Οι.....εκνευριστικοί

[domniki]

Γκέλυ Μαυροπούλου - Η κυρία του κυρίου

Αυτό το " βλάκα, βλάκα, βλάκα" είναι απαίσιο.

Θυμάμαι συνέντευξη της Γκέλυς Μαυροπούλου, όταν την ρώτησαν να αναφέρει κάποια σκηνή που την δυσκόλεψε, είπε ότι στο "Η κυρία του κυρίου" δυσκολευόταν στην σκηνή με το "Βλάκα, βλάκα, βλάκα" γιατί ο Ηλιόπουλος ήταν τόσο συμπαθής στην πραγματικότητα και δεν μπορούσε να του φερθεί σκληρά απαιτούσε η σκηνή

 

[Θεία Λένα]

Στη λίστα των εκνευριστικών θα προσθέσω και τη Μπεάτα Ασημακοπούλου στη Στουρνάρα. Το σύμπαν να γκρεμίζεται γύρω της κι αυτή το νου της στο χαρτί και στην πασιέτζα! Έλεος πλέον κυρία μου, έλεος. Να μη σχολιάσω οτι γκομένιζε στον αρραβώνα του γιού της. Βρήκε να μοιάσει το Παπαφρονιμοπουλάκι.

 

[QueenofHearts]

Μόλις είδα διαφήμιση για την ταινία "Ο Μικές παντρεύεται", θυμήθηκα πως υπάρχει αυτό το θέμα και ο συνδυασμός ήταν αναπόφευκτος.

 

[Bambinella]

Τωρα τελευταια ειδα τον Ανθρωπο που γυρισε απ΄τη ζεστη. Ταινια που ειχα πολλα χρονια να δω.
Τελικα διαπιστωσα πως ο ρολος του Κωνστανταρα με εκνευρισε αφανταστα.
Φερεται στην οικογενεια του χωρις ιχνος κατανοησης. Λειπει 19 χρονια απο το σπιτι του και περιμενει να τα βρει ολα οπως τα αφησε. Περιμενει αγαπη και στοργη απο τα παιδια του την στιγμη που αυτος δεν τους τα δινει ουτε στο ελαχιστο. Αντιθετα, ειναι κτητικος, χειριστικος και καταπιεστικος. Δεν σεβεται τα αισθηματα της κορης του και αναφερεται στον αγαπημενο της σαν να ειναι σκουπιδι μονο και μονο επειδη αυτο το παιδι δεν ειναι επιστημονας, αλλα εργαζεται στην Τραπεζα. Απαιτει απο την κορη του να χωρισει απο τον αντρα που αγαπαει και να της βρει, η μαλλον να της αγορασει, αυτος τον γαμπρο.
Με τον γιο του παλι, φερεται εξισου βαναυσα. Του ζηταει να εγκαταλειψει το βιολι που τοσο αγαπαει και μαλιστα του το κανει κομματια με τον πιο υπουλο τροπο. Ουτε ιχνος πατρικης αγαπης παρα μονο φωνες και αγριαδες.
Και στο τελος μιλαει για τα παιδια του λες και ειναι αντικειμενα που τα εχει στην κατοχη του: "Γιος ΜΟΥ, κορη ΜΟΥ, ΜΟΥ, ΜΟΥ, ΜΟΥ!"
Ε, μουξινος και ξερος και τετοιος που εισαι αντε γυρνα παλι πισω εκει που ησουν και παψε να μας πρηζεις.

 

[RIO]

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ( ο ρόλος εννοείται ) στη ταινία " Ο άνθρωπος που γύρισε από την ζέστη ". Λείπει 19 χρόνια, τα παιδιά δεν τον έχουν δει ποτέ και η σύζυγος κοντεύει να ξεχάσει πως μοιάζει. Και με το καλημέρα αρχίζει τις φωνές και τις διαταγές. Ο γιος του θέλει να παρατήσει την καριέρα του σαν μουσικός και ξαφνικά να γίνει γιατρός και η κόρη του να χωρίσει τον αρραβωνιαστικό της. Και όλα αυτά με χαστούκια, απειλές και σπασίματα ! Όσο συμπαθείς τον χαρακτήρα για την υποδοχή που του επιφύλαξαν ( το πρώτο βράδυ την κοπανάν , ο γιος του παίρνει χειραψία , η κόρη του φιλάει το χέρι κλπ ) μετά χάνει κάθε δίκιο.

