Ζημιές - χειρότερα πεσίματα και σημάδια (ρετρό, τι άλλο)

Απο οτι φαίνεται εγώ ημουν το πιο ύσηχο παιδάκι λέμε τώρα.Καλοκαίρι στο χωριό είχε τελειώσει το πανυγήρι την προηγούμενη μέρα είχαν σπάσει μερικές καρέκλες πλαστικές και ένα παιδί μου πετάει ένα κομμάτι με δύναμη για να το πιάσω έλα ομως που το κομματι προσγειώθηκε στο κεφάλι μου.Τα αίματα να τρέχουν ποτάμι γιατί το χτύπημα ήταν βαθύ όχι γρατσουνιά όπως νόμιζα. Εγω να μη το λέω στους γονείς μου για να μην κατσαδιάσουν το παιδι μέχρι που κάποιος τους το σφύριξε. Με παιρνουν κατεβαίνουμε στα Γιαννενά πάμε στο νοσοκομείο και εκεί άρχισε το κέντημα η εμπειρία οδυνηρη και επίπονη. Απολογισμός 10 ράμματα και ξυρισμένο απο την μία μεριά κεφάλι αυτό με πείραξε πιο πολύ απο όλα. Επίσης πάλι στο χωριό ενα κοριτσάκι αυτή την φορά μου πέταξε χώμα στα μάτια.Και μια φορά στην θάλασσα πήγα να πνιγώ με τα παλιοκύμματα. Απο τότε εχω φοβηθεί και δεν ξαναμπαινω αν η θάλασσα ειναι φουρτουνιασμένη.Και φυσικά γδαρσίματα,μελανιές ,και σημάδια απο πτώσεις ποδηλάτου .
 
ΝΤΙ είπε:
και ξυρισμένο απο την μία μεριά κεφάλι αυτό με πείραξε πιο πολύ απο όλα.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Με όλη τη δίαθεση για χιούμορ και χωρίς παρεξήγηση, εδώ ολόκληρη Άννα Βίσση και ξύρισε μισό κεφάλι πολλά χρόνια αργότερα απο σένα.

Είσαι πολύ μπροστά μεγάλε. Αυτά τα σημάδια είναι παράσημα... :D
 
Καμία παρεξήγηση δέχομαι το χιούμορ σου αλλά θα ήθελα να διευκρινίσω οτι είμαι γυναίκα και στο κεφάλι μου ξυρίσαν οι χειρούργοι ένα μικρό κομμάτι που έπρεπε να μου κάνουν τα ράμματα .Ευτυχώς δεν φαινοταν πολύ .
 
Η μαμά μου στο σαλόνι είχε ένα πολύ ωραίο πολύφωτο στο ταβάνι που το λάτρευε. Ένα μπρούτζινο ωραίο, με μεγάλες λάμπες και μεγάλα άσπρα γυάλινα κάλυπτρα σε σχήμα λουλουδιού. Βουτάω λοιπόν μια μέρα του σκύλου το λουρί, και αρχίζω να το φέρνω γύρω γύρω στο σαλόνι τραγουδώντας αδιάφορα, περιμένοντας την αδερφή μου να φέρει τον σκύλο για βόλτα. Το λουρί ήταν μακρύ και έτσι όπως το έφερνα σβούρα, κοπανάει το πολύφωτο στο οποίο και βρισκόμουν ακριβώς απο κάτω, σπάνε όλες οι λάμπες, όλα τα γυάλινα, και προσγειώνονται όλα τα γυαλιά επάνω μου.

Δεν έπαθα τίποτα απολύτως, έφαγα όμως της αρκούδας. :cry:

Έχω ένα σημάδι στην αριστερή γάμπα απο μεγάλο καρφί που μου έσκισε το πόδι όταν πήγα να σκαρφαλώσω στην καγκελόπορτα μιας μάντρας με τους φίλους μου μετά απο μπουγέλο.

Έχω ανοίξει το κεφάλι μου πέφτοντας απο δέντρο.

Τα γόνατα μου είναι τσακισμένα, έχω χάσει το μέτρημα απο το πόσες φορές τα σακάτεψα. Ακόμα και σήμερα όταν αλλάζει ο καιρός με πονάνε. Ειδικά στο αριστερό είχα πέσει σε μια πέτρα στην Κρήτη και το χτύπησα πάρα πολύ άσχημα. Ποτάμι το αίμα, φρίκη η μάνα μου.

