αυτό το ανατολικογερμανικό βιβλίο για την φωτογραφία, μου άνοιξε πραγματικά τα μάτια. λοιπόν πριν την κατασκευή του έγχρωμου φιλμ, στην σημερινή του (και πλέον ρετρό) μορφή του, είχαν σκαρφιστεί άπειρες πατέντες για να έχουν έγχρωμη φωτογραφία. φιλμ με εμουλσιόν και από τις δυο μεριές. διαχωρισμοί σε ζελατίνα και μετά εκτύπωση με μελάνια. μηχανές με 3 φακούς και ταυτόχρονη λήψη 3 ξεχωριστών αρνητικών και μετά επανένωση τους. μέχρι και μηχανή με 12 φακούς σε ατέρμονα είχαν φτιάξει. και φυσικά άπειρες παραλλαγές των σύγχρονων tri-pack φιλμ, με διάφορες χρωστικές. ήταν κάτι που το ήθελαν διακαώς. η επικράτηση του φιλμ tri=pack έγινε βασικά μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, μιας και ήταν κάτι που είχε ελάχιστη στρατιωτική χρησιμότητα.
εδώ βλέπουμε την λειτουργία του φιλμ αυτού, σύμφωνα με τον Γεωργόπουλο. Ο λόγος που οι τρείς στρώσεις, ευαίσθητες σε μπλε, πράσινο, κόκκινο είναι έτσι επειδή είναι σχετικά εύκολο να φτιαχτούν εμουλσιόν, με ευαισθησία σε αυτά τα χρώματα, στα χαρτιά επειδή είναι πολύ μικρή η ευαισθησία, τα πράσινα/κόκκινα δεν έχουν καθόλου ευαισθησία στο μπλε, και έτσι δεν χρειάζεται κίτρινο φίλτρο, όπως στα φιλμ, το οποίο βεβαίως διαλύεται κατά την διάρκεια της εμφάνισης. ενώ στο φιλμ, έχουμε μια κοινή εμουλσιόν, ευαίσθητη στο μπλε, μια ορθοχρωματική, ευαίσθητη στο πράσινο
και στο μπλε, και μια παγχρωματική, ευαίσθητη στο κόκκινο
και στο μπλε. έτσι μπαίνει ένα κίτρινο φίλτρο, μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης στρώσης, το οποίο κόβει το μπλε. ήταν μεγάλη κατάκτηση το έγχρωμο φιλμ, και με την σημερινή μορφή, που ήταν εξίσου εύκολο στη χρήση με το α/μ.
(edit): και για την εμφάνιση, χρησιμοποιείται συνήθως ένα paraphenylene diamine derivative, το οποίο είναι λεπτόκοκκος εμφανιστής, και ο οποίος όταν ανάγει τον βρωμιούχο άργυρο, σε μεταλλικό άργυρο, και ο ίδιος οξειδώνεται, τα προϊόντα της οξείδωσης ενώνονται με κάποια μόρια couplers, τα οποία είτε είναι υδρόφοβα είτε υδρόφιλα, οπότε αν είναι υδρόφοβα είναι σε σταγονίτσες, μέσα στην εμουλσιόν, και δεν μπορούν να μεταναστεύσουν εντός της εμουλσιόν, και σχηματίζουν με τους couplers χρωστικές, και μάλιστα ανάλογα με την ένταση της απόχρωσης του κάθε χρώματος. έτσι έχουμε ένα έγχρωμο αρνητικό, στα συμπληρωματικά χρώματα, (δηλ. το μπλε γίνεται κίτρινο, το πράσινο πορφυρό, και το κόκκινο κυανό) και σε αντίστροφους τόνους (δηλ. το σκούρο ανοιχτό και ανάποδα). επίσης υπάρχει μια πορτοκαλί μάσκα, η οποία είναι εκεί που δεν υπάρχουν κυανές ή πορφυρές χρωστικές, και η οποία μειώνει το κοντράστ, και βελτιώνει την απόδοση των χρωμάτων, επειδή οι χρωστικές που σχηματίζονται χημικά, δεν είναι τέλειες, δηλ. απορροφούν χρώματα από το φάσμα, που δεν θα έπρεπε κανονικά να απορροφούν. έτσι είναι πολύ δύσκολη η εκτίμηση ενός έγχρωμου αρνητικού, και ο μόνος τρόπος να βγάλουμε άκρη, είναι είτε εκτυπώνοντας το, σε χαρτί κανονικά, ή να το σκανάρουμε ψηφιακά.