Συμφωνώ 1000%

 

[hannele]

Τωρα τελευταια ειδα τον Ανθρωπο που γυρισε απ΄τη ζεστη. Ταινια που ειχα πολλα χρονια να δω.
Τελικα διαπιστωσα πως ο ρολος του Κωνστανταρα με εκνευρισε αφανταστα.
Φερεται στην οικογενεια του χωρις ιχνος κατανοησης. Λειπει 19 χρονια απο το σπιτι του και περιμενει να τα βρει ολα οπως τα αφησε. Περιμενει αγαπη και στοργη απο τα παιδια του την στιγμη που αυτος δεν τους τα δινει ουτε στο ελαχιστο. Αντιθετα, ειναι κτητικος, χειριστικος και καταπιεστικος. Δεν σεβεται τα αισθηματα της κορης του και αναφερεται στον αγαπημενο της σαν να ειναι σκουπιδι μονο και μονο επειδη αυτο το παιδι δεν ειναι επιστημονας, αλλα εργαζεται στην Τραπεζα. Απαιτει απο την κορη του να χωρισει απο τον αντρα που αγαπαει και να της βρει, η μαλλον να της αγορασει, αυτος τον γαμπρο.
Με τον γιο του παλι, φερεται εξισου βαναυσα. Του ζηταει να εγκαταλειψει το βιολι που τοσο αγαπαει και μαλιστα του το κανει κομματια με τον πιο υπουλο τροπο. Ουτε ιχνος πατρικης αγαπης παρα μονο φωνες και αγριαδες.
Και στο τελος μιλαει για τα παιδια του λες και ειναι αντικειμενα που τα εχει στην κατοχη του: "Γιος ΜΟΥ, κορη ΜΟΥ, ΜΟΥ, ΜΟΥ, ΜΟΥ!"
Ε, μουξινος και ξερος και τετοιος που εισαι αντε γυρνα παλι πισω εκει που ησουν και παψε να μας πρηζεις.

Δεν θα μπορούσες να το περιγράψεις καλύτερα. Κι όχι μόνο!
Διαρκως επαλαμβάνει ότι έφαγε τα καλύτερα του χρόνια στην Αφρική για να τους στέλνει λεφτά. "Εσείς τρώγατε σε αυτά τα πιάτα, εσείς καθόσασταν σε αυτές τις καρέκλες"..."δικά μου είναι κι τα σπάω, εγώ τα πληρώνω"..."έφαγα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου στη ξενιτειά για να εξασφαλίσω τη δική σου προίκα κι τις σπουδές του αδερφού σου"..."να θυσιάζεις τη ζωή σου για να τα μεγαλώσεις κι αυτά να σε γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια" κ.α.
Τους χρεώνει τη φυγή του, "για χάρη σας έφυγα", ενώ στην ουσία έφυγε με τη θέληση του παρόλο που η γυναίκα του επέμενε να μείνει κι να αντιμετωπίσουν μαζί την οικονομική μπόρα. Κι ουσιαστικά, επιθυμεί να του ξεπληρώσουν όσα έκανε ως ανταμοιβή, με το να σκύβουν το κεφάλι κι να τον υπακούν τυφλά. Λογική τύπου: "Εγώ σας ζω, εγώ σας συντηρώ, αρα έχω το δικαιώμα να ασκώ εξουσία πάνω σας, να αποφασίζω κι να διατάζω".
Το χειρότερο απο όλα ήταν όταν κατηγόρησε ευθέως τη γυναίκα του πως δεν έκανε λέει το καθήκον της 19 χρόνια (!!!!). Του στάθηκε κερί αναμμένο, κι στα παιδιά τους κι κυρίως στον ίδιο, "βρήκες το όνομα σου καθαρό όπως το άφησες" αλλά αυτός δεν εκτίμησε τίποτα. Βασικά δεν τον ενδιέφερε κιόλας γιατί το θεωρούσε δεδομένο πως κι η σύζυγος είναι κτήμα του. Της πέταξε το μπαλάκι πως δήθεν δεν έμαθε στα παιδιά να τον αγαπούν, για να καλύψει τη δική του προβληματική συμπεριφορά. Για αυτό κι εκείνη του είπε: "Με την αγάπη που θες εσύ;" Πολύ καλά ξεσπάθωσε κι του τα είπε έξω απο τα δόντια! Κι παρόλο αυτά, ο κύριος θίχτηκε κι απο πάνω επειδή του είπε πως "έλειψες πολύ κι γίναμε ξένοι".

