Bambinella
Extra Galactic RetroEntity!
- Joined
- 18 Mαϊ 2010
- Μηνύματα
- 16.513
- Αντιδράσεις
- 28.103
Εδωσες ρεστα σημερα tsalk στα Ξενοπουλικα σηριαλ! 
Η Αναδυομένη (1978 ΥΕΝΕΔ)
- Έναρξη μίζας Juanita
- Ημερομηνία έναρξης
phil_vr
RetroNuts!
- Joined
- 7 Μάρ 2007
- Μηνύματα
- 1.944
- Αντιδράσεις
- 62
Σε ενα τελειο κοσμο θα χαιρομουν να πληρωνω καθε μηνα την σφηνα της ΕΡΤ σε λογαριασμους της ΔΕΗ, αν ηξερα οτι τα εσοδα θα χρησιμοποιουνταν για συντηρηση, ψηφιοποιηση, archiving και φυλαξη και επαναπροβολη ολων των αριστουργηματων που ειχαμε την χαρα να δουμε παλιοτερα σε σειρες, ταινιες και εκπομπες.
Η πραγματικοτητα βεβαια σε αυτο το κομματι ειναι λιγο διαφορετικη (με τις σβησμενες/χαμενες σειρες, παιδικες ζωνες και την παντελη αδιαφορια για οτι θα μπορουσε να περισωθει και να αποτελεσει πολιτιστικη κληρονομια για τις επομενες γενιες) και ειναι και αυτο απο αυτα τα πραγματακια που απλα μας κανουν να ντρεπομαστε που ζουμε σε αυτη την χωρα.
Η πραγματικοτητα βεβαια σε αυτο το κομματι ειναι λιγο διαφορετικη (με τις σβησμενες/χαμενες σειρες, παιδικες ζωνες και την παντελη αδιαφορια για οτι θα μπορουσε να περισωθει και να αποτελεσει πολιτιστικη κληρονομια για τις επομενες γενιες) και ειναι και αυτο απο αυτα τα πραγματακια που απλα μας κανουν να ντρεπομαστε που ζουμε σε αυτη την χωρα.
johnalepou
Human RetroDatabase
- Joined
- 28 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 3.362
- Αντιδράσεις
- 529
Μμμμ τελεια δεν την ειχα
johnalepou
Human RetroDatabase
- Joined
- 28 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 3.362
- Αντιδράσεις
- 529
Θεός ο tsalk!
johnalepou
Human RetroDatabase
- Joined
- 28 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 3.362
- Αντιδράσεις
- 529
Εκάθησαν στο πεζούλι, κουβεντιάζοντας ήρεμα και κοιτάζοντας το πανόραμα της εξοχής και της χώρας, αμυδρά καθρεφτισμένο στα ήσυχα νερά, ώσπου σκοτείνιασε κι άναψαν εδώ κι εκεί τα πρώτα φώτα. Tότε γύρισαν στην Πλατεία, που τη βρήκαν φωταγωγημένη και κοσμοπλημμυρισμένη. Η μικρή μπάντα της Φιλαρμονικής, στο κέντρο, έπαιζε έν' ατέλειωτο ποτ-πουρρί από τη "Λουτσία".
Έκαμαν ακόμα ένα-δυό γύρους, σα νάθελαν να τους ξαναϊδούν όλοι έτσι και τους τρεις, και γύρισαν στο τραπέζι όπου τους περίμεναν οι δικοί τους. Τους βρήκαν όμως μονάχους. Οι φίλοι είχαν σηκωθεί.
– Τι γίνατε, καλέ σείς;
– Στην τσίμα του Πόρτου καθόμαστε.
– Μπά; Κι εγώ έλεγα πως πήρατε το δρόμο να γυρίσετε στην "Αναδυομένη".
