Ολυμπιακοί Αγώνες. Ποιούς θυμάστε νοσταλγικότερα?

Της Βαρκελώνης! Ακόμα, θυμάμαι τον πατέρα μου να ζητωκραυγάζει όταν η Πατουλίδου, τερμάτιζε πρώτη. Επίσης, κάθε φορά που έπαιζε η Dream team ( η πρώτη και καλύτερη) ;) , στηνόμουν στην τηλεόραση να μην χάσω φάση. Ποιος μπασκετόφιλος, δεν θυμάται τον τελικό ΗΠΑ-Κροατία. Τέλος, εντυπωσιακό ήταν και το άναμα της φλόγας στην τελετή έναρξης, με βολή από τόξο...
 
όντας παιδί που μεγάλωσε στο 90, θυμάμαι έντονα τους ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντας και του Σύδνει. Ειδικότερα η εικόνα με τα πυροτεχνήματα στην γέφυρα και την όπερα του Σύδνει μου έχει χαραχτεί στην μνήμη μου ανεξίτηλα. Επίσης θυμάμαι στο σχολείο όταν γινόντουσαν οι ολυμπιακοί της Ατλάντας που μας μάθαιναν τα ιδεώδη και τα διάφορα των ολυμπιακών αγώνων και εμείς ήμασταν πέρα βρέχει. Εδώ που τα λέμε, της Αθήνας ήταν άλλο πράγμα. Κυρίως γιατί πήγα σε πολλά αθλήματα και είχα πολλούς φίλους εθελοντές. Ζούσα απο κοντά ότι έβλεπα απο την τηλεόραση, πράγμα μοναδικό.
 
Κι εμένα της Βαρκελώνης το 1992 είναι οι καλύτεροι που θυμάμαι. Ήταν και οι μεγάλες ελληνικές επιτυχίες: Δήμας και Πατουλίδου, δακρύζαμε μαζί τους όταν ακούσαμε τον εθνικό ύμνο. Θυμάμαι έντονα και τις σημαίες των χωρών, όπως την Κινέζικη Ταιπέι, που μου έκανε εντύπωση ή την Κοινοπολιτεία, όπως ονομαζόταν τότε η Ρωσία (είχε κατεβει έτσι για τους Αγώνες).
 
Σεούλ 1988.

Ήταν οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες που παρακολούθησα και κατά τη διάρκειά τους συνειδητοποίησα τη μεγάλη σημασία της διοργάνωσης. Και πιο παλιά παρακολουθούσα άλλα σπορ, πλην ποδοσφαίρου, αλλά τότε ήταν που κατάλαβα ότι εδώ συμβαίνει κάτι διαφορετικό, κάτι πιο σπουδαίο. Θυμάμαι το παγκόσμιο ρεκόρ του Αρμστρονγκ στα 400 ελεύθερο (1.47.25, άντεξε πολλά χρόνια) ενώ κολυμπούσε στο 1, τη νίκη του Νέστι επί του Μπιόντι με τον Συρίγο να μην το 'χει πάρει πρέφα και να λέει "δεν είναι δυνατόν, κάποιο λάθος θα έχει γίνει". Τον Τζόνσον και το σοκ του ντόπινγκ, τα νύχια της Φλο Τζο, τον Κενυάτη Νγκούγκι που είχε ξεφύγει 200 μέτρα από τους άλλους στα 5.000 και τελικά άντεξε, την αδικοχαμένη ομάδα της Ζάμπιας που νίκησε 4-0 την Ιταλία. Κι άλλα πολλά, όρεξη να 'χετε να αραδιάζω αναμνήσεις.

Το κακό ήταν ότι επειδή ήταν Σεπτέμβριος, είχαμε αρχίσει σχολείο. Την πρώτη εβδομάδα με την κολύμβηση ήμασταν απογευματινοί και έβλεπα τα πάντα από το κολύμπι (λόγω διαφοράς ώρας η ζωντανή μετάδοση γινόταν πρωί, ώρα Ελλάδας) αλλά τη δεύτερη με τον στίβο ήμασταν πρωί και χάσαμε τις λάιβ μεταδόσεις. Ευτυχώς τα έδειχνε και μαγνητοσκοπημένα το απόγευμα, αλλά θυμάμαι ότι ακόμα και τότε, η είδηση για το 9.79 του Τζόνσον είχε φτάσει στο σχολείο πριν γυρίσω σπίτι. :(