Υ.Γ. στο θεατρικό "Οι δικοί μας άνθρωποι" γυρνάει πίσω στην Αφρική.

 

[marysuz73]

Υ.Γ. στο θεατρικό "Οι δικοί μας άνθρωποι" γυρνάει πίσω στην Αφρική.

και πολύ καλά κάνει, αυτό έπρεπε να είναι και το κινηματογραφικό φινάλε, δεν γινόταν κάτι άλλο ύστερα από τόσα χρόνια, η ζημιά που έγινε είναι πολύ μεγάλη και μη αναστρέψιμη

 

[hannele]

Ένας χαρακτήρας που με εκνευρίζει στην ταινία "Το προξενιό της Άννας" είναι ο γαμπρός Θόδωρος (Κ.Ρηγόπουλος). Έχει αναλάβει το ρόλο του "πάτερ φαμίλια" ως σύζυγος της μεγαλύτερης κόρης (Μ.Μαρτίκα) της κυρίας (Σ.Βεάκη).
Ένας ψευτο-ηθικοπλαστικός τύπος, που παριστάνει τον αυστηρό κι σοβαρό οικογενειάρχη, ενώ στην πραγματικότητα παίζει το μάτι του κι λιγουρεύεται τόσο την νεαρή κουνιάδα του Χαρούλα (Μ.Φλωρά), όσο κι την Αννα.
Τη πρώτη, τη κοιτάει σαν ξερολούκουμο κάνοντας διαρκώς κρυφά μπανιστίρι. Δεν διστάζει μπροστά σε όλους να την φλερτάρει, εν είδει αστεϊσμού πάνω στο χορό.
Στη δεύτερη, μπαίνει στο δωμάτιο της χωρίς να χτυπάει πόρτα πετυχαίνοντας την αρκετές φορές με το κομπινεζόν. Ενώ την αρχίζει κι στην ανάκριση για να μάθει γαργαλιστικές λεπτομέριες τι συνέβη στην έξοδο με το γαμπρό: "σε φίλησε; που; στο στόμα; σου χαιδεψε τα μαλλιά; τι άλλο σου έκανε;".
Κι στο φινάλε, αν δεν ήθελες, κι εσύ κι όλοι να παντρευτεί η Άννα γιατί μπήκατε στη διαδικασία να την αναστατώσετε με προξενιό;;;

 

[Bambinella]

Συμφωνώ 1000%

Ηρθα δευτερη, RIO.

 

[Κώστας Φαρόπουλος]

