Ξανασυναντώντας τον Τέρρυ

[Juanita]

Ο λαός μας λέει: ... Μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται...

πόσο μάλλον στην ηλικία των 16...

Η Κάντυ δεν είναι από τα καρτούν που θα καθίσει να κλάψει τη μοίρα της... (για πολύ... )

Προχωράει μπροστά με κάθε αντίτιμο...

Ο Τέρυ είναι παρελθόν για την Κάντυ όπως και η Κάντυ για τον Τέρυ και το συνειδητοποιούν όλοι τους στο Ρόκστοουν.

Αν ήθελε κάποιος από τους δυό να γυρίσει στον άλλον θα το έκανε.

Άλλωστε, η Σουζάνα δεν ήταν εμπόδιο εκείνη τη στιγμή...

 

[juliet]

Θα διαφωνήσω (όχι προς της λαική ρύση) αλλά προς το οτι η Σουζάνα δεν είναι το εμπόδιο. Ο Τέρυ τι κάνει αλήθεια εκεί; H Kάντυ γιατί κλαίει ακόμα και όταν μιλάει στην Έλινορ; Γιατί δεν πάει να του μιλήσει αλλά αποχωρεί σιωπηλή; Ο Τέρυ αποφασίζει να γυρίσει στο Στράντφορντ μόνο και μόνο επειδή σε αυτήν την οπτασία που νομίζει οτι φαντάστηκε την είδε δυστυχισμένη και να κλαίει. Γιατί σκέφτεται τη Σουζάνα εκείνη τη στιγμή και συγκρίνει το πόσο δυστυχισμένες κάνει τις δύο αυτές γυναίκες; Ποτέ δεν θα καταφέρει να κάνει ευτυχισμένη καμία τους. Έχει απόλυτα τη συναίσθηση της δέσμευσης. Και αποφασίζει να πράξει το σωστό, αυτό που δεσμεύτηκε να κάνει. Και η Κάντυ αποχωρεί ακριβώς με την ίδια συναίσθηση. Όχι γιατί το θέλει αλλά γιατί έτσι πρέπει. Το οτι πάνε παρακάτω δεν σημαίνει οτι το επιλέγουν αλλά οτι έτσι πρέπει να κάνουν. Όσο για τον Άλμπερτ που την προστατεύει συνέχεια αυτή είναι η δική του συναίσθηση του καθήκοντος και της αγάπης του από τη στιγμή που την υιοθέτησε αλλά δεν μπορεί να της προσφέρει την οικογένεια που χρειάζεται για να την στηρίξει στις δυσκολίες που περνάει.

 

[Juanita]

Χμμμ... βλέπουμε τελείως διαφορετικά τα πράγματα... αλλά αυτή είναι η μαγεία της "Κάντυ"...

Ο Τέρρυ στο Ρόκστοουν απλά έχει "πιάσει πάτο". Δυσκολεύεται να πιστέψει πως το όνειρό του να είναι μαζί με την Κάντυ ναυάγησε και πως τη συμπεριφορά για την οποία κατηγορούσε τον πατέρα του, τώρα είχε ο ίδιος... (άφησε τον μεγάλο έρωτα για ν΄ακολουθήσει το καθήκον του). Νομίζω πως αυτό είναι και το σημείο όπου συμφιλιώνεται -έστω και νοερά- με τον πατέρα του. Η ζωή δε μας τα φέρνει ποτέ όπως τα φανταζόμαστε... αλλά μιά άσχημη στιγμή δεν είναι και το τέλος.

Τη δύναμη να συνεχίσει τη ζωή του / καριέρα του του τη δίνει η εικόνα της Κάντυ που κλαίει επειδή τον βλέπει σ΄αυτά τα χάλια. Καταλαβαίνει πως με τη στάση του αυτή, πήγε χαμένη η θυσία της και τον οίκτο της - αυτόν τουλάχιστον - δεν μπορεί να τον δεχτεί . Μαζεύει λοιπόν τα κομμάτια του και αποφασίζει να γυρίσει στη μεγάλη του αγάπη: το θέατρο... να γίνει ο ηθοποιός που πάντα ήθελε, ο μεγάλος και τρανός που ονειρευόταν στη Σκωτία.

Για τον ίδιο λόγο κλαίει και η Κάντυ... για το όνειρο του Τέρρυ που κομματιάστηκε...

Τώρα είναι ο Άλμπερτ στη ζωή της, για τη δική του τη φυγή κλαίει, αυτόν αναζητά, αυτόν αναπολεί, αυτόν θέλει.

Προσωπικά, η ιστορία της Κάντυ είναι η ιστορία της Κάντυ και του Πρίγκηπά της. Μετά από τόσες αντιξοότητες / συγκυρίες καταφέρνει να τον βρει και -ακόμα και αν ακολουθεί ο καθένας το δρόμο του- να είναι μαζί.

Δεν καταλαβαίνω την τελευταία σου φράση: γιατί ο Άλμπερτ δεν μπορεί να της δώσει την οικογένεια που χρειάζεται στις δύσκολες στιγμές;;; Και - στον αντίποδα- πότε μπόρεσε ο Τέρρυ να το κάνει αυτό;;;;

BTW, καλώς ήλθες στην παρέα μας!!!

Είναι πάντοτε ευχάριστο να γνωρίζουμε μέλη της μεγάλης Καντοοικογένειας!!!

 

[juliet]

Candy...

You have suffered long enough...

I promise I'll make it up to you.

(παιδιά, ας μου μεταφράσει κανείς πως το καταλαβαίνει... γιατί εγώ βγάζω άλλο συμπέρασμα...)


I want you to be happy.