Το 2004 πάλι, το έζησα πολύ έντονα κι από μέσα, ήταν πραγματικά ένα 15ήμερο στο οποίο εκπληρώθηκε ένα όνειρο ζωής για μένα, αλλά το δέος της πρώτης φοράς δεν συγκρίνεται. Βέβαια και εδώ, επειδή είναι αλλιώς να βλέπεις από κοντά (και επειδή ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα από κοντά και μάλιστα επειδή έτυχε να ζήσω πάρα πολλά σπουδαία γεγονότα) είναι αντικειμενικά πιο πάνω. Ας πούμε λοιπόν ότι και το '88 και το '04 έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Όπως και του '92 που λόγω ώρας βόλεψε καλύτερα και ήμουν όλη την ώρα κολλημένος στην TV.
 
Τους ολυμπιακούς του '80 ελάχιστα τους θυμάμαι. Πιο πολύ επειδή είχε πάει να τους παρακολουθήσει ένας θείος μου και επιστρέφοντας είχε φέρει ένα αρκουδάκι misha στην αδελφή μου.

Εκείνους του '84 κάτι περισσότερο, αλλά θυμάμαι πως βαριόμουν αφόρητα (τότε) τους αγώνες κολύμβησης. Επίσης λόγω καλοκαιριού ελάχιστα καθόμουν σπίτι. Ολη μέρα ποδήλατο!

Τους αγώνες του '88 στη σεούλ τους θυμάμαι πολύ καλά. Ιδίως την τελετή έναρξης όπου έγινε και μία

καθώς ήδη τότε ασχολιόμουν με το εν λόγω άθλημα για 1,5 χρόνο.Οι διοργανώσεις του '92, '96, '00 μου είχαν φανεί αδιάφορες.

Το '04 & το '08 τους είχα παρακολουθήσει επισταμένως καθώς λόγω κάποιων προσωπικών συμβάντων λειτουργήσανε και ως τρόπος να ξεχαστώ από κάποια δύσκολα ψυχοπιεστικά γεγονότα.

η ψήφος μου έτσι πάει στην σεούλ :)
 
ntsmrtz είπε:
Τους αγώνες του '88 στη σεούλ τους θυμάμαι πολύ καλά. Ιδίως την τελετή έναρξης όπου έγινε και μία
Είναι το μόνο πράγμα που μου έμεινε από εκείνη την τελετή, την οποία (όπως και τις επόμενες) είχα βρει ασύλληπτα βαρετή. Θυμάμαι ότι είχα την ίδια νοοτροπία και μέχρι το 2004 και πήγα στην δικιά μας τελετή έναρξης σαν σε αγγαρεία. Αλλά τότε άλλαξα γνώμη. Ως παιδί, βέβαια, ήταν αλλιώς.
 
Εμένα πάντως μου άρεσε το "μπρούμυτο" στυλ... Είναι αυτό που λένε "πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά"...

 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Σφυρίζω αδιάφορα και προσπερνώ με χάρη τις (περιττές) :) αναφορές στην ηλικία μας και ψηφίζω δαγκωτό την Ολυμπιάδα της Μόσχας. Εκτός από τον Μίσα (τελετή έναρξης και λήξης) θα θυμίσω εδώ ότι τελευταίος στη λαμπαδηδρομία ήταν ο θρύλος του μπάσκετ Σεργκέι Μπέλοφ.

Δίνω την αρνητική μου ψήφο (σόρι παιδιά) στην Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες για την ταρίφα που έβαλαν ανά χιλιόμετρο στη διαδρομή της δάδας οι Αμερικανοί.
 
Μια λοιπόν που οι Ολυμπιακοί του 2012 είναι προ των πυλών ας βάλω και το logo (χμ !!!).

london-2012-logo-colours.jpg

Εδώ μπορείτε να βρείτε τα πάντα: http://www.london2012.com/
 
Σχετικά με το logo έχουν ακουστεί πολλές θεωρίες συνωμοσίας, όπως πχ ότι είναι η λέξη "ZION".. Εγώ όμως ρε παιδιά γιατί βλέπω κάτι "πονηρό"..; :precry:

Και μάλιστα πρόσφατα είδα και ένα σκίτσο που δείχνει κάποιους γνωστούς χαρακτήρες - αδέρφια πολύ γνωστής σειράς κινουμένων σχεδίων να επιδίδονται σε "ακόλαστες πράξεις"... :p
 
Τι είν' τούτο?!?!?! :eek:

Ποιος το σχεδίασε - Χριστέ μου!.... (ούτε καν να μπω στο link και να το ψάξω...)

