Οι σταρ μας ανοίγουν το σπίτι τους

[ΦΖΠ1]

Φόρεσα κάτι απλό, στο σπίτι μου είμαι άλλωστε !

Παντού χρυσάφι και στρας, όπως ταιριάζει σε μια εθνική σταρ. Η αισθητική πάντως δεν ξεφεύγει από τα πλαίσια του νεοπλουτισμού (κόλλα κι ένα Βούδα σε μια γωνιά!).

Τα τριαντάφυλλα στο τραπέζι φανερώνουν ότι, λόγω της ιδιαιτερότητας του σπιτιού, θα ανανεώνονται συνεχώς για να είναι φρέσκα. Πάλι καλά, κάποιοι είχαν μια ζωή πλαστικά.

Για όσους αναζητούν περισσότερα, να και όλο το σπίτι, μάξιμαλ για την εποχή, αλλά αρκετά προσεγμένο.

 

[johnny19818]

Ο βήχας και τα λεφτά δεν κρύβονται...

 

[fani_grgr]

Αυτούς τους ... βούδες δεν τους χώνεψα ποτέ!!!

 

[Bambinella]

Τον βαρυ και τον ασηκωτο εχει το σπιτι της Αλικης για τα δικα μου γουστα. Ιδανικο για μενα θα ηταν σημερα ενα σπιτι σαν αυτα που υπηρχαν τη δεκαετια απο το 1955 μεχρι το 1965 περιπου, οπου κυριαρχουσε το δανεζικο επιπλο.

Θα ηθελα ενα σπιτι επιπλωμενο σαν της Μαρως Κοντου στον Κραχτη η σαν του Νικου Σταυριδη στα Κιτρινα γαντια. Και οσον αφορα το εξωτερικο του, τρελαινομαι για το σπιτι της Μπεατας Ασημακοπουλου στη Ζηλεια.

 

[elephadas]

Χε χε γελάω με την πολυσήμαντη μπηχτή περί σημειολογίας της επιλογής της περιοχής των Ανακτόρων.

Κιτς μεν, ακριβό δε. Αλλά για να μπορέσει να συνταιριάξει κανείς τόσα ετερόκλητα αντικείμενα, εποχές και στυλ πρέπει να έχει τεράστια καλλιέργεια και γούστο. Αλλιώς το σπίτι μοιάζει με κατάστημα "Είδη δώρων". Φοβάμαι ότι η εθνική μας σταρ δεν τα διέθετε. Δεν αμφιβάλλω ότι έπεσε χέρι διακοσμητή στην επιλογή πολλών αντικειμένων, αλλά δεν φαντάζομαι μια Α. Β. να μην παρεμβαίνει και στην αρχική διακόσμηση αλλά και στη συνέχεια με προσθήκες και μεταβολές.

 

[Κόρκος & Μπίρλας]

Αυτούς τους ... βούδες δεν τους χώνεψα ποτέ!!!

οπως κι η Ζουμπουλια με τον Βουδα της συμπεθερας της

 

[tonytony]

Η Ξένια Καλογεροπούλου στην κουζίνα της

 

 

[ΦΖΠ1]

Ωωωω...λοιπόν εδώ πάμε σε ρουστίκ τόνους. Μοναστηριακή εταζέρα, και καρώ ταβερνέ τραπεζομάντηλο, που δίνει δώρο και την ασορτί ποδιά.

Τα κάδρα στον τοίχο πρέπει να έχουν φωτογραφίες από παραστάσεις τους, γιατί διακρίνεται ένα κολλάζ και στα δύο.

Πίσω διακρίνεται πόρτα με μεγάλο κρύσταλλο, κοινότατη πρακτική σε κουζίνες πολυκατοικιών που υπέφεραν από φωτισμό.

Όπως το γύψινο του τοίχου πάει να περάσει από την κολώνα, διακόπτεται από ηλεκτρικό εξάρτημα της εποχής : πιθανώς το κουδούνι, γιατί είναι και ψηλα.

Η κουζίνα είναι βαμμένη με λαδομπογιά, η φτηνή λύση αντί για εκτεταμένη χρήση πλακιδίων, που τελικά περιορίζονταν μόνο πάνω από το νεροχύτη. Πολλές φορές γινόταν και στα WC αυτό, με καμιά δεκαπενταριά πλακάκια όλα κι όλα, πίσω από το νιπτήρα.

Τα σκέυη κι αυτά ρουστίκ, κατ' ευθείαν από το χάνι της Γραβιάς (μέρα που είναι), τα δε χρωματιστά ποτήρια ήταν μόδα κάποτε (το καθένα κι άλλο χρώμα, και όλα συνήθως σκούρα, να μην καταλαβαίνεις αν πίνεις πορτοκαλάδα ή νερό....).

Επίσης στον τοίχο διακρίνεται ο πιο φτηνιάρικος ελληνικός διακόπτης (VIMAR?), που αν θυμάστε, φωσφόριζε και στο σκοτάδι! Ή, άντε να είναι πρίζα, φυσικά "τριπολική" (μάλλον πρίζα, διακόπτες σε τέτοια σημεία σπανίως έμπαιναν, μόνο σε κρεββατοκάμαρες).

 

[Michel Vaillant]

Υποθέτω θα είναι στο παλιό σπίτι της στο Παγκράτι , Ευφρονίου και Αστυδάμαντος αν δεν κάνω λάθος.

Η σύγκριση πάντως ανάμεσα στην απλή εμφάνιση της Ξένιας και στην παρδαλή κακογουστιά της καημένης της Αλίκης στην προηγούμενη ανάρτηση, βγάζει μάτι!

 

[elephadas]

Οι λαδομπογιές ήταν συνήθως σε χτυπητά χρώματα, δεν θυμάμαι να είχα δει τέτοι ανοιχτοξεπλυμένο. Βέβαια πλαστική μπογιά σίγουρα, για να πλένεται ο τοίχος.

Η πρίζα δεν αποκλείεται να ήταν σούκο σε εσοχή με σκέπασμα από πάνω, γι' αυτό δεν φαίνονται τρύπες. Αν ναι, ήταν βαλμένη εκεί προ εταζέρας πιθανότατα για ψυγείο, διότι μόνο ψυγεία και καμιά φορά ηλεκτρικά σίδερα είχαν φις σούκο τότε. Τα υπόλοιπα είχαν τριπολικά ή και απλά διπολικά φις που έμπαιναν σε τριπολικές πρίζες.

Μη μου κοροϊδεύετε το τραπεζομάντηλο! Τέτοιο έχω κι εγώ στην κουζίνα μου. Πλαστικούρα φυσικά, με φανελλένιο πίσω. Τα τελευταία χρόνια δυσκολεύομαι λίγο να βρω να το αντικαταστήσω όταν παλιώνει / χαλάει.

Ωστόσο άλλο μου κόλλησε εμένα. Στη λεζάντα. Ο Γιάννης κουλαμάρα είχε να μαγειρέψει κι αυτός κάτι? Στο κάτω κάτω και οι δυο τους ήταν πολυάσχολοι επαγγελματίες, δεν μιλάμε για γυναίκα που είχε αποκλειστική απασχόληση το νοικοκυριό. Αλλά το μαγείρεμα (και η λάτρα και η μπουγάδα?) ήταν γυναικεία δουλειά. Ο άντρας θα έκανε τις αντρικές δουλειές (π.χ. θα άλλαζε τις πρίζες όταν χαλούσανε, μια φορά στα 10 χρόνια).

Πόσο έχει αλλάξει αυτό τώρα? Διότι με αυτή τη νοοτροπία που επικρατούσε τότε, ήρθα Αμερική και επακολούθησε γράμμα στη μάδερ "Μαμά, πώς βράζουνε αυγά?". Κι ας μη μιλήσω για την πρώτη φορά που χρειάστηκε να ράψω κουμπί.

 

[tonytony]

 

[ΦΖΠ1]

Ωχ Παναγιά μου...Από τη μία, τσιγάρα κι "αντρικό τάβλι" με το Γαρδέλη, κι από την άλλη αρκουδάκι πάνω στον καναπέ...Λάθος, μπαουλοντίβανο φαίνεται να είναι.

Δίπλα στο πιάνο η κουνιστή καρέκλα για να παίζουμε στη γιαγιά το "Παιδιά,της Ελλάδος παιδιά". Ωραίο και το πορτατίφ ανακριτικού γραφείου, στην 4η φωτό.

