Ζαχαροπλαστείο λεγότανε αυτά που σερβίρανε δυτικού τύπου γλυκά (πάστες, μηλόπιτα κ.α.), ενώ αυτά που σερβιρανε κρέμες, ρυζόγαλο και μπακλαβά ήταν τα γαλακτοζαχαροπλαστεία. Εξάλλου ακούγονται οι όροι και στις ελληνικές ταινίες των δεκαετιών 50 και εξήντα. "Χθες το βραδυ συνέλαβα εγώ ο ίδιος την Πετροβασίλη σε ένα ζαχαροπλαστείο να της κρατά ένας νεαρός το χέρι" λέει ο διευθυντής του κολλεγίου στο Χτυποκάρδια στο Θρανίο το 1963. (Σέρβιρε και προφιτερόλ που ήταν και σχετικά άγνωστο!).
Τα ζαχαροπλαστεία είχαν και σάλα με άνετα καθίσματα ενώ διέθεταν και βιτρίνα πίσω από το ταμείο με είδη δώρων όπως κουκλιά, αρκούδια, μπιμπελό και διακοσμητικά για το σπίτι και οπωσδήποτε ουίσκι ώστε να είναι ολοκληρωμένη η επίσκεψή σου σε κάποια γιορτή. Τούρτα συν ουίσκι ίσον λουξ κατάσταση. Εξάλλου τότε οι επισκέψεις ήταν πολυμελείς, δεν είχε τότε δικαιολογίες του τύπου "ο Γιωργάκης είχε κανονίσει ραντεβού με την κοπέλα του, η Αννούλα με φιλενάδες και ο μικρός έχει διάβασμα", εξάπαντες παρόντες στην επίσκεψη άσε που όλο κάποια θεία ή συμπεθέρα προέκυπτε συνοδεία. Έπρεπε να κρατάς κάτι παραπάνω.
Αργότερα στην ονομασία ζαχαροπλαστείο προστέθηκε και ο καφές (ευρωπαϊκοϋ και αμερικανικού τύπου), που σερβιριζότανε και έγινε καφεζαχαροπλαστείο για να χεις και μια λέξη να παίζεις κρεμάλα όταν βαριόσουνα.