Και μιας και επανήλθε το τόπικ:

1992 - Βαρκελώνη: Η αμερικανίδα να πέφτει και η Πατουλίδου να τερματίζει πρώτη!

"Για την Ελλάδα, ρε ........!"

Μόνο που το γράφω, ανατριχιάζω! Από τότε, δε θυμάμαι να έχασα Ολυμπιακούς Αγώνες! ;)
 
Αντιπαθώ αφάνταστα τις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις συμπεριλαμβανομένων και των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος απλά νομίζω ότι την εποχή της μονοκρατορίας μου τη σπούσε που άλλαζαν το πρόγραμμα και δεν έβαζαν παιδικά αλλά κάτι τύπους με σορτσάκια να τρέχουν. Η πρώτη ολυμπιάδα που θυμάμαι σε στυλ άντε να τελειώσει επιτέλους ήταν του Λος Άντζελες... (παγίδα είναι για να καρφώσουμε τις ηλικίες μας έτσι?)
 
Μόσχα, 1980. Νομίζω ότι το "δάκρυ" του Μίσα είναι κάτι που δεν έχει ξεπεραστεί μέχρι σήμερα, αν και έχει αναπαραχθεί πολλές φορές...

Νομίζω ότι με αφομή τους αγώνες αυτούς ,που μποϊκοτάρισαν οι ΗΠΑ, και τους επόμενους του Λος Άντζελες, που μποϋκοτάρισε η ΕΣΣΔ, γυρίστηκε μια εξίσου συγκινητική ταινία, "Η Χρυσή Στιγμή", με τον έρωτα ανάμεσα σε δύο αθλητές των "αντίθετων" στρατοπέδων...

Aρνητική ψήφο στην Ολυμπιαδά του Λος Άντζελες, για εκείνο το αμερικανο-πληθωρικό καρακιτσαριό με τα 100 πιανα στις κερκίδες του σταδίου (κρίνοντας ως πιανίστας)...
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
panp είπε:
Μόσχα, 1980. Νομίζω ότι το "δάκρυ" του Μίσα είναι κάτι που δεν έχει ξεπεραστεί μέχρι σήμερα, αν και έχει αναπαραχθεί πολλές φορές...Νομίζω ότι με αφομή τους αγώνες αυτούς ,που μποϊκοτάρισαν οι ΗΠΑ, και τους επόμενους του Λος Άντζελες, που μποϋκοτάρισε η ΕΣΣΔ, γυρίστηκε μια εξίσου συγκινητική ταινία, "Η Χρυσή Στιγμή", με τον έρωτα ανάμεσα σε δύο αθλητές των "αντίθετων" στρατοπέδων...

Aρνητική ψήφο στην Ολυμπιαδά του Λος Άντζελες, για εκείνο το αμερικανο-πληθωρικό καρακιτσαριό με τα 100 πιανα στις κερκίδες του σταδίου (κρίνοντας ως πιανίστας)...
Χαιρομαι γιατι εισαι μαλλον ενας απο τους λιγους που θυμασαι την ταινια "Η Χρυσή Στιγμή". Προβληθηκε τον Ιουλιο του 1980, το μηνα δηλ. των Ολυμπιακων της Μοσχας και το θεμα που θιγει, τον ερωτα 2 αθλητων απο τα αντιπαλα στρατοπεδα του ψυχρου πολεμου, αποτελεσε μια οδυνηρη πραγματικοτητα. Γνωστη περιπτωση αυτη του Αμερικανου Κονολι και της Τσεχοσλοβακας Φικοτοβα στο στιβο το 1956 στη Μελβουρνη.

Η Μοσχα μας μενει στη μνημη και για το ελληνικο χρωμα κατα την τελετη εναρξης, μια τελετη που, δυστυχως, η τοτε κρατικη τηλεοραση την πετσοκοψε.
 
Τι να πω εγώ που θυμάμαι τόσο καλά τους Ολυμπιακούς του 1972? Ήταν πολλοί οι λόγοι, υποκειμενικοί και αντικειμενικοί.