Στην 5η, βλέπουμε στο ράφι περίεργες ρετρό ηλεκτρικές συσκευές : πιθανότατα κάποιον ενισχυτή κι από πάνω κάποιο ραδιο-ρολόι-ξυπνητήρι.

 

[johnny19818]

Ο οποίος όλως τυχαίως διαβάζει Μανίνα...

 

[fani_grgr]

οπως κι η Ζουμπουλια με τον Βουδα της συμπεθερας της

Χαχαχα κάπως έτσι!!!

Πάντως η αλήθεια είναι ότι συνήθως οι φωτογραφίες ενός χώρου ( όχι αυτές που είναι επαγγελματικές για να τον αναδείξουν) είναι ψυχρές και σκληρές. Σπάνια μπορούν να βγάλουν τον χαρακτήρα και την αίσθηση που σου προκαλεί ένας χώρος. Για παράδειγμα διαλέξτε το αγαπημένο σημείο του σπιτιού σας και βγάλτε μία απλή φωτογραφία. Το πιο πιθανό είναι η φωτογραφία να απέχει πολύ από αυτό που ζείτε όταν είστε εκεί. Επίσης στις φωτογραφίες βλέπεις όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που δεν θα έβλεπες σε φυσική παρουσία.

 

[tonytony]

Ο Βάσος Αδριανός σε μια γωνιά του σπιτιού του...

 

 

[PT8]

Ωραίος ο Βάσος, πρόσεχε φπζ τι θα πεις γιατί μου θυμίζει το σκρίνιο της ''μαμάς''.

 

[ΦΖΠ1]

Ε τι να πώ εγώ; Ότι τα καϊτια στο "σύνθετο" είναι ασορτί με την πλάτη της καρέκλας;

Ότι ο Βάσος τριγυρνάει με το κλασικά ανοιχτό εξώτριχο πουκάμισο των '70s;

Ότι τα φλιτζανάκια του καφέ, ωραία και καλά κι επίχρυσα, αλλά άντε να πιεις ζεστό καφέ με τόσο λεπτό χείλος; (πήρε χρόνια να καταλάβω γιατί ο πατέρας μου ζητούσε καφέ "σε χοντρό φλιτζάνι")

Ότι το τσιγάρο και πάλι δίνει και παίρνει, σε εντελώς "φυσιολογική" κίνηση;

Ότι στο δεύτερο ράφι πρέπει να υπάρχει το κλασικό "επίσημο φραπεδοπότηρο", με τη σιδερένια θήκη;

Ότι όσο κι αν θέλει η μαμά να πουλήσει μούρη, έχει πολύ λίγα πράγματα για το μέγεθος της βιτρίνας;

Ότι το λαμπατέρ έχει πάλι το διακόπτη-καζανάκι;

Ότι όλοι φέρουν περί πολλού τη δίαιτα που κάνουν, ακόμα και οι "οδοντογλυφίδες";

 

[elephadas]

Οδοντογλυφίδα ίσως, αλλά με αρχές κοιλίτσας. Προσέξτε ότι το πουκάμισο ανοίγει μεταξύ πρώτου και δεύτερου κουμπιού πάνω από το παντελόνι (του οποίου φαίνεται και το φερμουάρ λίγο). Μιλώντας (φευ) εκ πείρας, ξέρω ότι αυτό γίνεται διότι όταν τα ρούχα αγοράστηκαν ήταν για μικρότερη διάμετρο.

Εκείνο που με ενοχλούσε πάντα σε σκρίνια και σερβάντες ήταν ότι ήταν για επίδειξη κυρίως και όχι για αποθήκευση. Δίσκος σερβιρίσματος και τα διάφορα πιατικά στο όρθιο να φαίνονται.

 

[tonytony]

Ο Θέμης Ανδρεάδης (προφανώς) στην κρεβατοκάμαρα του

 

 

[ΦΖΠ1]

Θεέ μου...Οι παλιές κρεβατοκάμαρες, με το τασάκι στο κομοδίνο (φυσικά έχει και τσιγάρο μέσα).

Και μετά, για το βήχα, να και το κουτί με τα χαρτομάντηλα, να φεύγουν τα φλέμ.. Μπα σε καλό, πρωί-πρωί...

Συγχαρητήρια πάντως για την επιλογή σεντονιών...