 


Kάντυ


υπέφερες για πολύ καιρό


υπόσχομαι να επανορθώσω


θέλω να είσαι ευτυχισμένη

 




Αυτό για εμένα είναι το resume για τον τρόπο που αισθάνεται ο Άλμπερτ απέναντι στην Κάντυ αλλά αντί για το ερωτικό ενδιαφέρον (που είναι απλώς μία υπόθεση που πλανιέται στην ατμόσφαιρα) υπάρχει στην ιστορία της Κάντυ μία βαθύτερη εξήγηση που αποκαλύπτεται στο τέλος. Οτι ο Άλμπερτ είναι ο κηδεμόνας, ο μεγαλος θείος, ο άνθρωπος που συγκινήθηκε από το μικρό κοριτσάκι που έκλαιγε και αποφάσισε να το κάνει να χαμογέλαει. Αντί όμως αυτού έχουμε μία Candy που απορρίπτεται από την οικογένεια που την υιοθέτησε (η Θεία Ελρόυ δεν την αφήνει να απολαύσει τις ανέσεις, την εξαιρεί από την οικογένεια), μία Candy που καλείται μόνη της να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες. Έχει ναι μεν τους φίλους της αλλά δεν όχι αυτό που έπρεπε τη στήριξη της μεγάλης οικογένειας Αντλευ. Και ο Άλμπερτ έχει απόλυτα τη συναίσθηση, ούτε εκείνος έχει ακόμα εκπληρώσει αυτό που ανέλαβε. Κάνει αυτό που μπορεί, όπως μπορεί.

Τον Τέρυ δεν τον συσχετίζω με την οικογενειακή ευτυχία αυτός είναι για άλλη δουλειά

Διαφωνώ στα περισσότερα από αυτά που λες πχ. ο πατέρας του είναι παράδειγμα προς αποφυγήν και ο Τέρυ συγκρίνει τον εαυτό του μαζί του γιατί τώρα και αυτός με τη σειρά του κάνει δύο γυναίκες δυστυχισμένες και μόνο η σκέψη είναι ικανή για να τον κάνει να αντιληφθεί τον πόνο που αποφέρει και στις δύο και να θέλει αλλάξει (δεν επιτρέπει στον εαυτό του να αγαπάει όπως ο πατερας του).

Επίσης θέλει να πιάσει πάτο γιατί δεν μπορεί να συνεχίσει ανευ εκείνης και αφήνεται..

Αυτό που δεν αντέχει είναι καθαρά η δυστυχία της Κάντυ (όταν χώριζαν της ζήτησε να γίνει ευτυχισμένη να του υποσχεθεί οτι θα γίνει ευτυχισμένη) και όμως τώρα την κάνει αυτός ακόμα πιο δυστυχισμένη. Εγώ ακράδαντα πιστεύω οτι γυρίζει πίσω αναλογιζόμενος πως ακόμα και από μακρία πρέπει να της προσφέρει την ευτυχία και όχι τη δυστυχία. Η απόφαση οτι θα είναι μακριά είναι γεγονός, η Σουζάνα γυρίζει και πάλι στην σκέψη των δύο. Βέβαια δεν τα λέω για να σε πείσω για εμένα είναι προφανές πως και οι δύο χρειάζεται να ανασυγκροτηθούν από τις πληγές του παρελθόντος. Είναι προφανές επίσης οτι αυτό είναι δύσκολο

 

[Juanita]

Αυτό για εμένα είναι το resume για τον τρόπο που αισθάνεται ο Άλμπερτ απέναντι στην Κάντυ αλλά αντί για το ερωτικό ενδιαφέρον (που είναι απλώς μία υπόθεση που πλανιέται στην ατμόσφαιρα) υπάρχει στην ιστορία της Κάντυ μία βαθύτερη εξήγηση που αποκαλύπτεται στο τέλος. Οτι ο Άλμπερτ είναι ο κηδεμόνας, ο μεγαλος θείος, ο άνθρωπος που συγκινήθηκε από το μικρό κοριτσάκι που έκλαιγε και αποφάσισε να το κάνει να χαμογέλαει. Αντί όμως αυτού έχουμε μία Candy που απορρίπτεται από την οικογένεια που την υιοθέτησε (η Θεία Ελρόυ δεν την αφήνει να απολαύσει τις ανέσεις, την εξαιρεί από την οικογένεια), μία Candy που καλείται μόνη της να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες. Έχει ναι μεν τους φίλους της αλλά δεν όχι αυτό που έπρεπε τη στήριξη της μεγάλης οικογένειας Αντλευ. Και ο Άλμπερτ έχει απόλυτα τη συναίσθηση, ούτε εκείνος έχει ακόμα εκπληρώσει αυτό που ανέλαβε. Κάνει αυτό που μπορεί, όπως μπορεί.

Από τη στιγμή της υιοθεσίας και μέχρι να τη στείλει στο Λονδίνο, ο Άλμπερτ είναι εκεί όταν τον χρειάζεται πραγματικά η Κάντυ και στο βαθμό που του το επιτρέπει η απόσταση που έπρεπε να κρατά από την οικογένεια.

Διαφωνώ στα περισσότερα από αυτά που λες πχ. ο πατέρας του είναι παράδειγμα προς αποφυγήν και ο Τέρυ συγκρίνει τον εαυτό του μαζί του γιατί τώρα και αυτός με τη σειρά του κάνει δύο γυναίκες δυστυχισμένες και μόνο η σκέψη είναι ικανή για να τον κάνει να αντιληφθεί τον πόνο που αποφέρει και στις δύο και να θέλει αλλάξει (δεν επιτρέπει στον εαυτό του να αγαπάει όπως ο πατερας του).Επίσης θέλει να πιάσει πάτο γιατί δεν μπορεί να συνεχίσει ανευ εκείνης και αφήνεται...

Στην εφηβεία, καθένας που έχει στερηθεί τα αυτονόητα π.χ το χάδι της μάνας μπορεί να είναι ένας μικρός επαναστάτης και να του φταινε οι άλλοι π.χ ο πατέρας του για όσα του έλειψαν... Επιπλέον, δε γνωρίζουμε το μπακγκράουν (μιά χαρά δουλεύω το αγγλικό, ε;;; ) όσων προηγήθηκαν πριν τον χωρισμό Ελαίηνορ - Δούκα για να μπορούμε να πούμε με σιγουριά αν ο Δούκας προτίμησε τον τίτλο ή η ηθοποιός την καριέρα της και να τους κρίνουμε για την άδικη/δίκαιη συμπεριφορά τους απέναντι στον Τέρρυ.

