Είναι σαν να πονάω και μόνο που διαβάζω όσα γράφτηκαν, μα τι περιστατικά ήταν αυτά;
Εγώ ήμουν πολύ ήσυχο παιδί γενικά, και κάποια πράγματα που έχω πάθει ήταν καθαρά ατυχήματα. Μία μόνο φορά έσπρωξα ένα κορίτσι στο διάλειμμα, δεν θυμάμαι γιατί, κι αυτή που ήταν και αρκετά μικροκαμωμένη έπεσε προς τα πίσω χτυπώντας το κεφάλι στον τοίχο, ήταν ελάχιστο όμως το χτύπημα και δεν έπαθε τίποτα ευτυχώς.
Μία άλλη φορά γρατσούνισα στο χέρι έναν συμμαθητή μου, αλλά αυτό ήταν από καθαρή εκδίκηση αφού πρώτος αυτός με είχε γρατσουνίσει άσχημα.
Από ατυχήματα, μία φορά φεύγοντας από το σπίτι της γιαγιάς, δεν πρόσεξα,κουτρουβάλησα στη σκάλα, και προσγειώθηκα στις γλάστρες της αυλής. Χτύπησα το κεφάλι μου, αλλά όχι τίποτα σοβαρό.
Κάποιες φορές σκόνταφτα και χτυπούσα στα γόνατα, και πάλι όχι σοβαρά, μία μόνη φορά ήταν κάπως χειρότερα, καθώς το μονοπάτι ήταν χαλικόστρωτο, και το πόδι μου σχίστηκε από το γόνατο μέχρι κάτω. Δεν ξέρω αν το έκαναν και σε σας αυτό, αλλά σε μένα σε τέτοιες περιπτώσεις, επειδή φώναζα στους μεγάλους να μη μου βάλουν οινόπνευμα, μου έλεγαν ψέματα ότι ήταν νερό. Μόλις ένιωθα το κάψιμο, καταλάβαινα το ψέμα τους και τους φώναζα ότι με εξαπάτησαν
Μία φορά περπατούσα πολύ απρόσεχτα στο πεζοδρόμιο, κοιτώντας στο πλάι κι όχι μπροστά μου, γιατί κάτι μου είχε τραβήξει την προσοχή. Ξαφνικά λοιπόν, έσκασα σαν καρπούζι πάνω σε μία κολόνα. Πονούσε το κεφάλι μου για την υπόλοιπη μέρα.
Κοντά στο κρεβάτι είχα μία πρίζα στην οποία είχαμε βάλει ένα από αυτά τα φωτάκια νυκτός. Είχα συνηθίσει να απλώνω το χέρι για να το ανάβω/σβήνω χωρίς να κοιτάω. Μία φορά λοιπόν, είχε σπάσει η κάτω βάση του, με αποτέλεσμα να είναι γυμνά τα καλώδια από κάτω. Έβαλα το χέρι ως συνήθως, ακούμπησα κατά λάθος τα καλώδια, και ξαφνικά ένιωσα το χέρι μου να τραντάζεται. Δεν ήταν σοβαρό όμως, το έβγαλα και δεν είχα πάθει απολύτως τίποτα.
Στο Δημοτικό είχα κάνει ένα πολύ άσχημο πέσιμο. Κάναμε αγώνα δρόμου την ώρα της γυμναστικής, κι επειδή προσπαθούσα να μη χάσω από τον αντίπαλο, πήρα πολύ μεγάλη φόρα. Τόσο πολύ, που όταν έφτασα κοντά στο τέρμα προσπάθησα να σταματήσω, αλλά τα πόδια μου δεν με υπάκουαν και πήγαιναν μόνα τους, πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο! Το αποτέλεσμα ήταν να πέσω μπροστά με τα μούτρα στις σκάλες της αυλής και να αποκτήσω ένα χτυπημένο γόνατο, κι ένα πρήξιμο στα χείλη που έκανε κάποιο καιρό να περάσει.
Με τις μπάλες είχα πάντα θέμα, καθώς το κεφάλι μου τις τραβούσε σαν μαγνήτης, με αποτέλεσμα να τις τρώω συχνά κατακέφαλα ή στη μούρη. Πάντα όσο μεγάλος κι αν ήταν ο χώρος, κι όσα παιδιά και να υπήρχαν εκεί, η μπάλα θα έβρισκε εμένα. Μέχρι και στην παραλία που παρακολουθούσα beach volley ξέφυγε η μπάλα και με βρήκε. :angry:
Ό,τι και να μου συνέβαινε όμως, είχα μία συνήθεια: Δεν έκλαιγα ποτέ, γιατί ντρεπόμουν. Ούτε κι όταν ήμουν πολύ μικρή, μπορεί να πονούσα, αλλά ποτέ δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να κλάψει μπροστά στους άλλους. Το ότι οι μεγάλοι με επαινούσαν γι'αυτό, μου ενίσχυε ακόμα περισσότερο αυτή τη συμπεριφορά.
Ειδικά από μαγειρικές αποτυχειοαπόπειρες είναι μακρύς ο κατάλογος...
