Αν δούμε καθαρά την ταινία με βάση το περιεχόμενο της, σαφώς και δεν μιλάμε για ταινία που διεκδικεί δάφνες.
ΟΜΩΣ, αν σκεφτούμε το παρασκήνιο που οδήγησε στη δημιουργία της, σαφώς και την αξιολογούμε με διαφορετικό πρίσμα. Μόνο και μόνο η σκέψη των οικείων του να γυριστεί μια ταινία η οποία θα έδινε χαρά στον αείμνηστο Κωνσταντάρα, για να ξεχαστεί από τα προβλήματα υγείας του και νομίζω ότι σκόπιμα ανέλαβε και πάλι το ρόλο του γλεντζέ, μπορεί να ήταν για τα δεδομένα της τότε εποχής αναχρονιστικό πρότυπο, όμως, το να προβάλλεται ως ο χαρακτήρας με τον οποίο καθιερώθηκε στο ευρύ κοινό, παρόλα τα προβλήματα υγείας του, ήταν και αυτό κάτι σημαντικό για την ψυχολογία του.
Σε ασθενείς με σοβαρά προβλήματα υγείας, είναι πολύ σημαντική η ψυχολογία και η όλη διαδικασία της ταινίας, έγινε απλά για να χαρεί ο Κωνσταντάρας. Βέβαια, μπορεί στα παρασκήνια να φαινόταν η πικρή αλήθεια όμως και πάλι, το γεγονός ότι του δόθηκε η ευκαιρία να παλέψει και να επανέλθει σε μια ρουτίνα (αυτή των γυρισμάτων) η οποία παρέπεμπε στις παλιές και ένδοξες εποχές, ήταν μεγάλη υπόθεση.