Τον θυμάμαι έντονα. Σε συναυλίες στον Λυκαβηττό, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στο ραδιόφωνο... τα τραγούδια του ήταν άρρηκτα δεμένα με την περιόδο της χούντας και μετά. Το "Μεγάλο μας Τσίρκο", παράσταση που είχε μείνει στην ιστορία... Στο γυμνάσιο (ποδιές, γιακάς, σήμα του γυμνασίου που πηγαίναμε, κορδέλλα, μάθημα το Σάββατο...), στο μάθημα των Ελληνικών κάναμε τον Ερωτόκριτο και για μας σήμαινε: Νίκος Ξυλούρης... Λίγο πριν πεθάνει τον είδα στο δισκοπωλείο που είχε ανοίξει σε μια στοά στην Πανεπιστημίου... Καθόταν δίπλα στο ταμείο (στο οποίο καθόταν μάλλον η γυναίκα του), ψηλός, αδύνατος, με την τραγιάσκα να σκεπάζει το γυμνό του κεφάλι, καταπονημένος από την αρρώστια, αλλά αγέρωχος με τα γαλάζια του μάτια να κοιτάνε ντόμπρα. Ηταν χειμώνας.. μετά από λίγο μάθαμε ότι πέθανε...