Πρέπει να ήμουν Γ' Γυμνασίου, μικρό και άβγαλτο κορτσαδέλι (έβηξε κανείς

) και είχα
καψουρευτεί ένα παιδί απο γειτονικό σχολείο. Εγώ όταν καψουρευόμουν τότε μην
φανταστείτε οτι τολμούσα να μιλήσω ή έστω να κοιτάξω στα μάτια στο αντικείμενο του
πόθου μου (ευτυχως αυτό έχει αλλάξει

). Αντίθετα η στρατηγική μου ήταν να
μαθαίνω τα πάντα για αυτόν και απλά να τον παρατηρώ απο μακριά (κι αγαπημένοι).
Έτσι λοιπόν για μερικούς μήνες τον έπαιρνα καθημερινά τηλέφωνο, του έστελνα
ανώνυμα ραβασάκια, τον παρακολουθούσα όταν σχόλαγε (όταν τον πετύχαινα),
καθόμουν κάτω απο το σπίτι του και έριχνα πασιέντζες στο πεζοδρόμιο (όχι δεν είναι
μεταφορά, κυριολεκτικά μιλώ) και γενικά φρόντιζα να είμαι όσο πιο συχνά μπορούσα σε
μέρη που ήταν κι αυτός. Όλα αυτά μαζί με τον τότε κολλητό μου ο οποίος αγγόγυστα
ακολουθούσε τις καθημερινές μου εμπνεύσεις. Κι έτσι περνούσε όμορφα ο καιρός...
Μέχρι ένα βράδυ... όπου ο κολλητός μου φτάνοντας στο αμήν εκεί που καθόμασταν και
παρακολουθούσαμε τον εν λόγω απο μακριά, παίρνει πρωτοβουλία και πηγαίνει να τον
φέρει! Πώ πω μου κόπηκαν τα πόδια! Αλλά δεν έφυγα! Και ήρθε ο κολλητός μου μαζί
του, αυτός ευγενέστατος, ο κολλητός μου έκοψε λάσπη και αφησε αυτόν να με γυρίσει
σπίτι. Ε μιλήσαμε λιγακι (εγώ περισσότερο κουνούσα το κεφάλι μου, μην κοιτάτε τώρα
που αν αρχίσω δεν σταματάω, ε ρε πώς αλλάζει ο άνθρωπος), και όταν φτάσαμε σπίτι
μου, μου εξήγησε πολύ ευγενικά οτι δεν ενδιαφέρεται. Δεν θυμάμαι αν έκλαψα ή
στεναχωρήθηκα (για να μην θυμάμαι μάλλον δεν θα έκλαψα, τα θυμάμαι εγώ κάτι
τέτοια μελοδραματικά!) πάντως πήρα τηλέφωνο στο καπάκι τον κολλητο που έτρωγε τα
νύχια του πάνω απο τη συσκεύη και του έδωσα αναφορά ΑΦΟΥ του τα έψαλα. Πώ πω τι
ωραία χρόνια ρε γμτ....Και τώρα...τεσπα..
Το ωραίο της υπόθεσης ποιο είναι... Πριν κανα δυο χρόνια είδα τον νεαρό που μου είχε
πάρει τότε τα μυαλά, σε ένα gay bar με το αγόρι του!
Α ΩΣΤΕ ΕΤΣΙ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ! ΕΙΠΑ ΚΙ ΕΓΩ!