Έχω σπάσει βάζα, ποτήρια, πιάτα, τζαμαρίες. Αυτό ήταν συνηθισμένο και ακόμα είναι δηλαδή.

Έχω μπουγελωθεί με τον Ελληνικό καφέ της μάνας μου που σιγοέβραζε και φούσκωνε καρτερικά στο μπρίκι μέχρι που τον τίμησα με το να τον απλώσω επάνω μου γιατί πήρα το μπρίκι σβάρνα. Ζεματίστηκα αλλά δεν έμεινε σημάδι.

Αυτά θυμάμαι, σίγουρα είναι και άλλα.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Χμ... Όσα θυμάμαι...

Ζημιές:

-Έσπασα την περόνη μια καρέκλας της τραπεζαρίας μας, επειδή είχα ανέβει πάνω και χοροπηδούσα, ακόμα έτσι είναι... ακόμα το θυμάται η μάνα μου, ακόμα το θυμάμαι κι εγώ το ξύλο που έφαγα!

-Έγραψα με μανό (ροζ περλέ παρακαλώ) στο πλάι του κρεβατιού των γονιών μου τα ονοματά τους και δίπλα =L.F.E. Έκανα και καρδούλες! Αμέ! :p (καλλιτεχνική και ρομαντική φύσις... τι να πω..)

-Άφησα ένα μπουκάλι ρακί (ξέρετε αυτά τα γυάλινα, τα βαριά που κερνούσανε) πάνω στο τραπέζι της προαναφερθείσης τραπεζαρίας, αποτέλεσμα ένα ωραιότατο άσπρο τετράγωνο, πάνω σε μαύρο ξύλο. Μαύρη έγινα κι εγώ μετά από το ξύλο... :p

-Έγραφα το όνομά μου και ότι άλλο μου κατέβαινε στο κεφάλι πάνω σε τοίχους, τραπέζια, κρεβάτια κλπ κλπ. Όπου δεν έπιανε μελάνι το χάραζα με καρφίτσες. Χεχε

-Έσπασα την πορτούλα του 1ου walkman του αδερφού μου (ένα κόκκινο ήταν, δεν θυμάμαι μαρκα). Το ξύλο που μου έδωσε δεν περιγράφεται. Αδίκως όπως αποδείχτηκε, γιατί το walkman έπαιζε μια χαρά και χωρίς πόρτα! :p

Και μια ζημιά που δεν έκανα εγώ, αλλά προκλήθηκε εξαιτίας μου: Ο πατέρας μου είχε αναγκαστεί να σπάσει την πόρτα του σπιτιού μας επειδή εγώ ήμουν μέσα, είχα κλειδώσει και είχα αφήσει το κλειδί στην κλειδαρια και.... κοιμόμουν! :eek: Ανησύχησαν ότι κάτι είχα πάθει και έσπασαν την πόρτα, για να δουν αν είμαι καλα! Με βρήκαν να κοιμάμαι μακαρίως στο διπλό κρεβάτι των γονιών μου κουκουλωμένη με το πάπλωμα! :p (πρέπει να ήμουν γύρω στα 5-6)

Πεσίματα:

Δύο θυμάμαι πολύ έντονα:

- Κατηφορίζω με το ποδήλατο το στενό της γιαγιάς μου, χωρίς χέρια (τσσσς μαγκιά! :p ) ώσπου ένα παιδάκι (τον έλεγαν Δημήτρη αλλά τον φωνάζαμε Μπιμπή, ούτε ξέρω γιατί!) στάθηκε στη μέση του δρόμου και καλά για να με σταματήσει. Εγώ -ανεξήγητο γιατί- δεν πάτησα φρένο αλλά έβαλα το γόνατό μου στο δρόμο για να κόψω φόρα! (Πως το σκέφτηκα και γιατί, μη με ρωτήσετε χαζομάρα της στιγμής!) Αποτέλεσμα, στο νοσοκομείο για αντιτετανικό και περίδεση της πληγής. Ακόμα θυμάμαι την ένεση στο πωπουδάκι... Ξύλο δεν έφαγα, λόγω της κατάστασής μου, αλλά δούλεμα έφαγα και τρώω ακόμα!!!

