Ποιο ήταν το αγαπημένο σας γλυκό ζαχαροπλαστείου;

laura ingalls είπε:
Τι λέτε ρε κορίτσια! Στη μια δεν αρέσουν τα γλυκά στην άλλη η σοκολάτα... Έχετε λύσει τα μισά προβλήματα της ύπαρξής σας. Ξέρεις τι είναι να πεθαίνεις για ένα γλυκό εδώ και τώρα; Ή να προσπαθείς να συγκεντρωθείς για να γράψεις μια εργασία πιπιλώντας κομμάτια σοκολάτας Ιον αμυγδάλου; (την μεγάλη ε; αυτή με τα μεγάλα κομμάτια αμύγδαλο).
Εαν δεν τρώτε και μακαρονάδες και πατάτες τηγανητές θα φάω το καπέλο μου σαν τον Τζων Ρόμπαξ!

Προβολή συνημμένου 214873
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...

Πού τον θυμήθηκες βρε Λώρα τον Τζων Ρόμπαξ; από παιδί έχω να τον δω. Εν πάση περιπτώσει, μακάρι όλα τα προβλήματα της ύπαρξής μας να είχαν σχέση με τα γλυκά! Α, και μη με πυροβολήσεις, ούτε ίον αμυγδάλου τρώω, προτιμώ τη σκέτη. Και για να τσιτώσω λίγο και την Bambi προτιμώ τη dark! :diablotin:
Πάντως και πατάτες τηγανητές τρώω και μακαρονάδες. Είδες, δεν είμαι τόσο βλάσφημη...
 
Εάν δεν σου άρεσαν οι τηγανητές πατάτες και οι μακαρονάδες θα σου έβαζα και τον Γκαστόνε Γκάντερ.
 
Αχ, τι ωραίο θέμα! Δεν το είχα δει μέχρι τώρα! Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, έχω τρομερό πρόβλημα με τα γλυκά! Είμαι πολύ γλυκατζού και αυτός είναι ένας λόγος που δεν χάνω εύκολα κιλά... Γιατί μπορώ να στερηθώ το φαί, μου είναι όμως πολύ δύσκολο να στερηθώ το γλυκάκι μου!

Εγώ πάλι τρελαινόμουν για δύο πάστες... Τη θεϊκή σεράνο και την αμυγδάλου.... Ειδικά στα ζαχαροπλαστεία στο νησί, τα καλοκαίρια! Έπαιρνα πότε τη μία και πότε την άλλη..... και πραγματικά, τώρα που γράφω, αισθάνομαι ότι έχω ακόμα την γεύση τους στο στόμα μου!
 
Τελευταία επεξεργασία:
Λωρα, για την ωρα, το καπελο σου θα γλιτωσει το φαγωμα. :) Γιατι και μακαροναδες τρωω και πατατες τηγανιτες και μου αρεσουν παρα πολυ και τα δυο!
Η σοκολατα μου αρεσει επισης πολυ αρκει να ειναι γαλακτος. Οσο πιο γαλακτος γινεται!
Οταν ημουν παιδι εβρισκα αληθινες γαλακτος πανευκολα. Τωρα οι περισσοτερες γαλακτος (ο Θεος να τις κανει!) ειναι μαυριδερες και πικρογλυκες. Πιθανολογω πως εχουν πολυ λιγοτερο γαλα απο τις παλιες σοκολατες και για να ισοσταθμιστει αυτη η ελλειψη τις κανουν τιγκα στη ζαχαρη.
Με τη σοκολατα υγειας, οπως την ελεγαν παλια, γιατι σημερα τη λενε συνηθως μαυρη η πικρη, ειχα προβλημα απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου. Θυμαμαι ερχονταν σπιτι συγγενεις και φιλοι και καμια φορα τα' φερνε ετσι η καταρα και μου φερνανε για δωρο σοκολατα υγειας. Τοτε υπηρχε μονο μια μαρκα και μονο ενας τυπος: Του Παυλιδη στο μπλε χαρτι.
Οποτε μολις επιανε το ματι μου αυτο το μπλε χρωμα, ελεγα με το νου μου "Παλι δε θα φαω σοκολατα!". Με το που φευγανε οι συγγενεις και αφου αδελφια δεν ειχα, εδινα τη σοκολατα στη μητερα μου η τη χαριζα την αλλη μερα σε φιλες και συμμαθητριες.
Μιλαμε για φοβερη απεχθεια που δεν αλλαξε ουτε τοσο δα παρα τα χρονια που περασαν. Ειμαι πολυ γλυκατζου και μερικες φορες μου' ρχεται να χτυπησω ενεση αν δεν εχω γλυκο, αλλα ακομα και σε τετοια περισταση πικρη σοκολατα παλι δε θα φαω!
Εχω την εντυπωση μαλιστα οτι το καπελο σου θα ειναι πιο νοστιμο! :p
 
Τελευταία επεξεργασία:
Πώς μου είχε ξεφύγει αυτό το θέμα? Η απάντησή μου είναι "Το γλυκό που έχω μπροστά μου" (παρόλο που τα τελευταία χρόνια του λέω "Ύπαγε οπίσω μου σατανά"). Διότι όσο ιδιότροπος είμαι στο φαΐ (και είμαι!) τα γλυκά μου αρέσουν πρακτικά όλα (εξαιρείται ό,τι έχει κάστανο και κοκοκάρυδο). Οπότε το αγαπημένα μου γλυκά είναι αυτά που έχουν ζάχαρη :)

Βέβαια αν και όλα τα γλυκά είναι ίσα, μερικά είναι πιο ίσα από τ' άλλα. Το προφιτερόλ του Ζαβορίτη, στα Άνω Ιλίσια (περνούσα απ' έξω από εκεί για να πάω στη στάση του λεωφορείου. Πώς κρατιόμουνα να μη χυμήξω?). Μια ζουμερή φρέσκια τουλουμπίτσα (όχι τουλούμπα κανονικού μεγέθους... οι τουλουμπίτσες απορροφούν πιο πολύ σιρόπι). Οι κουραμπιέδες σ' ένα μαγαζί ψηλά στην Ιπποκράτους, ξεχνάω το όνομά του. Οι λουκουμάδες του Κτιστάκη (πρόπερσι βρήκα τον καιρό και πήγα Σωκράτους. Ο γέρος δεν ήταν πια εκεί, φυσικά, ο εγγονός το έχει τώρα, αλλα οι λουκουμάδες ήταν όπως τους θυμόμουνα). Τα cinnamon rolls που έβγαζε ένα μικρό ντονατάδικο στο μέρος που έκανα μεταπτυχιακά...

1597070276723.png

τις Παρασκευές όποτε ξενυχτούσαμε με φίλους πηγαίναμε στις 5 το πρωί που άνοιγε να πάρουμε ντόνατς που μόλις είχαν βγει από το φούρνο κα αυτά μοσχοβολούσαν και ήταν ζουμερά-ζουμερά. (Αργότερα το διπλανό σούπερ μάρκετ ήθελε να επεκταθεί, και πάει το μικρό ντονατάδικο. Το κλάψαμε όλοι).

ΠΕΙΝΑΩΩΩΩΩΩ!!!
 
Ελέφαντα μήπως λες τον Ασημακόπουλο στην Χαριλάου Τρικούπη;
 
Όταν ήμουν μικρός μου άρεσαν ιδιαίτερα οι πάστες σοκολατίνα και ο σιροπλίδικος μπαμπάς*. Μεγάλος πέρασα στα ελαφρότερα (μη σιροπιαστά) κωκάκια (ιδίως της Ντάλιας στα Μελίσσια) και στο προφιτερόλ! Γενικά δεν λέω όχι σε κανένα γλυκό.
*Πέρισυ σε εκδρομή στη Γαλλία βρήκα μπαμπά, αλλά είχε πολύ ρούμι στο σιρόπι. Πάρα ταύτα χτύπησα με ρετρονοσταλγία δύο......
 
Κι εμένα εννοείται πάστα σοκολατίνα.Ακόμα και τώρα χτυπάω μια τη βδομάδα.Μετά σεράνο και κωκάκια.Προφιτερόλ όπως και σιροπιαστά δε μου άρεσαν ποτέ.
 
laura ingalls είπε:
Ελέφαντα μήπως λες τον Ασημακόπουλο στην Χαριλάου Τρικούπη;
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Όχι, ήταν σίγουρα Ιπποκράτους. Γούνης? Γκούνης? Χμμ... Γκουγκλάρισα και απ' ό,τι φαίνεται δεν υπάρχει πιά αλλά βρήκα δυο νοσταλγικές αναφορές σ' αυτό. Γούνης λεγόταν.

Για να καταλάβετε πόσο ωραίοι ήταν οι κουραμπιέδες του, όταν τους δοκιμάσαμε η μαμά-elephada σταμάτησε να φτιάχνει και αγοράζαμε από εκεί. Και οι κουραμπιέδες ήταν σοβαρή υπόθεση, μια που ήταν για τρατάρισμα τα Χ'γεννα, όχι για εσωτερική κατανάλωση, οπότε η υπόληψη της οικογένειας κρεμόταν από αυτούς. Η μάδερ ήταν πολύ καλή και απαιτηρική μαγείρισσα και δεν θα συμβιβαζόταν με κουραμπιέδες που δεν θα ήταν εξ ίσου καλοί αν όχι καλύτεροι από τους δικούς της. Και δεν έφτιαχνε όποιους κι όποιους. Ήταν από τη συνταγή "Κουραμπιέδες κυρίας Πάτρας" στο τετραδιάκι της, συνταγή που αντικατέστησε εκείνη που χρησιμοποιούσε ως τότε. (Περίεργο. Αντέγραψα τη συνταγή κι έφταξα κι εγώ πριν κάποιες δεκαετίες. Το αποτέλεσμα ήταν αναγνωρίσιμο ως κουραμπιέδες, είχαν γλύκα, είχαν άρωμα, αλλά δεν είχαν καμία σχέση με τους κουραμπίέδες της κυρίας Πάτρας :) )
 
Ναι έχεις δίκιο υπήρχε ο Γούνης στο ίδιο ύψος με τον Ασημακόπουλο αλλά δε θυμάμαι αν ήταν στην Ιπποκράτους. Είχα μια φίλη που έμενε εκεί κοντά και όταν κάναμε δίαιτα θυμάμαι που έλεγε δεν αντέχω θα μπουκάρω στον Γούνη να χορτάσω και για επιδόρπιο ας πάρω μια σοκολατίτσα από τον Ασημακόπουλο. Και είχε μείνει με κάθε δίαιτα το "θα μπουκάρω στον Γούνη". Μέχρι το 2000 υπήρχε σίγουρα.
 
Σλουρπ, ωραίο θέμα! :)

Το αγαπημένο μου γλυκό είναι η πάστα ποντικάκι με γεύση παιδικών χρόνων..

09-Lateau.jpg


Ξανα σλουρπ! :love:
 
elephadas είπε:
Οι λουκουμάδες του Κτιστάκη (πρόπερσι βρήκα τον καιρό και πήγα Σωκράτους. Ο γέρος δεν ήταν πια εκεί, φυσικά, ο εγγονός το έχει τώρα, αλλα οι λουκουμάδες ήταν όπως τους θυμόμουνα).
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...

Υπερθεματίζω. Διαχρονική αξία ο Κτιστάκης. Ακόμα και τα μαρμάρινα ρετρό τραπεζάκια και τα τσίγκινα ρετρό πιατάκια έχει κρατήσει.

Την ταλαιπωρημένη και παρεξηγημένη Ομόνοια εγώ την αγαπώ. Την έζησα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου γιατί στις αρχές της Πανεπιστημίου είχε το γραφείο του ο πατέρας μου και στην Χαλκοκονδύλη δουλεύω εγώ σήμερα. Χαίρομαι για τα στέκια της που αντιστέκονται. Ο Κτιστάκης και η Στάνη (με το ωραίο γαλακτομπούρεκό της) είναι δυο μαγαζιά που επισκέπτομαι συχνά όταν με πιάνουν οι λιγούρες μου:)

patousaki είπε:
...και σαν παιδί Χολαργού να πω για τους αφράτους σα σύννεφο μπεζέδες του ζαχαροπλαστείου που ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ το όνομά του...

