Επανερχόμενος λοιπόν στο θέμα ενός αγαπημένου συγκροτήματος. Ναι, έχουν περάσει περίπου 15 χρόνια από τότε που ανακοίνωσαν ότι το κλείνουν το μαγαζί, παρόλα αυτά, έχει καταντήσει πλέον ανέκδοτο το πότε θα σταματήσουν. Για προσωπικούς λόγους, επέστρεψα στη δισκογραφία τους και εκτός του ότι θυμήθηκα την εφηβική μου ηλικία όπου τους πρωτοακουσα, πλέον μου έχουν μιλήσει πολύ διαφορετικά με τα τραγούδια τους, τα έχω δει με άλλη ματιά και τους έχω εκτιμήσει ακόμα περισσότερο, τους ευχαριστώ για όσα πανέμορφα κομμάτια μας έχουν προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια, σε μια καριέρα η οποία του χρόνου, συμπληρώνει 60 χρόνια.
Έχω ακούσει πλέον αρκετά συγκροτήματα του είδους, καταλήγω όμως ότι το στυλ των Scorpions, είναι ξεχωριστό, είναι από τα πιο μελωδικά συγκροτήματα που υπάρχουν στο είδος, λογικό επομένως να αρέσουν σε ένα ευρύ κοινό. Τι να πούμε για τις μπαλάντες τους, είναι μια κατηγορία μόνες τους, η αιθέρια φωνή, οι κιθάρες που συνεργάζονται άψογα μεταξύ τους, τα ντραμς που δίνουν την απαραίτητη ένταση, το μπάσο που συνδέει υποδειγματικά όλα τα προαναφερθέντα, πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια.
Ως μουσικός αναλυτής και θεωρητικός, θα έλεγα ότι η ιδιαιτερότητα των κομματιών τους, έγκειται στις ενορχηστρώσεις τους, τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουν δηλαδή τα κομμάτια τους, δεν μοιράζονται απλά ρόλοι στον καθένα μουσικό, σκοπός είναι να χτιστεί μια ατμόσφαιρα στο κομμάτι και κυρίως να χτιστεί το συναίσθημα, είναι ιδιαίτερα ευρηματικοί στο πώς υπάρχει συναισθηματική κλιμάκωση, ειδικά στις μπαλάντες τους, όσοι έχετε γνώσεις μουσικής, δώστε μια ακόμα ευκαιρία και εξεταστε καθαρά μουσικολογικά και μορφολογικά τι συμβαίνει και θα εκπλαγειτε, θα εκπλαγειτε με το πόσες λεπτομέρειες έχουν συμπυκνωθεί. Πάρτε για παράδειγμα τα γνωστά κομμάτια τους Wind Of Change, Send Me An Angel, Still Loving You και παρατηρήστε πώς χτίζεται το κομμάτι μέχρι να φτάσει στην κορύφωση του.
Τελευταίο και σημαντικό, έχουν περάσει δύο χρόνια από τον τελευταίο (πιο πρόσφατο εννοώντας τη στιγμή που αναφέρεται, Scorpions είναι αυτοί, όλα τα περιμένουμε πλέον) δίσκο τους ο οποίος, ήταν αξιοπρεπεστατος για τη δεδομένη φάση στην οποία κυκλοφόρησε με μερικά πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια στα οποία όντως, δίνουν μια αίσθηση ότι έχουν ξεπηδήσει από την ένδοξη δεκαετία του 80. Είχαν προσπαθήσει και στο δίσκο του 2015 να φέρουν τα vibes του τότε, επειδή επρόκειτο για υλικό που είχαν γράψει τω καιρώ εκείνω, στον προπερσινο δίσκο όμως, το κατάφεραν και με το παραπάνω, αξίζει μια ακρόαση για όσους είναι φανατικοί του γκρουπ.
RIP και στο James Kottak, τον πρώην ντράμερ τους ο οποίος πριν από, λίγο καιρό, εγκατέλειψε τα εγκόσμια, είχε και ιστορικό με το αλκοόλ άλλωστε, παρόλα αυτά, ήταν πολύ ιδιαίτερο το παίξιμο του, με την καλή έννοια, κρίμα που πήγε έτσι στραφι.