Δεν πήγε καλά η μέρα στη δουλειά σήμερα (μια μάλλον δυσάρεστη τηλεσυνδιάλεξη με έναν δύστροπο πελάτη) κι έτσι έχω θαφτική διάθεση. Ανασηκώνω λοιπόν τα μανίκια ως τους αγκώνες (τρόπος του λέγειν, κοντομάνικο φοράω) κι αρχίζω. Γενικά προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα με μια εύθυμη διάθεση (το αν το πετυχαίνω ή όχι είναι άλλη πονεμένη ιστορία) αλλά διαβάζοντας το τί έγραψα βλέπω ότι δεν μου βγήκε καθόλου χιούμορ, μάλλον τσαντισμένα μοιάζουν. Ας όψεται ο Alex. (Μη σας μπερδεύει το όνομα, Κινέζος είναι)
1. Ως Χημ-Μηχ τσινάω κάθε φορά που βλέπω χημικές ανορθογραφίες και ως έλλην (το καυχώμαι, ξέρω την καταγωγήν μου) με ενοχλεί η χρήση ξένων όρων αντί των αντίστοιχων ελληνικών. Το αγγλικό "Fluoride" ελληνικά είναι "φθοριούχο [άλας]". Δεν περίμενα βέβαια να γράψουν κάτι τέτοιο, και δεν ξέρω ποια συγκεκριμένα άλατα είχε η Σινιάλ (διαβάζω Fluoride compounds and their combinations which have been tested for the control of dental decay include sodium fluoride, stannous fluoride, sodium monofluorophosphate and amine fluoride.) αλλά θα μπορούσαν να έγραφαν "φθοριούχες ενώσεις" 'η εστω "φθόριο". Αλλά φαίνεται "Φλουοράιντ" γραμμένο ελληνικά ηχεί εντυπωσιακότερα (άσχετο αν η οδοντόκρεμα λεγόταν "Σινιάλ" σαν να ήταν γαλλική. Γλωσσικός αχταρμάς. Τώρα ανήκει στη Unilever, που είναι Αγγλοολλανδική, ίσως και τότε να ανήκε, αλλά και να μην ανήκε, όλα τα άλλα είναι αγγλικά "toothpaste", "Giant Size", "fluoride", οπότε γιατί "Σινιάλ"?)
2. Φρυγανιές και ψωμί "διαίτης".... 40 χρόνια USA δεν έχω ακούσει ποτέ να χρησιμοποιούν τη λέξη "toast" στον πληθυντικό με την έννοια "φρυγανιές" (οι οποίες συνήθως λέγονται "rusks" ή "Melba toast"). Λενε "toasted bread" αλλά εννοούν ψωμί ψημένο σε τοστιέρα, όχι φρυγανιά (αυτό που λέγαμε τοστ δεν υπήρχε όταν ήρθα Αμερική, τώρα υπάρχει και το λένε panini). Αλλά έχω μία επιφύλαξη ότι μπορεί σε άλλες Αγγλόφωνες χώρες - Αγγλία, Ινδία, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία, Κένυα) να λένε "toasts" και να εννοούν "φρυγανιές" και άρα μπορεί να μην είναι κοτσάνα το αγγλικό. Ωστόσο δεν κατάλαβα πού βρήκανε το ότι το ψωμί από σίκαλη δεν παχαίνει και είναι "διαίτης". Το αν η σικάλινη φρυγανιά έχει τις μισές θερμίδες από τη σταρένια εξαρτάται από το σχετικό τους μέγεθος. Ο όρος "φρυγανιά" όπως και ο όρος "φέτα" δεν είναι μονάδες μέτρησης. Το σταρένιο ψωμί και το σικάλινο έχουν ίδιες θερμίδες για το ίδιο βάρος. Βλέπω στο google:
Rye Bread: Amount per 1 slice, thin (25g). Calories 65... Dietary fiber 1.5g (6% της συνιστώμενης ημερήσιας δόσης)
Bread, whole-wheat: Amount Per 1 slice (28 g). Calories 69 ... Dietary fiber 1.6g (7%)
Bread, white: Amount Per 1 slice, large (30 g) Calories 79... Dietary fiber 0.8 g (3%)
Την εποχή που το ψωμί σίκαλης ήταν συνιστώμενο για τους διαβητικούς οι εκλεκτοί φούρνοι βγάζανε μόνο άσπρο ψωμί το οποίο ούτε στάλα πίτουρο δεν τολμούσε να το μολύνει, θα είχε δηλαδή ακόμη λιγότερες φυτικές ίνες. Οπότε πράγματι το ψωμί σίκαλης ήταν υγιεινότερο από άποψη ζαχάρου. Αλλά από θερμίδες πάντα είχαν τις ίδιες ανά μονάδα βάρους (2.6 kcal/g).
(Ααααχ οι μπισκοφρέτες και τα άλλα μπισκοτάκια Αλλατίνη πιο πάνω...Αυτά μάλιστα, ήταν υγιεινότερα. Μιλάω βέβαια για την ψυχική μου υγιεία)
3. Αναρωτιέμαι τι μέρος του λόγου ήταν η Αγνίνη. Δεν την λέγανε καν "μαργαρίνη" αλλά "μαγειρικό λίπος" χωρίς να προσθέτουν "φυτικό". Πιθανότατα ήταν τεχνητά υδρογονωμένα λίπη τίγκα στο trans. Αλλά αναρωτιέμαι από τι ξεκινούσαν. Αν η πρώτη ύλη ήταν έλαια, θα λέγανε "φυτικό μαγειρικό λίπος". Παρατηρώ βέβαια ότι και η παλιά Φυτίνη έγραφε στο κουτί της "βιταμινούχος Φυτίνη μαγειρικόν λίπος" (η "Νέα Φυτίνη" έλεγε "από εκλεκτά σπορέλαια"), οπότε ίσως και η Αγνίνη να ξεκινούσε από κάποια λάδια.
4. Δεν καταλαβαίνω τη λογική του "Institut des jambes" (προσέξτε τον αυταρχικό σχεδόν τρόπο που είναι γραμμένη η διαφήμιση, ιδίως η πρώτη παράγραφος. Μόνο "Άχτουνγκ!" δεν λέει όπως οι κινηματογραφικοί γερμανοί των ελληνικών ταινιών). Επειδή είχαν σουξέ στα πόδια ("στον τομέα των κάτω άκρων" όπως επιστημονικότερα τα αποκαλεί) θα σας φτιάξουν και το πρόσωπο? (εκτός αν και τα δύο χρειάζονταν ξύρισμα)