1. Δεν είχαμε ακόμη τηλεόραση - μόλις είχε τοποθετηθεί αναμεταδότης σε μέρος που επέτρεπε στη μικρή επαρχιακή πόλη που ζούσα τότε να πιάνει το πρόγραμμα του ΕΙΡ, και οι τηλεοράσεις ήταν ακόμη ελάχιστες, οπότε ήταν κάτι το εντυπωσιακό και εκθαμβωτικό. Ειδικά όταν μόλις είχα τελειώσει την Τρίτη Γυμνασίου... το τεχνολογικό αυτό θαύμα με έκανε να ανοίγω τα μάτια μου μεγάλα σαν πιατελάκια από θαυμασμό.

2. Έμενα μόνος με τον πατέρα μου, διότι το γυναικείο μέρος της οικογένειας ήταν στην Αθήνα, όπου η αδελφή μου έκανε εντατικό καλοκαιρινό φροντιστήριο για τις εισαγωγικές στο Πανεπιστήμιο. Ο δύστυχος μπαμπάς-elephadas δεν ήταν σε θέση να βράσει ούτε αυγό, οπότε πηγαίναμε και τρώγαμε σε εστιατόριο. Σπουδαία τα λάχανα, θα μου πείτε... αλλά δεν θα έχετε δίκιο. Άλλοι καιροί, άλλες συνήθειες. Ελάχιστες φορές είχα φάει σε ταβέρνα / εστιατόριο ως τότε, και το να πηγαίνω με τον μπαμπά μου και να παραγγέλνω ό,τι θέλω με έκανε να αισθάνομαι αντράκι.

3. Κοντά στη δουλειά του πατρός ήταν ένα καφενείο που είχε μια μεγάλη (ασπρόμαυρη φυσικά) τηλεόραση και κεραία τοποθετημένη πολύ ψηλά οπότε έπιανε πολύ καθαρά. Εκεί λοιπόν μαζεύονταν κάθε μέρα κάμποσοι θαμώνες κι εμείς και παρακολουθούσαμε από τη στιγμή που έβγαινε το σήμα της Eurovision που έδειχνε ότι ξεκινάει η μετάδοση μέχρι τη στιγμή που το ίδιο σήμα σήμαινε το τέλος... ακούγαμε και τσοπανάκο και εθνικό ύμνο και γυρνούσαμε σπίτι. Υποψιάζομαι ότι αν η μαμά-elephadas ήταν σπίτι δεν θα άφηνε να μέναμε έξω τόσο αργά (άλλωστε δεν θα ήταν δίκαιο να βλέπω εγώ κι όχι και η αδελφή μου, και πώς κορίτσι πράμα θα έμενε σε καφενείο με άντρες αργά, ακόμη κι αν ήταν οι γονείς της μαζί? Τι θα πει ο κόσμος? άρα δεν θα πηγαινε εκείνη, άρα ούτε κι εγώ)

Αυτοί ήταν οι υποκειμενικό λόγοι. Οι αντικειμενικοί:

- Παρουσίαση από το Γιάννη Διακογιάννη. Όσοι τον θυμούνται δεν χρειάζονται άλλη εξήγηση

- Ελάχιστες (ίσως ανύπαρκτες?) διαφημίσεις και καθόλου βλακώδεις ιστορίες για τους αθλητές, τις μαμάδες τους ή τα άρρωστα αδερφάκια τους (πράγμα που δείχνουν κατά κόρον στις ΗΠΑ). Τίποτε άλλο εκτός από αγώνες, με επικεντρωμένη την προσοχή στους καλύτερους.

- Εξαιρετικά ταχνικά μέσα για την εποχή (θυμάμαι πόσο με είχαν εντυπωσιάσει οι υποβρύχιες λήψεις των κολυμβητών)

Βέβαια δεν θυμάμαι τίποτε από τους αγώνες τους ίδιους, μόνο πόσο με είχαν εντυπωσιάσει.

Το 1976 ήμουν φοιτητής, είχαμε (φυσικά) τηλεόραση, αλλα τότε πια δεν μου έκανε εντύπωση. Πρέπει να είδα αρκετά, αλλά θυμάμαι μόνο την Κομανέτσι.

Το 1980 τους έχασα τελείως αφού ηταν οι μέρες που έφυγα από Ελλάδα και ήρθα Αμερική, οπότε ακόμη κι αν έδειχναν τα κανάλια εδώ (αμφίβολο) δεν είχα τηλεόραση ή πρόσβαση σε.