Αυτό το είπε ο κ. Μεμάρης. Κι ο κόντε-Τζώρτζης, με δυνατά γέλια, πρόσθεσε:
–Α, μπά! Άμα είναι μαζί αυτοί, κι η χώρα τους αρέσει το ίδιο. Έ, Ντένη; Βρίσκεις καμμιά διαφορά;
Ολονών το ύφος ήταν αλλιώτικο. Τα παιδιά τους έβρισκαν σα μεταμορφωμένους κι από χαρά μα κι από κάποια συγκίνηση. Κι ενώ ήταν τόσο γελαστοί, είχαν και κάτι το επίσημο. Φυσικά! Στην απουσία των παιδιών, άμα σηκώθηκαν κι απ' το τραπεζάκι τους οι δυο ξένοι, ο κόντε-Τζώρτζης τα είπε όλα στους Μεμαραίους: Η Κλέλια η ίδια, με το στοματάκι της, του ξομολογήθηκε πως... δεν μπορούσε να ζήσει χωρις τον Ντένη! Αν και το ήξερε αυτό ο κόντε-Τζώρτζης προ πολλού και το είχε μάλιστα πει του σιόρ Μεμάρη, ούτε στην Κλαίλια ούτε σε κανέναν άλλο έκαμε λόγο, γιατί είχαν συμφωνήσει τότε οι δυό τους "ν' αφήσουν να μιλήσουν πρώτα τα παιδια..."
—Θυμάστε κυρία Μεμάρη...; εκείνη την αυγή που γελούσαν και δεν σας έλεγαν... γιατί; Αυτό ήταν!... Και να τα παιδιά μίλησαν! Να τους αρραβωνιάσουν δηλαδή να ησυχάσουν όλοι. Ακόμα κι ο παπα... Ιγνάτιος που είχε εκφράσει κάποιες ανόητες ανησυχίες...
Δεν ήταν δύσκολο να μαντέψουν πως ειπώθηκαν όλα αυτά, τα παιδιά. Και χωρίς να το θέλουν, πήραν το ίδιο ύφος των γέρων: γελαστό, χαρούμενο, συγκινημένο και λιγάκι επίσημο. Και περίμεναν...
Άξαφνα σε μια στιγμή σιωπής, ο κ. Μεμάρης, κοιτάζοντας το Ντένη και την Κλαίλια ρώτησε:
— Δεν μου λέτε σας παρακαλώ...
Στάθηκε, έσκυψε, χαμήλωσε τη φωνή, για να μην ακουστεί από τους διπλανούς, κι εξακολούθησε:
—Το ξέρει ο Παύλος, πως τα ταιριιάξατε εσείς οι δυό;
—Ω! το ξέρει! αποκρίθηκε ζωηρά ο Ντένης: Πρώτα του Παύλου το είπα.
—Και τι λέει;
—Είναι συμφωνότατος.
—Και πολύ ευτυχής! επρόσθεσε αμέσως ο Παύλος.
—Κι εμείς λοιπόν είμαστε συμφωνότατοι, είπε τότε ο κ. Μεμάρης.
—Και πολύ ευτυχείς! επρόσθεσε ο κόντε-Τζώρτζης.
—Είσαστε αρραβωνιασμένοι! τους ψιθύρισε η κυρία Μεμάρη. Να, την ώρα που λείπατε, εμείς εδώ σας αρραβωνιάσαμε.
—Και για να το μάθει κι όλος ο κόσμος, είπε ο κόντε Τζώρτζης, που λες και ξεπίτηδες μαζεύτηκε απόψε στην Πλατεία, σηκωθείτε να κάμετε δυό-τρία σουλάτσα οι δυο σας αλα-μπράτσο.
—Κι ο Παύλος μαζί; έκαμε η Κλέλια.
—Όχι ο Παύλος! οι δύο σας! Τώρα πια σας αρραβωνιάσαμε!
Τι ωραια! Α, μα είχαν γούστο αυτοί οι γέροι!... Έτσι μάνι-μάνι, χωρίς φουσκωένα λόγια, ευχές, συγκίνησες, σάχλες, τα είπαν και τα τέλειωσαν μια χαρά!
Οι αρραβωνιασμένοι σηκώθηκαν, κατέβηκαν από το πεζοδρόμι του Καζίνου στο στρωτό κοκκινόχωμα της Πλατείας, προχώρησαν ως τη γραμμή του Περίπατου, πιάστηκαν μπράτσο, κι ανακατώθηκαν με τον κόσμο.
Αυτό ήταν!
Τώρα πια έβλεπαν φανρά όλοι ποιό απ' τα δυό Μεμαρόπουλα είχε διαλέξει η κοντεσίνα. Τι λέω; Τσ σουλάτσα εκείνα ήταν και το επίσημο αγγελτήριο των αρραβώνων. Γιατί αυτή η συνήθεια υπήρχε στον τόπο: Οι αρραβωνιασένοι να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση, στην Πλατεία, την ώρα του περίπατουκαι της μουσικής αλαμπράτσο, οι δυό τους. Συνήθως τους ακολουθούσαν κι οι γέροι τους από πίσω καμαρωτοί. Οι γέροι των δικών μας όμως επροτίμησαν να καθήσουν στο τραπεζάκι τους και ν' αφήσουν τα παιδιά να κάμουν αυτήν την επίδειξη μονάχα τους.