-Μια άλλη φορά τσακωνόμουν με τον ξάδερφό μου για κάτι (ποιός ξέρει γιατί ;) και τον έσπρωξα από το χωλ μας στο σαλόνι (περίπου 5 μέτρα απόσταση) με αποτέλεσμα να πάει να πέσει πάνω στο μαρμάρινο τραπεζάκι του σαλονιού, χτύπησε λίγο κάτω από το μάτι του... Αποτέλεσμα; πολύ αίμα, 4 ράμματα και πολύ ξύλο από τη μάνα μου! Ακόμα έχω τύψεις... :(

Αυτά.. Κατά τ'άλλα ήμουν ήσυχο παιδάκι! Αλήθεια! Ο αδερφός μου έκανε πολύ χειρότερα!!! :p
 
Νηπιάκι ήμουν και μια μέρα είδα ένα φλυτζανάκι με ελληνικό καφέ στο τραπέζι και άπλωσα με χάρη το χεράκι μου στο μουσαμά του τραπεζιού και χύθηκε ο καφές επάνω μου, ήταν και καυτός...Με βουτάνε με πάνε στο Παίδων και ευτυχώς δεν έμεινε σημάδι...Η πληγή με έτσουζε...ήταν μια αξέχαστη εμπειρία...
 
Ήταν Νοέμβριος του 1975. Έβρεχε καταρακτωδώς στην Αθήνα, στο κέντρο είχε δημιουργηθεί χείμαρος, ο οποίος παρέσυρε μια κοπέλα. Την επόμενη μέρα στα σχολεία της Γράβα είχαν δημιουργηθεί λίμνες. Για να μπούμε στο σχολείο έπρεπε να πατήσουμε σε ένα τσιμεντένιο υπερυψωμένο μαντράκι. Δίπλα στο μαντράκι δεξιά βρισκόταν σε ύψος ενάμιση μέτρου ένας κήπος (υποτυπώδης). Μπροστά η Χουανίτα, πέφτει μιας και το μαντράκι είχε ένα κενό. Ώσπου να την σηκώσει η μάνα μου και να την ξεσκονίσει, πέφτω κι εγώ. Ευτυχώς η Χουανίτα δεν έπαθε τίποτα. Εγώ έσπασα το χέρι μου (ακόμα καταλαβαίνω από πριν πότε θα αλλάξει ο καιρός. ΕΜΥ προβλέψεις...)

Ζημιές δεν έκανα, φοβόμουν ότι θα τις φάω. Απ' ότι θυμάμαι έχω σπάσει μόνο ένα μπουκάλι γυάλινο μεγάλης Κόκα Κόλα και μου είχε πέσει και ένα ποτήρι πορτοκαλάδα στο πάτωμα. Ψιλοπράγματα!
 
Σε μια πιτσαρια επαιζα στην πλατεια της που ειχε ενα συντριβανι βουταω τα καγκελα και ερχομαι τουμπα ,αιματα κακο ,τρεξιμο στο νοσοκομειο με θυμαμαι ψυχραιμο και αρκετα ραμματα στο κουτελο για ενθυμιο.


Αυτο το συντριβανι ακομα το θυμαμαι,μαγικο!!
 
Πωπω τι ατζαμήδες που είστε όλες και όλοι σας. :p :p

Λεπόν, ησυχία παρακαλώ. Καταρχάς να πω ότι δεν έχω σπάσει ποτέ ποδάρι ούτε χέρι ούτε εχω κανει ποτέ μου ραματα. Στο θεμα μας. Ιουνιος του 81 στο χωριό μου κοντά στη Λιμνη Ευβοίας. Ειχαν σκάψει τη μια ακρη του κεντρικου δρόμου του χωργιού για να περασουν....τηλέφωνο :D . Τα μπάζα ήταν απόξω από το αυλάκι και είχαν δημιουργήσει αναχώματα, ό,τι πιο καλό για πολεμο με αυτοσχέδια όπλα. Ειχαμε χωριστεί σε 2 ομαδες των 7-8 περίπου. Στη δική μου ομαδα ο Γιωργος στην αντίπαλη ο Στάθης αδερφός του Γιωργου και ενα χρόνο μεγαλύτερός του (θα δείτε πιο κάτω πόσο ρόλο παίζει αυτό). Καποια στιγμή ήμασταν τοποθετημένοι στο "πεδίο της μαχης" ως εξής, ο Γιωργος πισω μου και κρυμμενος πισω από ενα θαμνο, εγώ ελάχιστα πιο μπροστά γονατιζμένος και απέναντί μου 5-6 μετρα πιο μακριά ο Στάθης πίσω από ενα πευκο. Αυτό το σκηνικό βεβαια δεν το ήξερα πριν γίνει το ατύχημα, το ίδιο το ατύχημα μου το μαρτύρησε :D . Βγαίνει ο Σταθης από τον κορμό "ΜΠΑΜ!". Εγώ κρυμμένος. Σηκώνεται πίσω μου ο Γιώργος και λέει "Δε με πέτυχες. Το Νικο πετυχες" (ως παιδιά πρέπει να είχαμε ενόραση για να μπορούμε να δουμε αόρατες σφαίρες :D :D). Τα παίρνει ο Στάθης και αρχίζει να βρίζει, εγώ κρυμένος εντωμεταξυ. Αρχίζει κι ο Γιωργος και μετά πετάγομαι κι εγώ να πω την ατάκα μου αλλα ήδη η πέτρα είχε φύγει από το χέρι του Στάθη προς το Γιώργο αλλα την έφαγα εγώ στο αριστερό μάτι καθότι βρέθηκα στη μεση του κυκλώνα. Ευτυχώς ήταν μεγαλη και όχι μυτερή, γιατί παρότι μου σκέπασε σχεδόν όλο το ματι, η ζημιά ήταν στο φρύδι. Εγώ πεφτω κατω και αρχινάω τα κλάματα, όχι από τον πόνο αλλά από το ξαφνιασμα. Με τραβαει ο Στάθης να σηκωθώ, με βγαζει στο δρόμο και βουρ για το σπίτι του θείου μου για περιποίηση. Στο δρόμο όμως συναντά το θείο μου που τον αρχινάει στα καντήλια. Τεσπα, παω σπίτι βαζουμε ιώδιο και ...σουφλαμιδόσκονη και όλα καλώς εκείνη τη βραδιά. Την επόμενη όμως κατα περίεργο τρόπο είχα παθει κράμπα στο αριστερό μου πόδι, σα παραλυτο ηταν και το πιο ανησυχητικό ήταν ότι η κράμπα παρέμενε όσο κι αν προσπαθούσα να το πατήσω. Η μανα μου που ηταν μαζί μου στο χωριό αμάξι δεν είχε ούτε ο θείο μου (μια φρεζα Τζον Ντιρ είχε :D ), οπότε καλέσαμε το 100 και ήρθε με ενα παλαιολιθικό όχημα και μας πήγε Χαλκίδα :D :D. Σημάδι δε μου έμεινε στο πρόσωπο όμως θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες κατά ενα 90%!! Θα το ελεγα ψυχολογικό σημάδι :D .

Αλλο. Μερικά χρόνια αργότερα από το ανωτέρω γεγονός παίζαμε με τα ποδήλατα κανοντας αλματα. Ειχαμε βαλει τσιμεντόλιθο στη μεση του δρόμου, μια ταβλα από πανω και να το λοφάκι. Παίρναμε φόρα και καναμε αλμα. Σε καποιο απ'αυτά που ηταν και η σειρά μου, παίρνω φόρα αλλα αντί να πατήσω στη μεση της ταβλας, πατησα προς την ακρη της με αποτέλεζμα η ταβλα να πλαγιάσει κι εμένα να κάνω τσουλήθρα στην αλσφλλσφλφαλτο με την αριστερή μου γάμπα πλαγιασμένη. Δηλαδή εκανα ρεκτιφιέ στο αριστερό της μερος, από τον αστράγαλο μεχρι σχεδόν το γόνατο. Είχα πεθάνει από τον πόνο και το τσούξιμο για αρκετές ημέρες. Ναι, από εκεί μου εμεινε σημάδι μεχρι και τώρα. Δεν ξερω, νομίζω ότι αυτό το γεγονότο το εχω αναφέρει ξανα σε καποιο αλλο θρεντ, αλλα δε βαργιέσαι....

