Γκαρσόν, μια πάστα !

[ntsmrtz]

ο παππούς μου ήταν ζαχαροπλάστης.

η μητέρα μου, ως κόρη του παππού, έγινε και ζαχαροπλάστρια.

εγώ.... δεν είμαι ζαχαροπλάστης (μπορείτε όμως να καταλάβετε γιατί βγήκα τόσο ωραίο παιδί )

πλέον όποτε έχει διάθεση η μητέρα μου φτιάχνει γλυκά χρησιμοποιώντας την "καλή" συνταγή για κάθε γλυκό.

τώρα, όσον αφορά τα ρετρό ζαχαροπλαστεία (καθαρά γλυκά, τετράγωνο-μικρό πιατάκι, σιδερένιο τραπεζάκι στη πρασιά, πλαστική+σιδερένια καρέκλα, κούκλες & ποτά στα ράφια) έχω την εντύπωση πως δεν έχουν εξαφανιστεί εντελώς.

υπάρχει ένα σχετικά κοντά στο σπίτι μου, που το τιμώ δεόντως!!

 

[Uninvited]

Όντας τεράστιος fan της πάστας, ψάχνω πάντα καλά ζαχαροπλαστεία όπου και αν βρεθώ. Τις καλύτερες πάστες τις έχω φάει σε ζαχαροπλαστεία "της γειτονιάς" (αλλά και τις χειρότερες επίσης). Γενικά αποφεύγω τις δηθενιές, όποιος αυτή που ανέφερε ο Μάνος στην προηγούμενη σελίδα. Το κλασικό ρετρό στυλ δεν με πολυενδιαφέρει, το βασικό είναι η πάστα να είναι καλή. Άλλωστε σπάνια κάθομαι εκεί. Τις παίρνω σε κουτί και μετά τις σαβουριάζω σπίτι, όπως είναι μέσα στο κουτί (δεν υπάρχει χρόνος για πιάτα)...:dribble:

 

[Λορένα]

Στα Τρικαλα η παστα κρατα καλα ακομη. Κλασσικο ζαχαροπλαστείο ο "Γιαννης" με τις καλυτερες παστες. Η νουγκατίνα ειναι η πιο τελεια παστα που εχω δοκιμασει

Μικρή ημουν φαν της λευκης παστας. Στη σοκολατενια δεν μου αρεσε αυτη η σοκολατα που βαζαν μεσα. Σαν κακαο αραιωμενο στο νερο μου εκανε, σε οποιο μαγαζι και αν την δοκιμαζα. Αντιθετα στη λευκη, πετυχαιναν παντα αυτη τη κρεμα ζαχαροπλαστειου η "πατισσερί", και την βαζουν ακομη στα κορνεδακια και τα σου.

Οι μεριδες εξακολουθουν να ειναι στις ιδιες διαστασεις, η τιμη μονο αλλαξε λιγακι, και απο κοσμο.. ολων των ειδων, με εμφαση στην τριτη ηλικια.

Υ.Γ. ακριβως διπλα ειναι και ενα καταστημα "Δωδωνη", αλλα.. η παστα, καλα κρατει ακομη

 

[Rinus Cesar]

Γκαρσόν, μια σοκολατίνα, παρακαλώ, για μένα !!!

Πού όμως ??? Στο παλιό ζαχαροπλαστείο "Ζαβορίτης" στη γειτονιά μου, στη Λεωφόρο Αυξεντίου στα Ιλίσια !!! Ακόμη θυμάμαι, ως παιδάκι, ότι εκεί έχω φάει τις καλύτερες και πιο νόστιμες σοκολατίνες, σερβιρισμένες στα μικρά τσίγκινα τετράγωνα πιατάκια !!! Εκεί μας πήγαινε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου εμένα και τον αδελφό μου, για να μας κεράσει "από μια σοκολατίνα" όταν στο σπίτι ... "αφηνιάζαμε" και ... δεν αφήναμε σε ησυχία τους γονείς μας !!!

Από τότε ... πέρασαν πολλάαα χρόνια και ... τίποτα δεν είναι σήμερα το ίδιο : Η γιαγιά μου έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια .... Το ζαχαροπλαστείο του "Ζαβορίτη" με τα "χειροποίητα γλυκά" δεν υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια [το θυμάμαι μέχρι το 1991 περίπου ... τώρα στη θέση του είναι το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο] .... Και η γειτονιά μου [Ζωγράφου / Ιλίσια] δεν έχει καμία μα καμία σχέση με εκείνα τα παλιά χρόνια : παντού έχουν ξεφυτρώσει ακαλαίσθητες πολυκατοικίες, οι δρόμοι είναι ξεχειλισμένοι από διπλο-τριπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, οι κάδοι είναι μονίμως ξεχειλισμένοι από σκουπίδια, οι δρόμοι της γεμάτες λακούβες και παγίδες, οι παλιές αλάνες με τις μπασκέτες που παίζαμε μικροί δεν υπάρχουν πια κλπ κλπ ..... Γενικώς, η γειτονιά μου έχει γίνει ... ακατάλληλη δια μικρά παιδάκια, μωρά σε καροτσάκια, ανθρώπους καθηλωμένους σε αναπηρικό καροτσάκι κλπ κλπ ....

Για τους λόγους αυτούς .... Κρατάω από τη γειτονιά μου εκείνη, την παλιά εικόνα, φτιαγμένη από ... απλά υλικά : Σε κάποιο τραπεζάκι στο έξω από το ζαχαροπλαστείο του Ζαβορίτη με τη γιαγιά μου και τον αδελφό μου + με τη γεύση της σοκολατίνας στο στόμα + με τη γιαγιά να μας συμβουλεύει "να είστε καλά παιδάκια και να μη στεναχωρείτε τους γονείς σας" κλπ κλπ .... Και στα παιδικά μου μάτια η γειτονιά μου να φαντάζει σαν ... "πολιτεία μαγική", παρόλο που τα "τραπεζάκια έξω" στου Ζαβορίτη είχαν θέα τη Λεωφόρο Αυξεντίου [κεντρικός δρόμος στη γειτονιά μου] ..... Σκεφθείτε .......

 

[Clemence]

Πάστα Υπερπαραγωγή που δεν ξέρω αν υφίσταται ακόμη: "Ρόκι" ήτοι σοκολατίνα με δύο μπάλες παγωτό επάνω σε τσίγκινο πιατάκι στο πασίγνωστο χαρούμενο ζαχαροπλαστείο επί της Πατησίων (τριφήψιο νούμερο).

Ελπίζω να βοήθησα

εγώ που από πατησίων μένω στα πρώτα τριψήφια δεν κατάλαβα πού λες ...

η νουγκατίνα είναι αμυγδάλου ή φουντουκιού?

 

[ntsmrtz]

εγώ που από πατησίων μένω στα πρώτα τριψήφια δεν κατάλαβα πού λες ...

εάν είναι το ζαχαροπλαστείο που υποθέτω, τότε αναφέρεται στα τελευταία τριψήφια της πατησίων κοντά στο σταθμό Ανω Πατήσια του ησαπ.

 

[status]

Ε, πείτε επιτέλους το νούμερο, μας σκάσατε!:Ρ

 

[caprice]

Σόρι παιδιά για την ταλαιπωρία, δεν ήταν στις προθέσεις μου. Νόμιζα ότι δεν επιτρέπεται να πούμε όνομα εξ ου και ο χρησμός. Για τη πασίγνωστη "Χαρά" μιλάω. Η νουγκατίνα είναι αμυγδάλου, έτσι την ξέρω εγώ και αναφέρομαι στη "Μασκωτίτσα". Αυτά με τα γλυκάκια !!!!

 

[stelliana]

Τσίγκινο πιατάκι... μαρμάρινο στρογγυλό τραπέζι καρέκλα ξύλινη, η αγαπημένη μου πάστα... Σεράνο. Στα ψυγεία του καφεζαχαροπλαστείου στην Αγ. Δημητρίου, μπουκάλια γάλα πλαστικά "Εβγα" με το αλουμινένιο άνοιγμα... Που μπορώ να βρώ πραγματική Σεράνο τώρα????

 

[krios]

Αγαπητή Caprice μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι το γλυκό που λες υπήρχε στη ΄΄Χαρά΄΄. Χεχε είμαστε πολλοί Πατησιωτες τελικά εδω! Άσχετο και συγχωρηστε με αλλά θα το πω: εκεί κοντά υπήρχε παλιά ο κινηματογράφος ΄΄Χαρά΄΄ που και αυτός γκρεμιστηκε όπως δυστυχώς και πολλοί αλλοι. http://1.bp.blogspot.com/_Laqf1xyKlkg/SdPAyODX-kI/AAAAAAAAHp0/TdDgLW1LlYA/s1600-h/DSCN2011.JPG

 

[Domenica]