Ο Τέρρυ συναισθηματικά ορμώμενος απορρίπτει τη συμπεριφορά του πατέρα του και τον ίδιο και δε θέλει να κάνει δυστυχισμένους τους ανθρώπους γύρω του. Στην πορεία διαπιστώνει πως τελικά δεν είναι τόσο δύσκολο να πληγώσεις ακόμη και όταν είναι το τελευταίο που επιθυμείς.

Ο Τέρρυ συνεχίζει μιά χαρά χωρίς την Κάντυ... άλλωστε χωρίς αυτήν δίπλα του ξεκίνησε την καρριέρα του και το όνειρό του προϋπήρχε της παρουσίας της στη ζωή του.

Το ίδιο και για την Κάντυ... Ο Τέρρυ είναι σημείο των καιρών... Ο μεγάλος έρωτας που έληξε άδοξα αλλά η ζωή την περιμένει...

Ας μην ξεχνάμε, πως αν δούμε συνολικά την ιστορία της Κάντυ και όχι εκεί που την άφησε η ΤΟΕΙ ή το μάνγκα, η Μιζούκι μάλλον δε θέλησε να ευδοκιμήσει αυτός ο έρωτας... Αλλιώς, η Σουζάνα θα είχε πέσει ακριβώς κάτω από τον προβολέα

και κάπου στο 3ο μέρος (στα "Γράμματα") μιά αναφορούλα στα τωρινά αισθήματα της Κάντυ για τον Τέρρυ θα την είχαμε... Αντ΄αυτού, όλο χαρούλες και καρδιοχτύπια είναι για τον Πρίγκηπά της...

 

[juliet]

Νομίζω οτι να στηριζόμαστε σε υποθέσεις είναι άκυρο χρειάζεται να μεταφράζουμε (όχι να παραποιούμε) αυτά που υπάρχουν. Και στην τελευταία τους συνάντηση έχουμε δύο ανθρώπους που κλαίνε. 'Εναν Τέρυ που άφησε την παλιά του ζωή για να μπορέσει να ξεχάσει (σκηνή όπου η Κάντυ σκέφτεται τον Τέρυ και πως δεν μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του), έναν Τέρυ που μόλις την αντιλαμβάνεται έστω και κοντά του μεταμορφώνεται για χάρη της (αρχίζει να παίζει όπως παλιά σκεπτόμενος οτι είναι εκεί), μία Κάντυ που αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί ( ατάκα: καταπιέσαμε τα συναισθήματα μας και αυτή είναι η κατάληξη), μία Κάντυ που αποχωρεί κλαίγοντας (γιατί άραγε; την απάντηση την είχε δωσει η ίδια¨Μη το κάνεις πιο δύσκολο από οτι είναι ), έναν Τέρυ που μόλις τελειώνει ρωτάει που είναι και αν την είδε κανείς και νομίζοντας πια οτι απλώς ήταν η φαντασία του αρχίζει να αναλογίζεται πόση δυστυχία έχει προκαλέσει (θυμάται τον πατέρα του) και αποφασίζει να ξαναγυρίσει πίσω του εφόσον και μόνο επειδή την είδε να κλαίει. Αν αποφάσιζε να γυρίσει πίσω για εκείνον θα σκεπτόταν τη δική του ζωή και όχι τη δική της, θα σκεφτόταν είμαι ευτυχισμένος; αλλά σκέπτεται πως να σε κάνω ευτυχισμένη; και αμέσως μετά το συναίσθημα της ευθύνης τη σουζάνα. Αυτό σκέφτεται και η Κάντυ όταν πίνει τον κάφε της με την Ελεάνορ.

Λοιπόν μέχρι και τη στιγμή της συνάντησης τους όλα είναι εκεί: ο πόνος, το συναίσθημα της ευθύνης, η αγάπη ακόμα και ο χωρισμός.

Το σίγουρο είναι οτι η συγγραφέας δεν τους ήθελε μαζί διαφορετικά και δεν θα είχε και ποτέ ο προβολέας αλλά δεν τους αφήνει να σταθούν και χωρίς συναισθήματα. Αντίθετα τους βάζει άλλη μια φορά αντιμέτωπους για να δούμε πόσο βαθιά ερωτεύμενος είναι ο Τέρυ με την Κάντυ και πόσο εκείνη πονάει μέσα της για όλα αυτά που έχουν συμβεί. Το οτι η Κάντυ αρνείται να αντικρύσει τον Τέρυ, αρνείται στην πρόσκληση της Ελεάρνορ στα γράμματα, δεν ταχυδρομεί ποτέ τα γράμματα της είναι μία ακόμα απόδειξη πως δεν είναι έτοιμη να ξεπεράσει το παρελθόν, δεν μπορεί ακόμα να κάνει την υπέρβαση. Άλλωστε ποτέ της δεν αδιαφόρησε για τους ανθρώπους της. Νομίζω οτι είναι λογικά όλα αυτά. Όσο για τον πρίγκηπα του λόφου είναι ο θείος και η μόνη της οικογένεια.

ΠΣ Και εγώ καινούρια είμαι γιατί δεν με χαιρετάει κανείς;

 

[metsgr]

Προσοχή: Offtopic

ΠΣ Και εγώ καινούρια είμαι γιατί δεν με χαιρετάει κανείς;

Μετά τη juanita που σε χαιρέτησε, σειρά μου...

Καλώς ήρθες, λοιπόν, juliet!