Ευχαριστώ που μου φερνετε όλες αφτές τις αναμνήσεις στο προσκήνιο.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Πέσιμο:


Α΄ Γυμνασίου κι ένα καλοκαίρι έκανα ποδήλατο. Τ' αγόρια της παρέας κατάφερναν ήδη να ανεβάζουν το μπροστινό μέρος σε σούζα και μ' έπιασε το "φεμινιστικό" μου ότι κι εγώ μπορώ να τα καταφέρω :p Έφαγα ένα "σαβούρντισμα" όλο δικό μου ... Το αριστερό γόνατο ήταν τελείως miserabile visu κι η μάνα μου, όταν με φέρανε μπροστά της κούτσα - κούτσα, χλώμιασε ολόκληρη κι έβαλε τα κλάμματα. Εγώ;

"Μην ανησυχείτε μαμά! Τα κύτταρα έχουν την ικανότητα να αναπλάθονται":p:p

Ζημιά:


Α΄έτος εγώ Γ΄έτος η αδελφή μου κι οι παππούδες είχαν αρρωστήσει κι οι δυο μαζί (μετά από λίγο τους χάσαμε :( ). Η μητέρα μου ήταν όλη τη μέρα εξαφανισμένη και τα δυο μοσχοαναθρεμμένα - σκατομαθημένα έπρεπε σ' αυτή την τρυφερή ηλικία να μάθουν να μαγειρεύουν κάτι για να βρίσκει ένα πιάτο φαγητό κι ο πατέρας γυρνώντας από τη δουλειά :D . Είχαμε ετοιμάσει μακαρόνια και βάλαμε στο μπρίκι λίγο βούτυρο για να τα τσιγαρίσουμε. Δεν ξέρω τι κάναμε λάθος αλλά το περιεχόμενο του μπρικιού άρχισε να φλέγεται :cool: . Η σκηνή εκτυλίχτηκε αστραπιαία.

Εγώ με το μπρίκι στο χέρι και υστερική τσιρίδα: -Τι να κάνω; Τι να κάνω;

Η αδελφή μου με υπερθεματισμό υστερίας: -Σβήστο! Σβήστο!

Εγώ: -Πώς;

Αδελφή μου: -Βάλτο κάτω από τη βρύση!

Μπρίκι κάτω από τη βρύση. Βρύση ανοίγει.

ΜΠΟΥΜ!!!!!

Πάνε τα ντουλάπια της κουζίνας ...

Ο καημένος ο πατέρας μου, αντί να βρει μακαρόνια να φάει, μας βοηθούσε, γυρνώντας από το γραφείο, να καθαρίσουμε το ταβάνι από την κάπνα :cool:
 
Retrofan κλαίω από τα γέλια!!!

@ Rygar

Καταρχάς να πω ότι δεν έχω σπάσει ποτέ ποδάρι ούτε χέρι ούτε εχω κανει ποτέ μου ραματα.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Ήσυχο παιδάκι ήσουν τελικά :D Εγώ δεν περνούσε καλοκαίρι (συνήθως) που να μην κάνω "τουρινγκ" στα νοσοκομεία :p
 
BETTY BOOP είπε:
Νηπιάκι ήμουν και μια μέρα είδα ένα φλυτζανάκι με ελληνικό καφέ στο τραπέζι και άπλωσα με χάρη το χεράκι μου στο μουσαμά του τραπεζιού και χύθηκε ο καφές επάνω μου, ήταν και καυτός...Με βουτάνε με πάνε στο Παίδων και ευτυχώς δεν έμεινε σημάδι...Η πληγή με έτσουζε...ήταν μια αξέχαστη εμπειρία...
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Να προσθέσω και το ατύχημα στο σχολείο όταν χτύπησα το χέρι μου σε πόρτα που ανοιγόκλεινε, από αυτές με τα δύο φύλλα: μπροστά η συμμαθήτρια, πίσω εγώ, αυτή ανοίγει με φόρα τη δίφυλλη πόρτα και προσπαθώντας να τη συγκρατήσω, μπαίνει ο αντίχειρας , ευτυχώς του αριστερού χεριού, ανάμεσα στα δύο φύλλα της πόρτας. Άουτς...πόνεσα πολύ!!!

Αξέχαστες αναμνήσεις!
 
το χειροτερο πεσιμο που ειχα ηταν στην 4η δημοτικου,ακομα το θυμαμαι..

