Η πρώτη μου φορά που...

Η πρώτη φορά που βγήκα έξω για να ξενυχτίσω!

Ο μπαμπάς ήταν αυστηρός. Δεν μας άφηνε να βγαίνουμε έως τα 17 μας πέρα από τις 9 η ώρα. Φοβόταν πολύ τη νύχτα. Δεν τον ενδιέφερε να λείπουμε όλη μέρα, δεν ήταν θέμα εμπιστοσύνης, αλλά πίστευε ότι η νύχτα ήταν επικίνδυνη. Μέχρι τα 17 λοιπόν, είχα ξενυχτίσει μόνο δυο-τρεις φορές σε δυο-τρεις χοροεσπερίδες που είχε κάνει το σχολείο, κι αυτό με καβγά και ζόρι. Πραγματικά ήταν κάτι που μου έλειπε αλλά εκείνη την εποχή ήταν κάτι συνηθισμένο σε αρκετά κορίτσια. Όταν λοιπόν, έφυγε ο μπαμπάς για ένα μπάρκο του, (ήταν τον χειμώνα που πήγαινα Τρίτη Λυκείου), το πρώτο Σαββατόβραδο, είπα στη μαμά μου: "Εγώ απόψε θα βγω και μη με περιμένεις. Δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσω". Ντύθηκα, στολίστηκα, βάφτηκα κατά τη μόδα της εποχής που ντυνόμασταν πολύ καλά για να βγούμε το βράδυ! Όχι, όπως τώρα με τα σκισμένα τζιν! Παιδιά, θυμάμαι και τι φορούσα! Μακρύ μαύρο παλτό, σατέν μωβ πουκάμισο και μαύρο παντελόνι, γόβες στιλέτο και στρας στο λαιμό και στα αφτιά!

Βγήκα παρέα με την ξαδέλφη μου και την παρέα της. Για φαγητό στην αρχή, μετά για ποτό σε μπαρ, μετά στα μπουζούκια και στο τέλος καταλήξαμε στο αεροδρόμιο για να πιούμε καφέ! Πέρασα υπέροχα και γύρισα σπίτι στις 7 το πρωί. Και φτάνοντας έξω από το διαμέρισμα, συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει τα κλειδιά μου! Πρώτη φορά έβγαινα βράδυ και δεν σκέφτηκα να πάρω τα κλειδιά μαζί μου! Λέω μέσα μου: "Θα κάτσω λίγο στο πατάκι της εισόδου, να περάσει λίγο η ώρα, να ξυπνήσω την μαμά μου", γιατί φοβήθηκα ότι αν της χτύπαγα τόσο νωρίς το κουδούνι, θα τρόμαζε. Έκατσα λοιπόν, στο πατάκι και περίμενα να περάσει καμιά ώρα. Κάποια στιγμή, άνοιξε η πόρτα του απέναντι διαμερίσματος. Βλέπω ένα κεφάλι (ο άντρας του σπιτιού) να ξεπροβάλει στο άνοιγμα, να με κοιτάζει έκπληκτος και μετά να μπαίνει ξανά μέσα. Εγώ έκανα την κοιμισμένη. Φυσικά, θα το είπε στη γυναίκα του ότι είμαι καθισμένη με βραδυνά ρούχα έξω στο πατάκι, γιατί σε λίγο άνοιξε ξανά η πόρτα και είδα το κεφάλι εκείνης να με κοιτάζει. Συνέχισα να κάνω την κοιμισμένη και έλεγα μέσα μου: "Χριστούλη μου, θα νομίζουν ότι με έχουν κλειδώσει οι γονείς μου απ' έξω"!!! Οπότε, μόλις έκλεισε η πόρτα για δεύτερη φορά, τινάχτηκα πάνω και χτύπησα το κουδούνι μας. Η μαμά μου ευτυχώς, είχε μόλις ξυπνήσει, μου άνοιξε κατάπληκτη και όταν της εξήγησα τι έγινε, έβαλε τα γέλια. Πήγα ντουγρού στο κρεβάτι μου και έβγαλα μόνο τις γόβες! Το επόμενο που θυμάμαι είναι ότι ξύπνησα γύρω στις 1 το μεσημέρι, με τα βραδυνά ρούχα και πασαλειμένο το πρόσωπό μου, γιατί δεν είχα ξεβαφτεί! Από εκεί και ύστερα βέβαια, δεν είχα σταματημό στα ξενύχτια!
 
Η πρώτη φορά που πήρα το αμάξι του πατέρα μου .
Από περίπου την τρίτη δημοτικού λόγω πίεσης που ασκούσα στον πατέρα μου μου μάθαινε να οδηγώ σε ένα κοντινό γήπεδο ποδοσφαίρου που είχαμε τότε χωμάτινο που ήταν περιμετρικά ελεύθερο εμποδίων. ϊσα που έφταναν τα πόδια μου ακόμα και με τέρμα μπροστά και χαμηλωμένο το κάθισμα καθότι κοντός ακόμα και σηήμερα 172 εκ. Αφού λοιπόν με τον καιρό είχα κάπως εξοικιωθεί βγήκαμε μαζί και στους γειτονικούς παραδρόμους (ελάχιστη κυκλοφορία τότε δλδ πριν 25-30 χρόνια περίπου) ενώ αργότερα όταν του ζήτησα επαφορμή ενός τραπεζιού ελέω γιορτής με γύρω στα 100 άτομα να επιστρέψω στο ψιλικανζίδικο της γειτονιάς τα καφάσια με μπύρες και αναψυκτικά να τα πάω με το αυτοκίνητο με άφησε (ενώ εκείνος έφυγε για την δουλειά του) με αυστηρή σύσταση να είμαι πολύ προσεχτικός και να πάω αυστηρά και μόνο μέχριο εκει και να γυρίσω (μιλάμε για απόσταση 300 μέτρων σε παραδρόμους ελάχιστης κυκλοφορίας εκτός κέντρου πόλης που δεν έχει εμπόδια και ουσιαστικά είναι 2 κάθετες ευθείες σαν Γ η διαδρομή και κανένα άγχος για πάρκινγκ εκει καθώς δίπλα στο ψιλικαντζίδικο ήταν αλάνα.
Προφανώς και μπορεί σε κάποιους να ακούγεται τρελλό τώρα το πως μου επιτράπηκε κάτι τέτοιο αλλά νομίζω ότι τότε γενικότερα υπήρχε ένα κλίμα πιο ελευθερίας και προνομίων στα αγόρια των οικογενειών (πχ και άλλα 2 με 3 παιδιά λίγο μεγαλύτερα έκοβαν βόλτες με αυτοκίνητο τότε και μάλιστα κάναμε αμαν να πηγαίνουμε παρέα σκεφτείται ένα γειτονόπουλο να πάρει με το αμάξι και άλλα δύο άτομα έτσι για μόστρα).
Που λέτε λοιπόν για την ουσία της ιστορίας εννοείται δεν πήγα μόνο μέχρι το ψιλικαντζίδικο αλλά απομακρύνθηκα αρκετά παραμένοντας στα όρια της πόλης όμως. Για κακή μου τύχη σε μια διαστάυρωση αφ΄οτου πέρασ αντιλήφθηκα ένα περιπολικό της τροχαίας να με έχει σταμπάρει και δευτερόλεπτα αργότερα να στρίβει να έρχεται πίσω μου (ενώ νόμιζα ότι κάνοντας τον κινέζο θα γλιτώσω αλλα αμαν) και να ανάβει την σειρήνα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου πλήθος συναισθημάτων σκέψεων και άγχους με κατέβαλλαν (παράνομος αστυνομνία φυλακη,γονεις γείτονες, φίλοι κτλπ) κρύος ιδρώτας εννοείται και μια ευτυχώς φευγαλέα στιγμιαία σκέψη να το σκάσω δλδ να αναπτύξω ταχύτητα (ευτυχώς δεν το έκανα) και υπάκουσα σταματώντας προσεχτικά με αλάρμ και το έπαιζα και άνετος. Δίπλωμα άδεια ταυτότητα ασφάλεια μου λένε (με τρολάρανε δλδ). Να μην πω καλύτερα ότι δεν ήξερα ούτε την άδεια να δείξω (ήθελα και να οδηγήσω τρομάρα μου). Μου ρθε να βάλω τα κλάματα και τις φωνές αλλά δεν το έκανα αλλά θυμάμαι να ρωτάω: και τώρα? Μου λένε μπαίνεις στο περιπολικό και ο συνάδελφος θα πάρει το αυτοκίνητο σου. Μπάινω που λέτε και αρχίζουν να με βγάζουν εθνική όδο με χίλια (που με πάνε λέω).
Εντωμεταξύ μιλάγανε και με άλλλον συνάδελφο στον ασύρματο και να τα περιγράφουν τραγικά για να με τρομάξουν.
Τελικά έκπληκτος με επιστρέφουν σπίτι (αποδείχτηκε ότι από την άδεια που βρήκαν μόνοι τους μέσα στο αμάξι ήξεραν τους γονείς μου αφού με τον έναν ήταν μακρινός ξάδερφος και συγχωριανός ο πατέρας μου. Τότε μου είπαΝ ΝΑ ΜΙΛΉΣΟΥΝ ΙΔΙΑΙΤΈΡΩς ΣΤΗΝ ΜΆΝΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΊΧΕ ΤΡΕΛΑΘΕΊ ΠΟΥ ΕΊΧΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΉΣΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΠΈΣΤΡΕΦΑ ΜΕ ΠΕΡΙΠΟΛΙΚΌ ΣΠΊΤΙ και της είπαν ότι και καλά πήγα να τρακάρω με φορτηγό παραβιάζοντας ΣΤΟΠ σε διαστάυρωση κτλπ κτλπ και να περάσουμε από την τροχαία με τον πατέρα μου το ίδιο απόγευμα. Απίστευτες κατσάδες αλλά και ξύλο ακολούθσε το ίδιο μεσημέρι καθώς και η μέγιστη ντροπη να επισκέφτομαι το αστυνομικό τμήμα παράρτημα τροχαίας το ίδιο απόγευμα στο οποίο έγιναν συστάσεις και το θέμα έληξε εκεί. Ενοείται πως 18 ετών ξανακούμπησα μόνος μου τιμόνι και λίγα χρόνια νωρίτερα και πάλι αλλά με πατέρα συνοδηγό παρόντα.

Υγ : χρόνια αργότερα ο ίδιος τροχονόμος με σταμάτησε για αλκοτέστ αλλά με θυμήθηκε και την γλίτωσα (είχα πιει και κάτι μπύρες). Πως τα φέρνει η ζωή. Εκ τότε όμως σταμάτησα να πίνω οτιδήποτε ενω επίκειται οδήγημα.
ΥΓ2: μην με βρίσετε κράξετε για αυτές μου τις παρανομίες/αμαρτίες
 
Ούτε θα σε βρίσουμε, ούτε θα σε κράξουμε. :D Αφού καταλαβαίνεις κι εσύ ο ίδιος, ότι τελικά, όλα έχουν την ώρα τους. Είχες Άγιο που λέμε μαζί σου σε αυτή σου την περιπέτεια. Είναι πολύ επικίνδυνο ένα τόσο μικρό παιδί να μαθαίνει οδήγηση. Τότε βέβαια, ήταν αλλιώς. Οι γονείς δεν σκέφτονταν ότι μπορεί να συμβεί κάτι κακό. Τώρα υπάρχει πιο πολύ ενημέρωση.
 
θα θειθκω θεμα που τοθαα χρονια δεν ειχε κανειθ το θαροθ να το θικθει. Και για πρωτη φορα και αποτυχιαρα Επισης το θεμα περιεχει θκληρο θεκθ, πολυ θκληρο θεκθ, οχι βια δεν εχει. Ελπιζω ο Αντιμιστραιος που σβυνη τετοια θεματα να εχει αντικατασταθει.
Το Πρωτο μου ( κι ελπιζω το τελευταιο ) ΚΕΡΑΤΟ λοιπον. Θαμανε 20-22 κατι, ( ναι απο νωρις στο κερατο) ειχα τελειωσει τας Ασπροπυργειους σχολας εμπορικου ναπτικου. Ετοιμαζομανε για το πρωτο μπαρκο. Ειχα δεσμο με μια κοπελια, απο Περαια μερια, 3 χρονια (μονογαμικο το ζωον) Τι να θαθ πω τωρα, αγκαλιες φιλια, ορκοι αιωνιας αγαπης, κλααααααμα στο αεροδρομειο. Ελλειψα κανα χρονο, σε γκαζαδικο, οχι ναυτακι αλλα δοκιμακι στη Μηχανη. βεβαια τα πολυσελιδα γραμματα αιωνιας αγαπης και αφοσιωσης τοοοοοονοι ολακεροι, τιγγα το σαμσοναιτ σου λεω. Να μην πολυλογω, επιστρεφοντας, βρηκα την Κα οχι μονο παντρεμενη αλλα και γκαστρωμενη. Μου ειρθε ο ουρανος σφοντυλι, ρε. Καλα ποτε προλαβε? Το τευταιο γεματο πυρινα λογια αγαπης, ειχε ημερομηνια πριν 2 μηνες. Εκτος κι αν.... 'πιπερι της ειμουν εγω, ο αλλος το αλλατι και ζουσαμε νοστιμη ζωη αλλατοπιπερατη" Μηλαμε για το ρετροκερατο! Τι να πεις, ρε παιδι μου? Γυναικες! "αγια σκουρια που μας γεννα, μας τρεφει, τρεφεται απο μας, και μας σκοτωνει.
Εναδερ, πρωτη και τευταια φορα, και δεν θα συνιστουσα να το κανει καποιος. Και αποτυχια 100% σαν ιδεα. Αγοραζω απο Ροτερνταμ Ταουνους 2000cc, 2πορτο, μετ/νο και καπακι ντραιβιγκ 2 μερονυχτα τσουπ Μεσσογεια σκουεαρ. Θα μου πεις, σηγα το πραγμα, εσυ κι αλλα 700 μυρια ανθρωποι τοχουν κανει. Συμφωνω, αλλα δειξτε μου ενεν απο αυτους που τοκανε χωρις διπλωμα οδηγισης. Ευτυχως δεν ετυχε κατι στο δρομο, εκτος απο μια κληση για προσπερασμα στην Γιουγκοσλαβια. Δεν μπορειτε να πειτε και μεσα στο θεμα ειμουν και κοσμιος τα μαλλα.
 
- Η πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό. Συγκίνηση, κλάματα γύρω μου των άλλων παιδιών, αλλά μέσα μου ένιωθα ότι μεγάλωσα ξαφνικά.
- Η πρώτη μου μέρα σαν φοιτητής εκτός Αθηνών Αισθήματα αυτονομίας, ανεξαρτησίας απο το οικογενειακό περιβάλλον, και απερίγραπτη χαρά που άρχιζε η περίφημη ανεμελιά της φοιτητικής ζωής που δεν συγκρίνεται ούτε στο ελάχιστο με την αντίστοιχη μαθητική.
- Η πρώτη μου μέρα στον Στρατό. Τότε αισθήματα απόγνωσης και καταπίεσης που τώρα μου φαντάζονταν τελείως υπερβολικά γιατί απλά ο Στρατός ήταν μια αναγκαία δοκιμασία με ημερομηνία λήξεως, και τα πραγματικά συναισθήματα καταπίεσης διαμορφώθηκαν στον σκληρό στίβο της ζωής μερικά χρόνια αργότερα.
-Η πρώτη νύχτα του γάμου. Ακόμα την περιμένω!!!
 
Πίσω
Μπλουζα