Οι μπαλενοφάλαινες μπορεί να τρων γαριδάκια (κοτζάμ θηρία, δεν ντρέπονται να τρων τόσο μικρότερά τους ζώα? Σαν εμείς να χάφτουμε μυίγες) αλλά δεν έχουν όλες οι φάλαινες τσατσάρες. Μερικές έχουν δόντια κανονικά. Και δεν μιλάω για όρκες που είναι υπερτροφικά δελφίνια αλλά για κανονκές φάλαινες όπως οι φυσητήρες
που έχουμε και στις ελληνικές θάλασσες. Εννοώ μέσα στη θάλασσα, όχι στην παραλία κάτω από ομπρέλες. Αυτές οι τελευταίες ανήκουν σε άλλη συνομοταξία και τρώνε από γαριδάκια μέχρι τερατώδεις πίτσες. Όπως βλέπετε ειδικά ο κύριος μπορεί άνετα να κάνει έναν δύτη μια χαψιά. Η κυρία είναι πιο μινιόν διότι κάνει δίαιτα (άκουσε φίλες της να την κουτσομπολεύουν ότι είναι χοντρή σαν φάλαινα και πολύ στενοχωρήθηκε) αλλά άμα ανοίξει τον στόμα της κι αυτή σίγουρα τον χωράει.
Όσο για την κυρία που άκουγε φωνές, το site σχετιζεται με αξιόπιστο περιοδικό, αλλά δεν είναι όλα του τα θέματα peer reviewed, και το συγκεκριμένο (που δεν μπορώ να διαβάσω ολόκληρο χωρίς συνδρομή) είναι γραμμένο από τρελλογιατρό, "Consultant psychiatrista" του Adult
Mental Health Unit, Lambeth Healthcare NHS Trust, London, SW9 9NT, όχι από τον ογκολόγο που την κουράρισε το 1980λίγο και στο ανεκδοτολογικό στυλ "κάποιος κάπου κάποτε" σε στήλη με τίτλο
Education and Debate άρα δεν μοιάζουν να το πιστεύουν οι εκδότες (που είχαν πέσει θύματα απάτης τουλαχιστον μια φορά, κατά τη wikipedia). Στο κομμάτι που μπορώ να διαβάσω δεν βλέπω τίποτε που να με κάνει να πιστέψω ότι δεν ήταν αποκύημα φαντασίας. Δεν ξέρω αν πραγματικά μια γυναίκα που έκανε εξετάσεις και της βρήκαν όγκο είπε "μου το είχαν πει φωνές" ή αν όλη η ιστορία είναι παραμύθιασμα, αλλά αυτές οι φωνές γιατί ειδοποίησαν μόνο αυτή και κανέναν άλλο? Δεν ήταν το φάντασμα του μπαμπά της να πω "Το αίμα νερό δεν γίνεται ούτε στον Άδη". Ήταν άσχετες.
Extraordinary claims require extraordinary proof.
Όχι ότι δεν πιστεύω σε υπερκόσμιες φωνές. Ας πούμε από χτες που πήγα σε τοπικό ethnic μπακάλικο και πήρα μια σοκολάτα αμυγδάλου ΙΟΝ με την ανθισμένη κλάρα στο ροζ περιτύλιγμα, ακούω συνεχώς φωνές και μάλιστα πολύ πιεστικές και πειστικές που με παροτρύνουν να πάω να φάω άλλο ένα κομμάτι. Κι άλλες φωνές πολύ απομακρυσμένες κι αδύναμες, μόλις ακούγονται, που προσπαθούν να με αποτρέψουν. Θα την έγραφα αυτήν την εμπειρία εδώ, αλλά τα ρετρόρια δεν έχουν επεκταθεί ακόμη μέχρι χτες.