Πιτσιρικαδες,gaming,τοτε,τωρα

[Aardvark]

Και τέλος πάντων,για να ήμασταν -εμείς,στα '90s- σε ένα ουφάδικο 3 ώρες έπρεπε ή να κοιτάμε όλη την ώρα τους άλλους ή να φεύγουν τα χρήματα βροχή.

Εγω θυμαμαι οταν τελειωναν τα λεφτα ολο Gal's Panic επαιζα ,ειχε διαρκεια.

Οχι οτι με χαλαγε και το κοιταγμα,ηταν τοσο μαγικα τα ατιμα τοτε!!

 

[spyros_s]

Δεν ήταν θέμα μαγείας...ήταν ότι δεν τα είχες σπίτι σου όπως τώρα και επίσης δεν είχε κορεστεί το μάτι σου από τον τεράστιο αριθμό πληροφοριών που λαμβάνει πλέον! Είμασταν "παρθένο έδαφος" τότε φίλε μου...μα κυρίως ΕΦΗΒΟΙ!

 

[Shinobi]

εγώ ήμουν αλητάμπουρας το παραδεχομαι. είχα λιώσει το Rastan Saga το Cabal και το Golden Axe.

τρελές εποχές που να τα ζήσουν αυτά οι σημερινοί. εδώ φοβάσαι να μιλήσεις στο διπλανό σου, θα έμπαινες σε αίθουσα ψυχαγωγίας? μετά έτρεχες στο Spectrum η στο C64 και έπαιζες το άθλιο conversion και νόμιζες ότι είχες arcade σπίτι!

Εντάξει είμαι λίγο άδικoς κάποια conversion ήταν καλά.

 

[Rakeesh]

Βασικα οι σημερινοι λενε "μα πως μπορεις να τα παιζεις αυτα; με πονανε τα ματια μου απο τα πιξελ"

 

[pooky(1)]

Δεν ήταν θέμα μαγείας...ήταν ότι δεν τα είχες σπίτι σου όπως τώρα και επίσης δεν είχε κορεστεί το μάτι σου από τον τεράστιο αριθμό πληροφοριών που λαμβάνει πλέον! Είμασταν "παρθένο έδαφος" τότε φίλε μου...μα κυρίως ΕΦΗΒΟΙ!

Μερικοί απλά παραμένουμε, όπως και τότε.

Διάβασα σε υπογραφή μέλους το θεϊκό:

"Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή γερνάμε, γερνάμε επειδή σταματάμε να παίζουμε" και συμφωνώ απόλυτα.

Τι ουφάδικο, τι mame, τι 360, τι υπερ-υπολογιστής, αρκεί η μαγεία να παραμένει η ίδια.

 

[Leon]

Διάβασα σε υπογραφή μέλους το θεϊκό:

"Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή γερνάμε, γερνάμε επειδή σταματάμε να παίζουμε" και συμφωνώ απόλυτα.

Είναι του Bernard Shaw.

Μπορεί να είμαι γραφικός (τι μπορεί δηλαδή... ) αλλά απλά δεν είναι το ίδιο. Τότε υπήρχε μαγεία στο gaming που δεν υπάρχει τώρα. Πρώτα απ'όλα τα games φτιάχνονταν από ένα, άντε δυο-τρία άτομα, βασισμένα στις τρελές τους πολλές φορές ιδέες. Χωρίς να φτάνουν αυτό που λέμε τέχνη, σίγουρα λειτουργούσαν ως μέσο έκφρασης. Ήταν πιο κοντά σε αυτό που λέμε oeuvre d'auteur. Τώρα οι αποφάσεις παίρνονται από τις "γραβάτες" και δεν είναι προσωπική δημιουργία ενός ατόμου, ούτε κάποιος έχει τη δημιουργική ελευθερία να κάνει ότι του καπνίσει.

Γιαυτό είχαμε και τόσους πρωτότυπους τίτλους. Γιαυτό είχαμε και τόσες τρελές ιδέες, που δεν πρόκειται ποτέ να δούμε σήμερα σε ένα εμπορικό τίτλο. Οι developers της εποχής ήταν πιονιέροι ενός νέου μέσου, το οποίο δυστυχώς (ακόμα) δεν κατάφερε να φτάσει σε αυτό που μπορούσε. Αλλά τότε υπήρχε η ελπίδα που πλέον έσβησε.