Αυτό το θέμα δεν το βέπουν προφανώς όλοι και επομένως δεν μπορούν να σε χαιρετήσουν, άσε που θα ήταν και offtopic... Θα πας λοιπόν εδώ και θα ανοίξεις ένα ωραίο θεματάκι, όπου θα συστήνεσαι και θα περιμένεις τα κεράσματα (τουρτιτσα παγωτο) και τους λιγουρ... εε τους συμφορουμιτες θελω να πω

Επισης καλό είναι να περασεις και απο εδω, οπου είναι οι κανονισμοί, αν και πιστεύω ότι θα το είδες και κατά την εγγραφή.

 

[akaliakoukou]

Νομίζω οτι να στηριζόμαστε σε υποθέσεις είναι άκυρο χρειάζεται να μεταφράζουμε (όχι να παραποιούμε) αυτά που υπάρχουν. Και στην τελευταία τους συνάντηση έχουμε δύο ανθρώπους που κλαίνε. 'Εναν Τέρυ που άφησε την παλιά του ζωή για να μπορέσει να ξεχάσει (σκηνή όπου η Κάντυ σκέφτεται τον Τέρυ και πως δεν μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του), έναν Τέρυ που μόλις την αντιλαμβάνεται έστω και κοντά του μεταμορφώνεται για χάρη της (αρχίζει να παίζει όπως παλιά σκεπτόμενος οτι είναι εκεί), μία Κάντυ που αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί ( ατάκα: καταπιέσαμε τα συναισθήματα μας και αυτή είναι η κατάληξη), μία Κάντυ που αποχωρεί κλαίγοντας (γιατί άραγε; την απάντηση την είχε δωσει η ίδια¨Μη το κάνεις πιο δύσκολο από οτι είναι ), έναν Τέρυ που μόλις τελειώνει ρωτάει που είναι και αν την είδε κανείς και νομίζοντας πια οτι απλώς ήταν η φαντασία του αρχίζει να αναλογίζεται πόση δυστυχία έχει προκαλέσει (θυμάται τον πατέρα του) και αποφασίζει να ξαναγυρίσει πίσω του εφόσον και μόνο επειδή την είδε να κλαίει. Αν αποφάσιζε να γυρίσει πίσω για εκείνον θα σκεπτόταν τη δική του ζωή και όχι τη δική της, θα σκεφτόταν είμαι ευτυχισμένος; αλλά σκέπτεται πως να σε κάνω ευτυχισμένη; και αμέσως μετά το συναίσθημα της ευθύνης τη σουζάνα. Αυτό σκέφτεται και η Κάντυ όταν πίνει τον κάφε της με την Ελεάνορ. Λοιπόν μέχρι και τη στιγμή της συνάντησης τους όλα είναι εκεί: ο πόνος, το συναίσθημα της ευθύνης, η αγάπη ακόμα και ο χωρισμός.

Το σίγουρο είναι οτι η συγγραφέας δεν τους ήθελε μαζί διαφορετικά και δεν θα είχε και ποτέ ο προβολέας αλλά δεν τους αφήνει να σταθούν και χωρίς συναισθήματα. Αντίθετα τους βάζει άλλη μια φορά αντιμέτωπους για να δούμε πόσο βαθιά ερωτεύμενος είναι ο Τέρυ με την Κάντυ και πόσο εκείνη πονάει μέσα της για όλα αυτά που έχουν συμβεί. Το οτι η Κάντυ αρνείται να αντικρύσει τον Τέρυ, αρνείται στην πρόσκληση της Ελεάρνορ στα γράμματα, δεν ταχυδρομεί ποτέ τα γράμματα της είναι μία ακόμα απόδειξη πως δεν είναι έτοιμη να ξεπεράσει το παρελθόν, δεν μπορεί ακόμα να κάνει την υπέρβαση. Άλλωστε ποτέ της δεν αδιαφόρησε για τους ανθρώπους της. Νομίζω οτι είναι λογικά όλα αυτά. Όσο για τον πρίγκηπα του λόφου είναι ο θείος και η μόνη της οικογένεια.

ΠΣ Και εγώ καινούρια είμαι γιατί δεν με χαιρετάει κανείς;

Καλώς ήρθες!!!!! :cheers:

Περιττό να αναφέρω πόσο πολύ συμφωνώ μαζί σου σε όσα γράφεις…

 

[domniki]

Συμφωνω με την Juliet και ολα οσα λεει μου φαινονται ξεκαθαρα και αυτονοητα. Η σχεση της Καντυ με τον Τερρυ ηταν ενας μεγαλος ερωτας. Η σχεση της Καντυ με τον Αλμπερτ ηταν φιλικη, οικογενειακη, αδερφικη. Δεν χρειαζομαστε υπονοουμενα για να καταλαβουμε τον ερωτα! Ο ερωτας ειναι ξεκαθαρος :wub:

Οταν εξωτερικοι παραγοντες κανουν τους δυο ερωτευμενους να χωρισουν και δεν εχει υπαρξει ρηξη μεταξυ τους, αλλα απλα υπακοη στο καθηκον απεναντι σε ενα τριτο και αδυναμο ατομο, ειναι απολυτα λογικο να εχουν καταρρακωθει και οι δυο και να προσπαθουν να μαζεψουν τα κομματια τους. Μπορειτε να βαλετε τον εαυτο σας στην θεση τους? Πώς θα νιωθατε εσεις αν νιωθατε οτι ο ανθρωπος που αγαπατε, αλλα δεν μπορειτε να ειστε μαζι του, υποφερει?

Το αν η Καντυ αποφασιζει να συνεχισει την ζωη της, δεν σημαινει οτι δεν αγαπαει ακομα τον Τερρυ. Ειναι τυχεροι αυτοι που ειναι ρομποτ και πατανε ενα κουμπακι και ως εκ του θαυματος σταματουν να αγαπουν! Τους θαυμαζω και τους ζηλευω. Ουτε η Καντυ, ουτε ο Τερρυ ανηκουν ομως σ'αυτη την κατηγορια. Γι'αυτο κλαινε και υποφερουν, ακομα και πολυ καιρο μετα τον χωρισμο. Tα αισθηματα συνεχιζουν να υπαρχουν, ακομα και θαμμενα.

