The Vindicator! (Ocean/Imagine) (1988)
Το multi load - multi level παιχνίδι που στην αρχή λανσαρίστηκε με το όνομα "The Vindicator - Green Beret II" αλλά τελικά κυκλοφόρησε απλά ως "The Vindicator!" αποκλειστικά για τους 8bit κυρίαρχους της δεκαετίας του '80, Amstrad, Spectrum και Commodore θα μας απασχολήσει στο επόμενο συγκριτικό.
"Ελάτε να μας δείτε στο PC show - Stand 3101"
Σιγά. εμείς είχαμε την... Μηχανοργάνωση '88!
Χωρίζεται σε τρία τμήματα, με το καθένα να είναι τελείως διαφορετικό από το άλλο, πρακτική στην οποία μας είχε συνηθίσει η ocean, και μας είχε καλομάθει βεβαίως, εκείνη την εποχή. Πρόκειται για ένα Arcade Adventure Level, στο στυλ περίπου του Xybots, ένα Shoot 'em up Level, στο στυλ του Xenon και το τελευταίο Level να είναι ένα side scroller που μοιάζει σχετικά με το original Green Beret:
The Complex
Τα πολύ ωραία γραφικά που μας καλωσορίζουν στην πρώτη γνωριμία με τον "Υπερασπιστή" στην έκδοση του Amstrad δείχνουν ότι οι προγραμματιστές προσέγγισαν με μεγάλη σοβαρότητα το hardware του μηχανήματος. Χρησιμοποίησαν το όχι τόσο συνηθισμένο μεσαίο mode γραφικών, που σημαίνει λίγα χρώματα, αλλά αρκετή λεπτομέρεια. Οι επιτυχημένες όμως σκιάσεις που χρησιμοποιήθηκαν, τα κάνουν να φαίνονται περισσότερα, άρα κανένα παράπονο εδώ. Αντίστοιχα καλά τα γραφικά και στον Commodore με περισσότερα χρώματα και το επίπεδο λεπτομέρειας να πλησιάζει αυτό του Amstrad δεν θα αφήσουν κανένα χρήστη του μηχανήματος παραπονεμένο. Αντίθετα στον Spectrum το γνωστό πρόβλημα με τα attributes, δεν επέτρεψε στους προγραμματιστές να αποφύγουν την κλασσική διχρωμία. Έτσι κυριαρχούν το γαλάζιο και το μαύρο με τα επίπεδα λεπτομέρειας να είναι ιδιαίτερα υψηλά, αλλά όχι τόσο ώστε να ξεπεράσουν τα CPC σε αυτόν τον τομέα.
Λίγα χρώματα - υψηλά επίπεδα λεπτομέρειας
Ο ήχος εξαιρετικός και στα τρία μηχανήματα με διαφορές στα σημεία όμως, που αναδεικνύουν για ακόμα μια φορά, νικητές τα μηχανήματα του Sugar. Στους τίτλους αρχής και οι τρεις ανταγωνιστές παίζουν διαφορετικό σκοπό, με αυτόν του Amstrad να είναι ο πιο "μελαγχολικός" ενώ του Spectrum ο πιο "αισιόδοξος". Εντός παιχνιδιού τα πράγματα αλλάζουν, με τον Commodore να υιοθετεί το tune του Amstrad, ενώ οι άλλοι δύο να συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο. Εξαιρετικό το in game tune των Amstrad και Commodore με απότομα ξεσπάσματα και στιγμές ηρεμίας, σκοτεινό και αγωνιώδες, με την εκτέλεση του δεύτερου, λόγω SID chip, να κερδίζει στα σημεία, αλλά... υπάρχει και ένα αλλά: Η υλοποίηση στον Amstrad είναι εξαιρετική ξεπερνώντας κάθε προσδοκία και υπολείπεται μεν ελαφρώς του αντιπάλου του, αλλά βγαίνει στον αέρα ταυτόχρονα με πολύ ποιοτικά και αληθοφανή ηχητικά εφέ. Στον Commodore δυστυχώς θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ της μουσικής ή κάποιων πολύ χλιαρών εφέ. Ίσως οι προγραμματιστές να μην τα δούλεψαν τόσο πολύ, διότι σκέφτηκαν ότι κανείς δεν πρόκειται να απενεργοποιήσει τη υπέροχη μουσική του Jonathan Dunn για χάρη τους... Στην Spectrum 128 έκδοση έχουμε επίσης ηχητικά εφέ ταυτόχρονα με μουσική, αλλά το θέμα πολύ καλό μεν, δεν αγγίζει δε το εμπνευσμένο μοτίβο που χρησιμοποιήθηκε στις δύο άλλες εκδόσεις. Στον 48άρη τα γνωστά: ένα αρχικό tune που μιμείται αυτό του 128άρη, σε ένα κανάλι και μερικά σποραδικά εφέ στυλ Ultimate, μέσα στο παιχνίδι. Χωρίς να ζητάμε τα αδύνατα, θα θέλαμε λίγα περισσότερα ηχητικά εφέ.
