ου αιώνα! Κάθε ένας που θέλει να ξεκινήσει αναγνωστικές περιπέτειες, πιάνει τα βιβλία του και νομίζει ότι αγγίζει την πεμπτουσία του σκέπτεσθαι! Χαλαρά ρε!!! Κανένα σύμπαν δε θα συνομωτήσει άμα δεν κουνήσεις το χεράκι σου!

Συγγνώμη αν τα λεγόμενά μου θίγουν ορισμένους φανατικούς αναγνώστες των παραπάνω κατηγοριών, μα είναι η άποψή μου και ελπίζω να γίνει σεβαστή.

Έλα ρε sunset, τις αδικείς! Διάβασαν πολλά Άρλεκιν στη ζωή τους, σίτεψαν αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Και είπαν να ανεβάσουν λίγο το μέσο όρο ηλικίας, κακό είναι;

Όσο για το "απόφθεγμα" του Κοέλιο, η γιαγιά μου πάντα έλεγε: Άη Γιώργη βοηθα, μα κουνώ κι εγώ τα πόδια μου... Ε, κάτι παραπάνω ξέρει!

 

[Kambia]

Μεγάλη απογοήτευση είχα βγάλει, όταν διάβασα κάποτε ένα βιβλίο τρόμου του Λάβκραφτ, "τα βουνά της τρέλας". Είχα, ακούσει τόσα για αυτό το βιβλίο και το συγγραφέα του, που έφτασα να πιστευώ οτι θα διάβαζα το απόλυτο αριστούργημα. Δυστυχώς ήταν απίστευτα κουραστικό. Συνέχεια, επαναλάμβανε τις ίδιες φράσεις και λέξεις( δεν ξέρω και γω πόσες φορές είχε τις λέξεις κολασμένη,φρικτή, καταραμένη κλπ).Έπίσης πράγματα που θα μπορούσε να πει σε δέκα σελίδες, τα έλεγε σε σαράντα, χωρίς απολύτως κανένα λόγο! Όλα αυτά υποτίθεται στο καλύτερο έργο του. Δηλαδή πως ήταν τα άλλα;

Γενικά ποτέ δεν κατάλαβα τον θαυμασμό του κοινού για τον συγκεκριμένο συγγραφέα...

Πολλές φορές παίζει ρόλο και ποιός έχει κάνει μετάφραση. Είναι ένα πρόβλημα που δυστυχώς στους ξένους συγγραφείς είναι συχνό. Το ίδιο βιβλίο απο εκδοτικό οίκο σε εκδοτικό οίκο διαφέρει αρκετά.

 

[retrofan]

Έλα ρε sunset, τις αδικείς! Διάβασαν πολλά Άρλεκιν στη ζωή τους, σίτεψαν αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Και είπαν να ανεβάσουν λίγο το μέσο όρο ηλικίας, κακό είναι;

Πόσα μπεστ σέλλερς βρίσκονται σ' αυτόν τον ανεβασμένο μέσο όρο ηλικίας!!

Πρώτος και καλύτερος "ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα". Το παραμύθιασμα της μίζερης σαραντάρας - πενηντάρας σε όλο του το μεγαλείο.

Αν και ακόμα πιο έξαλλη με κάνει η Πωλίνα Νάσιουτζικ. Ένα βιβλίο διάβασα, το "Κάφτε τα νυφικά". Η αποθέωση της κατινιάς (με άρωμα κολωνακίου) σε όλο της το μεγαλείο.

Σημείωση: Άρλεκιν έχω διαβάσει έναν τόνο στη ζωή μου. Γνήσια όμως, με την μορφή "τσέπης" τους, με το γυαλιστερό εξώφυλλό τους, με την ζωγραφιά του γυμνόστηθου, μυώδη μελαχροινού να φιλά την μακρυμαλλούσα ξανθιά, με τα όλα τους. Χωρίς πολλά δράματα, πέρα από αυτά που δημιουργεί η δολοπλόκος αντίζηλος. Δεν μ' αρέσουν όμως αυτά που μου σερβίρονται πασπαλισμένα με λίγη ψυχολογία, λίγη κοινωνική κριτική, αρκετή φιλοδοξία να ονομαστούν σοβαρή λογοτεχνία.

 

[Juanita]

Τα βιβλία που αναφέρεις ρετροφάν θα γίνουν ρετρό σε καμιά 15χρόνια : ..

Ας παραμείνουμε στα βιβλία που έχουν ήδη περάσει στην προϊστ... εμμμ ρετροποιηθεί...

 

[joe]

Μόνο τον "Αλχημιστή" κατάφερα να κατεβάσω σαν να έπινα μουρουνέλαιο και νομίζω ότι μου φτάνει για μια ζωή. Αυτό το τσιτάτο "όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνομωτεί για να το αποκτήσεις" νομίζω ότι άνετα χαστουκίζω όποιον κάνει το λάθος να το επαναλάβει παρουσία μου.

Βιβλία που σιχάθηκα μπόλικα. Από τα παιδικά χρόνια και για μένα η πιο εφιαλτική ανάμνηση είναι το "χαρούμενες διακοπές" ή κάπως έτσι που ανέφεραν και προηγούμενα ποστς και που βασιζόταν στην παράλογη άποψη ότι τα παιδιά γουστάρουν να λύνουν ασκήσεις μαθηματικών στην παραλία.

Η πιο αστεία πάντως ιστορία βιβλίου που σιχάθηκα ήταν το "10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο" του Τζων Ριντ. Παρακαλώ την προσοχή σας στο δράμα μου:

Είμαι 11 χρονών και ρομαντικό κοριτσάκι μ' αριστερό μπαμπά. Είμαστε στη δεκαετία του 80΄. Έχω δει πρόσφατα στην τηλεόραση την ταινία "Αναστασία" με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν και έχω συμπονέσει απίστευτα την χαμένη μικρή κόρη του τσάρου που ίσως γλίτωσε από τον αφανισμό της οικογενείας. Είναι Σάββατο πρωί και ο μπαμπάς με πηγαίνει βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Επισκεφτόμαστε φίλο του σε βιβλιοπωλείο - εκδοτικό οίκο κάπου που η σημερινή ενήλικη φύση μου αναγνωρίζει ως ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων. Ο κουλτουριάρης φίλος του μπαμπά χαϊδεύει το κεφαλάκι μου και με ρωτάει αν μου αρέσει το διάβασμα. Παίρνω γλυκό χαμόγελο και απαντώ πως ναι. Ο περήφανος μπαμπάς επιβεβαιώνει με καμάρι. Ο φίλος μπαμπά με ρωτά αν υπάρχει κάτι που θα μ' άρεσε να διαβάσω. Η παιδική μου καρδιά διψά για γνώσεις σχετικά με την καημένη, χαμένη μεγάλη δούκισσα, υποψιάζομαι όμως ότι ίσως δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για να εκφράσω την αγωνία μου για την μοίρα της Αναστασίας. Πάω να το παίξω γυναικεία πονηριά και ψελλίζω "κάτι σχετικά με την ρωσική επανάσταση, ξέρετε ... που διώξανε τον τσάρο ... και μετά τον σκοτώσανε ... με την οικογένειά του....". Ο φίλος χαμογελάει ενθουσιασμένος και ....

ΜΟΥ ΧΑΡΙΖΕΙ ΤΟ "10 ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ"

Ακόμα το κοιτάζω με μίσος αυτό το βιβλίο που εννοείται ότι παρέμεινε άθικτο στη βιβλιοθήκη του πατρικού

Aμα σου πω πως το τσιτατο του Κοελιο, εχει γινει πραγματικοτητα στην περιπτωση μου?