Απο την αλλη, εχω να πω οτι ειμαστε υπευθυνοι για τις πραξεις μας και τις αποφασεις μας, και πρεπει ανα πασα στιγμη να ειμαστε ετοιμοι να αντιμετωπισουμε τις συνεπειες τους. Αλλα μερικες φορες το βαρος αυτων των συνεπειων ειναι πολυ μεγαλο για τους ωμους μας

Η Μιζουκι ηθελε να δημιουργησει μια τραγικη ιστορια. Αυτο ειναι ολο. Κ'εμεις εχουμε πιασει το δολωμα

 

[Juanita]

Δεν ανέφερα ποτέ πως ο Τέρρυ δεν ήταν ένας μεγάλος εφηβικός έρωτας για την Κάντυ.

Τα πάντα όμως ξεκινούσαν από τον Πρίγκηπα και σε αυτόν κατέληγαν.

Όταν η Κάντυ συναντήθηκε και πάλι με τον Τέρρυ στη Νέα Υόρκη είχε ήδη μεσολαβήσει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς σχεδόν να έχουν νέα ο ένας για τον άλλον, χωρίς να μοιράζονται την καθημερινότητά τους, τις ανησυχίες τους, τους πόθους τους... το παραμικρό. Ένα φιλί σχεδόν μισό χρόνο και βάλε, πριν δε νομίζω πως είναι ικανό να διατηρήσει άσβεστο έναν έρωτα... πόσο μάλλον στην ηλικία των 16 (για την Κάντυ) όπου το αίμα βράζει (για να μην αναφέρω τις ορμόνες κάθε φυσιολογικού ανθρώπου σ΄αυτή την ηλικία), και μάλιστα τη στιγμή που η Κάντυ συγκατοικεί με το θεό Απόλλωνα χωρίς να γνωρίζει πως πρόκειται για συγγενή της έστω και θετό (όπου δεν υπάρχει κανένας περιορισμός εξ αίματος για να μην ερωτευτούν). Αν είναι δυνατόν υπό αυτές τις συνθήκες να μην ερωτευτείς εκ νέου ειδικά όταν διαπιστώνεις πως ο "μεγάλος" έρωτας πατώνει...

Βέβαια, το αν ο Άλμπερτ ερωτεύτηκε την Κάντυ και η Κάντυ τον Άλμπερτ είναι αλλουνού νηματίου ευαγγέλιο... σόρυ για το οφ τόπικ... #)

 

[geobacter73]

Νομιζω πως τα περισσοτερα αυτα θεματα/ερωτηματα εχουν απαντηθει αλλου.

Αυτο που καταλαβαινω εγω απο τα γραφομενα της Χουανιτας ειναι πως ακομα κι αν το αισθημα με τον Τερρυ ηταν το ενα και μοναδικο, η ιστορια τελειωσε με την Καντυ να ειναι ακομα τι, 17-18 χρονων;

Ειναι αδυνατο να βγαλει κανεις το συμπερασμα απο αυτο πως απο κει και περα η Καντυ περασε ολες τις υπολοιπες μερες της ζωης της κλαιγοντας και μαραζωνοντας. Καποια στιγμη κακην κακως θα συνηρθε.

Σιγα, εδω που τα λεμε ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια ειναι που περασε εναν αδικοχαμενο και τραγικο ερωτα. Εδω ξεπερασε κοτζαμ θανατο του υπεροχου Αντονυ ρε παιδια, ας μην το δραματοποιουμε το θεμα του Τερρυ περα απο τις ανθρωπινες του διαστασεις. Ενταξει, εκλαψε, σπαραξε, εστειλε και γραμματα στα περιοδικα της εποχης για συναισθηματικη βοηθεια ("αγαπητη Θεια Ευτερπη... με αφησε για μια αναπηρη" κλπ κλπ) ε, και μετα σταδιακα συνηρθε - οπως κανει ολος ο φυσιολογικος κοσμος.

Μπορει που και που να τον σκεφτεται και να τον θυμαται και να λεει, ρε συ, τι να κανει εκεινος ο Τερρυ, αλλα ας μην γινομαστε και υπερβολικοι. Σιγα μη δε βρει αλλον να αγαπησει! Κι ας μην ειναι ο Αλμπερτ. Η Καντυ εχει τοση καλοσυνη και αγαπη στην καρδια της, που δεν τη χωραει ο τοπος, ειναι απλα θεμα χρονου.

Ειλικρινα, αν υπαρχουν ατομα εκει εξω που ακομα καθονται και κλαινε και αναπολουνε τους εφηβικους τους ερωτες, παιδια λυπαμαι - αν και υπαρχουν μερικα καλα βιβλια επι του θεματος που βοηθανε το να ξεκολλησει και να συνερθει κανεις.

Μου φαινεται πως πολλα απο ολα αυτα εχουν να κανουν με τη ηλικια του αναγνωστικου κοινου. Γυρω στα 20 ετσι ολα ασπρα/μαυρα σου φαινονται, αλλα οσο πλησιαζει κανεις τα... αντα... προσγειωνεσαι.

 

[Arwyn-t]

Νομιζω πως τα περισσοτερα αυτα θεματα/ερωτηματα εχουν απαντηθει αλλου.
Αυτο που καταλαβαινω εγω απο τα γραφομενα της Χουανιτας ειναι πως ακομα κι αν το αισθημα με τον Τερρυ ηταν το ενα και μοναδικο, η ιστορια τελειωσε με την Καντυ να ειναι ακομα τι, 17-18 χρονων;

Ειναι αδυνατο να βγαλει κανεις το συμπερασμα απο αυτο πως απο κει και περα η Καντυ περασε ολες τις υπολοιπες μερες της ζωης της κλαιγοντας και μαραζωνοντας. Καποια στιγμη κακην κακως θα συνηρθε.