Το 1984 ήταν η πρώτη μου επαφή με τον αισχρό τρόπο που οι Αμερικανοί δείχνουν Ολυμπιακούς. Δείχνουν ο,τιδήποτε άλλο εκτός από Ολυμπιακούς. Άπειρες διαφημίσεις, μετά ιστορίες "κοινωνικού ενδιαφέροντος" για τις οικογένειες των αμερικανών αθλητών που θα μας δείξουν σε λίγο, με έμφαση στις αντιξοότητες που συνάντησαν στη ζωή τους ώσπου να πραγματοποιήσουν το Αμερικανικό όνειρο (δηλαδή να πάρουν μετάλλιο ώστε να μπουν μετά φωτογραφία μαζί του στα πακέτα των δημητριακών και να ..... στο τάλληρο). Και μετά μερικά δευτερόλεπτα από το αγώνισμα, όπου πάντα έδειχναν μόνο τον αμερικανό αθλητή ακόμη κι αν ήταν πάτος. Και φυσικά ούτε λέξη για το ότι πολλά από τα μετάλλια που πήραν δεν θα τα είχαν δει ούτε στο όνειρό τους αν η Σοβ. Ένωση δεν ανταπέδιδε το προηγούμενο μποϋκοτάζ. Θυμάμαι που είχαν ανακηρύξει ηρωίδα τη Mary Lοu Retton τη χοντρομπαλού στη γυμναστική... Ο αντίποδας της Κομανέτσι. Ένα άχαρο πλάσμα με κάτι μούσκουλα τίγκα στην ορμόνη. Ευτυχώς που στο μέρος που ζούσα τότε πιάναμε και Καναδέζικα κανάλια που ήταν κάπως καλύτερα.

Από τότε και κάθε φορά είναι όλο και χειρότερες οι μεταδόσεις και όλο βλακωδέστερα τα σχόλια. Οπότε ελάχιστα βλέπω. Φέτος ξέχασα να βάλω να δω την τελετή έναρξης (μόλις είχα γυρίσει από την Ελλάδα και ήμουν ακόμη μισοπεθαμένος από το ταξίδι). Χτες άνοιξα την τηλεόραση για πρώτη φορά και όπως πάντα αηδίασα μ' αυτά που έλεγαν. Το στυλ τους είναι ότι όλα τα μετάλλια σε όλα τα αγωνίσματα ανήκουν δικαιωματικά στους Αμερικανούς και πρέπει να τα "χάσουν" εκείνοι για να τα πάρει άλλος.
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ίσως να έπρεπε να αφαιρέσουμε το 2004 από τη λίστα βγάζοντάς την εκτός συναγωνισμού, αφού δεν νομίζω πως μπορεί να γίνει σύγκριση μεταξύ μιας διοργάνωσης που οι περισσότεροι από εμάς τη ζήσαμε από κοντά (είτε άμεσα είτε έμμεσα) και των υπολοίπων που υποθέτω πως όλοι ανεξαιρέτως τις ζήσαμε (αν τις ζήσαμε) μέσω τηλεόρασης/εφημερίδων/αφιερωμάτων κ.λπ.

Προσωπικά τώρα, για το 1980 που προς το παρόν φαίνεται ότι είναι η πιο δημοφιλής διοργάνωση εδώ μέσα, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, αφού ήμουν αγέννητος. Ναι, μπορεί να έχω δει βίντεο, φωτογραφίες, να έχω διαβάσει άπειρες ανασκοπήσεις, αλλά υποτίθεται πως ο όρος νοσταλγία απευθύνεται σε γεγονότα που έχεις ζήσει ο ίδιος. Ομοίως και για του 1984 όπου ήμουν 3 ετών και δεν έχω την παραμικρή ανάμνηση, άρα τη βγάζω κι αυτήν από τη λίστα (μου)...

Από εκεί και πέρα, το 1988 είναι η πρώτη Ολυμπιάδα που θυμάμαι κι επίσημα να παρακολουθώ, αν και όχι τόσο φανατικά όσο τις επόμενες. Ίσως βέβαια κι επειδή κι η κάλυψη δεν ήταν τόσο μεγάλη ή γιατί νομίζω πως κατά το μεγαλύτερο μέρος της έλειπα σε διακοπές. Θυμάμαι πάντως να βλέπω το χάλκινο του Χολίδη, αλλά μάλλον ήταν σε μαγνητοσκόπηση.