Βοήθεια Χολαργιώτες... Ημιυπόγειο στην Υμηττού νομίζω...
Κάντε κλικ για μεγέθυνση ...
Πολλά χρόνια μετά από το ποστ σου, μπορώ να σου απαντήσω ως σχετικά φρέσκια Χολαργιώτισα. Μιλάς για τον Σπανό, το πιο παλιό ζαχαροπλαστείο του Χολαργού. Πολύ αξιοπρεπές σε μια γειτονιά που δεν θεωρώ ότι είναι ο παράδεισος του γλυκατζή.
 
Κάποιες πάστες σαν την σεράνο , παραμένουν διαχρονικές . Βέβαια , το καλοκαίρι , ενδίδω σε εκμέκ με μπόλικο βύσινο για γαρνιτούρα. Εναλλακτικά σε κοκκάκια ή μικρά κανταϊφάκια που είναι σπονδή στον ουρανίσκο . Κάποια ζαχαροπλαστεία , δημιουργούν γαλακτομπούρεκο με φύλλο κανταϊφιού . Κόλαση λέμεεε !
 
Ξαναήρθε στο προσκήνιο το thread βλέπω. Δεν έχω αλλάξει προτιμήσεις από τότε που έγραψα αλλά θυμήθηκα ότι υπήρχε ένα ακόμη γλυκό στα ζαχαροπλαστεία της πόλης μου το οποίο μου άρεσε και δεν κατάφερα να το βρω ακόμη στην Αθήνα: το καρυδάτο.
Το καρυδάτο έχει σχήμα κουραμπιέ (για τους οποίους το Αγρίνιο φημίζεται και μπορεί κάποιος να βρει όλο το χρόνο στα ζαχαροπλαστεία του), είναι τυλιγμένο σε άχνη όπως ο κουραμπιές και το εσωτερικό του είναι σαν καριόκα (με λίγο κανελογαρύφαλλο). Ενώ οι κουραμπιέδες μου αρέσουν πολύ (τιναγμένοι ωστόσο), όταν στις γιορτές μας έφερναν καρυδάτα, τα προτιμούσα γιατί είχαν πιο μαλακό σώμα, είχαν φανταστικό άρωμα από το κονιάκ ή το ανθόνερο που περιείχαν και δε χρειαζόταν να σκοντάφτω πάνω σε τεράστια κομμάτια αμυγδάλου όπως στους κουραμπιέδες.
Αχ και τώρα που λέω για τα καρυδάτα, metalcandyman δεν στέλνεις μερικά κουτιά καριόκες στην Αθήνα; το βλέπω να αργεί να τελειώσει αυτό το lockdown.... (όλα τα έξοδα δικά μου εννοείται).
 
Τελευταία επεξεργασία:
Η περιγραφή του καρυδάτου μου θυμίζει μια συνταγή από το σπιράλ σημειωματάριο της μαμάς-elephada "Γεμιστοί κουραμπιέδες κυρίας Πάτρας". Η κυρία Πάτρα ήταν ο μπαμπούλας μου, διότι είχε επάγγελμα "οικιακά" και δεν είχε παιδιά οπότε όλη την ώρα της την πέρναγε "πλένω σκουπίζω και το παρκέ γυαλίζω" και το σπίτι της άστραφτε, με αποτέλεσμα η μαμα-elephada κάθε φορά που ήμασταν ακατάστατοι, ή με σκόνες χώματα κλπ να το φέρνει για παράδειγμα "Πάω στο σπίτι της κυρίας Πάτρας και ντρέπομαι να το συγκρίνω με το δικό μας". Μιλάμε η γυναίκα περνούσε με βρεγμένο πανάκι για ξεσκόνισμα ένα-ένα όχι μόνο τα γιγαντιαία φύλλα των φύκων της (αυτό γινόταν και chez elephadas) αλλά και τα πολύ μικρότερα των αναρριχώμενων πόθων. Αλλά ήταν και υπέροχη μαγείρισσα κι έφτιαχνε κάτι γλυκά, μα κάτι γλυκά...
 
Πρέπει να συνδεθείτε ή να εγγραφείτε για να απαντήσετε εδώ.
Πίσω
Μπλουζα