Μανίνα, και εξώφυλλο η Ειρήνη Ράικου...Η ποια, δηλαδή;
Πάμε στο Βλάσση : το κλασικό φωτιστικό βεράντας ("αρματούρα", που μάλιστα από το πάνω μέρος της έχει να περάσει ξεσκονόπανο από...κατασκευής), τα κλασικά ρολά με το τόσο αθόρυβο άνοιγμα-κλείσιμο, κι ένα πρωτοποριακό φάρδος μπαλκονιού, που το κόβω για...ένα μέτρο. Υπήρχαν και στενότερα, βλέπετε, όπως επίσης και η γνωστή πολυκατοικία στη Στουρνάρη, που δεν είχε...καθόλου !
Τα ρολά έχουν δυο πολύ μικρές γωνίτσες για να "τερματίζουν" στο ανέβασμα, ωστόσο όσοι ξέρετε, όταν έσπαγαν αυτές οι γωνίες από το "ζόρι", το ρολό εγκλωβίζονταν για πάντα μέσα στο κουτί περιέλιξης, που στην παλιά "μαστορική" λεγόταν "ταμπακιέρα". Μετά το 70 πήγαμε σε ελαφρύτερα, πλαστικά ρολά, με λιγότερα προβλήματα συντήρησης.
Προσέξτε τώρα το μικρό στηθαιάκι στην άκρη του μπαλκονιού, για τα νερά, αλλά και το ότι το κιγκλίδωμα δεν "ξετρυπάει' εκεί, αλλά λίγο πιο μέσα. Κι αυτό γιατί τα στενά αυτά μαρμαράκια, με τις τρύπες για τα κάγκελα, συνήθως έσπαζαν και μικρά κομμάτια πέφταν κάτω... Είναι πάντως προσεγμένη και η απορροή, όχι με "ρουξούνια" ελεύθερα προς τα έξω,αλλά μάλλον με υδρορροές, στην πλευρά του τοίχου. Αυτό το καταλαβαίνω βλέποντας και το από πάνω κομμάτι.
Επίσης προσέξτε ότι προ Κτιριοδομικού, το ύψος των κιγκλιδωμάτων ήταν ιδιαίτερα χαμηλό, καμία σχέση με το σημερινό 1 μέτρο...Ίσως γιατί και το μπαλκόνι ήτνα περιορισμένης χρήσης.
Από ντύσιμο, οι δρακουλιάρικοι γιακάδες, η μαλλούρα και το παντελόνι-καμπάνα μας πάνε κατευθείαν στο Πολυτεχνείο του '73. Ακόμα και το ύφος, έχει βγει από φοιτητική συνέλευση...