Εμείς, ως τελικοί χρήστες, παρακολουθήσαμε αυτή την εξέλιξη. Είδαμε το gaming στα πρώτα του, ριζοσπαστικά βήματα, και μετά (τουλάχιστον κάποιοι από εμάς) απογοητευτήκαμε όταν η βιομηχανία πήρε την τροπή που πήρε. Εμείς ωριμάσαμε, τα γούστα μας εκλεπτύνθηκαν, αλλά τα παιχνίδια δεν μας ακολούθησαν.

Και φυσικά ούτε καν έχουν πλέον την παραμικρή αθωότητα της "πρώτης ματιάς" όπως τα παιχνίδια που νοσταλγούμε. Τα περισσότερα είναι προϊόν μιας ψυχρής βιομηχανίας, marketing και target groups, που ελάχιστη σχέση έχουν με την εποχή που αγαπήσαμε.

Τα πιτσιρίκια του σήμερα παίζουν παιχνίδια που η βία γίνεται φετίχ. Που προβάλλεται ο μιλιταρισμός. Με μηδενική φαντασία και κάκιστο γούστο. Εμείς παίζαμε με πρόβατα στο διάστημα, μωρά ταραξίες, μαγικές μπάλες και παιδιά που μοιράζουν εφημερίδες.

 

[pooky(1)]

Επέτρεψέ μου να διαφωνίσω φίλε Leon.

Και σήμερα υπάρχει μαγεία, ειδικά τα τελευταία χρόνια έχουμε διαμάντια.

Μια λέξη: OBLIVION. Ένα παιχνίδι που κόλλησα απίστευτα και πραγματικά ένοιωσα όπως τότε που πήρα το πρώτο μου ZX.

Άλλο ένα; Dragon Age. Μια από τα ίδια. Κι άλλο; DIRT II. Και υπάρχουν και άλλα. Πολλά άλλα.

Τώρα αν η βία πρωταγωνιστεί σήμερα θα πω ότι και σήμερα μπορείς να παίξεις με το Mario galaxy όπως και τότε μπορούσες να παίξεις με το Commando.

Και σήμερα μπορείς να σκοτώσεις εξωγήινους στο HALO, όπως και εξωγήινους σκότωνες στο Space Invaders.

Οι τεχνικές προδιαγραφές και η ισχύς των μηχανημάτων, φυσικά άλλαξαν, όμως το μεράκι και τα διαμάντια υπάρχουν και σήμερα αρκεί να ξέρεις που να τα βρεις.

 

[simonkey]

θα συμφωνησω με τον σπυρο ς οτι ειμασταν παρθενο εδαφος!!!αυτο τα λεει ολα

 

[Other_Reality]

... Εμείς παίζαμε με πρόβατα στο διάστημα, μωρά ταραξίες, μαγικές μπάλες και παιδιά που μοιράζουν εφημερίδες.

Sheep in space, Baby Jo ?, Wizball ? και Paperboy. To paperboy το θεωρώ βίαιο πάντως, άν και δέν κατάλαβα ποτέ πώς μια εφημερίδα έσπαγε το τζάμι, Και δέν είχαν και ένθετα τότε.

Και τότε είχαμε βίαια παιχνίδια. Το commando είχε κάνει θράυση σε όλες τις πλατφόρμες, ενώ ο δημιουργός του Wizball ήταν και δημιουργός του Cannon Fodder. Απλώς δέν ήταν τόσο σοκαριστικά ρεαλιστικά. Όπως και τώρα υπάρχουν non-violent games όπως το peggle, τα sims, το flower και το ...Wii ! Απλώς το πολύ "χαρτί" πάει στα πολεμικά καθώς πουλάνε στους πιτσιρικάδες. Σίγουρα τελευταία τα παιχνίδια έχουν πολύ περισσότερη βία απο τότε, στατιστικά τουλάχιστον, απλά πιστεύω ότι ο ρεαλισμός τους είναι που μας ενοχλεί περισσότερο. Όταν είσαι πιτσιρικάς πάντως, για να τελειώσω, όλα σου φαίνονται μαγικα, όπως το πρώτο φιλί, η πρώτη βόλτα με μηχανή και όλα τα...πρώτα. Μετά που έχεις ξαναδεί το έργο, απλά περιμένεις κάτι καινούργιο, κάτι συνταρακτικό. Εγώ ας πούμε, συγκινήθηκα με το flower, όπως και με το echoshift και echochrome στο PSP. Φυσικά και δέν συγκινήθηκα με το Killzone 2 !