ειχαμε διαλειμμα στο σχολειο και παιζαμε κυνηγητο στην πισω αυλη που ειχε ομως σε ενα σημειο μια μεγαλουτσικη ριζα κομμενου δεντρου..εκει λοιπον που παιζαμε και ετυχε να κοιταξω προς τα πισω (τρεχοντας παντα για να μη με πιασει αυτος που μας κυνηγουσε),πεδικλωνομαι απ τη ριζα που περισσευε,πεφτω κατω ριχνοντας ολο το βαρος του σωματος στο αριστερο μου χερι.Με πονουσε φυσικα το χερι αλλα οταν πηγα στο δασκαλο του ειπα οτι ολα ηταν ενταξει.. Αμ δε.. το ιδιο απογευμα ειχα και μαθημα πιανου στο ωδειο,ζοριστηκε πολυ το πρησμενο μου χερι,απ οτι θυμαμαι ειχε μελανιασει λιγο αλλα εγω επεμενα να παιζω πιανο..Για να μην τα πολυλογω την επομενη μερα με πηγαν στον ορθοπαιδικο και τελικα ειχα καταγμα στον καρπο και φυσικα μου εβαλαν γυψο.Με βλεπει ο δασκαλος την επομενη μερα και μου λεει "τελικα ελεγες ψεματα οτι δε σε πονουσε το χερι". Απορω ακομα πώς αντεξα τοσο πονο

Ενα καψιμο δε θα ξεχασω ποτε κυριως γιατι με ταλαιπωρησε πολυ,ημουν και μικρουλα (4 ή 5χρονων).Ημουν στην κουζινα μαζι με τη γιαγια και τη θεια μου,ο φουρνος ηταν αναμμενος(μαλλον θα ηταν μεσα καποια πιτα)αλλα ο χωρος που υπηρχε μεταξυ τραπεζιου και φουρνου ηταν σχετικα μικρος.Θυμαμαι που ηθελα να παρω τυρι απ το ψυγειο αλλα για να το κανω αυτο επρεπε να περασω αναμεσα απ το τραπεζι και το φουρνο.Τελικα τα καταφερα και περασα για να παω να παρω το τυρι,στο γυρισμο ομως επρεπε να ξαναπερασω απ το στενο αυτο χωρο,δεν ξερω πώς εγινε αλλα ενα σημειο λιγο πιο πανω απ τον αριστερο μου αγκωνα ακουμπαει πανω στην αναμμενη σομπα.Αυτο ηταν,ειχα τσουρουφλιστει.Τι οδοντοκρεμες μου βαζαν,τι ελαιολαδο..αλλα χειροτερεψαν τα πραγματα γιατι ειχαν δημιουργηθει βουναλακια..Για να μη σας κουραζω,περασα πολυ μεγαλο ζορι μ αυτο το καψιμο.. Μονο εγω μπορω ακομη και τωρα να διακρινω το σημαδι που μου αφησε
 
μικρος περασα μεσα απ την τζαμαρια ολοκληρος (το αζαξ κανει τα τζαμια αορατα οντως) αλλα δεν τραυματιστηκα πολυ στο πρωσοπο μονο επισης ειχα πεσει σε μια πετρα με το κεφαλι και το ειχα σκισει πολυ βαθια διπλα στο ματι ακομα εχω το σημαδι απ τα ραμματα
 
και γω είχα περάσει από τζαμαρία μικρός και τη γλύτωσα με μια μικρή γρατζουνιά στο λαιμό. Επίσης είχα σκάσει πάνω στη γωνία ενός μαρμάρινου τραπεζιού και άνοιξα πληγή ακριβώς πάνω από το άνω χείλος... θυμάμαι τον πατέρα μου, που είχε πάρει ολόκληρο το πακέτο με το μπαμπάκι και μου είχε σκεπάσει το τραυμα και αμέσως με έχωσε μέσα σε ένα ταξί και πήγαμε στο νοσοκομείο για ράμματα. Έχω ακόμα ένα μικρό σημαδάκι που με τα χρόνια εξαφανίζεται.
 
Απόγευμα κυριακής, καθοδόν οικογενειακώς για τον θείο που γιόρταζε. Εγώ γύρω στα 7 με 8 να παίζω κυνηγητό με την αδελφή μου στο πεζοδρόμιο...

Μπαλκόνι υπερυψωμένου ισογείου στεκόταν -για πολλά χρόνια- στην θέση του, όμως εγώ το αγνόησα επιδεικτικά και συνέχισα ακάθεκτος την τρεχάλα ρίχνοντας ματιές πίσω για να δω μη και τυχόν με πλησιάζει η αδελφή μου.

Η σύγκρουση όπως αντιλαμβάνεστε ήταν γερή.. Εγώ πέφτω στις πλάκες και η μητέρα μου έντρομη να τρέχει καταπάνω μου. Δεν έχασα τις αισθήσεις, θυμόμουν τα πάντα, είπα χαρακτηριστικά στην μητέρα μου ότι είμαι καλά.