Αυτή που θα ψήφιζα αν δεν ήταν στη λίστα η Αθήνα, είναι μάλλον η Βαρκελώνη το 1992. Πρώτος και σημαντικότερος λόγος φυσικά η Dream Team, η κορυφαία αντικειμενικά ομάδα όλων των εποχών ανεξαρτήτως αθλήματος, η οποία έκανε τη λέξη "δέος" να φαντάζει λίγη (δεν θα ξεχάσω πως πολλοί παίκτες των αντίπαλων ομάδων όχι απλώς ζητούσαν αυτόγραφα, αλλά μέχρι και φωτογραφικές μηχανές είχαν ώστε να βγάζουν φωτογραφίες την ώρα του αγώνα!). Επειδή όμως θεωρώ ότι αξίζει ξεχωριστό thread, αφήνω τα υπόλοιπα για όταν το πάρω απόφαση να το ανοίξω... Και στα δικά μας όμως, μπορεί να είχαμε μόλις δυο μετάλλια (Πατουλίδου, Δήμας), αλλά αν μη τι άλλο, ήταν αμφότερα χρυσά και κυρίως είχαν τις ιδιαιτερότητές τους, από τις εθνικοπατριωτικές (με τη συμπαθή έννοια) ατάκες των δυο αθλητών (το περίφημο "Για την Ελλάδα" με και άνευ "...ρε ...." για Πατουλίδου και Δήμα, αντίστοιχα), το πόσο μεγάλη ήταν η έκπληξη της νίκης της Πατουλίδου και την πτώση της Ντίβερς στο τελευταίο εμπόδιο, η συγκινητική ιστορία του Βορειοηπειρώτη Πύρρου κ.λπ. Θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν πως θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες πέρα από τα τρία αυτά μέτωπα, αλλά και μόνο αυτά τα τρία ήταν τόσο δυνατές στιγμές που αξίζουν να τη θυμάμαι με τόση νοσταλγία...

Το 1996 στην Ατλάντα, είχα πια γίνει τόσο κολλημένος που προσπαθούσα να μην χάσω τίποτα, κυρίως από το τουρνουά του μπάσκετ, αλλά και τις ελληνικές προσπάθειες στα υπόλοιπα αγωνίσματα. Από το μπάσκετ στο οποίο ήμουν εξίσου ενθουσιασμένος με το '92, αλλα αυτή τη φορά ήταν πως θα έπαιρνε μέρος η Εθνική μας για πρώτη φορά στην ιστορία της (μην θυμάμαι τα φετινά και συγχύζομαι!), δεν θα ξεχάσω το τελευταίο μας παιχνίδι, όπου μπορεί να ήταν απλώς ένας αγώνας κατάταξης για την 5η-6η θέση, αλλά έτυχε να είναι το τελευταίο παιχνίδι στην καριέρα δυο "ιερών τεράτων" της εποχής, του Παναγιώτη Γιαννάκη και του Βραζιλιάνου Όσκαρ Σμιντ, με τους δυο τους να αγκαλιάζονται στο κέντρο του γηπέδου μετά το τέλος του αγώνα και σύσσωμο το γήπεδο και οι υπόλοιποι παίκτες να τους χειροκροτούν. Από τις υπόλοιπες ελληνικές συμμετοχές θυμάμαι χαρακτηριστικά το αργυρό της Μπακογιάννη στο άλμα εις ύψος και το ιπποτικό, ειλικρινές χειροκρότημα της μεγάλης Στέφκα Κονσταντίνοβα όταν πέρασε το άλμα στο... ύψος μου (2,03μ), παρόλο που αυτό σήμαινε πως ο αγώνας θα συνεχιζόταν και θα διεκδικούσε κι εκείνη το χρυσό.

Κάπως έτσι και το 2000 και το 2008. Στο μεν Σύδνεϋ ήδη ξέραμε πως θα ήμασταν οι οικοδεσπότες της επόμενης διοργάνωσης, οπότε το είχαμε πάρει ακόμα πιο ζεστά το θέμα, ενώ στο Πεκίνο είχαμε ακόμα νωπές τις αναμνήσεις της Αθήνας.