 

[Maddog]

Το μωρό ταραξίας ήταν το Jack the Nipper υποθέτω.

Εκεί να δεις controversy, μέχρι και φυλακισμένους ελευθέρωνες. Αν και το καλύτερο νομίζω ήταν με την κόρνα και την γάτα που κοιμόταν. Ευτυχώς δεν το πήραν πρέφα να έχουμε τίποτα κραυγές όπως για το GTA. Animal abuse, vandalism και δεν συμμαζεύεται. Με τέτοια παιχνίδια μεγαλώσαμε γι'αυτό γίναμε όλοι εγκληματίες.

 

[spyros_s]

η διαφορά του τότε με το τώρα είναι ότι πλέον τα γραφικά είναι τόσο ρεαλιστικά που το φαντασιακό μας δεν συμμετέχει καθόλου αφού η αναπαράσταση γίνεται άριστα στην οθόνη!

Τότε παίζαμε και ο καθένας ανάλογα με τα βιώματα του και τις εμπειρίες που είχε στο παιδικό-εφηβικό μυαλό του έπλαθε τον ήρωα και συμμετείχε στο παιχνίδι διαφορετικά!

Τα κακοσχεδιασμένα γραφικά που πιξέλιαζαν όπως λογικά λένε τα παιδιά του σήμερα με βάση τα δικά τους βιώματα σε μας έφταναν και περίσσευαν!

Δεν αδικώ πάντως τους σημερινούς πιτσιρικάδες για τον αδιάφορο τρόπο με τον οποίο προσπερνούν τ' αριστουργήματα του τότε! Αν είχαν ζήσει την τότε εποχή με τα δεδομένα της ίσως ήταν ανάλογα ενθουσιώδης! Κάτι ανάλογο θα τους κάνουν και οι πιτσιρικάδες του μέλλοντος που θα βλέπουν το σήμερα σαν δικό τους...προχθές!

 

[DINO]

Εμείς παίζαμε με πρόβατα στο διάστημα, μωρά ταραξίες, μαγικές μπάλες και παιδιά που μοιράζουν εφημερίδες.

Baby Jo ?

Το μωρό ταραξίας ήταν το Jack the Nipper υποθέτω.

Παίζει να ήταν και το "Brat"...

 

[Ace]

Την βίωσα προσωπικά...

Το 1984 είχα 30 δρχ τη μέρα για κατάθεση σε coin-ops, οι οποίες πηγαίναν από δέκα αντίστοιχα, στα Monte Carlo, Donkey Kong και Kung-Fu Master.

Στην εφηβεία ένα χιλιάρικο την εβδομάδα μπορούσα να διαθέσω και το κάθε παιχνίδι κόστιζε πενήντα δρχ.

Ας μη μιλήσουμε για (γενικευμένη) φτώχια στα '80s.

Please,μη φτάσουμε σε τέτοιο σημείο υπερβολής...

 

[pooky(1)]

Ευτυχώς στα coin-ops δεν έχω χαλάσει σχεδόν τίποτε, υπήρχε δεν υπήρχε δυνατότητα οικονομική, πάντοτε αν δεν ήταν δικό μου δεν μπορούσα να πωρωθώ στο έπακρο.

Οπότε η εποχή των '80ς ήταν συνδεδεμένη με το ZX-Spectrum και την Amiga αργότερα, αποκλειστικά και μόνο.

Την ίδια έπαρση με τότε νοιώθω και σήμερα με τα παιχνίδια, χαίρομαι που τα γραφικά έχουν εξελιχθεί στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, μάλιστα μπορώ να πω ότι σήμερα τα παιχνίδια τα απολαμβάνω περισσότερο γιατί έχω την δυνατότητα να αγοράζω ότι θέλω για να ασχολούμαι με τη τρέλα μου.

