Ίσως να έπρεπε να αφαιρέσουμε το
2004 από τη λίστα βγάζοντάς την εκτός συναγωνισμού, αφού δεν νομίζω πως μπορεί να γίνει σύγκριση μεταξύ μιας διοργάνωσης που οι περισσότεροι από εμάς τη ζήσαμε από κοντά (είτε άμεσα είτε έμμεσα) και των υπολοίπων που υποθέτω πως όλοι ανεξαιρέτως τις ζήσαμε (αν τις ζήσαμε) μέσω τηλεόρασης/εφημερίδων/αφιερωμάτων κ.λπ.
Προσωπικά τώρα, για το
1980 που προς το παρόν φαίνεται ότι είναι η πιο δημοφιλής διοργάνωση εδώ μέσα, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, αφού ήμουν αγέννητος. Ναι, μπορεί να έχω δει βίντεο, φωτογραφίες, να έχω διαβάσει άπειρες ανασκοπήσεις, αλλά υποτίθεται πως ο όρος νοσταλγία απευθύνεται σε γεγονότα που έχεις ζήσει ο ίδιος. Ομοίως και για του
1984 όπου ήμουν 3 ετών και δεν έχω την παραμικρή ανάμνηση, άρα τη βγάζω κι αυτήν από τη λίστα (μου)...
Από εκεί και πέρα, το
1988 είναι η πρώτη Ολυμπιάδα που θυμάμαι κι επίσημα να παρακολουθώ, αν και όχι τόσο φανατικά όσο τις επόμενες. Ίσως βέβαια κι επειδή κι η κάλυψη δεν ήταν τόσο μεγάλη ή γιατί νομίζω πως κατά το μεγαλύτερο μέρος της έλειπα σε διακοπές. Θυμάμαι πάντως να βλέπω το χάλκινο του Χολίδη, αλλά μάλλον ήταν σε μαγνητοσκόπηση.
Αυτή που θα ψήφιζα αν δεν ήταν στη λίστα η Αθήνα, είναι μάλλον η
Βαρκελώνη το 1992. Πρώτος και σημαντικότερος λόγος φυσικά η Dream Team, η κορυφαία αντικειμενικά ομάδα όλων των εποχών ανεξαρτήτως αθλήματος, η οποία έκανε τη λέξη "δέος" να φαντάζει λίγη (δεν θα ξεχάσω πως πολλοί παίκτες των αντίπαλων ομάδων όχι απλώς ζητούσαν αυτόγραφα, αλλά μέχρι και φωτογραφικές μηχανές είχαν ώστε να βγάζουν φωτογραφίες την ώρα του αγώνα!). Επειδή όμως θεωρώ ότι αξίζει ξεχωριστό thread, αφήνω τα υπόλοιπα για όταν το πάρω απόφαση να το ανοίξω... Και στα δικά μας όμως, μπορεί να είχαμε μόλις δυο μετάλλια (Πατουλίδου, Δήμας), αλλά αν μη τι άλλο, ήταν αμφότερα χρυσά και κυρίως είχαν τις ιδιαιτερότητές τους, από τις εθνικοπατριωτικές (με τη συμπαθή έννοια) ατάκες των δυο αθλητών (το περίφημο
"Για την Ελλάδα" με και άνευ
"...ρε ...." για Πατουλίδου και Δήμα, αντίστοιχα), το πόσο μεγάλη ήταν η έκπληξη της νίκης της Πατουλίδου και την πτώση της Ντίβερς στο τελευταίο εμπόδιο, η συγκινητική ιστορία του Βορειοηπειρώτη Πύρρου κ.λπ. Θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν πως θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες πέρα από τα τρία αυτά μέτωπα, αλλά και μόνο αυτά τα τρία ήταν τόσο δυνατές στιγμές που αξίζουν να τη θυμάμαι με τόση νοσταλγία...
Το
1996 στην Ατλάντα, είχα πια γίνει τόσο κολλημένος που προσπαθούσα να μην χάσω τίποτα, κυρίως από το τουρνουά του μπάσκετ, αλλά και τις ελληνικές προσπάθειες στα υπόλοιπα αγωνίσματα. Από το μπάσκετ στο οποίο ήμουν εξίσου ενθουσιασμένος με το '92, αλλα αυτή τη φορά ήταν πως θα έπαιρνε μέρος η Εθνική μας για πρώτη φορά στην ιστορία της (μην θυμάμαι τα φετινά και συγχύζομαι!), δεν θα ξεχάσω το τελευταίο μας παιχνίδι, όπου μπορεί να ήταν απλώς ένας αγώνας κατάταξης για την 5η-6η θέση, αλλά έτυχε να είναι το τελευταίο παιχνίδι στην καριέρα δυο "ιερών τεράτων" της εποχής, του Παναγιώτη Γιαννάκη και του Βραζιλιάνου Όσκαρ Σμιντ, με τους δυο τους να αγκαλιάζονται στο κέντρο του γηπέδου μετά το τέλος του αγώνα και σύσσωμο το γήπεδο και οι υπόλοιποι παίκτες να τους χειροκροτούν. Από τις υπόλοιπες ελληνικές συμμετοχές θυμάμαι χαρακτηριστικά το αργυρό της Μπακογιάννη στο άλμα εις ύψος και το ιπποτικό, ειλικρινές χειροκρότημα της μεγάλης Στέφκα Κονσταντίνοβα όταν πέρασε το άλμα στο... ύψος μου (2,03μ), παρόλο που αυτό σήμαινε πως ο αγώνας θα συνεχιζόταν και θα διεκδικούσε κι εκείνη το χρυσό.
Κάπως έτσι και το
2000 και το
2008. Στο μεν Σύδνεϋ ήδη ξέραμε πως θα ήμασταν οι οικοδεσπότες της επόμενης διοργάνωσης, οπότε το είχαμε πάρει ακόμα πιο ζεστά το θέμα, ενώ στο Πεκίνο είχαμε ακόμα νωπές τις αναμνήσεις της Αθήνας.
Το 2008 θυμάμαι μάλιστα πως βρισκόμουν πια σε άδεια απολύσεως από το στρατό και έβλεπα τους Ολυμπιακούς προσπαθώντας να σκεφτώ τι θα κάνω με τη ζωή μου. Πλάκα-πλάκα, λες η απόφαση να έρθω Αγγλία (την πήρα χαζεύοντας του Ολυμπιακούς) να έγινε υποσυνείδητα με το σκεπτικό να είμαι εδώ όταν γίνουν οι επόμενοι Ολυμπιακοί;;;
//Η ειρωνεία είναι πως γράφω το μήνυμα μόλις λίγη ώρα αφού έχω γυρίσει από το St. James' Park όπου είδα Βραζιλία-Ν.Ζηλανδία για το Ολυμπιακό τουρνουά ποδοσφαίρου. Εντάξει, μπορεί να μην είναι και Μουντιάλ και να μην βρίσκομαι στο Λονδίνο (αν και το ΠΣΚ το πέρασα εκεί κι ας μην κατόρθωσα να βρω εισιτήρια για να παρακολουθήσω κάτι), αλλά αν μη τι άλλο, από το απόγευμα μπορώ πια να λέω πως έχω ήδη παρακολουθήσει από κοντά δυο Ολυμπιάδες...
//edit: (Ξανα)διαβάζοντας το thread για να δω τις υπόλοιπες απαντήσεις, πρόσεξα ότι είχα ξαναπαντήσει πριν από... 3 σελίδες και 3 χρόνια!!! #)
Άντε και στο Ρίο να ξαναματαπω τα ίδια!!!
recry:
