Ace είπε:
...με δουλεύεις, έτσι δεν είναι;
Μα, όποιο περιστατικά θεωρείς εσύ, ότι έχουν πλάκα, είναι ευπρόσδεκτα!
Λοιπόν... στις... τηλεφωνικές περιπτώσεις, έχουμε έναν "στάνταρ" πελάτη, που παίρνει τηλέφωνο κάθε τρεις και λίγο...
Είναι 50αρης, μπαίνει σε τσοντισάιτ... και φοβάται οτι τον παρακολουθούν...
Μόλις δεί κάτι "παράξενο" στον υπολογιστή, καλεί αμέσως για να μας το πεί..
Μία ημέρα χτυπάει το τηλέφωνο...
Απαντάω εγώ με το γνωστό "ποιηματάκι" που λέμε στην αρχή...
Με το που ξεκινάει εκείνος να μιλάει του λέω...
"Τί έγινε Κε "τάδε"; Πάλι πρόβλημα; (κατάλαβα την φωνή του)
"Όχι", μου λέει εκείνος, "απλά, πήρα να σας πώ, ότι όλα πάνε καλά! σας κάλεσα για να μην ανησυχήσετε που δεν σας πήρα!!!"
Ένας άλλος πελάτης, έχει "πάθος" με έναν τεχνικό μας...
Παίρνει σχεδόν ΚΑΘΕ μερά τηλέφωνο, και ζητάει να μιλήσει μαζί του...
Μια ημέρα, παίρνει και μας λέει
"Σας παρακαλώ, πείτε στον κο "τάδε" σήμερα να μην με πάρει τηλέφωνο"
Περνάνε 3-4 ώρες, και ξαναπαίρνει...
"Τί έγινε; Σήμερα ο Κος "τάδε" δεν με πήρε!"
Μια συνάδελφός μου του απαντά "Μα καλά, εσείς δεν μας πήρατε και μας είπατε να μην σας καλέσει;"
Και ο πελάτης "τώρα άλλαξα γνώμη!"
(μιλάμε και 60φεύγα άτομο!)
Από τα παλιά, "καλά" όταν πήγαινα εγώ σε πελάτες...
Καλοκαιράκι, και μου έρχεται μία "κλήση" να πάω να ρυθμίσω έναν νέο υπολογιστή, κάπου στο κέντρο της Αθήνας...
Πάω, χτυπάω την πόρτα... και μου ανοίγει μία "ξανθιά ύπαρξη" φορόντας ΜΟΝΟ ένα κίτρινο, ημιδιάφανο φανελάκι!!!
Δεν ήταν Ελληνίδα... απ'ότι μου είπε ήταν φοιτήτρια (ναι, καλά... το πίστεψα!), και ήταν έτσι ντυμένη, γιατι την προηγούμενη ημέρα, ο ήλιος της είχε κάψει την πλάτη...
Με το στήσιμο του υπολογιστή, τελειώσαμε σε 15 λεπτά... έφυγα μετά από 2 ώρες...
(ήταν εποχές, που ούτε τη γυναίκα μου δεν είχα γνωρίσει ακόμα).
Μία άλλη, μου είχε ανοίξει την πόρτα, με κάτι δερμάτινα στο στυλ της Elvira... Το σπίτι, μέσα με μεγάλες κολώνες, και κουρτίνες...σαν αρχαιοελληνικό...
Σε μία φάση, φωνάζει στην κόρη της... "Ετοίμασες τα κεριά σου;;;"
Εγώ, τελείωσα με τον υπολογιστή... και εξαφανίστηκα... (το παλιοβαμπίρ!!!)
Από τα άσχημα, ήταν ένας τύπος που ζούσε με καμιά 20αρια σκυλιά... το σπίτι μέσα στη βρώμα. Δεν μπορούσες να αναπνεύσεις από την τρίχα.
Ο αέρας, να μην πω πως βρόμαγε! Ο τύπος, δεν άνοιγε το σπίτι, για να μην τον κλέψουν λέει...
Του εγκατέστησα τον εκτυπωτή, και έφυγα σε χρόνο DT...
Ένας άλλος αηδιαστικός, χοντρός, και λιγδιασμένος, είχε τον υπολογιστή ΜΟΝΟ για τσόντες...
Στο σπίτι είχε και μία Φιλιπινεζούλα... την οποία μου την παρουσίασε για γυναίκα του... μόνο που είχαν καμία 30ρια χρόνια διαφορά...
Εκεί, μου ήρθε να φωνάξω την αστυνομία!
Υπάρχουν ΠΑΡΑ πολλές ιστορίες... 14 χρόνια είναι αυτά... λογικό να έχω να πώ πολλά...
D@redevil είπε:
Που ν' αγιάσουν τα πεθαμένα σου, λέμε!