Οι δικοί μου είχαν φούρνο και έτσι τα γλυκά τα είχαμε βαρεθεί όχι ομως και τις πάστες (ουτε το παγωτό). Οι πάστες εμφανίζοταν σπάνια συνήθως σε γιορτές ή μετά το Κυριακάτικο τσιμπούσι σερβιρισμένες σε σκαλιστά γυάλινα πιατάκια με ασημένιο κουταλάκι μινιατουρα. Τοχαμε να τρώμε γλυκο το πολύ μια φορά την εβδομάδα και σχεδόν πάντα σπιτικό ή γλυκο του κουταλιού και σπάνια ''αγοραστά᾽᾽. Η αγορά πάστας ήταν για κάτι το εξαιρετικό. Αρεσε σε ολους μας η λευκή (αυτή που λέμε και ᾽αμυγδάλου᾽᾽ χωρίς όμως τα αμύγδαλα φιλέ -ειδική παραγγελία μονο για την οικογένεια μου στον εκπληκτο ζαχαροπλάστη). Πάντα υπήρχε και ένα ᾽᾽ποντικάκι᾽᾽ περιφρονημένο στο τέλος που το τρώγαμε λιγο λίγο μέσα στην εβδομάδα. Και τώρα να πω την αλήθεια δεν μου πολυαρέσουν οι σοκολάτες! Ψηφίζω κυριως γλυκά με κρέμες αν και πλεον δεν τρώω τα γλυκά τύπου πάστας , τα θεωρώ κάπως ᾽᾽παιδική᾽᾽ γεύση και προτιμω του κουταλιού.

Πάντως σε Συρο και Ηράκλειο υπάρχουν ακόμα υπέροχα ρετρό ζαχαροπλαστεία και η ''Χαρά᾽᾽ και το ΄'Κοσμικον᾽᾽ στα Πατήσια.

Σας κερνάω ρετρό περιτύλιγμα κουτιού από ζαχαροπλαστείο ξεχασμένο κάπου στα Δυτικά Προάστια!

 

[johnny19818]

Ένα από τα αγαπημένα μου γλυκά είναι η πάστα αμυγδάλου και όπου πετύχω καμιά καλή (δυστυχώς πράγμα σπάνιο) δεν θα την αφήσω.

 

[Clemence]

http://www.lifo.gr/team/elenipsychouli/46759

 

[Uskoke]

Ακριβώς έτσι όπως τα περιγράφεις είναι!
Αν δε κάνω λάθος, ο λόγος που σταμάτησαν να νοικιάζουν τα ποδήλατα είναι ότι δημιουργούσαν φασαρία!

Ένα σήμα κατατεθέν της Τρίπολης έπαψε για αυτό το λόγο! Η αλήθεια είναι ότι ήταν άπειρα (τα ποδήλατα) αλλά μάλλον προτιμούν τα μηχανάκια και τις Mercede επάνω στα πεζοδρόμια από τα ποδήλατα με τα παιδιά.

Ps: Στο Chalet πηγαίνατε για μακαρονάδα?

Στο Άστρος για μπάνιο?

Κι εμένα η μάνα μου είναι από Στάδιο (Τρίπολης) και πηγαίναμε Άστρος για μπάνιο, και νοικιάζαμε ποδήλατα, θυμάμαι ήταν ένα σαν σκεπαστή άμαξα, και το οδηγούσαν δυο. Έχω μάλιστα φωτογραφία με μια καμήλα, αξιοθέατο της Τρίπολης κι αυτό!

 

[PT8]

Κι εμένα η μάνα μου είναι από Στάδιο (Τρίπολης) και πηγαίναμε Άστρος για μπάνιο, και νοικιάζαμε ποδήλατα, θυμάμαι ήταν ένα σαν σκεπαστή άμαξα, και το οδηγούσαν δυο. Έχω μάλιστα φωτογραφία με μια καμήλα, αξιοθέατο της Τρίπολης κι αυτό!

Tα ποδήλατα-αμάξια τα νοίκιαζαν στο Άστρος (αρχές 90ς) για 1-2 χρόνια. Μετά τα απαγόρεψαν διότι είχαν συμβεί αρκετές φθορές και ζημιές και αμάξια + ήταν λίγο επικίνδυνα μεσα στο κόσμο μιας και οι καφρίλες έπαιρναν κ έδιναν

Να σημειώσουμε για την Τρίπολη, ότι έχει εξαιρετικά εργαστήρια γλυκών κουταλιού (μη ξεχνάμε τις βυσσινιές και τις κερασιές της) καθώς και γαλακτοπωλεία. Μια επίσκεψη στα στενά της θα σας μεταφέρει πίσω στις δεκαετίες 50-60 &70.

