Παλιές Ελληνικές ταινίες που σας έχουν συγκινήσει

[RIO]

"Ο Άνθρωπος Που Γύρισε Από τη Ζέστη" -1972

Μπορεί να σας φαίνεται παράξενη η επιλογή μου αλλά όποτε βλέπω την συγκεκριμένη ταινία με πιάνει πάντοτε ένας κόμπος. Ο Κωνσταντάρας εδώ είναι πειστικός όσο δεν πάει και το βλέμμα του μόνο αρκεί να σε κάνει να νιώσεις την απογοήτευσή του.

Και να φανταστείτε ότι η ταινία αυτή είναι στην κατηγορία "Κωμωδίες".

Πραγματικά, η σκηνή που ξαναβλέπει τον γιο του είναι πολύ συγκινητική...

 

[Dominion]

Aν και, πρώτα-πρώτα, στην διανομή του έργου, φιγουράρουν δύο "ιερά τέρατα" του εγχώριου κωμικού ρεπερτορίου, το "Λατέρνα Φτώχεια και Γαρύφαλλο" του Αλέκου Σακελλάριου (η κινηματογραφική συνέχεια του "Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο"), διαθέτει κινηματογραφικές σκηνές που μπορεί να αγγίξουν την ψυχή, ακόμα και του πιο "σκληρόπετσου" Έλληνα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το: "Κάτι παραπάνω!", του Φωτόπουλου, απευθυνόμενου στο γιατρουδάκι του Αυλωνίτη, που τον ρωτά: "Είσαστε συγγενής... αδελφός?", για να πάρει την άμεση απάντηση: "Φίλος!", η οποία δεν χωρά καμιά απολύτως αμφισβήτηση, τουλάχιστον μέσα στο φιλμικό σύμπαν του καλλιτεχνικού (κατά το σκέλος Αυλωνίτη πάντα) διδύμου Πετράκη / Παυλάρα.

 

[GEORGE KOSTAKOPOULOS]

Η ταινία που με συγκλόνισε και με έκανε μικρό να κλάψω πολύ,είναι μια ταινία που περιέργως δεν έχει αναφερθεί από κανένα εώς τώρα!Είναι το συγκλονιστικό δράμμα του Ορέστη Λάσκου:''Η άγνωστος'' με την μεγάλη Κυβέλη.Στην ίδια ταινία έπαιζαν:Γιώργος Παππάς,Αλέκος Αλεξανδράκης[έκανε το γιο της],Λάμπρος Κωνσταντάρας,Μάρθα Καραγιάννη[στη πρώτη κινηματογραφική της εμφάνιση],Μίμης Φωτόπουλος,Χρήστος Ευθυμίου,Γκίκας Μπινιάρης,Περικλής Χριστοφορίδης,Κυβέλη Θεοχάρη.

 

[mariadegrecia]

Αχ και μένα με είχε συγκινήσει! Την έχω δει και μου είχε αρέσει πολύ!Μοναδική η Κυβέλη στο ρόλο της!

 

[V.I.Smirnov]

Το ''οργανάκι του Αττίκ'', την ξέρει κανείς αυτή την θαυμάσια ταινία; Με την Σμαρούλα Γιούλη και τον Αλέκο Αλεξανδράκη στα πολύ νιάτα του ! συγκινητικότατη..

Διαδραματίζεται την εποχή που η Ελλάδα γεμίζει από πρόσφυγες, οι κυβερνήσεις πέφτουνε ή αλλάζουν ταχύτατα, τα όνειρα του λαού για ένα σπίτι ξεφτίζουν και

δύο διαφορετικοί κόσμοι συναντιούνται στο μεταίχμιο μιας νέας εποχής: αυτός της φτωχής, προσφυγοπούλας Μέλπως και του πλούσιου, αριστοκράτη γόη Λώρη !

κοινή συνησταμένη η αγάπη που την καταλαβαίνουν και οι δύο και τους ανοίγει έναν νέο δρόμο [...]

Η ταινία αυτή γυρίστηκε το 1955 και το σενάριό της βασίζεται - όπως υπαινίσσεται και ο τίτλος της - στο τραγούδι "Το οργανάκι".