Το 2008 θυμάμαι μάλιστα πως βρισκόμουν πια σε άδεια απολύσεως από το στρατό και έβλεπα τους Ολυμπιακούς προσπαθώντας να σκεφτώ τι θα κάνω με τη ζωή μου. Πλάκα-πλάκα, λες η απόφαση να έρθω Αγγλία (την πήρα χαζεύοντας του Ολυμπιακούς) να έγινε υποσυνείδητα με το σκεπτικό να είμαι εδώ όταν γίνουν οι επόμενοι Ολυμπιακοί;;;

//Η ειρωνεία είναι πως γράφω το μήνυμα μόλις λίγη ώρα αφού έχω γυρίσει από το St. James' Park όπου είδα Βραζιλία-Ν.Ζηλανδία για το Ολυμπιακό τουρνουά ποδοσφαίρου. Εντάξει, μπορεί να μην είναι και Μουντιάλ και να μην βρίσκομαι στο Λονδίνο (αν και το ΠΣΚ το πέρασα εκεί κι ας μην κατόρθωσα να βρω εισιτήρια για να παρακολουθήσω κάτι), αλλά αν μη τι άλλο, από το απόγευμα μπορώ πια να λέω πως έχω ήδη παρακολουθήσει από κοντά δυο Ολυμπιάδες... ;) :cool:


//edit: (Ξανα)διαβάζοντας το thread για να δω τις υπόλοιπες απαντήσεις, πρόσεξα ότι είχα ξαναπαντήσει πριν από... 3 σελίδες και 3 χρόνια!!!
#) Άντε και στο Ρίο να ξαναματαπω τα ίδια!!!
 
Τελευταία επεξεργασία από έναν συντονιστή:
Ατλάντα 1996.Θυμάμαι που τότε βάφαμε το σπίτι και κοιμόμασταν για λίγες μέρες στο σαλόνι.Συνέχεια το είχαμε στην ΕΡΤ.Τότε έμαθα και τον Πύρρο Δήμα.
 
Πολυ ενδιαφερουσες οι μνημες του καθενος, άλλωστε οι Ολυμπιακοι αποτελουν ενα γεγονος παγκοσμιας εμβελειας. Θα μπορουσα και γω να αναπολησω πολλα πραγματα, ξεκινωντας απο το Μοναχο 1972 ως και σημερα. Απλως να θιξω μια διασταση των μεταδοσεων που ειναι τα ξενυχτια λογω της διαφορας ωρας. Θυμαμαι λοιπον που και γω καθομουν ως τις 6 το πρωι στο Λ. Αντζελες το 1984 ή ως τις 3 με 4 το 1996 στην Ατλαντα.
 
Έβαλα του Λος Άντζελες καθαρά επειδή είναι η πρώτη Ολυμπιάδα που θυμάμαι και μάλιστα από την (σούπερ κιτσάτη) τελετή έναρξης. Επίσης θυμάμαι πως είχα συγκινηθεί με την συγκλονιστική προσπάθεια της ελβετίδας μαραθωνοδρόμου Andersοn (αν θυμάμαι καλά το όνομά της) στα τελευταία μέτρα μέσα στο στάδιο, που τελικά κατόρθωσε να τερματίσει πριν καταρρεύσει... ανατριχιάζω πάλι τώρα που το θυμάμαι...

Βέβαια η μεγάλη πόρωση ήταν το 1992 με την Πατουλίδου και με τον Πύρρο, τι να λέμε τώρα...

Επίσης θυμάμαι το 3ο χρυσό του Πύρρου στο Σίδνευ που το άκουγα από ραδιοφωνάκι στο γραφείο και πανηγύριζα...

Και φυσικά η δική μας τελετή έναρξης το 2004 με συγκίνησε φοβερά, πιστεύω οτι δεν συγκρίνεται με καμία άλλη σε σημασία, παρά το ότι του Πεκίνου ήταν πολύ πιο εντυπωσιακή, η δε του Λονδίνου αχαρακτήριστη...
 
ψηφισα Ατλαντα 1996 γιατι ειναι και η μοναδικη Ολυμπιαδα που παρακολουθησα τα περισσοτερα αθληματα(κυριως αυτα που συμμετειχαν Ελληνες).Σ αυτη την Ολυμπιαδα κερδισαμε αρκετα μεταλλια
 
Πίσω
Μπλουζα