 

[elephadas]

Χαίρομαι που ήρθε μπροστά το θέμα... το διάβασα όλο προσεκτικά, μαζεύοντας και τα σάλια μου που τρέχανε, διότι οι πάστες είναι από τα αγαπημένα μου γλυκά. Δηλαδή σχεδόν όλα τα γλυκά είναι αγαπημένα μου, αλλά μια ωραία πάστα σε ανεβάζει σε άλλο επίπεδο. Φέτος έφαγα αρκετά πολύ ωραία γλυκάκια (μόλις γύρισα από Ελλάδα) αλλά όχι πάστες. Το μόνο ρετρό που έφαγα ήταν λουκουμάδες στον "Κρίνο" στην Αιόλου... φοβάμαι τη μέρα που θα πάω και θα δω αλλαγμένο το διάκοσμο, με διαφορετικά τραπέζια.

Γκαρσόν, μια σοκολατίνα, παρακαλώ, για μένα !!!Πού όμως ??? Στο παλιό ζαχαροπλαστείο "Ζαβορίτης" στη γειτονιά μου, στη Λεωφόρο Αυξεντίου στα Ιλίσια !!! Ακόμη θυμάμαι, ως παιδάκι, ότι εκεί έχω φάει τις καλύτερες και πιο νόστιμες σοκολατίνες,

Επιβεβαιώνω αυτά που έγραψε ο συγΚουπονιώτης πριν 3 χρόνια. Το πρώτο Ζαβορίτειο γλυκό το έφαγα το 1973 και ήταν υπέροχο. Συνήθως έπαιρνα προφιτερόλ... παναγίτσα μου τι γλυκα ήταν αυτή! Αλλά και όλα τα άλλα γλυκά του ήταν πεντανόστιμα.

Σεράνο είναι ελάχιστα τα ζαχαροπλαστεία που φτιάχνουν πια. Σε ερώτησή μου (όχι μόνο στη γειτονιά μου αλλά και πιο μακριά, η απάντηση ήταν περίπου η ίδια: δεν φεύγει πια / δεν τη ζητάνε). Αν σας ενδιαφέρει όμως υπάρχει ωραιότατη σεράνο στο γνωστό ζαχαροπλαστείο στην Πλατεία Μαβίλη.

Εδώ τα έχω μπερδέψει λίγο... ας με βοηθήσει κανένας παλιός Αμπελοκηπιώτης. Όταν πήγαινα στο σχολείο μου (Δέκατο Αμπελοκήπων, ανηφόριζα τη Δορυλαίου) περνούσα κάθε μέρα έξω από ένα ζαχαροπλαστείο στην πλατεία Μαβίλη και μου έσπαγαν τη μύτη οι μυρωδιές που έβγαιναν από εκεί. Στο streetview βλέπω ότι υπάρχει εκεί ακόμη κάτι που μοιάζει ζαχαροπλαστείο. Αλλά δεν λέγεται "Σεράνο" όπως θυμόμουνα, λέγεται "Μike". Σκέφτηκα ότι θα άλλαξε/'εκλεισε, αλλά γκουγκλίζοντας "Ζαχαροπλαστείο Σεράνο" είδα ότι υπάρχει ομώνυμο ζαχαροπλαστείο στην οδό Ξενίας στου Ζωγράφου, σε σημείο από το οποίο επίσης περνούσα κάθε μέρα πηγαίνοντας για το σχολείο. Οπότε τώρα υποψιάζομαι ότι μπέρδεψα τα δυο "καθημερινά" ζαχαροπλαστεία και το επί της Μαβίλη λεγόταν πάντα Mike.

Δυστυχώς δεν είχα μπει ποτέ να δοκιμάσω τα γλυκάκια τους, ούτε του Σεράνο ούτε του Mike. Αρκέστηκα στις μυρωδιές. Γιατί? Διότι δεν τα είδα ποτέ ως ζαχαροπλαστεία. Ήταν απλώς μέρη από τα οποία πέρναγα πηγαίνοντας σχολείο.

Πάντως η σεράνο, λόγω ονόματος (από τη ρετροτραγουδίστρια Ροζίτα Σεράνο, το "αηδόνι της Χιλής", προς τιμήν της οποίας ονομάστηκε η πάστα) θα έπρεπε να ήταν το επίσημο γλυκό του retromaniax!