Είναι κάπως ασυνήθιστο μια ταινία να εκκινεί και να βασίζεται στην υπόθεση ενός τραγουδιού.

Το τραγούδι αυτό γράφηκε το 1934 από τον Αττίκ (μουσική και στίχοι) και είναι μια από τις μουσικές ιστορίες του.

Κάποιες ανεπιβεβαίωτες μαρτυρίες λένε ότι γράφηκε το 1919.

Η παρτιτούρα έγραφε "Δραματάκι της ζωής. Τω, αδελφώ μοι Κίμωνι μετ' αγάπης. Κωνσταντινούπολις."

Ο Αττίκ συνήθιζε να περιγράφει στα τραγούδια του αληθινές ιστορίες - κάποιες μάλιστα ήταν και δικές του.

-

 

[αριαδνη]

Χαμένα όνειρα:

 


Πραγματικά δραματική κωμωδια πολυ τρυφερή και συγκηνιτική! οι ερμηνείες άψογες, κυριως του Παπαμιχαήλ και της Βαλάκου..αλλά μάλλον αυτή που θα μου μεινει περισσότερο , ειναι του Διανέλλου, ενος ήσυχου, απλού και ήρεμου ανθρώπου χωρις αξάρσεις που έχει δεκτεί πια την μουντάδα της ζωής, κατι που οι δυο νέοι της ταινίας δεν θέλουν να τους συμβεί και προσπαθούν να αποφυγουν με προσπαθειες και προσωπικό κόστος. Με τον καιρό όμως συμβιβάζονται και προσπαθούν να αντλήσουν την πολυπόθητη χαρά, αφου δεν είδαν τα θαυματα που ήθελαν με τις μικροχαρές τους, την συντροφικότητα και την αγάπη τους. Ενα μελωδικό ταγκό του δρόμου ( που ειχαν καποτε χορεψει με μεγάλη χαρά) με φόντο μια χιονισμένη μέρα μπορει να αλλάξει κάποια πραγματα της μικροκαθημερινότητας τους. Τουλάχιστον δεν θα ειναι πια μόνοι!

 

[BETTY BOOP]

Ταινίες που με συγκίνησαν

-Η κάλπικη λίρα

-Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;

-Μια ζωή την έχουμε

-Ο λουστράκος

-Ένας νομοταγής πολίτης

-Πήρες πτυχίο;

 

[nalpha]

ΕΝΑ ΓΕΛΑΣΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ...στη σκηνη του φιναλε οπου αφηνει να εννοηθει οτι η χειροβομβιδα σκαει και ο Κουρκουλος σκοτωνεται..

ΥΠΟΛΟΧΑΓΟΣ ΝΑΤΑΣΣΑ...στον φοβερο διαλογο που εχει ο Καρρας με τη μητερα του Κάκια Παναγιώτου,και στη τελευταια σκηνη οπου η Αλικη συναντα το γιο της και ξαναβρισκει τη φωνη της...

ΟΡΑΤΟΤΗΣ ΜΗΔΕΝ...στη σκηνη που ο Κουρκουλος καιει τα υπαρχοντα του..

ΞΥΠΝΑ ΒΑΣΙΛΗ ...οταν ο Κωνσταντινου απο μια φοβερη ειρωνια της τυχης δεν κερδιζει το λαχειο που κερδισε και χανει τη μοναδικη του ευκαιρια για κατι καλυτερο στη στη ζωη του..

 

[ΦΖΠ1]

"Ένας νομοταγής πολίτης" ! Είναι τέτοιο το πάντρεμα του τραγουδιού με την ερμηνεία του Μουστάκα...

 

[ARETARA]

Μόνο και γι' αυτή τη σκηνή...τώρα βέβαια και παλιά παλιά δεν τη λες την ταινία αλλά...

 

[atanasio]

ARETARA, ευχαριστούμε για την υπέροχη σκηνή από το ''Ταξίδι στα Κύθηρα''. Από τις καλύτερες του Αγγελόπουλου και του ελληνικού κινηματογράφου.

 

[RIO]

Από αυτή την ταινία, πάντα με συγκινεί η σκηνή όπου ο Κατράκης χορεύει το " Σαράντα μήλα κόκκινα", πάνω σε έναν λόφο...