Ο κόσμος εσάστιζε χαρούμενα, άνοιγε να περνούν, τους χαιρετούσε με διάχυση μεγάλη, τους πετούσε ευχές: "Να ζήσετε!" Ήταν απο τα χαριτωμένα αλήθεια της μικρής επαρχιακής ζωής. Άλλοι έλεγαν:
"Μπράβο του του Ντένη ωστόσο! Αν και μικρότερος, στάθηκε πιο καπάτσος απ' τον αδελφό του.
Άλλοι παρατηρούσαν:
"Ας είναι, η Κλέλια δεν έχει και τόσο-τόσο γούστο. Τον Παύλο έπρεπε να διαλέξει".
Κανένας όμως, κανένας, ούτε είπε, ούτε σκέφτηκε πως τη στιγμή εκείνη ο Παύλος μπορούσε νάταν δυστυχισμένος. Μα και να το σκεφτόταν κανένας, θάφτανε να ρίξει μια ματιά στο τραπεζάκι του Καζίνου, για να ιδεί πως έκανε λάθος. Κι ο ίδιος ο παπα-Ιγνάτιος, που είχε τον "άλλον" για ταξίδι λησμονιάς, θα ομολογούσε τώρα πως γελάστηκε.: Ποτέ ο Παύλος Μεμάρης δε φάνηκε φαιδρότερος. Ούτε στο "μυστικό δείπνο" που είχε μεθύσει με παλιό κρασί. Μιλούσε, γελούσε, φώναζε, χειρονομούσε ζωηρά και κάθε τόσο γύριζε στο πλήθος, για ν' ανακαλύπτει τους αρραβωνιασμένους, να τους δείχνει στους δικούς του με χαρά και καμάρι: "Νά τους! νά τους!" 'Εκανε σαν παιδί, σαν ένα μικρό καλό παιδί, χωρίς ζήλεια, χωρίς φθόνο, χωρίς κακία οποιαδήποτε. Κι αυτή ήταν η στάση κι η διάθεση του Παύλου από τ' απόγευμα εκείνο κι εφεξής. Έδειχνε πως ήταν κατευχαριστημένος, τρισευτυχισμένος, πως κανένας δεν είχε χαρεί περισσότερο απ' αυτόν για την ευτυχία του αδελφόυ του...
Ωστόσο, τα φουσκωμένα λόγια, τις ευχές, τα φιλιά και τ' αγκαλιάσματα, -τις "σάχλες" ή τα "ρεντικολάκια" όπως τα'λεγαν στον τόπο,- οι αρραβωνιασμένοι δεν μπόρεσαν να τ' αποφύγουν ως το τέλος. Αφού ερήμωσε πια ο περίπατος, οι δυό οικογένειες μπήκαν ανάκατα στις καρότσες τους και πήγαν στο σπίτι του κ. Μεμάρη. Και κει πια τα "ρεντικολάκια" έδωσαν και πήραν. Τους έβαλαν, φαντάσου! να φιληθούν μπροστά τους! Τους έραναν ακόμα και με ρύζι!... Ως και δάκρυα γυάλισαν στα μάτια των γέρων, που στα παιδιά φάνηκε παράξενο κι ανυπόφορο. Ακούς εκεί, να κλαίνε καλέ! Μα κι ο κόντε Τζώρτζης;... κι αυτός;...
Το καλό ήταν πως τα "ρεντικολάκια" δεν βάσταξαν. Γρήγορα τα δάκρυα στέγωνσαν, οι ευχές εξαντλήθηκαν, οι συγκίνησες κατευνάστηκαν και στο σαλόνι του Μεμάρη έγινε ένα ωραίιο οικογενειακό προβέγγερο, όλο με αστεία για τα κρυφοφιλήματα των παιδιών και τ' άλλα επεισόδια της εξοχής. Εκεί μάλιστα έμαθαν οι ενδιαφερόμενοι πως την "προδοσία" όλη την είχε κάμει η χοντρο-Νένε που τους είχε δει με τα μάτια της να φιλιούντε...