Όταν οι πλέον ηλικιωμένοι συνάδελφοι (ένα κλικ πριν βγουν στη σύνταξη) αρχίζουν τις ερωτήσεις για το Facebook, δεν ξέρω τι να προφασιστώ για να γίνω καπνός. Μάταια προσπαθώ να εξηγήσω ότι δεν κατέχω από Facebook -
δεν ασχολούμαι!
Όχι, εγώ η κακιά, που ξέρω και δεν θέλω να τους πω, για να έχουν την ανάγκη μου!!!
Και το πιο αστείο ποιο είναι! Στα θέματα που γνωρίζω, βοηθάω χωρίς 2η σκέψη! (κι εμένα κάποιοι με βοήθησαν - δεν μου ήρθε η επιφοίτηση...)
Όταν με λένε ότι "ξέρω και δε θέλω να βοηθήσω", τρελαίνομαι!
Όντως, όταν ακούω Facebook βγάζω φλύκταινες - όχι αστεία! (Stan θα τους στέλνω σε σένα!
)
Μεταξύ μας και μη φύγει παραέξω: αν είναι Sharp & Xerox, ναι, τα έχω λύσει, έχω καθαρίσει την εμπλοκή (Χριστέ μου, δε μπορείτε να φανταστείτε πού ήταν χωμένα τα κομμάτια του χαρτιού!) και τα έχω ξανασυναρμολογήσει...
Χαίρουν άκρας υγείας και λειτουργούν άψογα!
Ει, ψιτ... και εγώ το σιχαίνομαι! Δεν έχω λέμε... και δεν με πιστεύουν κιολάς...
Είχα δημιουργήσει κάποτε βλέπεις ένα λογαριασμό, για κάτι δοκιμές που κάναμε στη δουλειά, τον οποίο τον έχω απενεργοποιήσει, αλλά ο ρημάδης υπάρχει...
Και όλο με ρωτάνε "καλά...στο Facebook δεν μπαίνεις;;; 300 μυνήματα σου έχω στείλει"... βρε ουστ!
edit:
μερικές περιπτώσεις που θυμήθηκα...
Κάποια στιγμή, μου είχαν δώσει μαζί , όταν πήγαινα στους πελάτες, έναν νέο συνάδελφο για να τον... "εκπαιδεύσω"...
Πάμε λοιπόν μαζί σε κάποια ραντεβού...
Ραντεβού πρώτο... πήγαμε σε ένα δικηγορικό γραφείο στο κέντρο...
Ήταν ακόμα εποχή του modem και της "απλης" σύνδεσης στο internet...
Το πρόβλημα "ένας υπολογιστής, δεν μπαίνει στο internet"
Ο λόγος του προβλήματος; Είχε βγεί το τηλ. καλώδιο από το Modem!
Φυσικά το είδα αμέσως, όπως και ο συνάδελφος, όμως κάτσαμε 15 λεπτάκια περίπου, για να δικαιολογήσουμε τουλάχιστον τα λεφτά που θα εισπράταμε...
Όταν μας ρώτησαν τί είχε ο υπολογιστής... είπαμε... "τίποτα το σοβαρό, κάτι ρυθμίσεις ήταν, τόρα όλα είναι οκ"
Ραντεβού δεύτερο... πήγαμε μαζί σε μία φοιτητηκή εστία...
Έπρεπε να δούμε έναν υπολογιστή.
Ο υπολογιστής ήταν μίας κοπέλας, φοιτήτριας της γυμναστικής ακαδημίας...
Εκεί που έφτιαχνα τον υπολογιστή, μου έρχεται η "φλασιά"... "μήπως είδες τον συνάδελφό μου που ήρθαμε μαζί;"
η κοπέλα "μάλλον πρέπει να είναι με την συγκάτοικό μου... δεν τους βλέπω πουθενά!"... τους βρήκαμε μετά από μία ώρα!!!
Κάποια στιγμή, άρχισε να πηγαίνει και μόνος του σε πελάτες...
Μία ημέρα με παίρνει τηλέφωνο στο κινητό
"Έλα Σταμάτη, μήπως είσαι κοντά στο Παγκράτι; Έχω έρθει να συνδέσω έναν εκτυπωτή και έχω πρόβλημα"...
Ημουν κοντά, και έτσι πετάχτηκα να τον βοηθήσω...
Σε 15 λεπτά, ήμουν εκεί...
Χτυπάω το κουδούνι, και μου ανοίγει ο συνάδελφος!!!
Με πάει στον υπολογιστή, και κάθομαι να τον φτιάξωωωωω...
Ξάφνικά, περνάει η πελάτισσα... η οποία βγήκε από το μπάνιο μόνο με μία πετσέτα!!!
Αυτό το παιδί... μόνο για τεχνικός δεν έκανε!!!