 

[domniki]

Η ταινία που περιγράφεις έχει τίτλο "Ο Άσωτος" και είναι διασκευή της οπερέτας "η καρδιά του πατέρα". Η σκηνοθεσία είναι της Μαρίας Πλύτα και τον πατέρα υποδύεται ο Νίκος Μοσχονάς.

Χθες ξαναείδα μετά από 15+ χρόνια την ταινία "Ο άσωτος". Ο Μοσχονάς είναι καταπληκτικός, και ψάχνοντας σήμερα βρήκα ένα σύντομο βιογραφικό του:

http://virtualmuseum.nationalopera.gr/el/eikoniki-ekthesi/prosopa/moshonas-nikos-1886/

Την ταινία έχει ανεβάσει κάποιος στο yt από κάποια παλιά προβολή της ΝΕΤ, είναι της Ανζερβος και δεν έχει καμία παρέμβαση από τους νεότερους που έχουν καταστρέψει τους τίτλους αρχής. Δείτε την όσο υπάρχει ακόμα, πριν την κατεβάσουν. Είναι υπέροχη! Εκτός από τον Μοσχονά, όλοι οι ηθοποιοί είναι υπέροχοι.

 

[αριαδνη]

Πρώτη φορά την είδα σήμερα την ταινία με την Άννα Ιασωνίδου τους αιχμαλώτους του πεπρωμένου και συγκινήθηκα μιας και μου ξύπνησε τωρινές μνήμες με μια μεγάλη περιπέτεια πουυ έζησα με την μάνα μου τώρα το καλοκαίρι και ενώ το θέμα είναι κλισέ η φτωχή, άρρωστη κοπέλα που αγαπά τον πλουσιο που η μητέρα του έχει άλλες βλέψεις έβαλα τα κλάματα. Η θυσία , η ανάγκη της θυσίας...

 

[retron]

Με την ευκαιρία ψάχνω μια ταινία ασπρόμαυρη που όχι απλά με είχε συγκινήσει (σαν πιτσιρίκι) αλλά μου είχε χαλάσει την διάθεση για πολύ καιρό. Τίτλο δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Ούτε καν το σενάριο. Θυμάμαι όμως πως έπαιζε ο Ξανθόπουλος και πουλούσε κάλτσες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία σκηνή που κάθετε στην άκρη στο πεζοδρόμιο, κρατάει καναδυό ζευγάρια κάλτσες και με σκυμένο το κεφάλι λέει: κάλτσες, αγοράστε κάλτσες. Γενικά στην ταινία επικρατεί μιζέρια και απογοήτευση (τι άλλο; ). Άλλη μία σκηνή που θυμάμαι (δεν θυμάμαι άλλη) ήταν που σκεφτόταν να πέσει να σκοτωθεί από ψηλά. Τι να την κάνω την ζωή αφού όλα πάνε ανάποδα ένα πράγμα. Δεν θυμάμαι αν τελικά πέφτει γιατί έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια που το είχα δει.
Αν μπορεί να βοηθήσει κανένας θα ήμουν ευγνώμων. Να στε καλά.

ps. Ε ναί. Πέρνω και κανένα ρεπό από το να βλέπω σπλάτερ!

Το "Συνοικία το όνειρο" είναι ελληνική δραματική ταινία του 1961. Τη σκηνοθεσία την υπέγραψε ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Δεν είναι Ξανθόπουλος. Η σκηνή της αυτοκτονίας με κυνηγάει από μικρό παιδί όταν την πρωτοείδα, εδώ και σχεδόν 40 χρόνια. Αυτά. Ελπίζω να βοήθησα.

Μήπως ξέρει κανείς ποιά είναι η ταινία στην οποία (νομίζω) έπαιζε ο κούρκουλος και ήταν δημοσιογράφος ή συγγραφέας, και έχει μια χαρακτηριστική σκηνή όπου του σπάνε το χέρι με έναν εκσκαφέα ;

"Ζούγκλα των πόλεων", Κώστας Πρέκας, δημοσιογράφος.

