Exω γυρω στα 350 βινυλια κυριως metal και καποια hard rock, progressive, τα οποια αγορασα μονος. Θα ειχα και εγω μια ωραιοτατη συλλογη απο τους δικους μου αν δεν ημουν το παιδακι απο την κολαση. Ειχα το χομπυ μικρος να ξυνω τους δισκους με αποτελεσμα να καταστραφουν οι περισσοτεροι. Μην με βαρεσετε, το εκανα μονος μου οταν μεγαλωσα.
Αρχισα να αγοραζω μονος μου απο το χαρτζιλικι μου δισκους απο το 1992 και μετα. Σχεδον καθε Σαββατοκυριακο μαζι με τα παιδια που μενουν διπλα, σηκωνομασταν 8 η ωρα για να ειμαστε 9 στην Αθηνα και να φερουμε βολτα ολα τα μαγαζια. Η πλακα ειναι πως καναμε μια ερευνα αγορας λες και θα παρουμε οικοπεδο. Κι ομως πολλες φορες απεδιδε μιας και δεν ηταν στανταρ καποιος φθηνοτερος αλλα επαιζε απο δισκο σε δισκο. Αρχικα σνομπαραμε τα μεταχειρισμενα, θελαμε εστω και οι λιγοστοι δισκοι μας να ειναι ολοκαινουργιοι μονο απο εμας παιγμενοι. Αυτο αλλαξε τουλαχιστον για εμενα γυρω στο τελος του λυκειου αλλα μονο για γκρουπ που δεν ηταν πρωτα στην προτιμηση μου ή ηθελα να δοκιμασω. Κατοπιν οσο περναγε ο καιρος επαιρνα λιγοτερους δισκους και μετα σχεδον μονο cd.
Τα περισσοτερα λεφτα τα εχω δωσει το Ροκ Σιτυ, στο Μετροπολις και το Χαπενινγκ (ηταν απεναντι απο την σχολη). Ακολουθει το 7+7, ο Ζαχαριας, ο Τσαμπας και η Στοα παρακατω.
Οσον αφορα τις τιμες. Οταν πρωτοεσκασαν τα cd το 90-91 ειχε γινει μεγαλο σουσουρο για την επανασταση, την καταπληκτικη ποιοτητα κτλ, επαιζε και η κλασσικη ελληνικη ημιμαθεια οποτε ειχε ημιθεοποιηθει το μεσο. CD ειχαν αρχικα ελαχιστα μαγαζια. Ξεκινησε η κυκλοφορια με κυριως κλασσικη μουσικη (θυμαμαι ενα μαγαζακι στην Μπενακη αν δεν κανω λαθος που ειδικευοταν) και καποια καραονοματα οπως Τζακσον, Μπον τζοβι κτλ. Οι τιμες δεν ηταν ιδιες με τους δισκους οπως τα θυμαμαι εγω. Τα cd εκαναν 6-7000 τοτε, ποσον αρκετα μεγαλο. Μετα σταθεροποιηθηκε γυρω στις 5-6000 δρχ. Εγω στην αρχη δεν αγοραζα καθολου cd. Οχι γιατι ημουν ξυπνιος, ειχα μασησει και εγω το ''υπερτατη ποιοτητα'' μπουρδολογημα. Απλα στην τιμη ενος cd επαιρνες 2 δισκους. Ισως και παραπανω αν δεν ηταν καινουργια κυκλοφορια. Ενας καινουργιος metal δισκος κυμαινοταν στις 3-4000 μαξιμουμ, ενω πιο παλιοι (οχι μεταχειρισμενοι) αρχιζαν απο 1000δρχ. Μεχρι και τα τελη 90 εβρισκες πολυ μεγαλες διαφορες στην τιμη cd-δισκου. Για παραδειγμα το symphony of enchanted lands των Rhapsody σε limited edition picture disk το εχω με την ζελατινα του και η τιμη επανω λεει 3000δρχ. To far beyond driven σε αλμπουμ με το κομμενο εξωφυλλο (με το τρυμανι στον κωλο αντι για το μκρανιο) των Pantera το ειχα παρει το 97 1500 δρχ. Το 10ιντσο picture disk Οld των Machinehead το ειχα παρει 500δρχ!!!!! Θυμαμαι μου ειχε φανει τοσο ξεφτιλα τιμη που πηρα 2-3 για να πηγαινω δωρα σε φιλους μιας και η παρεα εχει γιορτες-γεννεθλια κατα το διαστημα των χριστουγεννων.
Ξαφνικα μια ωραια πρωια οι δισκοι μετακομισαν απο το μεγαλο Μετροπολις στο μικρο που παλια ειχε τα cd. Τα βυνιλια επιασαν μια μικρη γωνια στο Ροκ Σιτυ και οι cdιερες κατελαβαν το χωρο. Επισημα πλεον το βινυλιο περναγε στο βασιλειο των συλλεκτικων ακριβων εκδοσεων. Τα cd εμειναν κυριαρχα και φυσικα η τιμη τους δεν επεσε. Απλα διατηρηθηκε περιπου στα ιδια μεγεθη και παρουσιαστηκαν οι πρωτες προσφορες. Γυρω στις 3000 (δηλαδη οσο ακριβες παλιες κυκλοφοριες ή φθηνες νεες σε βινυλιο) και κυριως πραγματα που δεν πουλουσαν και πολυ. Πολυ αργοτερα και οι εταιρειες εριξαν λιγο νερο στο κρασι τους (οσον αφορα το χωρο του μεταλ εννοω) και βελτιωσαν τον τιμοκαταλογο τους σε συνδιασμο με το οτι το Μετροπολις μεγαλωσε παρα πολυ, επεκταθηκε παντου και ειχε την ευχερεια να τιναξει την αγορα στον αερα προσφεροντας πολυ καλυτερες τιμες απο τον ανταγωνισμο με εξαιρεση το Ροκ Σιτυ το οποιο μετα μεγαλης λυπης διαπιστωνω πως δεν πηγαινει καλα. Ειναι σπανιο σημερα αν ξερεις να ψωνισεις και δεν πας σε κανενα φαρμακειο τυπου V..... να δωσεις πανω απο 20 ευρω για καινουργια κυκλοφορια με εξαιρεση ειδικες εκδοσεις.
Απο εκει βεβαια καταλαβαινουμε πως για να εχει διατηρηθει η τιμη στο ιδιο επιπεδο εδω και σχεδον 20 χρονια, χωρις να καταστραφει ολη η δισκογραφια, τι λεφτα μας μασησαν τοσα χρονια.