Τωρα τελευταια ειδα τον Ανθρωπο που γυρισε απ΄τη ζεστη. Ταινια που ειχα πολλα χρονια να δω.
Τελικα διαπιστωσα πως ο ρολος του Κωνστανταρα με εκνευρισε αφανταστα.
Φερεται στην οικογενεια του χωρις ιχνος κατανοησης. Λειπει 19 χρονια απο το σπιτι του και περιμενει να τα βρει ολα οπως τα αφησε. Περιμενει αγαπη και στοργη απο τα παιδια του την στιγμη που αυτος δεν τους τα δινει ουτε στο ελαχιστο. Αντιθετα, ειναι κτητικος, χειριστικος και καταπιεστικος. Δεν σεβεται τα αισθηματα της κορης του και αναφερεται στον αγαπημενο της σαν να ειναι σκουπιδι μονο και μονο επειδη αυτο το παιδι δεν ειναι επιστημονας, αλλα εργαζεται στην Τραπεζα. Απαιτει απο την κορη του να χωρισει απο τον αντρα που αγαπαει και να της βρει, η μαλλον να της αγορασει, αυτος τον γαμπρο.
Με τον γιο του παλι, φερεται εξισου βαναυσα. Του ζηταει να εγκαταλειψει το βιολι που τοσο αγαπαει και μαλιστα του το κανει κομματια με τον πιο υπουλο τροπο. Ουτε ιχνος πατρικης αγαπης παρα μονο φωνες και αγριαδες.
Και στο τελος μιλαει για τα παιδια του λες και ειναι αντικειμενα που τα εχει στην κατοχη του: "Γιος ΜΟΥ, κορη ΜΟΥ, ΜΟΥ, ΜΟΥ, ΜΟΥ!"
Ε, μουξινος και ξερος και τετοιος που εισαι αντε γυρνα παλι πισω εκει που ησουν και παψε να μας πρηζεις.

Το κακό δεν είναι ότι ζητάει αγάπη και στοργή από τα παιδιά του αλλά τυφλή υπακοή και σεβασμό

 

[Κώστας Φαρόπουλος]

Εκνευριστικό είναι όταν τραγουδάνε ηθοποιοί με τη φωνή άλλου τραγουδιστή, που είναι πασίδηλα διαφορετική και αταίριαστη, ελεϊνά τραγούδια, καμιά φορά 2-3 στη σειρά non stop.

 

[Θεία Λένα]

Εκνευριστική (αλλά εξαιρετική στο ρόλο της και γι αυτό εκνευριστική) και η Νίτσα Μαρούδα στο Δις Διευθυντής. Ειδικά εκεί που πήγε στο σπίτι της Καρέζη ακάλεστη να παρακαλέσει να της μεταφέρει το αίσθημα στην Αθήνα.. Απορώ πως πήρε τέτοια πρωτοβουλία!
"Ασήμαντη... Τόσο ασήμαντη που κάνει εντύπωση" όπως ορθά σχολίασε η ξαδέρφη Αθηνά.
Εκνευριστική και η Σμαρούλα Γιούλη στο Εκείνες που δεν πρέπει να αγαπούν. Γενικά το κόνσεπτ "ταπεινό κυκλάμινο σε εγκυμοσύνη, κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, τη γλιτώνει, έρχεται πίσω ο λεγάμενος που στο μεταξύ τον έχουν πνίξει οι τύψεις, και τι να κάνει συναινεί στο γάμο, και παντρεύονται κι όλα καλά" δε μου άρεσε ποτέ. Αντίθετα η κοκότα Καλουτά πολύ πιο κυρία.

 

[Bambinella]

Εκνευριστική και η Σμαρούλα Γιούλη στο Εκείνες που δεν πρέπει να αγαπούν. Γενικά το κόνσεπτ "ταπεινό κυκλάμινο σε εγκυμοσύνη, κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, τη γλιτώνει, έρχεται πίσω ο λεγάμενος που στο μεταξύ τον έχουν πνίξει οι τύψεις, και τι να κάνει συναινεί στο γάμο, και παντρεύονται κι όλα καλά" δε μου άρεσε ποτέ. Αντίθετα η κοκότα Καλουτά πολύ πιο κυρία.

Ετσι ακριβως οπως τα περιγραφεις και το "Αντιθετα, η κοκοτα Καλουτα πολυ πιο κυρια" ειναι απολυτα ευστοχο και τα λεει ολα.
Η Γιουλη σε αυτο το εργο με εκνευριζει κι εμενα τοσο πολυ, που ειναι ο πρωτος χαρακτηρας που επιασα οταν ανοιξα αυτο το θεμα.