 

[perlastar]

Kι εγώ μία από τα ίδια με τον Ελέφαντα, λατρεύω τις πάστες και αυτό το θέμα μου έκανε ζημιά. Τι ειρωνεία, να μου αρέσουν τόσο και να ζω σε χώρα που δεν έχει ζαχαροπλαστεία Όλα είναι τυποποιημένα στα σουπερμάρκετ εδώ, ενώ υπάρχουν και κάποιες αλυσίδες σαντουιτσάδικων που φτιάχνουν και γλυκά, αλλά από ζαχαροπλαστεία τίποτα, και ούτε συνηθίζονται οι πάστες άλλωστε. Το να κάθομαι σε ζαχαροπλαστείο και να τρώω πάστα σε πιατάκι, αποτελεί μία γλυκιά παιδική ανάμνηση για μένα. Το αγαπημένο μου ήταν το προφιτερόλ, αλλά έτρωγα και άλλα: Τεράστιο, υπέροχο κωκ με γέμιση κρέμα και τρούφα στις άκρες, ή γεμιστό με μαρμελάδα, σοκολατίνα, νουγκατίνα, ποντικάκι, σεράνο, χιονούλα (η λευκή πάστα με κρέμα μέσα και επικάλυψη ινδοκάρυδο). Άλλες φορές έπαιρνα κρέμα καραμελέ, ή σιροπιαστά σε πιατάκι, όπως τουλούμπες, κανταϊφι, ραβανί ή μπακλαβά, αλλά οι πάστες ήταν το αγαπημένο μου. Επίσης, δεν ξέρω αν το θυμάται κάποιος άλλος, συνήθιζα να παίρνω και το ποτό μπόζα, που μοιάζει εμφανισιακά με σαλέπι και φτιάχνεται κυρίως από κριθάρι. Το σέρβιραν κρύο σε ποτήρι και ήταν πολύ δροσιστικό, κυρίως για καλοκαίρι. Νομίζω ότι δεν είναι πολύ διαδεδομένο στην Ελλάδα, πάντως ξέρω ότι το φτιάχνουν ακόμα στο γνωστό ζαχαροπλαστείο Χατζής της Θεσσαλονίκης.

Είναι πραγματικά κρίμα που ανήκει κυρίως στο παρελθόν η συνήθεια του να κάθεσαι στο τραπεζάκι του μικρού ζαχαροπλαστείου της γειτονιάς και να απολαμβάνεις μία πάστα. Το να το κάνουν μεγάλες αλυσίδες ζαχαροπλαστείων, δεν με συγκινεί, γιατί είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που θυμόμαστε από παλιά. Τέτοια ρετροζαχαροπλαστεία μικρά με τραπεζάκια έχω δει στην Ιερισσό Χαλκιδικής, αλλά τα ονόματα μου διαφεύγουν. Επίσης, στη Θεσσαλονίκη τέτοιας μορφής είναι το ζαχαροπλαστείο Τζοκόντα, στο οποίο έχω φάει πολύ ωραίες, φρέσκιες πάστες.

 

[Uskoke]

Ένα ζαχαροπλαστείο στο Ηράκλειο, η σαμαριά, έφτιαχνε κάτι υπέροχες, τεράστιες τρούφες και επίσης ποντικάκια, πάστες, κορμούς κλπ. στην δεκαετία του '80. Ο μπαμπάς μας έπαιρνε, και τις τιμούσαμε δεόντως. Σιγά-σιγά έπεφτε η ποιότητα και μίκραινε το μέγεθος, μέχρι που τώρα φτιάχνει τις γνωστές πλαστικούρες. Επίσης, λόγω...μπάκας και κακού μεταβολισμού έχω κόψει τελείως τα γλυκά (έχω χάσει σχεδόν 20 κιλά) και φτιάχνει γλυκά κυρίως η αδερφή μου που και πιο αγνά είναι και πιο φτηνά και τρώνε και τα ανιψάκια μου.

 

[galatsiwtis]

Μια σεράνο παρακαλώ!!!!

 

[Bambinella]

Πριν απο δυο χρονια περιπου, τηλεφωνησα σε καποιο ζαχαροπλαστειο για να παραγγειλω μια τουρτα αναμεικτη. Κρεμα βανιλια και σερανο, δηλαδη.

Τοτε ο ζαχαροπλαστης, ο οποιος ηταν πολλα χρονια στο επαγγελμα, με πληροφορησε οτι αυτος ο τυπος τουρτας (η παστας) ονομαζεται μενελίκ και να τη ζηταω ετσι.

Εγω χρονια λατρευα την αναμεικτη, αλλα την ονομασια αυτη πρωτη φορα την ακουγα. Οταν πηγα να την ξαναζητησω ετσι σε αλλα δυο ζαχαροπλαστεια πιο καινουργια, με κοιταξαν λες και ημουν εξωγηινη.

Εσεις εχετε ακουστα τη λεξη μενελίκ;