—Θα της δείξω εγώ! φοβέρισε ο Ντένης. Θα την αρπάξω απ' την πλεξίδα και... θα την φιλήσω!
—Κακομοίρη μου! του αποκριθηκε η Κλέλια. Σε σκοτώνει ο Τζουάνες!..
Έμειναν μαζί ως τις δέκα. Έπειτα οι αρραβωνιασμένοι φιλήθηκαν πάλι μπροστά σ' όλους -α, τι σαχό!- κι ο κόντε-Τζώρτζης, κι η κοντεσίνα, ξαναμπήκαν στην καρότσα τους και γύρισαν στην Αναδυομένη.
Έτσι έγιναν οι ευτυχισμένοι αρραβώνες της Κλέλιας και του Ντένη
Έκαμαν ακόμα ένα-δυό γύρους, σα νάθελαν να τους ξαναϊδούν όλοι έτσι και τους τρεις, και γύρισαν στο τραπέζι όπου τους περίμεναν οι δικοί τους. Τους βρήκαν όμως μονάχους. Οι φίλοι είχαν σηκωθεί.
– Τι γίνατε, καλέ σείς;
– Στην τσίμα του Πόρτου καθόμαστε.
– Μπά; Κι εγώ έλεγα πως πήρατε το δρόμο να γυρίσετε στην "Αναδυομένη".
Αυτό το είπε ο κ. Μεμάρης. Κι ο κόντε-Τζώρτζης, με δυνατά γέλια, πρόσθεσε:
–Α, μπά! Άμα είναι μαζί αυτοί, κι η χώρα τους αρέσει το ίδιο. Έ, Ντένη; Βρίσκεις καμμιά διαφορά;
Ολονών το ύφος ήταν αλλιώτικο. Τα παιδιά τους έβρισκαν σα μεταμορφωμένους κι από χαρά μα κι από κάποια συγκίνηση. Κι ενώ ήταν τόσο γελαστοί, είχαν και κάτι το επίσημο. Φυσικά! Στην απουσία των παιδιών, άμα σηκώθηκαν κι απ' το τραπεζάκι τους οι δυο ξένοι, ο κόντε-Τζώρτζης τα είπε όλα στους Μεμαραίους: Η Κλέλια η ίδια, με το στοματάκι της, του ξομολογήθηκε πως... δεν μπορούσε να ζήσει χωρις τον Ντένη! Αν και το ήξερε αυτό ο κόντε-Τζώρτζης προ πολλού και το είχε μάλιστα πει του σιόρ Μεμάρη, ούτε στην Κλαίλια ούτε σε κανέναν άλλο έκαμε λόγο, γιατί είχαν συμφωνήσει τότε οι δυό τους "ν' αφήσουν να μιλήσουν πρώτα τα παιδια..."
—Θυμάστε κυρία Μεμάρη...; εκείνη την αυγή που γελούσαν και δεν σας έλεγαν... γιατί; Αυτό ήταν!... Και να τα παιδιά μίλησαν! Να τους αρραβωνιάσουν δηλαδή να ησυχάσουν όλοι. Ακόμα κι ο παπα... Ιγνάτιος που είχε εκφράσει κάποιες ανόητες ανησυχίες...
Δεν ήταν δύσκολο να μαντέψουν πως ειπώθηκαν όλα αυτά, τα παιδιά. Και χωρίς να το θέλουν, πήραν το ίδιο ύφος των γέρων: γελαστό, χαρούμενο, συγκινημένο και λιγάκι επίσημο. Και περίμεναν...
Άξαφνα σε μια στιγμή σιωπής, ο κ. Μεμάρης, κοιτάζοντας το Ντένη και την Κλαίλια ρώτησε:
— Δεν μου λέτε σας παρακαλώ...
Στάθηκε, έσκυψε, χαμήλωσε τη φωνή, για να μην ακουστεί από τους διπλανούς, κι εξακολούθησε:
—Το ξέρει ο Παύλος, πως τα ταιριιάξατε εσείς οι δυό;
—Ω! το ξέρει! αποκρίθηκε ζωηρά ο Ντένης: Πρώτα του Παύλου το είπα.
—Και τι λέει;
—Είναι συμφωνότατος.
—Και πολύ ευτυχής! επρόσθεσε αμέσως ο Παύλος.
—Κι εμείς λοιπόν είμαστε συμφωνότατοι, είπε τότε ο κ. Μεμάρης.
—Και πολύ ευτυχείς! επρόσθεσε ο κόντε-Τζώρτζης.
—Είσαστε αρραβωνιασμένοι! τους ψιθύρισε η κυρία Μεμάρη. Να, την ώρα που λείπατε, εμείς εδώ σας αρραβωνιάσαμε.
—Και για να το μάθει κι όλος ο κόσμος, είπε ο κόντε Τζώρτζης, που λες και ξεπίτηδες μαζεύτηκε απόψε στην Πλατεία, σηκωθείτε να κάμετε δυό-τρία σουλάτσα οι δυο σας αλα-μπράτσο.
—Κι ο Παύλος μαζί; έκαμε η Κλέλια.
—Όχι ο Παύλος! οι δύο σας! Τώρα πια σας αρραβωνιάσαμε!
Τι ωραια! Α, μα είχαν γούστο αυτοί οι γέροι!... Έτσι μάνι-μάνι, χωρίς φουσκωένα λόγια, ευχές, συγκίνησες, σάχλες, τα είπαν και τα τέλειωσαν μια χαρά!
Οι αρραβωνιασμένοι σηκώθηκαν, κατέβηκαν από το πεζοδρόμι του Καζίνου στο στρωτό κοκκινόχωμα της Πλατείας, προχώρησαν ως τη γραμμή του Περίπατου, πιάστηκαν μπράτσο, κι ανακατώθηκαν με τον κόσμο.
Αυτό ήταν!
Τώρα πια έβλεπαν φανρά όλοι ποιό απ' τα δυό Μεμαρόπουλα είχε διαλέξει η κοντεσίνα. Τι λέω; Τσ σουλάτσα εκείνα ήταν και το επίσημο αγγελτήριο των αρραβώνων. Γιατί αυτή η συνήθεια υπήρχε στον τόπο: Οι αρραβωνιασένοι να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση, στην Πλατεία, την ώρα του περίπατουκαι της μουσικής αλαμπράτσο, οι δυό τους. Συνήθως τους ακολουθούσαν κι οι γέροι τους από πίσω καμαρωτοί. Οι γέροι των δικών μας όμως επροτίμησαν να καθήσουν στο τραπεζάκι τους και ν' αφήσουν τα παιδιά να κάμουν αυτήν την επίδειξη μονάχα τους.
Ο κόσμος εσάστιζε χαρούμενα, άνοιγε να περνούν, τους χαιρετούσε με διάχυση μεγάλη, τους πετούσε ευχές: "Να ζήσετε!" Ήταν απο τα χαριτωμένα αλήθεια της μικρής επαρχιακής ζωής. Άλλοι έλεγαν:
"Μπράβο του του Ντένη ωστόσο! Αν και μικρότερος, στάθηκε πιο καπάτσος απ' τον αδελφό του.
Άλλοι παρατηρούσαν:
"Ας είναι, η Κλέλια δεν έχει και τόσο-τόσο γούστο. Τον Παύλο έπρεπε να διαλέξει".
Κανένας όμως, κανένας, ούτε είπε, ούτε σκέφτηκε πως τη στιγμή εκείνη ο Παύλος μπορούσε νάταν δυστυχισμένος. Μα και να το σκεφτόταν κανένας, θάφτανε να ρίξει μια ματιά στο τραπεζάκι του Καζίνου, για να ιδεί πως έκανε λάθος. Κι ο ίδιος ο παπα-Ιγνάτιος, που είχε τον "άλλον" για ταξίδι λησμονιάς, θα ομολογούσε τώρα πως γελάστηκε.: Ποτέ ο Παύλος Μεμάρης δε φάνηκε φαιδρότερος. Ούτε στο "μυστικό δείπνο" που είχε μεθύσει με παλιό κρασί. Μιλούσε, γελούσε, φώναζε, χειρονομούσε ζωηρά και κάθε τόσο γύριζε στο πλήθος, για ν' ανακαλύπτει τους αρραβωνιασμένους, να τους δείχνει στους δικούς του με χαρά και καμάρι: "Νά τους! νά τους!" 'Εκανε σαν παιδί, σαν ένα μικρό καλό παιδί, χωρίς ζήλεια, χωρίς φθόνο, χωρίς κακία οποιαδήποτε. Κι αυτή ήταν η στάση κι η διάθεση του Παύλου από τ' απόγευμα εκείνο κι εφεξής. Έδειχνε πως ήταν κατευχαριστημένος, τρισευτυχισμένος, πως κανένας δεν είχε χαρεί περισσότερο απ' αυτόν για την ευτυχία του αδελφόυ του...
