Κλείνοντας το κεφάλαιο μεταλλαγμένοι της Marvel της περιόδου Claremont, θα παρουσιάσω τωρα αλλους τιτλους, κυριως
trade paperbacks, αλλα οχι μονο, που εχουν ιδιαιτερη θεση στην συλλογή μου και στην καρδιά μου.
Θα αρχίσω με το
Watchmen, το magnum opus του μαεστρου
Allan Moore σε σχεδιο
Dave Gibbons και χρωματα
John Higgins. Αρχικα κυκλοφόρησε σε 12 μηνιαια τευχη μεταξυ Σεπ. '86 και Οκτ. '87. Πιθανοτατα η καλυτερη σειρα comics που κυκλοφορησε ποτε και που δικαια συγκαταλεγεται πλεον σαν λογοτεχνικο αριστουργημα και αναλυεται σε κολεγια και πανεπιστημια παγκοσμιως. Ενα πολυθεματικο, πολυεπιπεδο καλειδοσκόπιο που επιβραβεύει τις πολλαπλες αναγνωσεις και απευθυνεται εξισου στον φανατικο αναγνωστη comics οσο και στο πρωταρη. Φιλοσοφία, κοινωνιολογία, ψυχολογία, πολίτικη και ιστορία βαδιζουν χερι χερι με το δραμα, το ρομαντσο, την περιπετεια και την κωμωδια. Ο Moore αποτίει φορο τιμης στους pulp ηρωες του παρελθοντος και του παροντος ενω ταυτοχρονα τους αποσυναρμολογεί και εξετάζει με μοντερνο κριτικο βλεμμα.
Θα μπορουσα να μιλαω ωρες για αυτο, αλλα θα σταματησω εδω, αναφεροντας την προσωπικη μου εμπειρια με τον τιτλο. Οπως εχω ξαναπει, ειχα για πολλα χρονια σταματησει να ασχολουμαι με τα comics, αποξενωμένος απο την ακραια εμπορικη εκμεταλλευση αγαπημενων τιτλων και χαρακτηρων καθως και την αλλαγη φρουρας, με πολλους νεωτερους δημιουργους να βαζουν το εγω τους πανω απο την δουλεια.
Ηταν περιπου 2001 οταν καποιος μου εδωσε το Watchmen και επέμεινε να το διαβασω. Πριν ακομα προλαβω να το ολοκληρώσω ο ερωτας μου με το μεσο ειχε αναζωπυρωθεί και συντομα θα ξεκιναγα να δημιουργησω την συλλογη που εχω και χαιρομαι μεχρι σημερα.
Για οσους δεν το εχουν διαβασει, μην καθυστερείτε ουτε στιγμη, αποκτηστε το τωρα!