Δεν ήμουν βέβαια... φαινόταν το κρανίο...

Με βάζει σε ταξί και με πηγαίνει στο Α΄ βοηθειών (Γ΄Σεπτεμβρίου, λίγο μετά την πλ.Λαυρίου) όπου εκεί μία ομάδα ανθρώπων πάνω στο φορείο με τρέχει αμέσως για ακτινογραφίες και μετά με βάζει στο εξ.ιατρείο (?) χειρουργείο (?) και με τοπική μου κάνει 12 ( :D ) ράμματα.

Θυμάμαι πολύ καλά όλη τη διαδικασία. 2 τύποι πάνω από το κεφάλι μου να κάνουν κάτι που δεν έβλεπα, ένας άλλος να μου κάνει ερωτήσεις (αριθμητικής) τόσο χαζές και γελοίες που του είπα ότι αυτά που με ρωτάει είναι πολύ εύκολα.

Μετά γέλασε και με ρώτησε τι ομάδα είμαι. Οταν τελείωσε με τις ερωτήσεις ο τύπος πήρε σειρά μία νοσοκόμα -που όλη την ώρα στεκόταν λίγο απόμερα και χαμογελούσε- και με ρώτησε με τι παιχνίδια παίζω. Της είχα απαντήσει playmobil και ηλεκτρονικά (διότι λείαν προσφάτως η μητέρα μου είχε πάρει δώρο το U.F.O της play'n'time :) )

Σε όλη τη διαδικασία, η μητέρα μου ήταν έξω από το ιατρείο-χειρουργείο. Μετά τα ράμματα με πήγε κατευθείαν σπίτι όπου εκεί δεν με μάλωσε καθόλου (περίεργο..) και εγώ θυμάμαι ότι την είχα αγκαλιάσει και έκλαιγα... (για πρώτη φορά από τη στιγμή του ατυχήματος)

Ο πατέρας μου με την αδελφή μου είχαν ήδη επιστρέψει σπίτι πριν βγω από το χειρουργείο αφού ο νευρολόγος τους είχε ενημερώσει ότι είμαι μια χαρά και το μόνο που χρειάζομαι είναι τα ράμματα.

Οταν με πήγε ο πατέρας μου μετά από 2 βδομάδες για να μου αφαιρέσουν τα ράμματα, το έκαναν προφανώς χωρίς τοπική και θυμάμαι είχα πονέσει λίγο. Ο γιατρός (άλλος, όχι ο αρχικός) δυσκολεύτηκε αρκετά και τον θυμάμαι να κατηγορεί τους συναδέλφους του ότι τα ράμματα ήταν πολύ μπερδεμένα.

Το μπαλκονάκι ακόμα υπάρχει εκεί που ήταν.

Και δεν υπάρχει φορά που να περάσω από εκεί (περνάω σχετικά συχνά) και να μην θυμηθώ το περιστατικό...
 
BETTY BOOP είπε:
Νηπιάκι ήμουν και μια μέρα είδα ένα φλυτζανάκι με ελληνικό καφέ στο τραπέζι και άπλωσα με χάρη το χεράκι μου στο μουσαμά του τραπεζιού και χύθηκε ο καφές επάνω μου, ήταν και καυτός...Με βουτάνε με πάνε στο Παίδων και ευτυχώς δεν έμεινε σημάδι...Η πληγή με έτσουζε...ήταν μια αξέχαστη εμπειρία...
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Άλλη φορά ήταν στην καινούρια οικοδομή μας, στη σκάλα που δεν είχε ακόμα μάρμαρο και τα προστατευτικά κάγκελα ήμουν στο πάνω όροφο και κάνοντας ένα βήμα πίσω το πόδι μου μπήκε στο κενό ανάμεσα στους δύο ορόφους!

Είχα ένα μονόζυγο με τα βεντουζάκια στις άκρες κρεμασμένο στον τοίχο του διαδρόμου του σπιτιού για την κατάλληλη άσκηση, παίρνοντας φόρα κρεμιόμουν. Μια φορά από την πολλή φόρα έπεσα στο πάτωμα, πάνω στο χαλί ευτυχώς με την πλάτη και το μονόζυγο στα χέρια. Είχαμε τότε επισκέψεις στο σπίτι, με το ζόρι κρατήθηκα να μη βάλω τις φωνές!.

