mastoras
Retro Member
- Joined
- 14 Ιουν 2007
- Μηνύματα
- 157
- Αντιδράσεις
- 44
Ένα πρόσφατο ποστ της Death2Eliza μου δίνει την αφορμή να κάνω το εξής σχόλιο και ερώτημα:
Ο φονιάς που λέγεται "μανία καθαριότητας της μάνας" είναι κατά τη γνώμη μου η νούμερο ένα απειλή των ρετρομανιακών. Υπάρχει άραγε κανείς από εμάς που να μην έχει υποστεί την ακόλουθη τραγική εμπειρία; Γυρνώντας από ένα ολιγοήμερο ταξίδι στο χωριό, από δύο υπέροχες εβδομάδες στην κατασκήνωση, ή από κάπου αλλού, ανακαλύπτει ότι η μάνα-καταστροφέας έχει εκπορθήσει τη ντουλάπα με τα κόμιξ, το συρτάρι με τα επιτραπέζια και τα φιγουρίνια υπερ-ηρώων, ή (ακόμα χειρότερα) το πατάρι με τα παιχνίδια!
Υπάρχει πιο τραγική απελπισία; Κι όμως, όλοι μας το έχουμε νοιώσει. Εγώ ευτυχώς μόνο μία φορά, το καλοκαίρι του 1984, όταν το θανατηφόρο κεντρί της μανίας καθαριότητας εξαφάνισε ακαριαία δύο κούτες νουνού εβαπορέ γεμάτες κόμιξ, ανάμεσά τους αρκετά ελληνικά MAD, καθώς και μια σχεδόν πλήρη σειρά της ελληνικής έκδοσης του Superman, που ξεκινούσε από το τεύχος 1....
Μετά την τραγική αταβιστική κραυγή που βγήκε από το στόμα μου, πετάχτηκα σαν τρελός στο δρόμο ολοταχώς για τον κάδο απορριμμάτων του δήμου (εκείνους τους πορτοκαλί που τους αρπάζανε και τους σηκώνανε μηχανικά τα σκουπιδιάρικα), και έπεσα μέσα ψάχνοντας τις κούτες. Και η μάνα μου μου φώναξε από το μπαλκόνι πως τα σκουπίδια τα είχαν ήδη πάρει από την προηγούμενη εβδομάδα.
Αυτό ήταν. Απερίγραπτη απελπισία.
Το μόνο καλό ήταν πως από τότε κανένας δεν άγγιξε τα κόμιξ μου, τα οποία τα υπερασπίστηκα μέχρι τελικής πτώσης δύο φορές από τις ίδιες δαγκάνες της "μανίας καθαριότητας της μάνας".
Θα ήθελα να ξέρω αν κι εσείς έχετε παρόμοιες αναμνήσεις. Εάν υπάρχει κάποιος εδώ μέσα του οποίου η μάνα να μην του πέταξε ποτέ τίποτε, προτείνω να της δοθεί το βραβείο της ιδανικής μάνας του retromaniax.gr.
Ο φονιάς που λέγεται "μανία καθαριότητας της μάνας" είναι κατά τη γνώμη μου η νούμερο ένα απειλή των ρετρομανιακών. Υπάρχει άραγε κανείς από εμάς που να μην έχει υποστεί την ακόλουθη τραγική εμπειρία; Γυρνώντας από ένα ολιγοήμερο ταξίδι στο χωριό, από δύο υπέροχες εβδομάδες στην κατασκήνωση, ή από κάπου αλλού, ανακαλύπτει ότι η μάνα-καταστροφέας έχει εκπορθήσει τη ντουλάπα με τα κόμιξ, το συρτάρι με τα επιτραπέζια και τα φιγουρίνια υπερ-ηρώων, ή (ακόμα χειρότερα) το πατάρι με τα παιχνίδια!
Υπάρχει πιο τραγική απελπισία; Κι όμως, όλοι μας το έχουμε νοιώσει. Εγώ ευτυχώς μόνο μία φορά, το καλοκαίρι του 1984, όταν το θανατηφόρο κεντρί της μανίας καθαριότητας εξαφάνισε ακαριαία δύο κούτες νουνού εβαπορέ γεμάτες κόμιξ, ανάμεσά τους αρκετά ελληνικά MAD, καθώς και μια σχεδόν πλήρη σειρά της ελληνικής έκδοσης του Superman, που ξεκινούσε από το τεύχος 1....
Μετά την τραγική αταβιστική κραυγή που βγήκε από το στόμα μου, πετάχτηκα σαν τρελός στο δρόμο ολοταχώς για τον κάδο απορριμμάτων του δήμου (εκείνους τους πορτοκαλί που τους αρπάζανε και τους σηκώνανε μηχανικά τα σκουπιδιάρικα), και έπεσα μέσα ψάχνοντας τις κούτες. Και η μάνα μου μου φώναξε από το μπαλκόνι πως τα σκουπίδια τα είχαν ήδη πάρει από την προηγούμενη εβδομάδα.
Αυτό ήταν. Απερίγραπτη απελπισία.
Το μόνο καλό ήταν πως από τότε κανένας δεν άγγιξε τα κόμιξ μου, τα οποία τα υπερασπίστηκα μέχρι τελικής πτώσης δύο φορές από τις ίδιες δαγκάνες της "μανίας καθαριότητας της μάνας".
Θα ήθελα να ξέρω αν κι εσείς έχετε παρόμοιες αναμνήσεις. Εάν υπάρχει κάποιος εδώ μέσα του οποίου η μάνα να μην του πέταξε ποτέ τίποτε, προτείνω να της δοθεί το βραβείο της ιδανικής μάνας του retromaniax.gr.
