ARETARA
RetroNuts!
- Joined
- 1 Σεπ 2010
- Μηνύματα
- 2.165
- Αντιδράσεις
- 2.414
Αχ ουρανέ, ρίξε βροχή
να σβήσεις τη φωτιά μου
Αχ ουρανέ, ρίξε βροχή
γιατί μου καίει την ψυχή
και λιώνει την καρδιά μου
και λιώνει την καρδιά μου...
Που είσαι παλληκάρι μου
που είσαι όνειρό μου
έλα στο μαξιλάρι μου
και γείρε στο πλευρό μου
Αχ ουρανέ, ρίξε φωτιά
στις φλόγες της να πέσω
Αχ ουρανέ, ρίξε φωτιά
για να μου κάψεις την καρδιά
να μην ξαναπονέσω
να μην ξαναπονέσω...
Στίχοι: Γιάννης Πολίτης, μουσική: Σπύρος Παπαβασιλείου. Δυστυχώς εξ' όσων γνωρίζω τα τραγούδια της ταινίας δεν κυκλοφόρησαν σε δίσκο.
Και ένα σχόλιο για τα άνωθεν σχόλια που έγιναν. Πολύ κακό για το τίποτα, νομίζω, είναι. Η ταινία δεν παρουσιάστηκε εδώ γιατί είναι κάτι σημαντικό, εξάλλου έχω παρουσιάσει και μετριότατες ταινίες, υπάρχουν και τέτοιες στον Παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο και μάλιστα πολλές. Η ταινία αναφέρεται ως φόρος τιμής σε έναν εξαιρετικό ηθοποιό, σε μια εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί και στις μνήμες (καλές και κακές) που μας συνόδεψαν με αυτή. Προσωπικά βλέπω σ' αυτήν έναν τυραννισμένο άνθρωπο από τις κακουχίες των τελευταίων του χρόνων (γιατί σ' εμένα αυτό το κακό, έλεγε στον Δημητρη Λιμπερόπουλο, λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή το 1985 ο Λάμπρος) με μια απίστευτη αξιοπρέπεια να προσπαθεί να κλείσει την αυλαία του ώστε να τον θυμούνται σαν αυτό που ήταν. Νομίζω τα κατάφερε.
να σβήσεις τη φωτιά μου
Αχ ουρανέ, ρίξε βροχή
γιατί μου καίει την ψυχή
και λιώνει την καρδιά μου
και λιώνει την καρδιά μου...
Που είσαι παλληκάρι μου
που είσαι όνειρό μου
έλα στο μαξιλάρι μου
και γείρε στο πλευρό μου
Αχ ουρανέ, ρίξε φωτιά
στις φλόγες της να πέσω
Αχ ουρανέ, ρίξε φωτιά
για να μου κάψεις την καρδιά
να μην ξαναπονέσω
να μην ξαναπονέσω...
Στίχοι: Γιάννης Πολίτης, μουσική: Σπύρος Παπαβασιλείου. Δυστυχώς εξ' όσων γνωρίζω τα τραγούδια της ταινίας δεν κυκλοφόρησαν σε δίσκο.
Και ένα σχόλιο για τα άνωθεν σχόλια που έγιναν. Πολύ κακό για το τίποτα, νομίζω, είναι. Η ταινία δεν παρουσιάστηκε εδώ γιατί είναι κάτι σημαντικό, εξάλλου έχω παρουσιάσει και μετριότατες ταινίες, υπάρχουν και τέτοιες στον Παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο και μάλιστα πολλές. Η ταινία αναφέρεται ως φόρος τιμής σε έναν εξαιρετικό ηθοποιό, σε μια εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί και στις μνήμες (καλές και κακές) που μας συνόδεψαν με αυτή. Προσωπικά βλέπω σ' αυτήν έναν τυραννισμένο άνθρωπο από τις κακουχίες των τελευταίων του χρόνων (γιατί σ' εμένα αυτό το κακό, έλεγε στον Δημητρη Λιμπερόπουλο, λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή το 1985 ο Λάμπρος) με μια απίστευτη αξιοπρέπεια να προσπαθεί να κλείσει την αυλαία του ώστε να τον θυμούνται σαν αυτό που ήταν. Νομίζω τα κατάφερε.
Τελευταία επεξεργασία:
