Το Καρουζέλ το βλέπαμε φανατικά στο δημοτικό, γύρω στο 1996 με 1998 περίπου, δηλαδή στις δύο πρώτες τάξεις του δημοτικού.
Κάθε μεσημέρι, όταν γυρίζαμε από το σχολείο, στηνόμασταν και βλέπαμε Καρουζέλ όλα τα παιδιά της τάξης, οπότε και την επόμενη μέρα στο σχολείο είχαμε οπωσδήποτε θέμα συζήτησης το χθεσινό επεισόδιο.
Το κακό ήταν όταν πηγαίναμε στην απογευματινή βάρδια, οπότε και χάναμε για μια βδομάδα το Καρουσέλ (και τους Ατρόμητους αργότερα). Για το Καρουσέλ δε μαθαίναμε τι γινόταν, αφού κανένα παιδί δε θυμάμαι να το έγραφε τότε στο βίντεο. Για τους Ατρόμητους, όμως, τουλάχιστον εγώ, έβαζα το μεγαλύτερο αδερφό μου, με τον οποίο τα βλέπαμε όλα μαζί, να το βλέπει (πήγαινε γυμνάσιο), και να μου λέει τι γίνεται.
Το Καρουζέλ ήταν μια πραγματικά εξαιρετική παιδική σειρά, γιατί έπιανε αυτόν τον παιδικό παλμό, δηλαδή αυτή την ανεμελιά, αλλά και τα καθημερινά μικροπροβλήματα του σχολείου, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο περνούσαμε και ξεπερνούσαμε κι εμείς στο δικό μας σχολείο. Ιδανική για παιδιά των πρώτων τάξεων του δημοτικού, το Καρουζέλ, με τη βοήθεια της δασκάλας Χιμένα, μετέδιδε ένα πνεύμα συνεργασίας και ομαδικότητας στα παιδιά, όπου κάθε διαφορά και εμπόδιο μπορούσαν εν τέλει να ξεπεραστούν. Λίγο χαζοχαρούμενο ακούγεται αυτό, όταν το λες ως ενήλικας, αλλά για ένα μικρό παιδί είναι μια πολύ καλή βάση για να διαμορφώσει χαρακτήρα. Το Καρουσέλ δεν το θυμάμαι εντελώς χαχά-χουχού, και παρά τα όποια στερεότυπα και τα όποια κλισέ, έδειχνε και ένα κομμάτι του "πραγματικού" κόσμου, με τις ανισότητές του, τη βία του και τα προβλήματά του.
Νομίζω ότι στην ΕΡΤ έπαιζε μέχρι το 1998 περίπου (ή 1999) και το καλοκαίρι που τελείωσε στην ΕΡΤ, πρόβαλε ο Σκάι το Καρουσέλ ντε λας Αμέρικας, το οποίο δεν είχε τη δέουσα επιτυχία, γιατί μας είχε κερδίσει το ορίτζιναλ.
Μετά το Καρουσέλ, τη θέση στο πρόγραμμα πήραν οι Ατρόμητοι, αλλά δυστυχώς είναι εκτός ρετρο-ορίων...
Υ.Γ.: Στο Καρουζέλ δεν ήταν που είχαν βρει τα παιδιά ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, στο οποίο έμπαιναν από μια τρύπα σε έναν τοίχο με κισσό;