Σιγα, εδω που τα λεμε ουτε η πρωτη ουτε η τελευταια ειναι που περασε εναν αδικοχαμενο και τραγικο ερωτα. Εδω ξεπερασε κοτζαμ θανατο του υπεροχου Αντονυ ρε παιδια, ας μην το δραματοποιουμε το θεμα του Τερρυ περα απο τις ανθρωπινες του διαστασεις. Ενταξει, εκλαψε, σπαραξε, εστειλε και γραμματα στα περιοδικα της εποχης για συναισθηματικη βοηθεια ("αγαπητη Θεια Ευτερπη... με αφησε για μια αναπηρη" κλπ κλπ) ε, και μετα σταδιακα συνηρθε - οπως κανει ολος ο φυσιολογικος κοσμος.

Μπορει που και που να τον σκεφτεται και να τον θυμαται και να λεει, ρε συ, τι να κανει εκεινος ο Τερρυ, αλλα ας μην γινομαστε και υπερβολικοι. Σιγα μη δε βρει αλλον να αγαπησει! Κι ας μην ειναι ο Αλμπερτ. Η Καντυ εχει τοση καλοσυνη και αγαπη στην καρδια της, που δεν τη χωραει ο τοπος, ειναι απλα θεμα χρονου.

Ειλικρινα, αν υπαρχουν ατομα εκει εξω που ακομα καθονται και κλαινε και αναπολουνε τους εφηβικους τους ερωτες, παιδια λυπαμαι - αν και υπαρχουν μερικα καλα βιβλια επι του θεματος που βοηθανε το να ξεκολλησει και να συνερθει κανεις.

Μου φαινεται πως πολλα απο ολα αυτα εχουν να κανουν με τη ηλικια του αναγνωστικου κοινου. Γυρω στα 20 ετσι ολα ασπρα/μαυρα σου φαινονται, αλλα οσο πλησιαζει κανεις τα... αντα... προσγειωνεσαι.

Απλα προσκυνω!

 

[juliet]

Ευχαριστώ για τα θερμά σας λόγια και καλως σας βρήκα. Νομίζω οτι κανείς δεν μπορεί να πει τι έγινε μετά (άλλωστε δεν το ξέρουμε και δεν έχει και σημασία). Εγώ έθεσα τις αντιρρήσεις μου ως προς τα συναισθήματα τους στην τελευταία τους συνάντηση, που για εμένα είναι ακόμα ζωντανά και παρόντα. 36 σελίδες πριν από το τέλος (αν δεν κάνω λάθος) , έχουμε ακόμα 2 ανθρώπους που αγαπιούνται. Το κακό με αυτή τη σειρά είναι οτι η Mizuki χρησιμοποεί τον έρωτα τους με έναν πολύ άσχημο τρόπο, σαν καρότο για να μας κρατάει στην ιστορία (μάλλον ούτε αυτή μπορεί να αποχωριστεί τον Τέρρυ ).

Ο Άλμπερτ φέρει την ευθύνη της Κάντυ γιατί αυτός την έβαλε στη ζωή του και οφείλει να μείνει κοντά της (άλλωστε αυτή ήταν και η αρχική του πρόθεση να την προστατεύσει από τότε που ήταν ακόμα κοριτσάκι, τότε που δεν του γυάλιζε για νύφη).

Αν και off topic η ιδέα να παντρευτεί τον θείο της που φέρει το όνομα μίας από τις πιο γνωστές οικογένειες στο Σικάγο της πουριτανικής Αμερικής του 1910 θα χάριζε στον Άλμπερτ τον τίτλο του διαφθορέα και του παιδόφιλου, στην Κάντυ-Κάντυ τον τίτλο της μεσαλίνας και στη Μιzuki της πορνοδιαστροφικής συγγραφέως που ξέχασε οτι οι fan της Candy-Candy είναι παιδιά και έχουν και αυτά θείους (υιοθετημένα ή μη). Συγγνώμη αλλά αυτή είναι η άποψη μου. Και αν θέλετε άλλη ερμηνεία. Ο πρίγκιπας του λόφου είναι απόλυτα συνυφασμένος με την αθωότητα και την αγνότητα που επικρατεί στην παιδική ψυχή της candy όταν τον γνωρίζει. Δεν υπάρχει κανένας ερωτικός πόθος, ούτε πάθος.

 

[geobacter73]

Λοιπον εγω γελαω με ολα αυτα και θα σου πω γιατι.

Ξερω απο τον εαυτο μου πως αισθανομαι οταν ειμαι σε σχεση και ολος ο κοινωνικος περιγυρος αρχιζει τα σχολια και τις αναλυσεις. Και καλα οταν εισαι ακομα μαζι με το αισθημα και αν περνας και καλα σκασιλα σου. Αν ομως τα πραματα στραβωσουν (και οπως σε ολους καποτε στραβωσαν και σε μενα) ρε τι γελιο, αρχιζουν ολοι την ψυχαναλυση ειτε θες ειτε οχι.

Προερχομαστε εξαλλου και απο μια κοινωνια ελαφρως σαλατα με τα οικογενειακα και τα κοινωνικα, δηλαδη ολοι ασχολουνται με ολους και ολα.

Ετσι λοιπον κι εμεις τωρα κανουμε με την Καντυ. Και οχι μονο αυτο, η συγγραφεας ειναι και αλλης εθνικοτητας (και κυριως κουλτουρας) οποτε βρασε ρυζι... η φυκια επι το Ιαπωνικοτερο... προσπαθουμε κι εμεις οι ερμοι να βγαλουμε ακρη μεσα απο μια μερικως κακογραμμενη ιστορια, η οποια ειναι και μισοτελειωμενη οποτε αστα να πανε...

Εγω λεω να αφησω την Καντυ να βιωσει τους ερωτες της οπως ερχονται. Καλο ειναι και να πληγωνεσαι λιγακι, ε, ωριμαζεις, μαθαινεις να τα βλεπεις και πιο ψυχραιμα τα πραματα.