Ωστόσο, τα φουσκωμένα λόγια, τις ευχές, τα φιλιά και τ' αγκαλιάσματα, -τις "σάχλες" ή τα "ρεντικολάκια" όπως τα'λεγαν στον τόπο,- οι αρραβωνιασμένοι δεν μπόρεσαν να τ' αποφύγουν ως το τέλος. Αφού ερήμωσε πια ο περίπατος, οι δυό οικογένειες μπήκαν ανάκατα στις καρότσες τους και πήγαν στο σπίτι του κ. Μεμάρη. Και κει πια τα "ρεντικολάκια" έδωσαν και πήραν. Τους έβαλαν, φαντάσου! να φιληθούν μπροστά τους! Τους έραναν ακόμα και με ρύζι!... Ως και δάκρυα γυάλισαν στα μάτια των γέρων, που στα παιδιά φάνηκε παράξενο κι ανυπόφορο. Ακούς εκεί, να κλαίνε καλέ! Μα κι ο κόντε Τζώρτζης;... κι αυτός;...
Το καλό ήταν πως τα "ρεντικολάκια" δεν βάσταξαν. Γρήγορα τα δάκρυα στέγωνσαν, οι ευχές εξαντλήθηκαν, οι συγκίνησες κατευνάστηκαν και στο σαλόνι του Μεμάρη έγινε ένα ωραίιο οικογενειακό προβέγγερο, όλο με αστεία για τα κρυφοφιλήματα των παιδιών και τ' άλλα επεισόδια της εξοχής. Εκεί μάλιστα έμαθαν οι ενδιαφερόμενοι πως την "προδοσία" όλη την είχε κάμει η χοντρο-Νένε που τους είχε δει με τα μάτια της να φιλιούντε...
—Θα της δείξω εγώ! φοβέρισε ο Ντένης. Θα την αρπάξω απ' την πλεξίδα και... θα την φιλήσω!
—Κακομοίρη μου! του αποκριθηκε η Κλέλια. Σε σκοτώνει ο Τζουάνες!..
Έμειναν μαζί ως τις δέκα. Έπειτα οι αρραβωνιασμένοι φιλήθηκαν πάλι μπροστά σ' όλους -α, τι σαχό!- κι ο κόντε-Τζώρτζης, κι η κοντεσίνα, ξαναμπήκαν στην καρότσα τους και γύρισαν στην Αναδυομένη.
Έτσι έγιναν οι ευτυχισμένοι αρραβώνες της Κλέλιας και του Ντένη
bernard.c
RetroDB Feeder
- Joined
- 26 Νοέ 2007
- Μηνύματα
- 3.256
- Αντιδράσεις
- 974
Να 'σαι καλά Ιωάννη μου - αγαλίασε η ψυχή μου διαβάζοντάς το και δάκρυα εγέννησαν τα μάτια μου...
Διότι θαρρώ πως άλλη σειρά ουδέποτε με άγγιξε τόσο πολύ, ούτε μου προκάλεσε τέτοιες συγκίνησες, όσο δαύτη...
(πέρα από την πλάκα, το εννοώ αυτό που γράφω...)
Διότι θαρρώ πως άλλη σειρά ουδέποτε με άγγιξε τόσο πολύ, ούτε μου προκάλεσε τέτοιες συγκίνησες, όσο δαύτη...
(πέρα από την πλάκα, το εννοώ αυτό που γράφω...)
Bambinella
Extra Galactic RetroEntity!
- Joined
- 18 Mαϊ 2010
- Μηνύματα
- 16.513
- Αντιδράσεις
- 28.103
Ενα πολυ ομορφο βιντεο για την πολυαγαπημενη σειρα των παιδικων μας χρονων...
johnalepou
Human RetroDatabase
- Joined
- 28 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 3.362
- Αντιδράσεις
- 529
johnalepou
Human RetroDatabase
- Joined
- 28 Αύγ 2006
- Μηνύματα
- 3.362
- Αντιδράσεις
- 529
Πωπωπω τι υλικο ειναι αυτο tony μου καλε μου tony! Με πηρε το ξημερωμα να βλεπω τα καλουδια σου!