 

[sofia1979]

Ένας χαρακτήρας που με εκνευρίζει στην ταινία "Το προξενιό της Άννας" είναι ο γαμπρός Θόδωρος (Κ.Ρηγόπουλος). Έχει αναλάβει το ρόλο του "πάτερ φαμίλια" ως σύζυγος της μεγαλύτερης κόρης (Μ.Μαρτίκα) της κυρίας (Σ.Βεάκη).
Ένας ψευτο-ηθικοπλαστικός τύπος, που παριστάνει τον αυστηρό κι σοβαρό οικογενειάρχη, ενώ στην πραγματικότητα παίζει το μάτι του κι λιγουρεύεται τόσο την νεαρή κουνιάδα του Χαρούλα (Μ.Φλωρά), όσο κι την Αννα.
Τη πρώτη, τη κοιτάει σαν ξερολούκουμο κάνοντας διαρκώς κρυφά μπανιστίρι. Δεν διστάζει μπροστά σε όλους να την φλερτάρει, εν είδει αστεϊσμού πάνω στο χορό.
Στη δεύτερη, μπαίνει στο δωμάτιο της χωρίς να χτυπάει πόρτα πετυχαίνοντας την αρκετές φορές με το κομπινεζόν. Ενώ την αρχίζει κι στην ανάκριση για να μάθει γαργαλιστικές λεπτομέριες τι συνέβη στην έξοδο με το γαμπρό: "σε φίλησε; που; στο στόμα; σου χαιδεψε τα μαλλιά; τι άλλο σου έκανε;".
Κι στο φινάλε, αν δεν ήθελες, κι εσύ κι όλοι να παντρευτεί η Άννα γιατί μπήκατε στη διαδικασία να την αναστατώσετε με προξενιό;;;

Είχα δει την ταινία όταν ήμουν μικρούλα και μου είχε βγάλει και μένα αηδία ο Ρηγόπουλος εκεί που την ρωτούσε αν την φίλησε κλπ.
Επίσης και η Στυλιανοπούλου μου ήταν αντιπαθής σε όλους τους ρόλους της, επειδή πάντα έκανε τον λαϊκό άνθρωπο με έναν τρόπο μειωτικό, κατά την άποψή μου.

 

[marysuz73]

Είχα δει την ταινία όταν ήμουν μικρούλα και μου είχε βγάλει και μένα αηδία ο Ρηγόπουλος εκεί που την ρωτούσε αν την φίλησε κλπ.

αρρωστημένες καταστάσεις πέρα για πέρα αληθινές που τις γιγάντωναν οι κοινωνικές συμβάσεις του καιρού εκείνου

 

[Θεία Λένα]

Τζένη Καρέζη στο Μια Τρελή Οικογένεια.
Είναι εκνευριστική σε όλη την ταινία, αλλά στο σημείο που μαθαίνει ότι ο πρώην αρραβωνιαστικος της χαροπαλευει και το μόνο που σκέφτεται είναι πως να κάνει τον Αλέκο να ζηλέψει πλαθοντας ιστορίες, φεύγει από τη σφαίρα του εκνευριστικου και περνάει στου απωθητικου. Για να μην πω τίποτα χειρότερο.

 

[domniki]

Τζένη Καρέζη στο Μια Τρελή Οικογένεια.
Είναι εκνευριστική σε όλη την ταινία, αλλά στο σημείο που μαθαίνει ότι ο πρώην αρραβωνιαστικος της χαροπαλευει και το μόνο που σκέφτεται είναι πως να κάνει τον Αλέκο να ζηλέψει πλαθοντας ιστορίες, φεύγει από τη σφαίρα του εκνευριστικου και περνάει στου απωθητικου. Για να μην πω τίποτα χειρότερο.

Όλοι οι χαρακτήρες της ταινίες είναι εντελώς χαζοί! Η πιο σοβαρή είναι η μικρή αδερφή.