Συμφωνω με αυτα που λες, μονο ενα κομματι το βλεπω διαφορετικα γιατι δε θελω να βαλω τα σοσιολογικα γυαλια μου. Το παρελθον δεν ειναι παντα προδιαγραφη για το μελλον, δηλαδη για μενα δεν υπαρχει τιποτα που να εμποδιζει τον Αλμπερτ και την Καντυ μελλοντικα να δουν ο ενας τον αλλο ΚΑΙ ερωτικα. Εξαλλου πολλοι ερωτες ξεκινανε σα φιλιες - η μηπως οι περισσοτεροι; οποτε αυτο δεν ειναι πια και ανηκουστο. Ασε που σε αλλες εποχες ξαδερφια κλπ παντρευονταν στο αψε-σβησε. Δεν τον ηθελε η Ελιζα τον Αντονυ; Ξαδερφια δεν ητανε;

Χμμ...

 

[juliet]

Νομίζω οτι είμαστε οφ τόπικ αλλά ...

Η Ελίζα ερωτεύεται τον Άντονι, στην Αμερική του 1900 (είδες τελικά η Mizuki αν και γιαπωνέζα γνωρίζει πολύ καλά να στηρίξει το background της ιστορίας της και δεν χρειάζεται να ξέρει και πολλά, απλώς να έχει δει το Οσα παίνει ο άνεμος που χρονολογικά είναι τοποθετημένο στον αμερικανικό εμφύλιο, κάπου 50 χρόνια πίσω. Και εκεί οι αμερικανικές οικογένειες πάντρευαν τα ξαδέλφια μεταξύ τους στα 16 ώστε οι οικογένειες να αποκτούν ακόμα περισσότερη δύναμη. Αλλά τα ξαδέλφια, όχι τους γεννήτορες με τα τέκνα ακόμα όταν αυτά είχαν μακρινή ή καθόλου συγγένεια.

Το αν εσύ και εγώ το δεχόμαστε ή αν γελάμε ή όχι με τις ίδιες μας τις πουριτανικές απόψεις δεν έχει καμία σχέση με το έργο μίας δημιουργού που οφείλει να είναι πιστό στην εποχή και στις αξίες της εποχής όπου και τοποθετείται. Αν λοιπόν μιλάμε για έρωτα ή για γάμο ή για φιλία οφείλουμε να τα τοποθετήσουμε στην εποχή τους και να αναλογιστούμε οτι ακόμα και αν η Mizuki είναι ή όχι πορνοδιαστροφική, Γιαπωνέζα ή Σιαμέζα, ακόμα και τότε οφείλει να προστατέψει το έργο της αλλά και το κοινό της από ακρότητες που θα το γκρέμιζαν εκ των έσω.

 

[geobacter73]

Ε καλα, ενταξει τωρα, δεν ειναι και Ντοστογιεφσκι ρε παιδια, μανγκα ειναι. Εγω δεν εχω και τρομερες αξιωσεις απο δημιουργιες του ειδους.

Εξαλλου, απο τα οσα διαφωτιστικα εχει γραψει η arwyn-t σε αλλα μερη του φορουμ, η περισσοτερη Καντυ ειναι copy/paste αλλων βιβλιων. Αλλο που εμεις στην Ελλαδα του 80 αυτο ειδαμε, αυτο ξεραμε και αυτο αγαπησαμε. Πως πηγαινε εκεινη η διαφημιση, αυτην ξερετε αυτην εμπιστευεστε (η κατι τετοιο...)

Εμενα παντως τιποτα δε με χαλαει, αρκει οι χαρακτηρες να ειναι ευτυχισμενοι, οποτε δεν μπορω να πω πως περιοριζομαι πουριτανικα. Αν η ιστορια τραβαγε ακομα για αλλα 3-5 χρονια και ξαφνικα στο μελλον η Καντυ ερωτευοταν τον Αλμπερτ, δεν υπηρχε περιπτωση να απορριψω το εργο μονο και μονο γιαυτο.

Αναρρωτιεμαι αν η ιστορια ηταν για παιδια που λες. Συνηθως αυτα τα μανγκα ειναι για νεαρο αναγνωστικο κοινο αλλα σιγουρα οχι παιδια, παιδακια δηλαδη. Εμενα περισσοτερο με κατεστρεψε ο θανατος του Αντονυ παρα ο χωρισμος με τον Τερρυ για να ειμαι ειλικρινης... πωπω τι το θυμηθηκα παλι... ουφφφ... για να μην πω για τον καυμενο το Στηαρ τι εφταιγε κι αυτο το γλυκο παλικαρι...

Τελοσπαντων δικιο εχεις ξεφυγαμε για τα καλα. Εγω λεω μπραβο του του Τερρυ που εδειξε ψυχικη δυναμη και εκανε το σωστο για τα δεδομενα της εποχης του και μπραβο και στην Καντυ που τον βοηθησε να παρει μια πολυ σκληρη αποφαση. Και μπραβο μας και μας που τα κουβεντιαζουμε ολα αυτα πολιτισμενα και γραφουμε και φικ να βγαλουμε τα απωθημενα μας περι συνεχειας.

Φιλια πολλα απο μια συννεφιασμενη βορεια πολη...

 

[Arwyn-t]

Το αν εσύ και εγώ το δεχόμαστε ή αν γελάμε ή όχι με τις ίδιες μας τις πουριτανικές απόψεις δεν έχει καμία σχέση με το έργο μίας δημιουργού που οφείλει να είναι πιστό στην εποχή και στις αξίες της εποχής όπου και τοποθετείται.

Το εργο της Μιζουκι δεν εχει καμια σχεση με την κοινωνια την πραγματικη της Αμερικης του 1910+. Η Καντυ ειναι τελειως εξωπραγματικη ως κοριτσακι-γυναικα εκεινης της εποχης. Ειναι σουφραζετα και ανεξαρτητη πολυ πριν την εποχη που η κοινωνια δεχοτανε τετοιο χαρακτηρα στις γυναικες. Αλλα ειμαι off topic.