Στα ουφάδικα ποτέ δεν κατέθεσα περιουσίες. Προτιμούσα να καταθέτω στις τράπεζες. Ακόμα και τότε η στάση μου ήταν εντελώς διαφορετική από τους υπόλοιπους..........

 

[Karnov]

[Wally: Μεταφορα απο το thread του Monkey Island 2 Special Edition]Δεν νομίζω για 5 αλλά το remake του 2 είναι πράγματι το main event για εμάς τους παλαιότερους! Οι πιτσιρικάδες βέβαια θα ψάχνουν να βρουν με ποιο κουμπί πυροβολά ο guybrush! Μόλις δουν ότι δεν έχει βία ή ξυλίκι ή γυμνό θα το πετάξουν σε δευτερόλεπτα!

Και λοιπόν;

Και οι πιτσιρικάδες που έπαιζαν (ως πιτσιρικάδες) το Monkey Island ,

αν έβλεπαν το outlaws του 2600 , 13 χρόνια πριν (το Monkey Island) ,

θα το πέταγαν κι εκείνοι όπως οι σημερινοί θα πέταγαν το ... Monkey Island ...

So what ?

 

[Shinobi]

Οπότε η εποχή των '80ς ήταν συνδεδεμένη με το ZX-Spectrum και την Amiga αργότερα, αποκλειστικά και μόνο.

Είναι δυνατόν να περάσεις απο τα ουφάδικα να δεις το Double Dragon και να πας να παίξεις στο Spectrum?

 

[Ace]

Αυτό...

...το σκέφτηκα κι εγώ.

Αλλά δεν το 'πα!

 

[DINO]

Ενα χρονο επαιζα donkey kong στον Α800...

RESPECT!

 

[Shinobi]

Bασικός κανόνας για ένα πετυχημένο conversion ήταν 1) το frame rate και 2) ο μηχανισμός του gameplay να έμενε ίδιος. Tα πιο πολλά conversion για αυτους τους 2 απλούς λόγους δεν μπορούσαν να σταθούν καν μπροστά στα μεγάλα αδελφάκια τους στα arcade.

Κι εγώ όμως ομολογώ ότι πολλά conversions τα έπαιξα μανιωδώς παρ όλο που ήταν σκουπίδια.. (βλέπε Bubble bobble και Guerilla War Amstrad) προσπαθώντας να νιώσω λίγη απο τη μαγεία του arcade σε αυτά. Άλλα πάλι ήταν κορυφαία (Gryzor-Bombjack)

 

[Leon]

Το μωρό ταραξίας ήταν το Jack the Nipper υποθέτω.
Εκεί να δεις controversy, μέχρι και φυλακισμένους ελευθέρωνες. Αν και το καλύτερο νομίζω ήταν με την κόρνα και την γάτα που κοιμόταν. Ευτυχώς δεν το πήραν πρέφα να έχουμε τίποτα κραυγές όπως για το GTA. Animal abuse, vandalism και δεν συμμαζεύεται. Με τέτοια παιχνίδια μεγαλώσαμε γι'αυτό γίναμε όλοι εγκληματίες.

Ναι στο Jack the Nipper αναφερόμουν.

Δεν είναι μόνο η βία αλλά το πως παρουσιάζεται και κυρίως η έλλειψη πρωτοτυπίας και φαντασίας. Φυσικά είχαμε και το Rambo IΙ, αλλά είχαμε και παιχνίδια με απίστευτες και σουρεαλιστικές ιδέες. Τώρα τι έχουμε; Αμερικανούς πεζοναύτες να σκοτώνουν Ιρακινούς "τρομοκράτες" ή εξωγήινους "τρομοκράτες", Τόλκιν β' διαλογής και...αυτά....Τα πρωτότυπα παιχνίδια (τουλάχιστον στο setting ή στους χαρακτήρες-για gameplay ούτε λόγος) μετριούνται στα δάχτυλα. Τότε είχαμε 4,8,16 χρώματα. Τώρα που έχουμε εκατομμύρια, τα παιχνίδια μας είναι πολύ πιο άχρωμα από τότε.