Συγνώμη που ξεθάβω αυτό το θέμα, αλλά ξαφνικά έβαλα σε τάξη κάποιες αναμνήσεις μου με αυτά που διάβασα. Παρότι είμαι σχετικά πιτσιρικάς (γεννηθής το 1986 γαρ) έχω και εγώ μερικές αναμνήσεις από μερικά ρετρό luna park (και όχι μόνο).
Αλλά ας ξεκινήσω από το τέλος.
Σαν χόμπι μου έχω το να περιφέρομαι και να ψάχνω για εγκαταλελειμένους χώρους (σπίτια κτλ) και κυρίως για παλιά οχήματα (αφού τέτοια παίρνω και επαναφέρω στη ζωή). Σε μία από αυτές τις βόλτες, παρέα με τη νυν κοπέλα μου, ανακάλυψα το εγκαταλελειμένο Tivoli. Στην αρχή εντυπωσιάστηκα που υπήρχε ένα εγκαταλελειμένο luna park δίπλα στο σταθμό του τραίνου και δεν το είχα προσέξει ποτέ.
Και διαβάζοντας αυτό το θέμα συνειδητοποίησα ότι το tivoli το έχω επισκεφτεί πολλάκις, και μάλιστα με πολύ όμορφες αναμνήσεις. Κάπου κοντά στο 2002 (ίσως και 2001) επισκέφτηκα για τελευταία φορά το tivoli (Να σημειώσω ότι επειδή ήταν βράδυ, δε θυμόμουν ότι είχα ξαναπάει πολλές φορές παλιότερα εκεί...). Παρέα με τους τότε "κολητούς" μου και την κοπέλα με την οποία είμασταν και καλά μαζί. Στο σπίτι του τόμου αν θυμάμαι καλά είχαν γίνει και οι πρώτες τρυφερότητες μας. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά όμως είναι το παιχνίδι στο οποίο έγινε (από ότι έμαθα από εδώ) και το ατύχημα με την 9χρονη:
Και τι θέλω να πω. Για χρόνια έλεγα ότι τα παιχνίδια του Allou είναι "ξενέρωτα" επειδή έχουν υπερβολικά πολλές δικλείδες ασφαλείας. Αντίθετα πάντα έφερνα στη μνήμη μου δύο παιχνίδια που με είχαν κάνει να νιώσω ζωντανός. Το ένα ήταν το παραπάνω. Είμασταν αρκετά άτομα και είχαμ κάτσει όλοι σε μία σειρά. Θυμάμαι λοιπόν ότι η μπάρα ΄που έκλεινε στα πόδια μας, για κάποιο λόγο ήταν χαλαρή. Τόσο χαλαρή που μπορούσες να απογειωθείς αν (και αυτό το αν έχει σημασία) το κάθισμα δεν είχε το σχεδιασμό που είχε, που δε σου επέτρεπε να γλιστρήσεις προς τα κάτω. Μέχρι λοιπόν να το πάρουμε χαμπάρι ότι όσο και να κουνιέται η μπάρα εμείς δεν κινδυνεύαμε, προσπαθούσαμε τα αγόρια της παρέας να την κρατήσουμε κάτω. Φυσικά μόλις πήραμε χαμπάρι ότι δεν κινδυνεύαμε, ξαναμπήκαμε και το διασκεδάσαμε. Βέβαια εμείς είμασταν μαντράχαλοι, ενώ ένα μικρό κοριτσάκι όχι.
Το δεύτερο παιχνίδι που είχα ζήσει παρόμοια κατάσταση ήταν ένα αρχαίο "σφυρί" σε ένα μικρό luna park στο Γαλάτσι (πάνω στη συνέχεια της Κύμης). Είχαμε παέι σε ακόμα μικρότερη ηλικία (νομίζω 1 με 2 γυμνασίου) με την "παρέα". Τολμήσαμε να ανέβουμε μόνο εγώ και ένα ακόμα παλικάρι. Το σφυρί αυτό (σε αντίθεση με το άλλο που θυμάμαι στα αηδονάκια) δεν είχε τζάμι, παρά μόνο κάγκελα από πάνω μας. Μας βάλανε μέσα και ξεκίνησε η βόλτα. Εκτός λοιπόν ότι δεν ξέραμε αν θα μας κρατήσει (μικρά παιδιά γαρ) πέφτανε πάνω μας κέρματα από τους προηγούμενους (παίζει και δικά μας λολ) και κάτι υγρά (που ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήταν). Όταν κατεβήκαμε μπορώ να πω ότι ηρεμήσαμε.
Τέλος μιας και άνοιξε το κουτί με τις αναμνήσεις, να πω ότι πιο καλά από όλα θυμάμαι το "αηδονάκια" επειδή λόγο περιοχής κατοικίας ήταν το πιο κοντινό. Και το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν το τρενάκι σκουλίκι που έμπαινε μέσα στο μήλο. Δυστυχώς πλέον το luna park αυτό, αφού έμεινε μισό και με λίγα παιχνίδια, μεταφέρθηκε απέναντι και πλέον είναι ακόμα μικρότερο και αδιάφορο.
Να σημειώσω εδώ ότι προχθές που πέρασα από Βάρκιζα παρατήρησα ότι το luna park έλειπε και πλέον είχε γίνει ο χώρος παρκιγκ. Στην αλάνα από πίσω (που είναι η στάση του λεωφορείου) είχα περάσει όμορφες στιγμές ταρζανιών και καγκουριλικιών, καθώς και κυνήγει με την τροχαία...
Και να αναφέρω ότι υπάρχει ένα ρετρό luna park (τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε εμένα και αν πάτε θα το δείτε και εσείς) στη Ν. Μάκρη, απένανατι από τη Nissan στο δρόμο που πάει στο Διόνυσο.
Ελπίζω να μην σας κούρασα.
...οι αναμνησεις χρειαζονται κοπο για να τις διατηρησεις...