Στο χωριό στο σπίτι κατέβαινα την ξύλινη σκάλα από το πάνω δωμάτιο κρατώντας το ραδιοκασετόφωνο αγκαλιά, δεν θυμάμαι αν είχα πάρει κι άλλα πράγματα!. Η σκάλα χρειάζεται προσοχή και...βρίσκομαι κάτω!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Άλλη φορά ήταν στην καινούρια οικοδομή μας, στη σκάλα που δεν είχε ακόμα μάρμαρο και τα προστατευτικά κάγκελα ήμουν στο πάνω όροφο και κάνοντας ένα βήμα πίσω το πόδι μου μπήκε στο κενό ανάμεσα στους δύο ορόφους!

Είχα ένα μονόζυγο με τα βεντουζάκια στις άκρες κρεμασμένο στον τοίχο του διαδρόμου του σπιτιού για την κατάλληλη άσκηση, παίρνοντας φόρα κρεμιόμουν. Μια φορά από την πολλή φόρα έπεσα στο πάτωμα, πάνω στο χαλί ευτυχώς με την πλάτη και το μονόζυγο στα χέρια. Είχαμε τότε επισκέψεις στο σπίτι, με το ζόρι κρατήθηκα να μη βάλω τις φωνές!.

Στο χωριό στο σπίτι κατέβαινα την ξύλινη σκάλα από το πάνω δωμάτιο κρατώντας το ραδιοκασετόφωνο αγκαλιά, δεν θυμάμαι αν είχα πάρει κι άλλα πράγματα!. Η σκάλα χρειάζεται προσοχή και...βρίσκομαι κάτω!

Να προσθέσω και το ατύχημα στο σχολείο όταν χτύπησα το χέρι μου σε πόρτα που ανοιγόκλεινε, από αυτές με τα δύο φύλλα: μπροστά η συμμαθήτρια, πίσω εγώ, αυτή ανοίγει με φόρα τη δίφυλλη πόρτα και προσπαθώντας να τη συγκρατήσω, μπαίνει ο αντίχειρας , ευτυχώς του αριστερού χεριού, ανάμεσα στα δύο φύλλα της πόρτας. Άουτς...πόνεσα πολύ!!!

Αξέχαστες αναμνήσεις!
 
BETTY BOOP είπε:
Να προσθέσω και το ατύχημα στο σχολείο όταν χτύπησα το χέρι μου σε πόρτα που ανοιγόκλεινε, από αυτές με τα δύο φύλλα: μπροστά η συμμαθήτρια, πίσω εγώ, αυτή ανοίγει με φόρα τη δίφυλλη πόρτα και προσπαθώντας να τη συγκρατήσω, μπαίνει ο αντίχειρας , ευτυχώς του αριστερού χεριού, ανάμεσα στα δύο φύλλα της πόρτας. Άουτς...πόνεσα πολύ!!!
Αξέχαστες αναμνήσεις!
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Άλλη φορά ήταν στην καινούρια οικοδομή μας, στη σκάλα που δεν είχε ακόμα μάρμαρο και τα προστατευτικά κάγκελα ήμουν στο πάνω όροφο και κάνοντας ένα βήμα πίσω, το πόδι μου μπήκε στο κενό ανάμεσα στους δύο ορόφους!

Είχα ένα μονόζυγο με τα βεντουζάκια στις άκρες κρεμασμένο στον τοίχο του διαδρόμου του σπιτιού για την κατάλληλη άσκηση, παίρνοντας φόρα κρεμιόμουν. Μια φορά από την πολλή φόρα έπεσα στο πάτωμα, πάνω στο χαλί ευτυχώς με την πλάτη και το μονόζυγο στα χέρια. Είχαμε τότε επισκέψεις στο σπίτι, με το ζόρι κρατήθηκα να μη βάλω τις φωνές!

Στο χωριό στο σπίτι κατέβαινα την ξύλινη σκάλα από το πάνω δωμάτιο κρατώντας το ραδιοκασετόφωνο αγκαλιά, δεν θυμάμαι αν είχα πάρει κι άλλα πράγματα!. Η σκάλα χρειάζεται προσοχή και...βρίσκομαι κάτω!
 
Καλά από σαβούρες άλλο τίποτα ειδικά με το ποδήλατο αλλά μια φορά ήταν μια τόσο δυνατή που το γόνατο μου έκανε μια βαθειά πληγή σαν σκάψιμο.
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα