Ξένοι ηθοποιοί - Ξένες ταινίες του '40, '50, '60 που αγαπήσαμε.

[αριαδνη]

Δηλ.ελεφαντας θεωρεις ας πούμε φυσιολογικό παιδάκια να αυνανιζονται σε πασαλλους όπως μας δείχνει ο χορός της πραγματικότητας , αυτό γίνεται μήπως και στην πραγματικότητα γιατί δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο από τα παιδικά μου χρόνια. Είναι καλλιτεχνική αδεία θα μου πεις; Είμαι σίγουρη για την απάντηση οκ σκεψου δηλ.σε λίγα χρόνια τι θα δούμε στο σινεμά αφου όλα πια τα θεωρείται φυσιολογικά και ορθά. Δεν τα είδα τα ομαδικά όργια μόλις κατάλαβα τι επρόκειτο να γίνει έφυγα από την αίθουσα. Δεν φταιω εγώ αν επιλέγονται αυτές οι ταινίες. Και πλέον διαβάζω κριτικές για να μην πάω όσο την πατησα την πατησα

 

[80s_born_and_bred]

Δυστυχως το καλο γουστο, που περιλαμβανει την αποφυγη ακροτητων (αυτο που λενε gratuitous violence, ας πουμε) δεν μπορει να εφαρμοσθει με κωδικες αλλα αντικατοπτριζει τις μορφες κοινοτικης οργανωσης της καθε χωρας. Η τεχνη ειναι δευτερογενης δραστηριοτητα. Γι αυτο η Σουηδια δεν ειχε αναγκη απο Hays και οι ΗΠΑ, οπου τα τελευταια 50 χρονια διευρυνονται οι ανισοτητες και αυξανεται η περιθωριοποιηση και αποξενωση, αρχισαν να παραγουν αντιαισθητικες μπουρδες ψευδο-ρεαλισμου.
Οσο για τα χρηστα ηθη παντοτε θα εξελισσονται οσο θα διευρυνονται οι σφαιρες των δικαιωματων (γυναικειων, σεξουαλικων, μειονοτικων κλπ.). Η ποιοτητα θα ειναι ανιση, αλλα συμφωνω με τον elephada και τον karapiperim οτι εχουμε δικαιωμα να μην δουμε μια ταινια που υποψιαζομαστε οτι θα μας κλονισει η αισθητικη της. Αν τα ηθη δεν εξελίσσονταν με τα χρονια, τοτε το φορουμ αυτο θα περιοριζοταν αυστηρα σε πλουσιους ετεροφυλοφιλους λευκους αντρες. Στοιχεια απο τα «χρηστα ηθη» του σημερα ηταν παντοτε πρωτοποριακες κατακτησεις της προηγουμενης εποχης, και ουτω καθεξης.
Αισθητικα νομιζω δεν διαφωνουμε bambinella, αλλα 1) δεν θεωρω οτι η λογοκρισια λυνει τιποτα και 2) ο,τι μου φαινεται απωθητικο στις νεες «ρεαλιστικες» ταινιες ειναι καρπος πολυ βαθυτερων οικονομικων και κοινωνικων διεργασιων της εποχης μας στις οποιες επισης εναντιωνομαι.

Και για να μην ξεχνιομαστε: στις 28 Γεναρη η Criterion κυκλοφορει τον «Συναγερμο Θανατου» (1964) του Σιντνευ Λουμετ.


Απο το προγραμμα σε μια προβολη που εγινε το 2014 στη Θεσσαλονικη:

«Περίοδος ψυχρού πολέμου, αρχές δεκαετίας του`60. Ένα ηλεκτρονικό λάθος στέλνει αμερικανικά βομβαρδιστικά εξοπλισμένα με ατομικά όπλα να χτυπήσουν τη Μόσχα. Όταν το λάθος γίνεται αντιληπτό, δίνεται εντολή ανάκλησής τους, αλλά ένα αεροπλάνο έχει φθάσει στο σημείο της μη επιστροφής. Η Μόσχα δέχεται θανατηφόρο χτύπημα. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ κάνει το παν για να μην ξεσπάσει τρίτος παγκόσμιος πόλεμος και πείθει το γενικό γραμματέα του κομμουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης πως όλα έγιναν από λάθος. Όμως, οι ΗΠΑ πρέπει να πληρώσουν ένα αντίτιμο κι αυτό θα είναι πολύ σκληρό. Θα υπάρξουν αντίποινα, αλλά πρέπει να γίνουν από Αμερικανούς. Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και δραματικές.

Μια εκπληκτική ταινία με επιταχυνόμενο αγωνιακό ρυθμό, με αργό λειτουργικό μοντάζ, έξοχη φωτογραφία και μινιμαλιστική λιτότητα. Ο Λουμέτ, με μια σκηνοθεσία που παρακάμπτει τη θεατρικότητα, με πολλά εσωτερικά πλάνα και έμφαση στο διάλογο, εμψυχώνει την ψυχροπολεμική παράνοια του `60, αλλά και το δράμα των αντιφάσεων. Όλα είναι εξαιρετικά, λιτά, με ένα ονειρικό, παραισθητικό κλίμα (κάτι σαν εφιάλτης), με πολύ καλές λεπτομέρειες. Εντυπωσιακό, ανατρεπτικό φινάλε σ’ ένα φιλμ που προειδοποιεί ξεκάθαρα πως, αν συνεχιστεί ο παραλογισμός, έτσι ή αλλιώς δεν θα αποφευχθεί το μοιραίο. Το 2000 έγινε το ασπρόμαυρο, τηλεοπτικό ριμέικ από τον Στίβεν Φρίαρς που υπήρξε επίσης καίριος. Πάντως, ο Συναγερμός του θανάτου αποτελεί ένα σπάνιο ντοκουμέντο που, μισό αιώνα από τότε που γυρίστηκε, παραμένει μνημειώδες».

10 ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟΝ «ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»

Πέραν των άλλων, 10 λόγοι για να μην χάσετε το Συναγερμό του θανάτου είναι:

1. Για το εκπληκτικό, σεναριακό εύρημα που σε αφήνει άναυδο.
2. Για ένα εσωτερικό, διακριτικό μοντάζ, που δημιουργεί μια κλιμακούμενη ένταση.
3. Για το έξοχο κλίμα του αινιγματικού, ζοφερού ονείρου
4. Για τη διαχρονικότητα του θέματος με την άποψη πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο.
5. Για τα κορυφαία διλήμματα που βάζει η μυθοπλασία.
6. Για τη μινιμαλιστική λιτότητα της σκηνοθεσίας
7. Για τους πειστικούς ρόλους
8. Για την άψογη, ντοκιμαντερισμένη οπτική για το πώς αντιμετωπίζεται μια κρίση.
9. Για την έξοχη, ασπρόμαυρη φωτογραφία που σχεδόν «μιλάει».
10. Γιατί το συμφέρον των πολλών υπερβαίνει το ατομικό όσο τραγικό κι αν είναι αυτό».

 

[αριαδνη]

(1) Μα γιατί πήγατε να τα δειτε αφού δεν σας αρέσουν (και δικαίωμά σας φυσικά)? Δεν σας υποχρέωσε κανείς. Εκεί είναι που χάνουμε τη συνεννόηση. Αφήστε να υπάρχουν αυτά τα έργα που σας ενοχλούν για όσους δεν τους ενοχλούν. Καλά, δεν εννοώ ότι εσύ ή η bambi δεν θα με αφήνατε, αλλά ο κώδικας Hays δεν θα άφηνε καν να γυριστούν.
Καλ[Bα κάνουν και υπάρχουν ελέφαντας , κάποια μέρα ας τα δουν και οι επόμενες γεννιες και ας κρίνουν μόνες τους. (
)Δεν θα πήγαινα ποτέ να δω τέτοιες ταινίες απλα στην αρχή είχε αριστουργήματα όπως το Φαρενάιτ, τα πάντα για την Ευα, λεβιαθαν και άλλα και έτσι νόμιζα πως θα πάει. Όταν πήγα να δω το ή σημάσια του να αγαπας νόμιζα ότι θα δω ένα γαλλικό ερωτικό ρομαντικό δράμα με την Σναιτερ , πήρα και χαρτομάντιλα μαζί μου να κλάψω έναν χαμένο ερωτα, κούνια που με κουναγε[/B]

Όσο για το sweet movie, ναι, καιρός να το ξαναδώ (κάπου το έχω σε ένα CD-R) διότι το είχα δει το 1970τόσο και δεν θυμάμαι πολλά (εκτός από τη βάρκα με τη μουσούδα του Μαρξ, αλλά αυτό είναι γιατί έχω το δίσκο με τη μουσική του Χατζιδάκι) αλλά δεν θυμάμαι τίποτε ιδιαίτερα σοκαριστικό. Το είχα βρει μάλλον βαρετό, προτιμώ άλλες ταινίες του Μακαβέγιεφ εκείνης της περιόδου (π.χ. το Montenegro. Όπως βαρετό μου φάνηκε και το Σαλό του Παζολίνι (που το ανέφερες πιο πριν, νομίζω), που το είδα σε βίντεο μεγάλος (το άρχισα αλλά δεν το τελείωσα όχι γιατί με ενόχλησαν οι σκηνές αλλά διότι αφού είδα ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι από την αρχή της ταινίας δεν είχα το παραμικρό ενδιαφέρον στο τι γινόταν παρακάτω).
Σημειωτέον ότι ο Παζολίνι είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες, έγω δει πολλές ταινίες του και από αρκετές φορές την κάθε μία. Όπως και ο Φασμπίντερ μου άρεσε, αλλά όταν πήγα να δω "Τα πικρά δάκρυα της Πέτρας φον Καντ" σκυλοβαρέθηκα και έφυγα από τη μέση. (Δεν θα σου άρεσε, με το θέμα που είχε).

(2) Το τι είναι φυσιολογικό και το τι όχι είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά άσχετη. Ποιος είπε ότι οι ταινίες (και η τέχνη γενικότερα) επιτρέπεται να ασχολείται μόνο με αυτό που θεωρείται (από κάποια αυτοδιορισμένη ομάδα) φυσιολογικό?

(3) Και δεν βρίσκω τίποτε το μεμπτό σ' αυτή σου την απόφαση.

Ο θάνατος στην Βενετια , αριστούργημα; Εμένα προσωπικά ελέφαντας με έπιασαν τα γέλια καθώς έβλεπα έναν μεσήλικα να κυνηγάει ένα παιδάκι που είχε και την νταντά μαζί του στα στενα της βενετιας και να λιώνει από πάθος στην παραλία για το 13 χρόνο! Θα έπρεπε να με πιάσουν τα κλάματα για την κατάντια του ανθρώπου.

(1) Μα γιατί πήγατε να τα δειτε αφού δεν σας αρέσουν (και δικαίωμά σας φυσικά)? Δεν σας υποχρέωσε κανείς. Εκεί είναι που χάνουμε τη συνεννόηση. Αφήστε να υπάρχουν αυτά τα έργα που σας ενοχλούν για όσους δεν τους ενοχλούν. Καλά, δεν εννοώ ότι εσύ ή η bambi δεν θα με αφήνατε, αλλά ο κώδικας Hays δεν θα άφηνε καν να γυριστούν.

Όσο για το sweet movie, ναι, καιρός να το ξαναδώ (κάπου το έχω σε ένα CD-R) διότι το είχα δει το 1970τόσο και δεν θυμάμαι πολλά (εκτός από τη βάρκα με τη μουσούδα του Μαρξ, αλλά αυτό είναι γιατί έχω το δίσκο με τη μουσική του Χατζιδάκι) αλλά δεν θυμάμαι τίποτε ιδιαίτερα σοκαριστικό. Το είχα βρει μάλλον βαρετό, προτιμώ άλλες ταινίες του Μακαβέγιεφ εκείνης της περιόδου (π.χ. το Montenegro. Όπως βαρετό μου φάνηκε και το Σαλό του Παζολίνι (που το ανέφερες πιο πριν, νομίζω), που το είδα σε βίντεο μεγάλος (το άρχισα αλλά δεν το τελείωσα όχι γιατί με ενόχλησαν οι σκηνές αλλά διότι αφού είδα ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι από την αρχή της ταινίας δεν είχα το παραμικρό ενδιαφέρον στο τι γινόταν παρακάτω). Σημειωτέον ότι ο Παζολίνι είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες, έγω δει πολλές ταινίες του και από αρκετές φορές την κάθε μία. Όπως και ο Φασμπίντερ μου άρεσε, αλλά όταν πήγα να δω "Τα πικρά δάκρυα της Πέτρας φον Καντ" σκυλοβαρέθηκα και έφυγα από τη μέση. (Δεν θα σου άρεσε, με το θέμα που είχε).

(2) Το τι είναι φυσιολογικό και το τι όχι είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά άσχετη. Ποιος είπε ότι οι ταινίες (και η τέχνη γενικότερα) επιτρέπεται να ασχολείται μόνο με αυτό που θεωρείται (από κάποια αυτοδιορισμένη ομάδα) φυσιολογικό?

(3) Και δεν βρίσκω τίποτε το μεμπτό σ' αυτή σου την απόφαση.

Όταν είδα τον θάνατο στην Βενετια γελαγα καθώς έβλεπα έναν γερολυκο διανοούμενο να λιώνει από πάθος για ένα 13 χρόνο που συνοδευόταν από την νταντά του. Μάλλον θα πρεπε να με πιάσουν τα κλάματα για την ανθρώπινη κατάντια! Τώρα τα μηνύματα που έχει να δώσει δεν τα επιασα είμαι και από χωριο , εξήγησε τα μου, μπορεί να αλλάξω γνώμη, να το δω και γω ως αριστουργηματικο.
Το sweet movie βαρετό; Μια Αννα Πλανετα 30 χρόνων που συνευρίσκεται με 10 χρόνα παιδάκια αφού τα πλανευει με ζαχαρωτα σε ένα ασυνηθιστο πλοιάριο και μετα τα σκοτωνει ε δε είναι και καθημερινό! Ούτε το ντουζ στην σοκολάτα και μετά ή αυτοκτονια ,ούτε το ανδρικο μόριο...από πλατίνα τι να πρωτοθυμηθουμε πια αγαπητέ, δεν σου έμεινε αυτή ή ταινία στην μνήμη ;
Στην πρωταγωνίστρια έμεινε γιατί έφυγε νύκτα κακήν κακώς! Της ζήτησε ο σκηνοθέτης και πιο ακραία πράγματα από αυτά που έκανε!το ξέρεις ότι δεν θα υπήρχε ο χαρακτήρας της καπετανιου Άννας αν ή μελαχροινη ηθοποιός δεν αηδιαζε και δεν τα εγκατέλειπε πριν ολοκληρωθεί ή ταινια.
Και το σάλο βαρετό; εδώ όσοι το είδαν δεν ξαναφαγαν σοκολάτα για δύο τρεις βδομαδες!
Αυτά είναι εμπειρίες, ελέφαντας δεν είναι απλές ταινιες και ας μείνουν για να βλέπουν οι απόγονοι μας , οι επόμενες γεννεες και να κρίνουν πόσα λιθαράκια βαλαμε στον ....πολιτισμο και επίσης να εκτιμήσουν τις ταινιες του 50' και 60' ! Όλα και όλα βαρετές ταινίες δεν είναι πάντως ούτε το σάλο ούτε το sweet movie, μάλλον θες επαναληψη. Στο sweet movie έφυγε κόσμος , δεν σε σοκαρε καμιά σκηνή;

 

[elephadas]

Ε, δεν θυμάμαι να με σόκαρε, τι να κάνω? Ανδρικά μόρια από διάφορα υλικά πουλιούνται σε άπειρα σχετικά μαγαζιά (εκτός αν ήταν η πλατίνα που σε σόκαρε λόγω κόστους), μία κυρία καλυμμένη με σοκολάτα θα μπορούσε να μου άρεσε (εξαρτάται από τη μάρκα της σοκολάτας), και την αποπλάνηση των παιδακίων δεν τη θυμάμαι. Αλλά βασικά βαριέμαι ταινίες που βρίσκω αποκλειστικό σχεδόν σκοπό τους έχουν να "Épater la bourgeoisie" (φράση που υπάρχει από τον 19ο αιώνα, για να μη λέμε ότι αυτά είναι καινούργια). Μπουρζουάς είμαι, αλλά αφού αυτά δεν με σοκάρουν, τι μένει από την ταινία? Λίγα πράματα. Γι' αυτό βαριέμαι.

Φαντάζομαι ο "Χορός της πραγματικότητας" είναι σύγχρονη ταινία. Ούτε την έχω δει ούτε ξέρω τίποτε γι' αυτήν κι έτσι δεν μπορώ να έχω γνώμη.

Αλλά θα κρατήσω αυτό που έγραψε η bambinella "Προσωπικα προτιμω τον ηπιο τροπο, ενω καποιοι αλλοι τον ωμο ρεαλισμο και την προκληση. Δικαιωμα σας, αλλα αν ηταν ετσι ολες οι ταινιες, εμεις που δεν αντεχουμε φυσει και θεσει αυτα τα πραγματα, δεν θα μπορουσαμε να βρουμε εργο να δουμε." διότι είναι αυτό ακριβώς που λέω από την αρχή (αλλά με διαφορετικό "έτσι"): Ο κώδικας Hays έκανε να είναι "όλες οι ταινίες έτσι" και μου αφαιρούσε αυτό το δικαίωμα αφού περιόριζε τι μπορούσα να δω. Η κατάργησή του δεν περιόρισε τι μπορείτε να δείτε. Αν δεν βρίσκετε αρκετές ταινίες του γούστου σας, δεν φταίει η έλλειψη του κώδικα.

Νομίζω όμως ότι έχουμε εξαντήσει το θέμα, τουλάχιστον εμείς που έχουμε γράψει 2-3 ποστς ο καθένας, και τώρα πια θα μιλάμε σε κύκλους λέγοντας τα ίδια, χωρίς να αλλάζουμε τις απόψεις των συνομιλητών μας.

Πάντως βγήκε κάτι θετικό για σένα από την εμπειρία σου με τις φρικτές ταινίες, αγαπητή αριάδνη. Λες "Και πλέον διαβάζω κριτικές για να μην πάω όσο την πατησα την πατησα". Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να το κάνεις πάντα. Για να γυρίσουμε σε ρετρό, η Κυριακάτικη (νομίζω) εκπομπή στο ραδιόφωνο του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου, στην οποία συζητούσε τις ταινίες τη επόμενης βδομάδας, ήταν κάτι που προσπαθούσα να μη χάνω ποτέ. Δεν εννοώ ότι πάντα συμφωνούσα με τις υποδείξεις του, αλλά μου έδιναν στοιχεία για να διαλέξω ποια ταινία θα έβλεπα. (Μία τη βδομάδα το πολύ, διότι υπήρχε και θέατρο, και συναυλίες και όταν περίσσευε χρόνος από αυτά, κι ένα Πολυτεχνείο να παρακολουθήσω.)

 

[αριαδνη]

Ω ναι ελέφαντας υπάρχει ή αποπλάνηση των παιδακιων που ή Πλανετα πετά στις ακτές και μετά αυτά ξυπνούν και χαρωπα τραγουδούν "τα παιδιά κάτω στον κάμπο", ή παρθένα νύφη του μεγιστάνα με τα απόκρυφα της που λαμποκοπουν πνίγεται στην σοκολάτα και ζουν αυτοί καλά και μεις καλύτερα. Καθημερινές καταστάσεις δηλ.
Δεν θέλω να είμαι άδικη είδα και αριστουργηματικές ταινιες όπως το Φαρενάιτ, τα πάντα για την Ευα, τους 10 μικρούς νέγρους και πολλές όμορφες καλές σύγχρονες ταινίες. Και σίγουρα θα προσέχω...μεγάλο μάθημα οι φθηνές ταινιες

 

[Bambinella]

Οσον αφορα την καταργηση του κωδικα, εντελως πληροφοριακα αυτο, βεβαιως και περιοριστηκαν οι επιλογες μου. Αποδειξη οτι δε βλεπω ταινιες που γυριστηκαν μετα απο αυτον. Οσοι σκεφτομαστε με τον τροπο της Αριαδνης και τον δικο μου υποφερουμε με την προβολη του αιματος, της βιας, του σεξ, της βωμολοχιας, των διαστροφων. Εσεις οι αλλοι υποφερετε με την ελλειψη τους και περιοριζονται οι δικες σας επιλογες;........................Τι να πω εδω;
Λιγο πιο πανω εκανα τη διαπιστωση οτι δε θα βγει ακρη και επαληθευομαι. Η συνεχιση του διαλογου θα ειναι οπωσδηποτε περιττη, οπως αλλωστε ειπε και ο Ελεφαντας.
Οποτε, εγω τουλαχιστον, κοβω το θεμα εδω χρησιμοποιωντας μια φραση της Μπριζιτ Μπαρντο. Μιας γυναικας που θαυμαζω απεριοριστα για τη σπανια ομορφια της και κυριως για το φιλοζωικο της εργο.
Σε μια τηλεοπτικη της συνεντευξη ο δημοσιογραφος, σε αυτο το εργο αναφερομενος, τη ρωτησε τι εχει να απαντησει σε οσους λενε πως αντι να βοηθησει τους ανθρωπους, εκεινη βοηθαει τα ζωα. Και η Μπριζιτ ειπε:

"Δεν απαντω τιποτα σε ανθρωπους που δεν προκειται να με καταλαβουν ποτε."

Προτεινω, αγαπητοι συμφορουμιτες, να κανετε κι εσεις το ιδιο με τη Β.Β. και με εμενα. Ουτε εγω θα σας καταλαβω.

 

[αριαδνη]

Ε, δεν θυμάμαι να με σόκαρε, τι να κάνω? Ανδρικά μόρια από διάφορα υλικά πουλιούνται σε άπειρα σχετικά μαγαζιά (εκτός αν ήταν η πλατίνα που σε σόκαρε λόγω κόστους), μία κυρία καλυμμένη με σοκολάτα θα μπορούσε να μου άρεσε (εξαρτάται από τη μάρκα της σοκολάτας), και την αποπλάνηση των παιδακίων δεν τη θυμάμαι. Αλλά βασικά βαριέμαι ταινίες που βρίσκω αποκλειστικό σχεδόν σκοπό τους έχουν να "Épater la bourgeoisie" (φράση που υπάρχει από τον 19ο αιώνα, για να μη λέμε ότι αυτά είναι καινούργια). Μπουρζουάς είμαι, αλλά αφού αυτά δεν με σοκάρουν, τι μένει από την ταινία? Λίγα πράματα. Γι' αυτό βαριέμαι.

Φαντάζομαι ο "Χορός της πραγματικότητας" είναι σύγχρονη ταινία. Ούτε την έχω δει ούτε ξέρω τίποτε γι' αυτήν κι έτσι δεν μπορώ να έχω γνώμη.

Αλλά θα κρατήσω αυτό που έγραψε η bambinella "Προσωπικα προτιμω τον ηπιο τροπο, ενω καποιοι αλλοι τον ωμο ρεαλισμο και την προκληση. Δικαιωμα σας, αλλα αν ηταν ετσι ολες οι ταινιες, εμεις που δεν αντεχουμε φυσει και θεσει αυτα τα πραγματα, δεν θα μπορουσαμε να βρουμε εργο να δουμε." διότι είναι αυτό ακριβώς που λέω από την αρχή (αλλά με διαφορετικό "έτσι"):
Πάντως βγήκε κάτι θετικό για σένα από την εμπειρία σου με τις φρικτές ταινίες, αγαπητή αριάδνη. Λες "Και πλέον διαβάζω κριτικές για να μην πάω όσο την πατησα την πατησα". Αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να το κάνεις πάντα. Για να γυρίσουμε σε ρετρό, η Κυριακάτικη (νομίζω) εκπομπή στο ραδιόφωνο του Γιάννη Μπακογιαννόπουλου, στην οποία συζητούσε τις ταινίες τη επόμενης βδομάδας, ήταν κάτι που προσπαθούσα να μη χάνω ποτέ. Δεν εννοώ ότι πάντα συμφωνούσα με τις υποδείξεις του, αλλά μου έδιναν στοιχεία για να διαλέξω ποια ταινία θα έβλεπα. (Μία τη βδομάδα το πολύ, διότι υπήρχε και θέατρο, και συναυλίες και όταν περίσσευε χρόνος από αυτά, κι ένα Πολυτεχνείο να παρακολουθήσω.)

Επειδή τώρα το δα , όχι αγαπητέ δεν με σοκαρε ή πλατίνα και το κόστος της ( μεθύστανας του πλουτου ήταν ο άνθρωπος που λέει και ο Φατσεας τι θα παιρνε,αλουμινιο)αλλο πράγμα με σοκαρε αλλά πρέπει να δεις την ταινία να καταλάβει ς , είπαμε δεν μπορούν και όλα να γραφτούν εδώ μέσα θα γίνει ακατάλληλο τερμα!
Ο χορός της πραγματικότητας είναι του 91' και έχει και ριμεικ μετέπειτα δεν θυμάμαι τον τίτλο ποίηση δίχως τέλος κάπως έτσι.
Κατά τα γυριζω στα γνώριμα μονοπάτια με τις παλιές κλασσικές ταινίες και έχουν ανέβει κάμποσες.

 

[αριαδνη]

Όταν υπάρχει αυτό το πλάσμα εξ Ιταλιας τι μου λέτε εμένα για Μονικα και για Λορεν και για λολομπριτζιτα! Κλαουντια , κορμι, φωνη, φλόγα !ακόμα υπάρχει ως έκφραση σε μας στην επαρχία / τι κάνεις Μαρη Κλαουντια εσύ; Που συνηθως απευθύνεται σε μία ωραία γυναικα!

 

[αριαδνη]

Μήπως γνωρίζουμε ταινίες παιδιά που ανήκουν τα ενσταντανε; Ή μία ταινία είναι με την σιρλευ τεμπλ και ή άλλη με την ντορις ντει! Τις έχω πάρει από φεις. Και ιδού και μία φωτό για το θαύμα της 34 λεωφορου σε βιβλίο!

 

[Bambinella]

Δε νομιζω πως ειναι απο ταινιες οι δυο ασπρομαυρες φωτογραφιες.
Μαζι με τη Doris βλεπουμε και τον Bob Hope που, οπως λεγεται, ειχε δεσμο μαζι της εκεινα τα χρονια.

 

[αριαδνη]

Οπότε θα ναι από άρθρα είτε από διαφημίσεις και όμως ή σιρλει τεμπλ έπαιξε παιδί σε χριστουγεννιάτικη ταινία θα κάνω μία μικρή έρευνα, ευχαριστώ μπαμπι! Ίσως να ναι και από την ταινία χαιντι θα ψαξω ευθυς!

 

[αριαδνη]

H χριστουγεννιάτικη ταινία με την Σιρλευ λέγεται bright eyes του 34' αλλα και στην χαιντι του 37' υπάρχουν χριστουγεννιατικες σκηνες!

 

[80s_born_and_bred]

Φαινεται οτι εδω ο Bob και η Doris φωτογραφηθηκαν το 1948 στο Χολιγουντ, μια ημερα πριν μεταβουν στο Βερολινο για μια ειδικη παρασταση για τους Αμερικανους φανταρους. Μαζι τους ειχε παει και ο γνωστος συνθετης Irving Berlin.

 

[αριαδνη]

Φαινεται οτι εδω ο Bob και η Doris φωτογραφηθηκαν το 1948 στο Χολιγουντ, μια ημερα πριν μεταβουν στο Βερολινο για μια ειδικη παρασταση για τους Αμερικανους φανταρους. Μαζι τους ειχε παει και ο γνωστος συνθετης Irving Berlin.

Όταν είσαι διάσημος τα Χριστούγεννα πάντα είναι όμορφα αυτό έχω καταλάβει, ειδικα εκείνες τις ρετρό ωραίες εποχές!

 

[αριαδνη]

Ποια ηθοποιός της χρυσής εποχής του Χολυγουντ είναι ή πεντάμορφη μπεμπα;

 

[Bambinella]

Το βλεμμα της μου θυμιζει Lucille Ball.

 

[αριαδνη]

Το βρηκες και ήταν δυσκολο στο φεις ούτε οι αμερικάνοι μπράβο μπαμπι

 

[Bambinella]

Δεν ημουν εντελως σιγουρη, αλλα το βλεμμα στον ανθρωπο ειναι κατι που δεν αλλαζει ποτε.

 

[αριαδνη]

Πολύ λίγοι απάντησαν σωστά μπαίνουν τέτοια κουιζακια στο φεις και έχουν πλακα

 

[αριαδνη]

Τώρα παιδιά από που ή φωτό με την Μαιρυλιν δεν έχω ιδέα αν είναι από ταινία ή συνάντηση ! Ούτε ξέρω ποιοι άλλοι σταρς είναι μαζί της! Την βρήκα και την παραθέτω εδώ , δύο γνωστά ονόματα σίγουρα είναι. Επίσης έχει δει κανείς την γκαρσονιέρα του 1960 με την Σιρλευ Μακλειν;