 

[TZELASO]

Εγώ γενικότερα, συγκινούμαι πολύ εύκολα. Ο άντρας μου με κοροϊδεύει αλλά σκασίλα μου. Μου αρέσει που συγκινούμαι. Αν λάβει λοιπόν κανείς υπόψη το κλάμα που έχω κάνει (πλάνταξα) όταν πεθαίνει ο μπαμπάς του Σίμπα στον "Βασιλιά των Λιονταριών", ο μεγαλοπρεπής, υπέροχος Μουφάσα, καταλαβαίνετε τι γίνεται σε γενικές γραμμές.

Κλαίω λοιπόν σε πολλά αλλά θυμάμαι έτσι τώρα πρόχειρα τα παρακάτω:

"Ερωτική Συμφωνία" Ειδικά, όταν πάνω στα βράχια και μετά τον πνιγμό της Μπέτυς, ο Διανέλλος αναγνωρίζει την Ειρήνη και αυτή πέφτει στην αγκαλιά του. "Εμένα ποιος με λυπήθηκε?"

"Υπολοχαγός Νατάσσα" Ειδικά όταν η Αλίκη παροτρύνει τους χωρικούς να βοηθήσουν να μετακινηθεί το κάρο με τους τραυματίες "Αυτό το κάρο από κάπου ξεκίνησε και κάπου πρέπει να φτάσει". Αλλά και στην σκηνή που ο Καρράς συναντιέται με την μητέρα του (Παναγιώτου) και εν συνεχεία αυτοκτονεί.

"Προδοσία" Ο έρωτας μεταξύ μιας Εβραίας και ενός Γερμανού στα χρόνια του πολέμου, τι ελπίδες είχε? Κλαίω ειδικά όταν αυτοκτονεί ο Φυσσούν από τύψεις (μπαίνει στους στόχους).

"Εκείνο το καλοκαίρι" Μην αρχίσω να εξηγώ τους λόγους. Ειδικά στο τέλος που το κοριτσάκι τους πιάνει τον μπαμπά της από το χέρι και βαδίζουν μαζί.

Και δυο ταινίες που με τσαντίζουν και με συγκινούν όσο δε φαντάζεστε, είναι κωμωδίες. Τόσο που δεν τις βλέπω, όταν τις βάζουν.

Η μία είναι το "Τεντυμπόι αγάπη μου". Δε μπορείτε να φανταστείτε το πόσο με θυμώνει, η καταπίεση που ζει ο πατέρας του Βουτσά (Πλατής) και η μητέρα της Λάσκαρη (Σκιαδά) από τα τέκνα τους, το γεγονός ότι απαιτούν τα πάντα και δε δίνουν τίποτα στους γονείς τους, το μπούρου μπούρου για να τους πείσουν ότι η ζωή τους τέλειωσε (στα 50 κάτι τους!!!!!) και πρέπει να αποσυρθούν στα παρασκήνια καθώς και το τέλος. Εγώ μια φορά θα έκανα αλλιώς το σενάριο. Η Ζωίτσα θα ήταν ανιψιά της Σκιαδά, όχι κόρη της, και τα δύο ζευγάρια θα ενώνονταν στο τέλος. Οποιαδήποτε άλλη λύση δεν μου αρέσει και αλλάζω κανάλι.

Η δεύτερη είναι το "Δεσποινίς ετών 39". Λογοθετίδης - χωρίς λόγια. Η τελική σκηνή που μένουν και οι δύο ολομόναχοι και η γεροντοκόρη τραβάει τον αδελφό της στην καταναγκαστική μοναξιά, γιατί έτσι το ήθελαν οι κοινωνικοί κανόνες της εποχής, με ξεπερνάει.

 

[PT8]

Λογοθετίδης - χωρίς λόγια. Η τελική σκηνή που μένουν και οι δύο ολομόναχοι και η γεροντοκόρη τραβάει τον αδελφό της στην καταναγκαστική μοναξιά, γιατί έτσι το ήθελαν οι κοινωνικοί κανόνες της εποχής, με ξεπερνάει.

Θα συμφωνήσω και να προσθέσω πως βρίσκω εξίσου συγκινητική την ίδια σκηνή με τον Κωνσταντάρα και την αδερφή του. (στη νεότερη έκδοση)