Εγιναν τοσες απιθανες συμπτωσεις που με βοηθησαν σε μια απιθανη ιστορια που μπορει να παει καρφι για Αρλεκιν. Το φοβερο ειναι πως οταν επαψα να θελω την κατασταση τοσο πολυ ολες οι ''διευκολυνσεις'' μια μια επαυαν να υπαρχουν, λες και ειχα κανει κανενα συμβολαιο (ρε λες?8))

Κατα τα αλλα ειναι για μπουνιες ο τυπος κανονικα.

 

[αριαδνη]

πολλές γυναίκες σύγχρονες συγγραφείς είναι απαράδεκτες( δεν ξέρω αν επιτρεπεται να γραψω ονόματα) αλλά είναι πολύ κυνικές , δεν σου αφήνουν καμια χαραμάδα να περάσει λίγο το όνειρο, λίγο φως! και το μόνο που δειχνει να τους απασχολεί είναι οι ερωτικές σχέσεις όλα εκεί εξαντλούνται και παραμένουν λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο, με δόσεις βέβαια σχετικής κυνικότητας και σαρκασμού καμία σχέση με Ωστεν και πως διαχειριζόταν τα ίδια θέματα με πόση λεπτότητα, ομορφιά και ρομαντισμό! και δεν είναι απλώς μιζέρια αυτό που περιγραφουν αλλά κάτι που δεν έχει σχέση με το φυσιολογικό συναίσθημα του ερωτευμένου ανθρωπου ή έστω του ανθρωπου που είναι ερωτευμένος με την ζωή γι' αυτο και τα βιβλία τους δεν γίνονται κλασσικά, ουτε μένουν στην μνημη καθε μέρα εξαφανίζονται από τις βιτρινες των βιβλιοπολείων και εμφανίζονται άλλα για τι κριβως περιγραφουν αποστεωμένα , στερημένα συναισθήματα, όντως πόσο νοσταλγώ και εγώ τα παλιά άρλεκιν ! τουλάχιστον κάτι ένιωθες διαβαζοντας τα, κάτι όμορφο! και ο κόσμος μας έχει ήδη πεζότητα αν και το βιβλίο δεν σε απογειώνει λίγο τι τα θες!!

 

[joe]

Εκτός από τα αναγνωστικά του Δημοτικού, και γενικότερα τα βιβλία στο ίδιο το Δημοτικό, δεν μπόρεσα να διαβάσω τίποτε.
Όλα τα βιβλία του σχολείου στο γυμνάσιο και λύκειο τα διάβαζα αγγαρεία. Εξωσχολικά δεν μπόρεσα να τελειώσω κανένα, μάλιστα μετά την 6η δημοτικού δεν μπόρεσα να διαβάσω ξανά ούτε κόμικ, αλλά ούτε περιοδικό, εκτός από περιοδικά υπολογιστών. Τόσο πολύ το "σχολείο" με έκανε να μισήσω το διάβασμα και το βιβλίο γενικότερα.

Τελευταία "ελπίδα" να διαβάσω κάτι είναι ο ερχομός iPad (που έχει ενσωματωμένη ibook εφαρμογή), μπας και μπορέσω τελικά να διαβάσω τα αριστουργήματα του Slavatore. Η μυρωδιά χαρτιού και μελανιού με αρρωσταίνει και ζαλίζομαι σε βαθμό απαγορευτικό να συνεχίσω.

Σαλβατορε!!! Αριστουργηματα!!

two words combined that cant make sense

που λενε και οι Megadeth

 

[dadmin]

Γενικα η εννοια "μισω" ειναι καπως οταν αναφερομαστε σε βιβλια.

Εχει βαση ισως στα βιβλια που μας αναγκασαν να διαβασουμε και να μαθουμε - δηλαδη τα σχολικα - φοιτητικα - μεταπτυχιακα κλπ κλπ

Τα υπολοιπα ειναι απλα θεμα γουστου - μας αρεσαν ή δεν μας αρεσαν. Το να ομαδοποιησουμε τις ομαδες αναγνωστων με βαση αυτα που εμεις νομιζουμε και να ριξουμε πισσα και πουπουλα - εστω και σε μορφη αστειου - δεν εχει λογικη και μονο αρνητικες σκεψεις προκαλει για τον ανθρωπο που το κανει.

Παρατηρησα και μια επιμονη και βαρια σχολια σε "θηλυκες" κατηγοριες αναγνωστων - και το σχετικο θαψιμο σε συγγραφεις που (και καλα) απευθυνονται μονο σε "αυτες" - λες και "αυτες" εχουν κατι το κακο και επιληψιμο. Περιεργο αυτο - γιατι τα "αγορακια" που τα εγραψαν αυτα φανηκαν πολυ καλα ενημερωμενα σχετικα με το πονημα των συγκεκριμενων συγγραφεων.

Προσωπικα θα μπορουσα να πω τα χειροτερα πχ για τον Σαλβατορε - και τους αναγνωστες του - που αναφερθηκε πιο πανω - και για την κακιστη αντιγραφη υφους και θεματος απο τους πατριαρχες του epic και phantasy - αλλα αυτο δεν σημαινει οτι μισω καποιο απο τα βιβλια του - οποτε και δεν θα ηταν ontopic. ουτε ευγενικο για τους οποιους αναγνωστες του.

To μονο βιβλιο που ας πουμε "μισησα" ηταν η Γεωμετρια της Α'λυκειου που με στοιχειωσε ολη εκεινη τη χρονια. Δεν μπορεσα ποτε να μπω στην ουσια της Γεωμετριας και αυτο μου κοστισε και στα επομενα χρονια.

 

[Tywien]

Δεν ντρεπομαι που εχω διαβασει Εκο, Ραιχ, Κοεγιο (Κοελιο?), Μπουσκαλια... shit happens... δεν ηξερα, δεν ρωτησα καλα να παθω... Ουτε που δεν μου αρεσαν. Γουστα ειναι αυτα. Το δε θεμα λεει ρητα για βιβλια που δεν μας αρεσαν και μας προτρεπει να πουμε την γνωμη μας για αυτα, πραγμα που εκανα. Ουτε για το τι σκεφτονται οι αλλοι για μενα επειδη δεν μου αρεσει καθολου ενα βιβλιο και το τι κατα τι γνωμη μου λογοτεχνικα αξιζει... Αν καποιος ειναι συγγενης, ειναι ο ιδιος ο Κοεγιος να με συγχωραει, ανακαλω αμεσως και δημοσια δηλωνω συγνωμη που εξεφρασα γνώμη οτι δεν μου αρεσαν τα βιβλια του.

Τωρα που το σκεφτομαι μπορει καποιος να παρασυρθηκε απο το γλαφυρο των περιγραφων μου και να θεωρησε οτι τον γνωριζω προσωπικα, μιλαω για αυτον συγκεκριμενα, τον φωτογραφιζω κλπ. Δεν ξερω καποιον απο σας και καθε ομοιοτητα με προσωπα και καταστασεις ειναι πληρως fictional. Παει και αυτο.

Απο κει και περα τα "αγορακια" εντος εισαγωγικων κλπ και η δηθεν εμεση απορια για το πως γινεται να εισαι "αγορακι" (με τα εισαγωγικα σου) και να εχεις ενημερωθει για το λογοτεχνικο εργο του Ραιχ η του Κοεγιο (και δηθεν σαν κατι να μην ταιριαζει κλπ κλπ) το βρισκω ολιγον .... λιγοτερο απο οσο αρμοζει ... και χωρις ιδιαιτερο λογο μαλιστα.

Αυτα. Feel free, αν προκειται να τσακωθουμε η να ανταλλαξουμε εμεσες προσβολες ανδρισμου η να περασουμε τεστ "Ανδροσυνης"/μισογυνοσυνης κλπ εις -υνης, με βαση το τι δεν μας αρεσει στα βιβλια, τι εχουμε διαβασει να σβησετε τα σχολια μου που σας ιντριγκαραν παραυτα και να αποφευχθει το ριαλιτι.

edit: πήρα πρωτοβουλία και τα άλλαξα μόνος μου.