Μια απ' τα ίδια...
Τέλος όσον αφορά τα controls και το gameplay, θα πούμε ορθά κοφτά ότι κατέστρεψαν την εμπειρία παιχνιδιού και ακύρωσαν οποιαδήποτε καλή προσπάθεια έγινε στα γραφικά και τον ήχο, με μόνη φωτεινή εξαίρεση τον Amstrad. Στον Commodore για παράδειγμα όταν στρέψουμε το joystick προς κάποια κατεύθυνση, ο Vindicator μουλαρώνει και δεν δέχεται καμία αλλαγή σε αυτήν, αν δεν ολοκληρώσει την κίνησή του! Στον Spectrum αντίθετα ενώ τα controls έχουν σχετικά καλή απόκριση, το παιχνίδι χαντακώνεται από την επιλογή αλλαγής οπτικής γωνίας, η οποία απλά δεν υπάρχει, με αποτέλεσμα άφθονο εκνευρισμό αν ξεπεράσουμε μια πόρτα ή έναν διάδρομο που δεν έπρεπε και δεν έχουμε την δυνατότητα να γυρίσουμε πίσω! Κερασάκι στην τούρτα η έλλειψη περιορισμού στα πυρομαχικά, που μειώνει το "βάθος" και η αυξημένη δυσκολία και περαιτέρω μείωση των features, που προκύπτουν από την έλλειψη μπάρας ενέργειας, αφού μια σφαίρα είναι αρκετή για να μας στερήσει μία ζωή. Στον Amstrad δεν έχουμε να πούμε πολλά: Άμεσα controls και άψογος χειρισμός, συνθέτουν ένα αξεπέραστο gameplay, με σωστό βαθμό δυσκολίας.
Tortured Land
Ξεπεράσαμε λοιπόν όλα τα εμπόδια και τους γρίφους του πρώτου Level και αρχίζουμε το δεύτερο, που είναι στην ουσία ένα άλλο παιχνίδι. Από Arcade-Adventure σε Top-to-Bottom scrolling Shoot 'em up, είναι μια ευχάριστη αλλαγή δράσης μετά την ανηλεή αναζήτηση πυρομαχικών, ενέργειας, κλειδιών και πορτών, που προηγήθηκε στο πρώτο μέρος. Αρχικά χειριζόμαστε ένα αεροπλάνο, το οποίο έχει σαν στόχους επίγειες εγκαταστάσεις, αντίπαλα αεροσκάφη, ελικόπτερα και οχήματα και εν συνεχεία ένα τζιπ, που περνάει από την ίδια περιοχή, "προσαρμοσμένη" όμως ανάλογα, από τις ισοπεδωτικές παρεμβάσεις του αεροπλάνου που λέγαμε προηγουμένως!
Γραφικά και ήχος στον Amstrad συνεχίζουν την καλή παράδοση, αυτή τη φορά σε χαμηλής ανάλυσης mode γραφικών, προσφέροντας δεκαέξι χορταστικά χρώματα στην οθόνη. Γρήγορη κίνηση, καλό scrolling, άμεσα controls, μουσική και ηχητικά εφέ ταυτόχρονα. Flawless! Το in game tune είναι πάρα πολύ καλό και είναι το ίδιο που χρησιμοποιήθηκε στην Spectrum 128K έκδοση του πρώτου Level! Να λοιπόν γιατί δεν μας άρεσε τόσο ως θέμα στο πρώτο Level του Spectrum: είναι πιο γρήγορο, πιο νευρικό και ταιριάζει γάντι σε ένα Shoot 'em up δράσης και νεύρου παρά σε ένα Arcade Adventure αναζήτησης και αγωνίας.
Θαυμάστε αναλογία οθόνης!
Οι εκδόσεις των Commodore και Spectrum συνεχίζουν την... κακή παράδοση, η κάθε μία με τον δικό της τρόπο. Στον Commodore έχουμε πάλι να επιλέξουμε μεταξύ εφέ ή μουσικής υπόκρουσης και όσο και να προσπαθεί το SID να κάνει την διαφορά δυστυχώς δεν αρκεί... Επίσης το στήσιμο της οθόνης ταιριάζει περισσότερο στο... Nemesis παρά εδώ, αφού οι μεγαλύτερες πλευρές της playing area εκτείνονται οριζόντια. Τραγικό! Να σημειωθούν στα θετικά τα ωραία χρώματα και το ομαλότατο όπως πάντα scrolling, αλλά τι να τα κάνεις... Όσον αφορά στα controls τέλος, είναι άμεσα μεν αλλά έχουμε πρόβλημα στο gameplay δε: Playing area προσαρμοσμένη ανάποδα ώστε να μην προλαβαίνουμε να δούμε από που μας έρχεται τι, βόμβες που δεν πετυχαίνουν τίποτα, scrolling που δεν σταματάει να κυλά όταν ελέγχουμε το τζιπ, με αποτέλεσμα να το καταπίνει και να αδικοχάνονται ζωές και και και... κρίμα...
Άνετα θα στεκόταν και σαν αυτόνομο παιχνίδι.
Ο Spectrum δεν εκπλήσσει δυσάρεστα, με την κλασσική πια διχρωμία του, σε κίτρινο-μαύρο αυτή τη φορά, αλλά με τον ήχο του και συγκεκριμένα το in game tune, που το... έφαγε η μαρμάγκα! Το γιατί, αδυνατούμε να το καταλάβουμε, ακόμα και σήμερα... Επίσης, η δυσκολία είναι πολύ αυξημένη, εν μέρει διότι χρησιμοποιήθηκαν μεγάλα sprites σε μικρή playing area, η κίνηση είναι η πιο αργή από όλες τις εκδόσεις, αν και με αρκετά ομαλό scrolling και αυτές οι σφαίρες του τζιπ που δεν καταστρέφουν τίποτα, είναι η επιγραφή στην ταφόπλακα αυτού του Level. Αιωνία του η μνήμη...
The Catacombs
Εδώ έχουμε ένα side scrolling Level, στα πρότυπα του πρώτου Green Beret, με φρενήρη δράση, πολύ καλά γραφικά, πολύ καλό scrolling, άμεσο χειρισμό, πολλά ηχητικά εφέ και ένα μουσικό θέμα που ΣΚΟΤΩΝΕΙ! Όλα αυτά όπως καταλάβατε... μόνο σε Amstrad! Ναι μεν ο Commodore διαθέτει εξίσου καλά γραφικά, περισσότερα χρώματα, ομαλότατο per pixel scrolling, μεγαλύτερο playing area και την ίδια φοβερή μουσική υπόκρουση, που βγαίνει στον αέρα από το εξ' ίσου φοβερό SID chip, αλλά τα ηχητικά εφέ λάμπουν ξανά διά της απουσίας τους, αν τα θέλουμε απενεργοποιούμε τη μουσική ( αστεία είναι αυτά; ), η δράση είναι πολύ χλιαρή και το σημαντικότερο, ο χειρισμός, που επαναφέρει το πρόβλημα του πρώτου Level: Εμείς να σπρώχνουμε το joystick δεξιά και ο Vindicator να συνεχίζει ατάραχος, να πηγαίνει αριστερά, έως ότου να ολοκληρώσει τον βηματισμό του... ότι χειρότερο για ένα arcade level δράσης. Ο Spectrum άχρωμος και άηχος, ακόμα και στην 128 έκδοσή του, δεν έχει να επιδείξει και πολλά. Μάλλον το παιχνίδι σε αυτήν την περίπτωση βγήκε στην αγορά πριν καν να ολοκληρωθεί.
Γύρνα αριστερά! Αριστερά λέω!
Πραγματικά φρενήρης δράση! Παίξτε χορεύοντας...
Αν λοιπόν αγαπητοί αναγνώστες έχετε την δυνατότητα να επιλέξετε κάποια έκδοση φροντίστε αυτή να είναι του Amstrad, διαφορετικά καλύτερα να ψάξετε για κάτι άλλο...