In topic... εμ... ενα θα πω. Δεν με ενδιαφερει ποιον θα παρει τελικα η Καντυ. Ειναι πιτσιρικα 17 χρονων, εχει τη ζωη μπροστα της, ελεος αμα βαλει πλερεζα μονιμη. Ο Αλμπερτ ειναι ενας χρυσος ανθρωπος, κουκλος και ματσό, ας ευτυχισει με την καλυτερη, θα πρεπει να εισαι γυναικα με μηδεν ορμονες και μυαλο για να μην αιστανθεις εστω και μικρη ελξη γι'αυτον. Οσο για τον Τερρυ, οπως εστρωσε και οπως στρωνει κοιμηθηκε και θα κοιμαται.

Ασχετο, ή μαλλον σχετικα ασχετο: Τη σειρα "True Blood" βασισμενη στα βιβλια "The Southern Vampire Mysteries" την εχετε παρει χαμπαρι? Ε, λοιπον αμα η Sookie χωρισει με την μεγαλη της αγαπη τον Bill και καταληξει και στη σειρα οπως στα βιβλια με τον Eric (που δεν τον χωνευε κιολας στην αρχη), τοτε η Καντυ σι-γου-ρα καταληγει με τον Αλμπερτ!

Μη μου δινεται σημασια, εχω... ερικιτιδα τελευταια... :fever:

 

[juliet]

Το εργο της Μιζουκι δεν εχει καμια σχεση με την κοινωνια την πραγματικη της Αμερικης του 1910+. Η Καντυ ειναι τελειως εξωπραγματικη ως κοριτσακι-γυναικα εκεινης της εποχης. Ειναι σουφραζετα και ανεξαρτητη πολυ πριν την εποχη που η κοινωνια δεχοτανε τετοιο χαρακτηρα στις γυναικες. Αλλα ειμαι off topic.
Κακομοίρα Mizuki τόσο κόπο έκανες να το γράψεις (έβαλε και το παγκόσμιο, έβαλε και τα αυστηρά σχολεία, το δουλεμπόριο κτλ.) και έρχονται μετά και σου λένε πως το έργο σου δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα της Αμερικής. Αχάριστος κόσμος...

Η Σουφραζέτα πάντως δεν παντρευέται το θείο της..γιατί αυτές που παντρεύονται τους θείους τους αλλιώς λέγονται.

 

[Arwyn-t]

Κακομοίρα Mizuki τόσο κόπο έκανες να το γράψεις (έβαλε και το παγκόσμιο, έβαλε και τα αυστηρά σχολεία, το δουλεμπόριο κτλ.) και έρχονται μετά και σου λένε πως το έργο σου δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα της Αμερικής. Αχάριστος κόσμος...

Η Σουφραζέτα πάντως δεν παντρευέται το θείο της..γιατί αυτές που παντρεύονται τους θείους τους αλλιώς λέγονται.

Μα.... πραγματικα η Μιζουκι ειναι αναχρονιστικη και εκτος πραγματικοτητας του 1910+. Απλο γεγονος. Και οσο για το ποσο κοπο εκανε... εμ... ναι... διαβασε ποσα βιβλια για να μιμηθει/βασιστει/αντιγραψει, κοπιασε. Δεν ειμαι σαρκαστικη, ειναι η αληθεια. Πανω απο τα μισα απ'οσα γραφει η Μιζουκι αγγιζουν τα ορια του πλαγιαρισμου. Αλλωστε, πώς μπορει να ξερει μια απλη Γιαπωνεζα τη ζωη στις ΗΠΑ και μαλιστα μισο αιωνα πριν τον καιρο της, ε; Το εχει ομολογησει και η ιδια, διαβασε ποσα αμερικανικα βιβλια, θαμπωθηκε, ηθελε να φανταστει και να ταυτιστει με μια ηρωιδα τετοια για να ξεπερασει τα δικα της ψυχολογικα και ειδου η ιστορια της Καντυ, μειγμα οσων ειχε διαβασει η Μιζουκι.

Το οφφ τοπικ το εχουμε τσακισει, δεν το συζητω...

 

[geobacter73]

Ρε παιδια... βρε Τζουλη'μ, βρε παιδακι μου... κατσε μια στιγμη γιατι αρχισα να μπερδευομαι.



Ο Αλμπερτ δεν ειναι θειος της Καντυ. "Θειο" τον ειπανε τον ανθρωπο οσο ητανε κρυφο απο τους υπολοιπους ποιος ηταν στην πραγματικοτητα. Δεν εχουν καμια συγγενεια αιματος και εδω που τα λεμε ουδεποτε εχουν ζησει μαζι ως συγγενεις.

Ετσι οπως ερμηνευω αυτα που γραφεις, δηλαδη αν ο ερμος ο Αντονυ δεν ειχε σκοτωθει τοτε παλι θα ηταν προβλημα να ειναι η Καντυ μαζι του αφου ειναι "ξαδερφια".

Οι ανθρωποι αυτοι εχουν μια τυπικη σχεση υιοθεσιας και εδω που τα λεμε αυτο ηταν που εξασφαλισε στην Καντυ μια υποφερτη ζωη - ορφανο ητανε, αγραμματο παιδι του βουνου ητανε, τι μελλον ειχε ειδικα εκεινη την εποχη.

Ουτε τιθεται θεμα σχεσης μεταξυ τους σε αυτη τη συζητηση. Αυτο που λεμε ειναι πως αν ποτε αυτοι οι δυο θελανε να δοκιμασουν και μια πιο προσωπικη σχεση τοτε δεν υπαρχει κολλημα ενταντιον του, απλα γιατι δεν ειναι συγγενεις αιματος.

Σιγα τα ωα που λεει και ο πατερας μου. Ακυρωνει την υιοθεσια και κατι τρεχει στα γυφτικα...