Ευχαριστω για την ευγενεια σας

 

[dadmin]

Οχι , λαθος το καταλαβες.

Δεν ειπα οτι θιχτηκα εγω ή καποιος αλλος απο την αναφορα σου (και οχι μονο τη δικη σου οκ ) προς τους συγγραφεις. Αυτο που με παρεξενεψε και βρηκα αρνητικο ηταν τα σχολια για τις κατηγοριες αναγνωστων.

Το να ομαδοποιησουμε τις ομαδες αναγνωστων με βαση αυτα που εμεις νομιζουμε και να ριξουμε πισσα και πουπουλα - εστω και σε μορφη αστειου - δεν εχει λογικη και μονο αρνητικες σκεψεις προκαλει για τον ανθρωπο που το κανει.

Παρατηρησα και μια επιμονη και βαρια σχολια σε "θηλυκες" κατηγοριες αναγνωστων - και το σχετικο θαψιμο σε συγγραφεις που (και καλα) απευθυνονται μονο σε "αυτες" - λες και "αυτες" εχουν κατι το κακο και επιληψιμο.

Οσο για τα "αγορακια" δεν ηταν προσδιοριστικο (και ζητω συγνωμη αν φανηκε ετσι) αλλα τουλαχιστον δειγμα εκπληξης μετα απο συγκεκριμενα σχολια που διαβασα οπως

Οι χωρισμενες τον γουσταρουν πολυ. Απο τους χειροτερους εφιαλτες μου ειναι να πεσεις σε γυναικοπαρεα απο αυτες του ντεκαφεινε και των τσαγιων με γευση (σε αγγλικη πορσελανη) ολες χωρισμενες, με 3-4 ονοματα τυπου Γιαννα Μαριαλουιζα Περδικακη-Μπαλαουρα και να εχουν ολες μια ιστορια του Κοεγιο να πουν και να πρεπει για καποιο λογο να επιβιωσεις για ωρα εκει.

Τον διαβαζαν γυναικες, απο αυτες τις επαναστατημενες (you know, αυτη που καπνιζει μεσα σε μια παρεα 4 γυναικων που πινουν τσαι και λεει και καμια κακια λεξη καπου-καπου και κοκκινιζουν οι αλλες).

Και λεω μονη της γιατι βασικα το 99.99% των βιβλιων του Εκο το εχουν αγορασει γυναικες και το υπολοιπο οι φιλοι του απο ντροπη.

Δεν νομιζω οτι τιθεται θεμα "μισογυνισμου" - αλλα αν ημουν χωρισμενη μου αρεσε το τσαι και καπνιζα δεν θα το εβλεπα και πολυ αστειο ολο αυτο. Γενικα το retromaniax ειναι περισσοτερο θεματικο και δεν εχει τοσα στοιχεια standup comedy.

edit: πήρα πρωτοβουλία και τα άλλαξα μόνος μου.

Δεκτο, παντως αν ηταν εκτος κανονων τα posts σου θα τα ειχαμε σβησει πρωτοι εμεις - αλλα κατι τετοιο δεν υφισταται. Απλα κουβεντα να γινεται.

Και σε ευχαριστω με τη σειρα μου για το επιπεδο που κρατας στην ας πουμε αντιπαραθεση μας.

 

[Tywien]

Και σε ευχαριστω με τη σειρα μου για το επιπεδο που κρατας στην ας πουμε αντιπαραθεση μας.

Οπως λεει και ενας εκ των αγαπημενων μου συγγραφεων: Οταν θελεις πολυ να εισαι ευγενικος, ολο το συμπαν συνωμοτει για να το πετυχεις

 

[joe]

Tywien με εχεις πεθανει!

Για να επανελθουμε στο θεμα μας ενα απο τα βιβλια που με πολυυυυυυ προσπαθεια το τελειωσα γυρω στα 12 (γιατι δεν ειχα τιποτα αλλο τοτε να διαβασω) ηταν το ''Πλωτη πολιτεια'' του Βερν. Μιλαμε βαρεθηκα μεχρι θανατου. Οπως και καπακι το ''Δεκαπενταετης πλοιαρχος'', ειχα τρελο σερι χαχαχα

 

[mytinyworld]

....το ''Πλωτη πολιτεια'' του Βερν. Μιλαμε βαρεθηκα μεχρι θανατου. Οπως και καπακι το ''Δεκαπενταετης πλοιαρχος'', ειχα τρελο σερι χαχαχα

Το έχω γράψει και στο ανάλογο θρεντ του Ιουλίου Βερν: αν και η βιβλιοθήκη μας ήταν (και είναι ακόμη στο πατρικό μου) φίσκα από -αν όχι όλα- τα περισσότερα βιβλία του Ιουλίου Βερν, τα οποία για κάποιον άγνωστο λόγο μας φέρνανε όλοι δώρο σε μένα και στον αδερφό μου στα γενέθλιά μας, ποτέ δεν κατάφερα να διαβάσω ούτε ένα βιβλίο του... Μου φαινόταν αδιανόητο να διαβάσω ένα βιβλίο που είναι γεμάτο γράμματα.... και καθόλου εικόνες . Ηταν η εποχή που ήμουν εθισμένη στα Μίκυ Μάους και στα Λούκυ Λουκ . Το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο που διάβασα ποτέ ήταν η Λωξάντρα, στα 12 μου το 1985, και το λάτρεψα :flower: ! Εκτοτε έχω διαβάσει αρκετά λογοτεχνικά βιβλία, αλλά μέχρι το 1998, που πήρα το πτυχίο (επιτέλους!) και από τότε δεν θέλω να δω βιβλίο ούτε ζωγραφιστό!!! :eeek: :eeek: Μόνο όπου το απαιτεί η δουλειά μου διαβάζω πλέον..

 

[Aardvark]

Πω πω μιλαμε στο δημοτικο σε ενα παρτυ που ειχε κανει μια κοπελια της ειχα παει δωρο την Βιογραφια του Ιουλιου Βερν ,ακομα θυμαμαι την εκφραση της οταν το ανοιξε.

Αν δεν μισησε εμενα σιγουρα πρεπει να μισησε το βιβλιο.

Κατερινα συγνωμη. #)

 

[joe]

Πω πω μιλαμε στο δημοτικο σε ενα παρτυ που ειχε κανει μια κοπελια της ειχα παει δωρο την Βιογραφια του Ιουλιου Βερν ,ακομα θυμαμαι την εκφραση της οταν το ανοιξε.Αν δεν μισησε εμενα σιγουρα πρεπει να μισησε το βιβλιο.

Κατερινα συγνωμη. #)

χαχαχαχαχαχαχα την εξοντωσες την καημενη, καλα πως σου ηρθε αυτη η εμπνευση?

 

[Aardvark]

Το κακο ειναι οτι το θελω πισω τωρα,ειχε κοκκινο εξωφυλλο ,δεκαετια του 80 και περιειχε αναφορες σε ιστοριες του Βερν που τοτε δεν γνωριζα.

Να της το ζητουσα πισω; :xm:

 

[Amstrad1981]

Όλα τα βιβλία που είχαν σχέση με:Μαθηματικά,'Αλγεβρα,Γεωμετρία-Τριγωνομετρία,Χημεία,Φυσική και γενικότερα ότι είχε να κάνει με αριθμούς,υπολογισμούς και λογική.Η λέξη απέχθεια δεν είναι αρκετή για να περιγράψω τι ένιωθα για αυτά τα βιβλία.

Μαζί σου!!!